| |
O Πάνος Μακρινός «αγγίζει» το NordKapp
Όταν αγόραζα στα 17 κρυφά από τους γονείς μου το πρώτο YAMAHA IT 175,
ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια μέρα θα έκανα με μηχανή τέτοιο ταξίδι.
Όμως πέρσι τον Ιούλιο πηγαίνοντας διακοπές, στο καράβι για
Ιταλία δένω το ΚΤΜ δίπλα στο BMW του Kώστα.
«Που πας φίλε;» μου λεει
«Γαλλία.Eσυ;»
«Γερμανία. Δεν έρχεσαι να παμε Νορβηγία;»
«Τι λες ρε μάστορα;» του λεω. Αυτό δεν το είπα για να τον
αποδοκιμάσω. Ήταν το όνειρο μου!
«Έχω κλείσει και ντρέπομαι να τα ακυρώσω, αλλιώς ερχόμουν. Του χρόνου
αν θες είμαι μέσα. Για βγάλε τους χάρτες να το μελετήσουμε ,να περάσει
και η ώρα μέχρι να φτάσουμε Ancon.»
Μ άρεσε το σχέδιο...
«Μέχρι Trondheim να φτάσουμε μου λεει είμαι ευχαριστημένος! Αλλά ο
δρόμος συνεχίζει μέχρι το βόρειο ακρωτήρι.»
«Μισές δουλείες θα κάνουμε;» Tου λεω. «Tο Nordkapp είναι μια παλάμη
δρόμος στο χάρτη! Του χρόνου να μαστέ καλά ξεκινάμε και βλέπουμε.»
Δυο καφέδες στο μεσοδιάστημα για τα σχέδια και ραντεβού στα διόδια της
Ελευσίνας Παρασκευή 25/6/10,ωρα 18 00.
Πόσο απλοί άνθρωποι είμαστε εμείς οι μοτοσυκλετιστές!!!
Το κοντέρ γράφει στη Χαλκίδα 12105. Ξεκιναω.
Το καράβι φεύγει από Πάτρα 00.00 και Κυριακή πρωί βγαίνουμε στη Βενετία.
Ο Κώστας Ξυδάκης με το RT1200
Κυριακή 27/6
Περνάμε την πανέμορφη βόρεια Ιταλία και την Αυστρία που
εντυπωσιάζει με την αγρία ομορφιά των Άλπεων και στη Γερμανία λίγο πριν
το Kassel έχοντας συμπληρώσει 1000 χιλ, κάνουμε την πρώτη στάση σ ένα
μοτέλ για ξεκούραση.
Το κοντέρ γράφει 13395
Δευτέρα 28-6
Ξεκινάμε με πιο πολύ όρεξη να φτάσουμε το συντομότερο Νορβηγία. Τα
ντεπόζιτα κατεβαίνουν σα σφηνακια…
Αμβούργο, Llubeck και λίγο πριν το Putt garden σε μια ανηφορική δεξιά
αρχίζει να μυρίζει θάλασσα και να σε λίγα μέτρα τη βλέπω!!!
Περνάμε με ferry στη Δανία και από εκεί από Κοπεγχάγη η
γέφυρα των 31 χιλιόμετρων μας βγάζει στο Malmo της Σουηδίας.
«Τι έγινε ρε; Περνάμε 3 χώρες τη μέρα;»
Γελάω μόνος μου μέσα από το κράνος.
Το βράδυ αργά φτάνουμε στο Goteborg. Έχουμε κάνει αλλά 1000 χιλιόμετρα.
Στήνουμε τις σκηνές στο κάμπινγκ. Όλα κλειστά!
«Τι θα φαμε;» ρωτάει ο Κώστας
«Έχω χαλβά και τσίπουρο»
«Κι εγώ έχω μπισκότα» λεει.
Τσουγκραμε τα ποτηράκια σ ένα παγκάκι . Άντε αύριο μπαίνουμε
Νορβηγία! Ευτυχώς που ο άνθρωπος δεν είναι γκρινιάρης λεω από
μέσα μου.
Ποιος τον άκουγε!!! Και θα χε και δίκιο.
Το κοντέρ γραφει 14403
Στάση για φωτό ακριβώς πάνω στον
Αρτικτικό κύκλο
Τρίτη 29/6
Το πρωί στο Goteborg βόλτα με τις μηχανές για καφέ. Σταματάμε
κάπου τυχαία. Κάτι λεω στον Κώστα...
