| |
Για άλλους το ταξίδι είναι μέσα
στο λεωφορείο και για άλλους στην οροφή.
Μη μας κλέψουν και το
ποδήλατο...
Αθήνα - Κέιπ Τάουν με
Hyundai i20- i30: Μέρος πρώτο - Ξυπόλυτος μαραθώνιος
Αθήνα – Κέιπ Τάουν με
Hyundai i20 – i30: Δεύτερο μέρος - Κινεζοκρατούμενο Σουδάν
Κόκκινα «κουρσάκια» στη Μαύρη Ήπειρο
Έχοντας περάσει την Αιθιοπία, συνεχίζουμε τη διάσχιση της Αφρικής,
μπαίνοντας πλέον να εξερευνήσουμε τη μαύρη καρδιά της. Εγερτήριο
καταχάραμα στην εσχατιά της Αιθιοπίας και το πέρασμα προς την Κένυα
μας βρήκε να οδηγούμε στην αριστερή πλευρά του δρόμου.
Στην είσοδο κάθε χώρας φροντίζαμε να προμηθευτούμε τουλάχιστον δύο
κάρτες SIM, ώστε να έχουμε επικοινωνία μεταξύ μας αλλά και για τις
ανάγκες του ταξιδιού. Ο συνοριακός αστυνομικός διευθυντής, αφού μας
καλωσόρισε και μας έδωσε ευχές για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας, μας
παραχώρησε οπλοφόρο αστυνομικό συνοδό γιατί η διαδρομή για τα
επόμενα 500 km ήταν λίαν επικίνδυνη από Σομαλούς λήσταρχους.
Πάλι καθυστερημένοι ξεκινήσαμε και τα πρώτα χιλιόμετρα στο χώμα ήταν
γρήγορα.
Τόσο, που το (υποτίθεται ράλι) ελαστικό του i30 αποκολλήθηκε.
Ατέλειωτες οι ευθείες με σχιστόλιθους. Τι μας περίμενε άραγε μετά;
Το σκηνικό άλλαζε. Το πιο αφιλόξενο μέρος του ταξιδιού μας
ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Τοπίο σαν μετά από πυρηνικό ολοκαύτωμα. Οι
ροδιές από τα φορτηγά απίστευτα βαθιές.
Τα πρώτα χιλιόμετρα στην Κένυα
δοκίμασαν τις αναρτήσεις των Hyundai,
τα νέυρα και την φυσική
κατάσταση των πληρωμάτων.
Μας ανάγκαζαν να ταξιδεύουμε στο χείλος των κορφών τους και τα
αλλεπάλληλα σλάλομ να ξύνουν συνεχώς τα πατώματά μας. Κρατούσαμε την
αναπνοή μας σε κάθε φυτευτή πέτρα που προεξείχε.
Ήθελα πάντα να έχω τον καθρέφτη μου γεμάτο από τα πίσω αυτοκίνητα
και παράλληλα προσπαθούσα να μη συντονίζω τις αναρτήσεις.
Νάσου μερικές γαζέλες στο βάθος και ιμπάλα με τρομερές… αναρτήσεις
στόλιζαν το έρημο κάδρο. Είναι αλλιώς να τα βλέπεις στατικά και
αλλιώς να τρέχουν αυτά τα ζωντανά.
ΚαθΆ όλη τη διάρκεια της διαδρομής εμφανίζονταν αναμεταδότες
τηλεφωνίας που χρησιμοποιούσαν φωτοβολταϊκά και μικρούλες
ανεμογεννήτριες για τη λειτουργία τους.
Τα φλας όμως των φωτογραφικών μηχανών το βράδυ δεν έπρεπε να
δουλεύουν γιατί εύκολα θα γινόμασταν στόχος των συνοδών των
καραβανιών καμήλας, οι οποίοι οπλοφορούν.
Περνούσαμε έναν ηφαιστειακό «κήπο» όλο πέτρες και οι αναρτήσεις των
αυτοκινήτων τελείωναν, μαζί και τα κουράγια μας.
