| |
Δεν πρόκειται να «φυτρώσουν»
σπίτια στη θέση των καμένων ελάτων, δηλώνουν κατηγορηματικά οι
υπεύθυνοι του –πρώην- Εθνικού Δρυμού και του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Το δάσος μας κάηκε γιατί ... αδιαφορήσαμε!
Για το δρυμό δε
νοιάστηκε κανείς.
Και πώς να νοιαστεί αφού... στην
πλειονότητα
μας, έχουμε το νου μας μόνο στο «σήμερα»!
Κοντόφθαλμοι και χωρίς ίχνος παιδείας δε βλέπουμε ότι το
«ιδανικό» κλίμα για το οποίο ήταν πασίγνωστη κάποτε η
Αθήνα, βασιζόταν
στην ιδανική της θέση: Δίπλα στη θάλασσα και περιτριγυρισμένη από το
Αιγάλεω, την Πάρνηθα, την Πεντέλη, τον Υμηττό και λίγο μακρύτερα από τα
Γεράνια και τον Κιθαιρώνα.
Όμως αυτά τα βουνά που κάποτε με τα δάση τους φρόντιζαν για τις
ιδανικές συνθήκες, τα δροσερά καλοκαίρια και τους ήπιους χειμώνες,
διοχετεύοντας ταυτόχρονα καθαρό αέρα στην κοιλάδα, είναι πλέον γυμνά.
Μια τσιμεντούπολη, περιτριγυρισμένη με πέτρα!
Η Αττική γη θα πάρει την εκδίκηση της λοιπόν!
Η ερημοποίηση ήταν ορατή τα τελευταία χρόνια στα γύρω βουνά. Ακόμα και
στο κέντρο του καταπράσινου δρυμού της Πάρνηθας, τα σημάδια ξηρασίας
είχαν κάνει την εμφάνιση τους.
Το πανέμορφο, αιωνόβιο δάσος της ελάτης, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να
αντισταθεί και να επιβιώσει.
Εκεί είχαν βρει καταφύγιο και πολλά ζώα, στο μοναδικό ίσως σημείο της
Ελλάδας που είχαν κάποια υποτυπώδη προστασία από το κυνήγι.
Και όλοι μας –και μιλάω για του λάτρεις του βουνού- ζούσαμε σε πελάγη
ευτυχίας. Ο παράδεισος της Πάρνηθας ικανοποιούσε κάθε μας
«απαίτηση».
Ορειβάτες και περιπατητές, ποδηλάτες και πρόσκοποι, η γιαγιά για χόρτα
και ο παππούς για ένα περίπατο.
Οι endurαδες για μονοπατάδα, οι τετρακίνητοι για λίγη προπόνηση. Παιδιά
– σκυλιά, όλη η οικογένεια για μια μικρή φυγή στη φύση.
Και η Πάρνηθα πάντα εκεί, να
περιμένει να μας δώσει τα κάλλη της, απλόχερα.
Εμείς όμως δε την προστατεύσαμε!
Ήταν ο τελευταίος μας πυρήνας. Ένας πυρήνας ζωής για το 70 % του
πληθυσμού της χώρας.
Η φωτιά έκαψε 30000+ στρέμματα, ξεκινώντας από τα Δερβενοχώρια.
Ενδιάμεσα πέρασε από δρόμους, έφτασε στο δρυμό και μετά φυσικά ήταν
πολύ αργά!
«Οι δυνάμεις πυρόσβεσης έφτασαν με μεγάλη καθυστέρηση και εντέλει
αποφασίστηκε να μη γίνει μαζική ρίψη νερού για το φόβο βραχυκυκλώματος
στους παρακείμενους πυλώνες υψηλής τάσης (!!!)»
Την ίδια στιγμή παρόμοια
καταστροφή είχαμε και στο Πήλιο.
Και εκεί 30000+ χιλιάδες στρέμματα έγιναν στάχτη! Νεοχώρι,
Καλαμάκι, Μηλιές!
Και εκεί η αδιαφορία συναγωνίστηκε αυτή της Πάρνηθας. Το δάσος να
καίγεται και να μην μας καίγεται καρφάκι!
Βρε μπάς και σειρά έχει τώρα η
... Ροδόπη;
Τον προσεχή χειμώνα θα εισπράξουμε ένα μικρό μέρος από την αχαριστία
μας. Και θα την
αξίζουμε!
Πλημμύρες και λάσπη και μετά θα έρθει το επόμενο καλοκαίρι – κόλαση.
Και τότε θα αρχίσει ξανά η γκρίνια και θα θέλουμε ... προστασία!
Για αναδάσωση και προστασία από
τους καταπατητές μιλάνε!
Nαι! Όπως κάνανε και στον Υμηττό, στην Φυλή και στην Πεντέλη. Αρκεί να
δει
κάποιος που έχουν φτάσει τα σπίτια στην περιοχή του Διονύσου, της
Κηφισιάς και της Νέας Πεντέλης . Σε λίγο θα διώξουν και τα radar!
Τα έλατα δε φυτρώνουν επειδή τα σπέρνουμε!
Θέλουν να υπάρχει ήδη
ένα δάσος πχ μαύρη πεύκη ή άλλο ενδημικό είδος, που θα παρέχει την
απαραίτητη σκίαση και υγρασία. Έτσι τα μικρά έλατα θα μεγαλώσουν
προστατευμένα και στη συνέχεια θα καλύψουν το προηγούμενο δάσος.
Όμως σε μια περιοχή ήδη επιβαρυνμένη από την ξηρασία, κάτι τέτοιο
είναι εξαιρετικά δύσκολο. Άσε που θα χρειαστούν πάνω από 130 χρόνια, να
ξαναγίνει το ελατόδασος!
Μπράβο μας!
Κείμενο [Σπύρος Κατσιμαλής]
|
More articles
|
|
| |
|