«Έλληνες είστε;» Μας λεει η γυναίκα που κρατούσε το μαγαζί.
Είναι η Σοφία από το Κιλκίς και ο Φώτης . Μιλάνε με πολύ νοσταλγία για
την Ελλάδα. Τόση που καταλαβαίνεις ότι οι Έλληνες του εξωτερικού είναι
ίσως πιο Έλληνες από εμάς.
Πίνουμε καφέ μαζί τους ,μας στέλνουν σ ένα μαγαζί μοτο για ν αγοράσουμε
ότι μας έλειπε και να βρούμε μια βίδα από το ρεζερβουάρ του ΚΤΜ
που ήταν ξεσφιχτη και έφυγε και ξεκινάμε. Άντε η Νορβηγία είναι
μια γκαζια!
Πίνουμε καφέ στο Όσλο το μεσημέρι και συνεχίζουμε για Trondheim.
Όμως ξεκινά βροχή που δυναμώνει και ο καιρός φαίνεται κλειστός μπροστά.
Μένουμε σε μοτέλ για ξεκούραση φαγητό και ζεστό μπάνιο.
Τετάρτη 30/6
Ξεκινάμε με βροχή. Πολύ όμορφη διαδρομή δίπλα σε ποτάμι και δασός πυκνό
μέχρι το Dombas. Από εκεί ο Ε6 στρίβει δεξιά και αλλάζει το τοπίο.
Ανεβαίνουμε σε οροπέδιο με χαμηλή βλάστηση και στοιχειωμένα χιόνια.
Αγοράζω και φοράω γάντια κουζίνας μέσα από τα καλοκαιρινά γιατί με 8
βαθμούς και βρεγμένα χέρια δεν είναι ότι καλύτερο.
Στάση για καφέ στο Dovrefjell. Περιμένουμε να κοπάσει η βροχή και
στεγνώνουμε τα βρεγμένα 50αρικα πάνω στο τραπέζι. Πολύ γέλιο!!!
Γνωρίζουμε Νορβηγούς και Γερμανούς μοτοσυκλετιστές που γελάνε όταν
ακούν ότι ερχόμαστε από Ελλάδα και που παμε.
Ξεκινάμε. Η βροχή κόπασε, αλλά μόνο για ένα χιλιόμετρο. Ξανά τα ίδια,
αλλά τώρα δε σταματάμε. Κάνουμε με δυσκολία αυτά τα 200 χιλιόμετρα και
μένουμε λίγο έξω από το Trondheim στο Ηommelvik σε ξύλινο σπιτάκι
στο κάμπινγκ.
Το κοντέρ γράφει 15336. 00.30 τοπική ώρα, καθόμαστε στο μπαλκόνι και
είναι σαν σούρουπο.
Πέμπτη 1/7
Ξεκινάμε προς βορρά και όπου φτάσουμε. Το Νarvik απέχει 900 χιλιόμετρα.
Η διαδρομή απίστευτη, ανάμεσα σε δάσος, ποτάμια, λίμνες, όλο στροφές με
τέλεια άσφαλτο και μπαλώματα από χιόνι στα βουνά. Τα χιλιόμετρα εδώ δεν
κυλάνε γρήγορα, αλλά ποιος νοιάζεται; Είναι τόσο όμορφα!!!
Τι να φωτογραφήσεις που παρακάτω βρίσκεις κάτι πιο εντυπωσιακό. Αδύνατο
να συγκεντρωθείς στην οδήγηση. Χαζεύεις γυρνάς πίσω και η
επόμενη στροφή έχει έρθει.
Τελικά η μέρα τελειώνει στην Moirana. Δεν υπάρχει δωμάτιο και στήνουμε
σκηνές δίπλα στα μηχανάκια.
Βγάζουμε βαλίτσες και κατεβαίνουμε στην πόλη για φαγητό. Μετά από 3731
χιλιόμετρα που έβγαλα το φορτίο, νομίζω πως οδηγώ ένα
1000αρι ποδήλατο και θα πέσω.
Το κοντέρ γράφει 15836.
Γλέντι το βράδυ με Ολλανδούς και Νορβηγούς μοτοσυκλετιστες.