Φτάσαμε στο χωριό Νανγιούκι, ενδιάμεσο σταθμό των ταξιδευτών στο
πουθενά, λίαν τυχοδιωκτικό, και μας βρήκε το ξημέρωμα ξαπλωμένους
και τους εννέα σε μια καλύβα σαν αυτή της κοκκινοσκουφίτσας,
βιοκλιματικότατη.
Ο συνοδός αστυνομικός την έβγαλε αγκαλίτσα με το όπλο του στο
κάθισμα του i20. Το πρωί καφές, νερό, σέρβις και βουρ για Ισιόλο.
Καταμεσήμερο ταξιδεύαμε στη μέση της σαβάνας και τα μόνα που
συναντήσαμε ήταν λίγα ζώα, 15 φορτηγά και τρεις μηχανόβιους με BMW
που έκαναν αντίθετα το ταξίδι, με συνοδεία ένα Land Cruiser.
Οι δρόμοι ήταν κατεστραμμένοι από τα φορτηγά και όλα συντονίζονταν.
Δόντια, σπονδυλική στήλη και οι πίσω αναρτήσεις του Feroza μαζί με
την οροφή. Ένα τζάμι πήγε περίπατο.
Τα πίσω αμορτισέρ του i30 μας εγκατέλειψαν και η εξάτμιση
μοσχομύριζε από τα πασαλειμμένα λάδια.
Η επαφή με τα CB έγινε παρελθόν και περιμέναμε πότε επιτέλους θα
τελειώσει το σπαστήρι.
Συναντήσαμε φυλές Μασάι σε παρακείμενα χωριά. Σοβαρότατοι, γυμνοί
από τη μέση και πάνω άνδρες και γυναίκες, καλλίγραμμα κορμιά ντυμένα
με πολύχρωμες χάντρες.
ΠαρΆ όλο που οι κυβερνήσεις της Τανζανίας και της Κένυας θέσπισαν
προγράμματα για την ενθάρρυνση των Μασάι να εγκαταλείψουν τον
παραδοσιακό, ημινομαδικό τρόπο ζωής τους, αυτοί συνεχίζουν τα
πανάρχαια έθιμά τους καταφέρνοντας να καλλιεργούν ερήμους και
θαμνότοπους.
ΚιΆ άλλο λάστιχο μας βρήκε, το οποίο αλλάχτηκε σε χρόνο ρεκόρ από το
πλήρωμα του αυτοκινήτου, με το φόβο του πλιάτσικου. Επιτέλους
πατήσαμε άσφαλτο. Τα τελευταία χιλιόμετρα προς το Ισιόλο ήταν
κατευναστικά.
Η πόλη αστυνομοκρατούμενη, το ξενοδοχείο μετριότατο και το δείπνο
απογοητευτικό. Ο δικός μας αστυνόμος Σαϊνης δεν ξέχασε να μοιράσει
μερικές καρπαζιές σε πιτσιρικάδες που τρύπωσαν στο τραπέζι μας.
Επειδή δεν τον ήθελα για συγκάτοικο, προτίμησα το Hyundai μου. Την
άλλη μέρα είχα μετατρέψει το προαύλιο σε service park.
Έτσι πρόλαβε το ένα αυτοκίνητο να φύγει έγκαιρα και να επισκεφτεί
ένα αυτοδιοικούμενο χωριό, αποτελούμενο από γυναίκες χωρισμένες και
κακοποιημένες, οι οποίες δημιούργησαν αυτή την κοινότητα και τη
συντηρούν με τις χειροποίητες κατασκευές τους.
Οι πολυεθνικές εκμεταλλεύονται
όλη την παραγωγή τσαγιού,
πληρώνοντας ψίχουλα στους ...
μπαρμπά-Θωμάδες
Με την επιστροφή των συντρόφων ξεκινήσαμε μια γρήγορη κούρσα, καθώς
μέλη της ομάδας θα ταξίδευαν το βράδυ από το Ναϊρόμπι για Ελλάδα και
κάποιοι άλλοι θα έφθαναν.
Το τοπίο εδώ τώρα άρχιζε να πρασινίζει κι έβλεπες την οργάνωση της
χώρας να ξεδιπλώνεται. Το Ναϊρόμπι θεωρείται μια από τις κυριότερες
αφρικανικές πόλεις, από πολιτική και οικονομική άποψη.