Ανταλλαγή εθνικών ποτών. Τσίπουρο, με aquavit και καταλαβαίνετε
την ατμόσφαιρα. Οι Νορβηγοί θα έπαιρναν μέρος σε αγώνα σκοποβολής την
επόμενη μέρα.
Φωτο με τα πολεμικά όπλα πάνω στο ΚΤΜ. Πιο αξιοθαύμαστος όλων
όμως ο φίλος Ολλανδός ανάπηρος μ ένα πόδι που ανέβαινε μ ένα ΒΜW
side car προς το βόρειο ακρωτήρι συνοδεία με ένα φίλο του που
οδηγούσε ένα Κ 100. Άμα έχεις ψυχή
πας και μ ένα πόδι.
Το πολύ πολύ να βάλεις κι άλλη μια ρόδα στη μηχανή.
Παρασκευή 2/7
Ξυπνάμε. Καφέ στις σκηνές και ξεκινάμε προς Narviκ. Σε λίγο περνάμε τον
αρκτικό κύκλο. Καταπληκτικές εικόνες εναλλάσσονται. Διαυγή νερά από τα
χιονιά κυλάνε σε οροπέδια με χαμηλή βλάστηση.
Ο δρόμος συνοδεύει τη σιδηροδρομική γραμμή. Στο ψηλότερο σημείο
συναντάμε ένα κτήριο, για καφέ, φαγητό και κάποια σουβενίρ.
Σταματάμε. Είμαστε ακριβώς πάνω στον αρκτικό κύκλο. Δεν περνάμε από εδώ
κάθε μέρα.
Μια στάση για καφέ στον ήλιο που καιει σ αυτό το υψόμετρο επιβάλλεται.
Κατεβαίνουμε πάλι στη θάλασσα και παίρνουμε ferry που ενώνει τον Ε6 από
Βones με Scarberget. έχει σουρουπώσει και μένουμε σε κάμπινγκ στο
ballangen.
To κοντέρ γράφει 16326.
Σάββατο 3/7.
Ξεκινάμε προς Αlta. Στο δρόμο αλλάζουμε πορεία για να δούμε το Τromso.
Παράκαμψη 150 χιλιόμετρα στην Ε8 από Ε6.
Ψάχνουμε για service ΒΜW γιατί τη μηχανή του Κώστα που έχει περάσει τα
χιλιόμετρα.
Μπροστά σ ένα μαγαζί με τατουάζ τρεις Νορβηγοί λιάζονται μπροστά στα
Harleys. Τους ρωτάμε, αμέσως σηκώνονται και ο ένας κοιτάζοντας τις
πινακίδες λεει στους άλλους με έκπληξη:
«Έρχονται από την Ελλάδα!!».
Μας εξηγεί ότι είναι μακριά και δεν θα το βρούμε. Βάζει μπρος ,
διασχίζει την πόλη μαζί μας και μας παει έξω από την
αντιπροσωπεία. Ευγενέστατος!
Tο σέρβις ήταν κλειστό. Παίρνει τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη να μας
ανοίξει τονίζοντας του από πού ερχόμαστε και που παμε. ήταν όμως
αδύνατο.
Τελικά λαδιά αλλάξαμε στην επιστροφή σε συνεργείο μ ερπηστριοφορα
snowmobiles στη μέση του πουθενά.
Παρκάρουμε μέσα στην πόλη για καφέ και όλοι οι μοτοσυκλετιστες
μαζεύονται δίπλα μας σαν τις μέλισσες. Καθένας κοιτάει διερευνητικά τις
πινακίδες του αλλού σαν τα σκυλιά που μυρίζει το ένα το άλλο όταν
συναντιούνται.
«Από που είσαι φίλε;»
«Είμαι ο Κεβιν και είμαι από την Αγγλία.»
Άλλο ένα GS καταφτάνει.
«Εσύ;»
«Από τη Βραζιλία Rio de Janeiro.»
«Και που πας;»
Όλοι στο Nordkapp.
Πίνουμε καφέ με τον τρελό Κεβιν που θα μας ακολουθούσε αν δεν είχε
προπληρώσει ξενοδοχείο αλλάζουμε email και ξανά πορεία προς Alta.
Στο δρόμο κουρασμένοι προς το σούρουπο το οποίο κρατάει κάποιες
ώρες τόσο βόρεια βρίσκουμε το Lyngen Lodge. Απίστευτο!