Έχει καθιερωθεί ως κέντρο επιχειρηματικών και πολιτιστικών
δραστηριοτήτων. Τεράστια πάρκα άγριων ζώων και μεγάλες εκτάσεις
καλλιεργειών.
Φορτηγατζήδες που οδηγούν χωρίς αύριο και κάπου στο σουρούπωμα με το
σιγόβροχο είδαμε το GPS να γράφει γεωγραφικό πλάτος μηδέν.
Φτάνοντας στο Ναϊρόμπι πέσαμε σε τρομερό μποτιλιάρισμα και την
τελευταία στιγμή, με οδηγικές αλχημείες, προλάβαμε την πτήση του
Γιωργάρα (κινηματογραφιστή) και της Δάφνης.
Το ίδιο απόγευμα μας εγκατέλειψε και το γαλαζοαίματο Μαρινάκι, η
γραμματέας της ομήγυρης.
Δύο ώρες για δέκα χιλιόμετρα χρειαστήκαμε την επομένη, μέχρι να
φτάσουμε στο ραντεβού στο διοικητήριο των Ηνωμένων Εθνών.
Καπελωθήκαμε χοντρά από χρόνο.
Εκεί έγινε παρουσίαση του όλου εγχειρήματος και ανταλλαγή απόψεων σε
θέματα διαχείρισης και εκπαίδευσης των κατοίκων πάνω στις
ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Ο προϊστάμενος του τμήματος, παρασπουδαγμένος (Οξφόρδη και βάλε),
ινδικής καταγωγής, ήταν γνώστης των ελληνικών θεμάτων, ακόμα και των
παραλιών και ρεστοράν της Σαντορίνης!
Η συνάντηση μας αφύπνισε όλους.
Το i30 κάνει μια βόλτα τους
Μασάι τέρμα γκάζι προς χάρη ενός χαμόγελου
Θλιβερή πραγματικότητα.
Ο επόμενος προορισμός μας ήταν βορειοδυτικά του Ναϊρόμπι, στη λίμνη
Βικτώρια, στην κοινότητα Μπάμα της περιοχής Κισούμου. Παραλίμνια
χωριά που υποστηρίζονται από την Action Aid.
Εκεί βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη θλιβερή πραγματικότητα, όπου
χιλιάδες κάτοικοι, ακόμα και παιδιά, μαστίζονται από το AIDS. Τα
περισσότερα παιδιά δε, χωρίς οικογενειακή υποστήριξη.
Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν ήταν εγκάρδια, με χορούς και τραγούδια.
Το γεύμα που μας ετοίμασαν ήταν το πιο θρεπτικό, αλλά και το πιο
ανατρεπτικό για τα εγώ μας.
Τα λόγια εδώ τελειώνουν και μιλούν μόνο οι αυθόρμητες πράξεις, γιατί
αν αρχίσεις να σκέφτεσαι γίνεσαι ιδιοτελής.
Προτείνω εκπαιδευτικές εκδρομές από την Ελλάδα σε αφρικανικές
κοινότητες, γιατί μόνον έτσι μπορείς να αποκτήσεις εσωτερικό πλούτο.
Έτσι θα γυρίσουν πίσω στην πατρίδα μας οι αλήθειες και οι αξίες.
Ο 5χρονος πιτσιρικάς που είχε ζαλίκα (κρεμασμένο στην πλάτη) τον
δίχρονο αδελφό του, έχει μήπως κάτι κοινό με το δικό μας αντίστοιχο
παιδί του νηπιαγωγείου;
Εγώ πιστεύω ότι έχει μόνο την ίδια ηλικία. Δυστυχώς, πολλοί κοιτούν
μονίμως τα πράγματα πίσω από γρίλιες. Καιρός να ξεκολλήσουμε…
Θέλω εδώ να σας πω ότι η Βικτώρια είναι η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη
της Αφρικής, η μεγαλύτερη τροπική της Γης και η δεύτερη σε έκταση
γλυκού νερού παγκοσμίως.