Μπροστά στη θάλασσα με θεά τα χιονισμένα βουνά. Προσεγμένο στην
λεπτομέρεια, με πολύ γούστο και πολύ φιλικό προσωπικό. Από τη σκηνή στη
χλιδή. Η όπως λεμε από τα αλώνια στα σαλόνια.
Που να κοιμηθείς!!! Δε νυχτώνει!
Όσο περνάει η ώρα όλο και πιο όμορφα τα χρώματα στις λευκές κορυφές που
γκρεμίζονται στη θάλασσα. Ανεβαίνω στη χορταριασμένη σκεπή και
βγάζω φωτογραφίες.
Κουβέντα με τους επισκέπτες και το προσωπικό που έχουμε γίνει όλοι μια
παρέα. Ο Κώστας βρίσκει μια κιθάρα και παίζει σε μια γωνία.
Τώρα που γράφω είναι 00.00 και είναι σαν απόγευμα.
Κυριακή 4/7
Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα! Φεύγουμε από το Lyngen Lodge με
σάντουιτς που μας έφτιαξε η Rosena για το δρόμο και αφού ρουφήξαμε τις
τελευταίες εικόνες πίνοντας καφέ στην βεράντα και μελετώντας το χάρτη.
Πανέμορφη παραθαλάσσια διαδρομή μέχρι την Αlta. Στο βενζινάδικο
βρίσκουμε έναν Ιταλό 70αρη μ ένα τσοπερ Yamaha γεμάτο χαϊμαλιά ένα
σάκο κι ένα μπετονακι εφεδρικό για βενζίνη.
«Που πας;»
«Στο Νordkapp»
«Μπράβο ρε φίλε» του λεω, «εσύ ξέρεις να ζεις!»
Έχοντας διανύσει περισσότερα από 2000 χιλιόμετρα στη Νορβηγία περίμενα
ότι τίποτα πια δεν θα μου έκανε εντύπωση.
Ότι το ακρωτήρι ήταν κατά κάποιο τρόπο ο αυτοσκοπός του ταξιδιού και
ίσως να μην είχε κάτι ιδιαίτερο πέρα από τη γεωγραφική του θέση.
Κι όμως!!! Μετά την Αlta κατηφορίζουμε προς τη θάλασσα μαζί με τα νερά
από τα λειωμένα χιονιά. Η βλάστηση είναι χαμηλή.
Ίδια λεπτά δέντρα με λεπτά φύλλα που δεν σπανέ από το χιόνι, όπως και
στον αρκτικό κύκλο. Πιο κάτω η απουσία βλάστησης μαρτυρά τον αέρα
και το λευκό τοπίο του χειμώνα.
Ο δρόμος θυμίζει ταινίες… ευθείες τεράστιες που ανεβαίνουν προς τον
ουρανό και μόλις φτάσεις στην κορυφή με κομμένη την ανάσα αρχίζει
να εμφανίζεται ο γήινος ορίζοντας.
Νομίζεις ότι αν πιάσεις καμία 200αρια χιλιόμετρα θ απογειωθείς.
Το ΚΤΜ γουργουρίζει γλυκά ρολαροντας φορτωμένο με αφημένο
γκάζι στις κατηφόρες που ακολουθούν το ρέμα. Σηκώνομαι όρθιος και
στρίβω έτσι για ν απολαύσω περισσότερο τις στροφές και τη θεά.
Μια αλεπού κοκκινωπή με πολύ φουντωτό τρίχωμα κουβαλάει στ' αριστερά
του δρόμου το μεζεδάκι της. Η φάτσα της λάμπει από χαρά!
Κάποια στιγμή φτάνουμε στη θάλασσα. Τα χιλιόμετρα μειώνονται. Έχουμε
αρχίσει να νοιώθουμε την αντίστροφη μέτρηση προς το στόχο με ανάμεικτα
συναισθήματα.
Χαίρομαι που θα φτάσω, αλλά λυπάμαι
που θα τελειώσει…
Ο δρόμος στρίβει αριστερά και για 100 περίπου χιλιόμετρα δεν σταματά να
εκπλήσσει με τις στροφές πάνω από τη θάλασσα, που αγκαλιάζουν τους
κολπίσκους, τα χρώματα, τις μυρωδιές από τα φύκια, τους τάρανδους που
βοσκούν δίπλα στο δρόμο.
Για κοιτά ρε που φρενάρω για να περάσουν, εγώ που είχα δει μόνο
τους φουσκωτούς που αγοράζαμε τα Χριστούγεννα όταν ήμουν παιδί!!!
Σαν να μην έφτανε η ομορφιά από μόνη της έχουμε και τους
αντικατοπτρισμούς στα νερά που την διπλασιάζουν. Τα κόκκινα σπιτάκια με
τις εξέδρες, τα βουνά, τα σύννεφα. Είναι επικίνδυνο να βγεις από το
δρόμο χαζεύοντας.
Κάθε τόσο σταματάω για φωτο και πάντα βρίσκω ότι έχω βγάλει λίγες. Κάνω
προσπάθεια να μη σταματήσω και μετά μετανιώνω γιατί πέρασα έτσι,
αλλά τα χιλιόμετρα δεν βγαίνουν.
Φτάνουμε στο Ηonningsvag και ο δρόμος ανεβαίνει πάλι προς το βουνό.
Φουλαρισμα στο βορειότερο βενζινάδικο της Ευρώπης. Έχουμε κάνει 5000.
Φαίνονται αστείες οι πινακίδες που μας υπενθυμίζουν ότι πλέον δεν
απέχουμε παρά μόνο ένα μικρό διψήφιο αριθμό χιλιομέτρων.
Δε μένουν παρά 20κατι χιλιόμετρα κι όμως κι αυτά μέτρο το μέτρο
εκπληκτικά!
οροπέδια με λιμνούλες χωρίς βλάστηση. Κοπάδια τάρανδοι που
καθρεφτίζονται στα νερά.
Ο δρόμος, σερπαντίνα που πέταξε ένα παιδί πάνω σ ένα πράσινο χαλί.
Η σκιά της μηχανής τρέχει δίπλα μου παίρνοντας το σχήμα των χωραφιών.
σταματάω πάλι για φωτογραφίες.
«Προχώρα» λεω στον Κώστα «κι έρχομαι»
«Όχι» μου λεει, «θα μπούμε μαζί»
Ένα ανέβασμα γλυκό και βλέπουμε τη μεταλλική υδρόγειο. Να το!!!
Μπαίνουμε 19:59. Το κοντέρ γράφει 17316.
Περπατάμε στο ακρωτήρι που ατενίζει τον ορίζοντα 307 μέτρα πάνω
από τον ωκεανό.
Σκέφτομαι...ποια θάλασσα είναι αυτή; Τι έχει απέναντι; Τους
ανθρώπους με τους οποίους θα ήθελα να μοιράσω αυτήν την εικόνα
και δεν είναι κοντά μου.
Ο ήλιος νομίζεις ότι δύει, αλλά απλά μετακινείται προς τα
δεξιά όση ώρα είμαστε εκεί.
Αυτό είναι ηλιοβασίλεμα! Ο ήλιος στην
κυριολεξία εκεί βασιλεύει.
Υ.Γ .1 Δεν γράφω για την
επιστροφή γιατί θέλω να θυμάμαι μόνο το ανέβασμα. Όμως παρά τον κορεσμό
από όμορφες εικόνες, βρήκα την Ελλάδα τόσο όμορφη όταν βγήκα από το
καράβι στην Ηγουμενίτσα και κατέβηκα από Ναύπακτο προς Χαλκίδα και
στενοχωρήθηκα που την έχουμε καταντήσει έτσι.
Υ.Γ .2 Φίλε Κώστα σ ευχαριστώ
για την ιδέα και για την παρέα
Κείμενο – φωτογραφίες: [Πάνος Μακρινός]
Στιγμές χαλάρωσης στην κατασκήνωση. Μέσα Ιουλίου αλλά ο σκούφος είναι
απαραίτητος για τις θερμοκρασίες της περιοχής.
|
|
|
|
Ο χώρα των ταράνδων
|
|
Λίγα χιλιόμετρα πριν το Nord Kapp
|
|
|
|
|
|
Επιστροφή
|
|
|
|
|
|
Ξεκίνημα της επιστροφής με πλοίο για λίγα μίλια για να δούμε τα φιορδ
από μέσα!
|
|
|
|
Αρτικός κύκλος - πίσω στο δρόμο.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
More articles
|
|
| |
|