Είναι επίσης γνωστή ως μία από τις πηγές του Νείλου. Έχει ελλειπτικό
σχήμα και η έκτασή της φτάνει τα 68.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα,
δηλαδή περίπου το μισό της Ελλάδας.
Το χαρακτηριστικό της είναι ότι έχει περίπου 3.000 νησιά.
Λοταρία! Αυτό το i10 ποιός θα το
πάρει;
Όπως θα έλεγε και ο Τανζανός
¶λκης Στέας
Ο Σωτήρης κάνει σιωπηρή αποκομιδή, η Σιμόνη φτιάχνει τις γέφυρες
ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Τηλέμαχος καταγράφει, ο Κωστής
αφουγκράζεται, η Ιωάννα κρατά τις ισορροπίες μας, ο Χρήστος
κινηματογραφεί, ο Γιάννης στήνει τις φωτογραφικές σκηνές του κι εγώ
ταξιδεύω…
Η επιστροφή στο Ναϊρόμπι μας βρήκε προβληματισμένους. Περνώντας από
μια υπέροχη διαδρομή, ένα δρόμο ανηφορικό ανάμεσα σε περιποιημένα
χωριά, το μάτι μας ξεκουράστηκε σε καταπράσινα σεντόνια καλλιέργειας
τσαγιού, πολλών εκταρίων, παρακολουθώντας τη συγκομιδή του.
Η εκμετάλλευσή του γίνεται από πολυεθνικές εταιρείες. Το απόγευμα
μας βρήκε μποτιλιαρισμένους, προσπαθώντας να φτάσουμε στο κέντρο της
πόλης όπου το ξενοδοχείο στο ισόγειο διατηρούσε καζίνο.
Ταμπέλες, επιγραφές πολυεθνικών, το AIDS να αγγίζει το 35% και η
φτώχια το 80%.
Κατά τα άλλα η Κένυα είναι εξαιρετικός τουριστικός προορισμός για τα
«ζωολογικά πάρκα» της.
Ως πρώην αποικία, έχει στήσει καλά το μαγαζί της, προβάλλοντας τα
αξιοθέατά της.
Το βραδινό ήταν ψητό κοτόπουλο, live μουσική και δεκάδες καλλονές
μεροκαματιάρες.
Δεν αγγίζεις τίποτα, μόνο βλέπεις…
Συνεχίσαμε για την Τανζανία. Αφήσαμε τις τελευταίες φυλές των Μασάι
και τους νεροκουβαλητές και μπήκαμε σε νεόκτιστους δρόμους,
φτιαγμένους από την κίτρινη φυλή.
Ψωνίσαμε χεροκάμωτα αξεσουάρ, όπως παπούτσια φτιαγμένα από λάστιχα
αυτοκινήτων, που οι έξυπνοι κυριούληδες φροντίζουν έτσι να
ανακυκλώνουν.
Έσφιξα το χέρι του και παραδέχτηκα ένα νέο Ολλανδό επιστήμονα που
ταξιδεύει σε όλη την Αφρική χρόνια τώρα, υποδεικνύοντας σε
κυβερνήσεις και κοινότητες έναν ανώδυνο από τεχνικής και οικονομικής
πλευράς
τρόπο άντλησης και διαχείρισης του νερού.
Έχει κάνει το αυτοκίνητό του ξενοδοχείο και εργαστήρι συνάμα. Έγινε
πρεσβευτής πολλών ιδανικών, γιατί τα προβλήματα λειψυδρίας μαστίζουν
πολλές περιοχές.
Από την πλευρά τους, οι κοινότητες των Μασάι έχουν αναπτύξει
χειροτεχνίες και παλεύουν για να ενισχύσουν τα νοικοκυριά τους,
γιατί πολλές φορές οι κυβερνήσεις τους μετατοπίζουν από τα χωριά
τους.
Αυτή είναι η Αφρική
Μπαίνοντας στην Τανζανία και κάνοντας πολλά σλάλομ από άσφαλτο σε
χώμα, συναντήσαμε πάλι ανθρώπους αυτής της αγέρωχης φυλής που για να
τους φωτογραφίσεις θέλουν χρήματα και για να τους πάρεις ένα
χαμόγελο, τους πας… μια βόλτα με το i30 και τέρμα γκάζι.
Έτσι καταφέραμε να κάνουμε και τις γυναίκες τους να στηθούν στην
κάμερα. Η μεγαλοπρέπειά τους είναι σαν κι αυτή του κώνου με τις
λευκές πιέτες από παγετώνες, που ξεπρόβαλε μπροστά μας: του
Κιλιμάντζαρο.
Όσο πλησίαζα ήθελα να το ανέβω, να το φάω σαν παγωτό, να κατέβω τις
πλαγιές του με αλεξίπτωτο. Πώς είναι δυνατόν να μη σου προκαλεί δέος
αυτό το βουνό, που είναι το ψηλότερο της Αφρικής (5.895 m). Έχει δυο
κορυφές, κρατήρες ηφαιστείου, την Κίμπο και τη Μοβένσι.
Η πρώτη βαίνει σε οριστική σβέση, ενώ η δεύτερη είναι οριστικά
σβηστή και έχει χάσει μέρος του όγκου της από τις διαβρώσεις. Οι
παγετώνες που το καλύπτουν είναι οι μοναδικοί στον Ισημερινό και
παρΆ ότι συνεχώς μειώνονται, τροφοδοτούν ακόμα και το Νείλο.
Η Αρούσα μας περίμενε καθώς και η μάμα στη λότζα της. Αλλά μας
περίμενε και η έκπληξη, όταν ένα πρεζονάκι σαν σαμιαμίδι τρύπωσε και
βούτηξε τη φωτογραφική μηχανή. Μεγάλη καψούρα του Γιαννάκη, ποιος
τον είδε και δεν τον λυπήθηκε.
Χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε όλο τον υπόκοσμο για να καταφέρουμε να
την πάρουμε πίσω, πληρώνοντας 800 δολαριάκια, μιας κι αυτό είναι το
κυρίως νόμισμα των συναλλαγών. Μπράβο στον Κωστή για την υπομονή
του.
Την Αρούσα δεν τη χορτάσαμε, μάθαμε όμως ότι έχει τα πιο διάσημα
εθνικά πάρκα της Αφρικής. Είναι σημαντικό διπλωματικό κέντρο και από
το 1994 φιλοξενεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στη
Ρουάντα.
Είναι μια πολυπολιτισμική πόλη, με μεγάλες αραβικές και ινδικές
μειονότητες και πολλούς Ευρωπαίους και Αμερικανούς ex-pats, που
ασχολούνται με διπλωματικά ζητήματα και την ταχέως αναπτυσσόμενη
τοπική τουριστική βιομηχανία.
Η Σιμόνη δεν ευχαριστήθηκε τα γενέθλιά της γιατί ο καιρός ήταν
συννεφιασμένος.
Μπορέσαμε όμως να επικροτήσουμε το έργο ενός νέου επιχειρηματία, ο
οποίος δημιούργησε ένα μικρό εργαστήρι και κατασκευάζει μια μικρή
ηλεκτρική γεννήτρια ποδηλάτου για τη φόρτιση κινητών τηλεφώνων.
Τα σαμαράκια στους δρόμους και η κακή σήμανση απαιτούσαν εγρήγορση.
Ήταν υπεύθυνα για τη συνεχή κακοποίηση των φρένων και των αναρτήσεών
μας.
Ο δρόμος για την ενδοχώρα είχε αρχίσει να έχει στροφές και η
μονοτονία της οδήγησης να γίνεται παρελθόν. Τα λεωφορεία με το
λογότυπο Saibaba πήγαιναν τέζα στο δρόμο, γέμιζαν τον καθρέφτη σου
και δεν υπήρχε περίπτωση να τα προσπεράσεις.
Όταν πια νύχτωσε και αφήσαμε το επιβλητικό βουνό στην πλάτη μας,
διαπιστώσαμε ότι η κίνηση το βράδυ είναι ελαττωμένη για δύο λόγους:
πρώτον γιατί η βενζίνη είναι ακριβή, λίγο κάτω από το 1 ευρώ, οπότε
κυκλοφορεί περιορισμένος αριθμός αυτοκινήτων, και δεύτερον γιατί οι
εταιρείες μεταφορών δεν ταξιδεύουν τη νύχτα.
Πανύψηλα σχινόχορτα με τη μορφή της aloe vera φάνταζαν μέσα το
σκοτάδι σαν δημιουργήματα επιστημονικής φαντασίας. Στροφή αριστερά
και φουρκετολόι μέχρι να καταλύσουμε σε μεγάλο οικοτροφείο,
υποστηριζόμενο από την καθολική εκκλησία, με αξιοπρεπή, απέριττα
δωμάτια, ποιοτική τροφή και καλοσυνάτους ανθρώπους.
Η θερμοκρασία είχε κατρακυλήσει στους 10 βαθμούς. Γέλια και ομιλίες
μαθητών φρόντισαν για την εισαγωγή μας στην επόμενη μέρα. Συνέντευξη
με την ηγουμένη, νοσοκόμα και διαχειρίστρια και κατανοήσαμε ότι τα
χρήματα που ξοδέψαμε εδώ για τη διανυκτέρευση θα έπιαναν πραγματικά
τόπο.
Ξεκινήσαμε και πάλι και η ανάβαση έγινε κατάβαση. Η υψομετρική
διαφορά μεγάλη και τα φρένα… μυρωδάτα. Δυόμιση ώρες χρειάστηκαν στο
πρώτο χωριό για να μετατρέψουμε τα δολάρια σε τοπικό νόμισμα.
Η αναμονή όμως μας επέτρεψε να εκτιμήσουμε τη μεγάλη προσπάθεια που
κάνουν οι νέοι, δημιουργώντας μικρές εταιρείες, με κωδικούς στα
μπλουζάκια τους, για να πουλούν στους περαστικούς (πούλμαν,
αυτοκίνητα, νταλίκες) από τσιπς μέχρι ψητές φτερούγες και μπούτια
από κοτόπουλα.
Ευγενέστατοι και κοινωνικοί, διψούσαν για γνώση. Και ο ακούραστος
Χρήστος δυο ώρες ενσωματώθηκε μαζί τους. Μπράβο λεβέντη μου.
Ο δρόμος για το Μόρο Νγκόρο μακρύς αλλά γρήγορος. Γεμάτος
αγροτοκαλλιεργητές να πουλούν κότες, αυγά, πορτοκάλια και μπανάνες
στους περαστικούς.
Στη μεγάλη διασταύρωση όπου αριστερά πάει για Νταρ ες Σαλάμ, γινόταν
ζωοπανήγυρη και όλων των ειδών τα εμπόρια. Μεγάλος εμπορικός κόμβος.
Το Νταρ ες Σαλάμ (Σπίτι της Ειρήνης), πρώην Mζιζίμα, είναι η
μεγαλύτερη πόλη της Τανζανίας. Αν και το 1974 έπαψε να είναι η
πρωτεύουσα της χώρας, παραμένει το κέντρο της μόνιμης κυβερνητικής
γραφειοκρατίας και συνεχίζει να υπηρετεί ως πρωτεύουσα τις γύρω
περιοχές.
Αλλεπάλληλες φωτιές στο δρόμο. Μας έλεγαν ότι έκαιγαν τα χόρτα για
να έχουν καλύτερη βοσκή τα ζώα την επόμενη σεζόν, όμως παράλληλα
καίγονταν ανεξέλεγκτα και δάση, για να μετατραπούν σε κάρβουνα όπως
διαπιστώσαμε στη συνέχεια.
Χαμηλά σπίτια και συνωστισμός. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι
συνυπάρχουν στο Μόρο Νγκόρο.
Μείναμε σε ελληνικό ξενοδοχείο και συναντήσαμε τον πρόεδρο της
ελληνική κοινότητας Φίλιππο, ο οποίος είναι διευθυντής σε κοντινό
καπνεργοστάσιο. Μας εξιστόρησε γεγονότα του παρελθόντος σε σχέση με
τον εκεί Ελληνισμό. Λίγο-πολύ, σε μια νύχτα με ένα νόμο όλες οι
ιδιοκτησίες περιήλθαν στο κράτος.
Από τα πληρώματά μας, ο Γιάννης αναγκάστηκε να φύγει για την Ελλάδα
και οι υπόλοιποι συνεχίσαμε νότια, μέσα από το Εθνικό Πάρκο Μικούμι
που έχει έκταση πάνω από 3.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Πάμπολλα τα άγρια ζώα, που πολλές φορές τα συναντάς και πάνω στο
δρόμο. Εκατοντάδες είδη πουλιών έκοβαν βόλτες πάνω από τα κεφάλια
μας. Στην είσοδο του πάρκου υπήρχαν σκελετοί και προσπαθούσαμε να
καταλάβουμε από τα χαρακτηριστικά τους το είδος από το οποίο
προέρχονταν.
Η συνιστώμενη εποχή για επίσκεψη στο πάρκο είναι Μάιο με Νοέμβριο,
στην περίοδο της ξηρασίας.
Τα i20 και i30 μας, με τον συνοδό του πάρκου και μέλη της ομάδας,
είχαν την ευκαιρία να κάνουν πολλά σλάλομ ανάμεσα σε καμηλοπαρδάλεις
και ελέφαντες.
Με τον ίδιο συνοδό επισκεφτήκαμε κι ένα πανέμορφο ποτάμι με
κατακάθαρα ορμητικά νερά, που τροφοδοτούσε ένα μεγάλο υδροηλεκτρικό
εργοστάσιο.
Οι φωτιές συνεχίζονταν σε όλη την Τανζανία. Δάση από δέντρα
μπαομπάμπ κοσμούσαν το ανάγλυφο της περιοχής. Στέκονταν σαν
φαντάσματα, δικαιολογώντας την ιερότητά τους στο βάθος των χρόνων,
γιατί οι χωρικοί εκτός των άλλων χρησιμοποιούσαν τον καρπό τους σαν
κύρια τροφή.
Πάντα πίστευαν ότι τα αιωνόβια, φυλλοβόλα αυτά δέντρα φέρνουν τύχη
και γιΆ αυτό κοντά στις ρίζες τους φτιάχνουν τις καλύβες τους.
Πήραμε το δρόμο για την Ιρίνγκα και η συσσωρευμένη κούραση μας έκανε
πολλές φορές να πέφτουμε στις παγίδες του σούρουπου. Οι νταλίκες όσο
κατεβαίναμε προς το νότο γίνονταν όλο και πιο μακριές, επικαθήμενες
και με ρυμουλκούμενο. Συνήθως είχαν 32 τροχούς κι έπιαναν όλο το
δρόμο.
Η πόλη της Ιρίνγκα είναι σχεδόν κρυμμένη σΆ ένα οροπέδιο. Το
μουσουλμανικό στοιχείο με τα πολλά τζαμιά καπελώνεται από καθεδρικό
ναό σε περίοπτη θέση. Πολύβουη η πόλη και τεράστιες οι αφίσες της
Hyundai κοντά στο σταθμό των λεωφορείων.
Το αλκοόλ –σε μορφή μπύρας– σερβίρεται μόνο κεκλεισμένων των θυρών
στα ρεστοράν και απαγορεύεται να πάρεις μπουκάλι μαζί σου, όπως μας
πληροφόρησε και ο εστιάτορας με τα μισόκλειστα και απλανή μάτια.
Τα αυτοκίνητα ασφαλίστηκαν σε κλειστό πάρκινγκ γιατί το πλιάτσικο
παραμονεύει.
Στην αγορά της πόλης συναντήσαμε επιχειρηματία που πουλούσε
φωτοβολταϊκά και ηλεκτρικά είδη και μας έλεγε για το πόσο καλά πάνε
οι δουλειές. Τα ξενοδοχεία είναι σχεδόν μόνιμα γεμάτα γιατί η πόλη
αποτελεί στρατηγικό ταξιδιωτικό σταθμό.
Τριάντα χιλιόμετρα από την Ιρίνγκα συναντήσαμε τον ξεροπόταμο Ισίμιλ
που παραπλεύρως της κοίτης του υπάρχουν ενδιαφέροντα γεωλογικά
φαινόμενα. Τα τεράστια μενίρ (σαν του Οβελίξ) από ηφαιστειακές
διαβρώσεις και τα λίθινα προϊστορικά εργαλεία είναι η αιτία της
μεγάλης επισκεψιμότητας αυτής της περιοχής.
Στη συνέχεια, πληροφορίες για την ύπαρξη αιολικού πάρκου μας
οδήγησαν στην πόλη Μακαμπάκο. Τελικά όμως διαπιστώσαμε ότι ο χώρος
έχει μόνο τους αισθητήρες μετρήσεων του αέρα, δέντρα λυγισμένα από
τους ανατολικούς ανέμους και τίποτε άλλο.
Βλέπετε, οι ατζέντες των υπουργείων είναι και εδώ μεγάλες… Στην
περιοχή υπάρχουν χιλιάδες στρέμματα τεχνητών δασών, κυρίως για
εκμετάλλευση.
Η διαδρομή, με ελαφρές κλίσεις και ισοϋψείς καμπύλες στις ατέλειωτες
ευθείες της, μας προδιέθετε για τέρμα γκάζι. Το υψόμετρο έδειχνε
1.900 μέτρα. Η πόλη μικρή αλλά πολύ ζωντανή, διατηρεί μια πολύβουη,
χρωματιστή αγορά με κάθε λογής πραμάτειες.
Το Arizona dream του Μπρέγκοβιτς έπαιζε στο ραδιόφωνο και γύρω από
το αυτοκίνητο έστησαν χορό δεκάδες «μελισσόπουλα». Τι κίνηση, τι
ρυθμός , τι αρμονία. Αυτή είναι η Αφρική.
Χάιδεψα δεκάδες σκονισμένα κεφάλια μικρών και χόρεψα μαζί τους.
Μοίρασα καλούδια που είχα μαζί μου και έκανα τα θλιμμένα αλλά
εξεταστικά μάτια ενός μικρού να λάμψουν όταν του φόρεσα το μακρύ,
λευκό μπλουζάκι της Green Project.
Έφυγε σπριντάροντας προς την καλύβα του, σέρνοντας τη μεγάλη τσάντα
του στο χώμα.
Πολλές φορές λέω και γράφω τα ίδια, αλλά κάθε σημείο του ταξιδιού
ήταν για μένα μια καινούργια ειδική διαδρομή, όπως στους αγώνες, που
για τους κατέχοντες την πηγαίναμε prima vista, χωρίς road book.
Όσο ψάχναμε για ενεργειακούς πόρους, ανακαλύπταμε συνεχώς τη σκληρή
πραγματικότητα. Κούραση, απλυσιά, στρες, διαμόρφωναν συνεχώς τα
συναισθήματά μου. Κάθε τόσο φιλούσα στην κυριολεξία τα φτερά των
αυτοκινήτων
και δεν έβλεπα την ώρα να φτάσω στον επόμενο προορισμό μας.
Συχνά γινόμουν σκληρός με τα μέλη της ομάδας, αλλά τέτοιου είδους
ταξίδια σε θέλουν ακούραστο, σε εγρήγορση, δυναμικό και συγχρόνως
πολεμιστή.
Συνεχίζεται...
Kείμενο: [Γιώργος Λάσδας]
Φωτογραφίες: [Σιμόνη Ζαφειροπούλου, Σωτήρης Χαϊμαντάς]
Σχετικά links
Green-Project.org
Πρώτο μέρος: Αθήνα -
Κέιπ Τάουν με Hyundai i20- i30: Μέρος πρώτο - Ξυπόλυτος
μαραθώνιος
Δεύτερο μέρος:
Αθήνα – Κέιπ Τάουν με Hyundai i20 – i30: Δεύτερο μέρος -
Κινεζοκρατούμενο Σουδάν
Σχετική συζήτηση στο
forum
Travel - Green Project
2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Αθήνα - Τουρκία - Γεωργία
Travel - Green Project
2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Αζερμπαϊτζάν - Τουρκμενιστάν
Travel - Green Project
2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Στα βάθη της Ανατολής
More articles
|
|
| |
|
