| |
 Αυτό
ήταν! Δεν νομίζω ότι θα ξαναδώ ταινία με τον Charlton Heston. Θα
εξηγήσω παρακάτω το γιατί!
Είδα χτες το καταπληκτικό, και λίγο του είναι, ντοκιμαντέρ του Michael
Moore «ΑΚΗΡΥΚΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ». Χαλάλι το ΟΣΚΑΡ!
Άργησα λίγο το ξέρω, αλλά ίσως υποσυνείδητα να το απέφευγα γιατί ήξερα
τι πραγματεύεται....
Κεντρικό θέμα του, η σφαγή στο γυμνάσιο Columbine στις 20 Απριλίου του
1999.
Δώδεκα μαθητές και ένας καθηγητής εκείνη τη μέρα έπεσαν από τις σφαίρες
(«BOWLING FOR COLUMBINE»), δύο συμμαθητών τους και μαθητών
τους αντίστοιχα (τις οποίες είχαν αγοράσει προς 17 cents τη μία
παρακαλώ). Οι δύο νεαροί, αφού τελείωσαν αυτό που πιθανόν
πίστευαν ότι είχαν να κάνουν, έστρεψαν τα όπλα στους εαυτούς τους.
Και εδώ αρχίζει ο προβληματισμός του Moore. Πολλά τα θέματα,
ακόμα πιο πολλά τα ερωτηματικά. Πρώτον, πώς έχει φτάσει η
οπλοκατοχή και πολλές φορές οπλοχρησία να είναι συνηθισμένη και
αποδεκτή από πολλούς τακτική στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Γιατί οι πολίτες έχουν φτάσει να φοβούνται όχι μόνο τους ξένους αλλά
και τους ίδιους του φίλους ή γείτονες. Πως έφτασαν να μισούν ο
ένας τον άλλο. Πως γίνεται να είναι τόσο διαφορετική η νοοτροπία
στις δύο όχθες του ίδιου ποταμού.
Ο Moore διασχίζει το ποτάμι (και μαζί και τα σύνορα) και περνάει από
τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Καναδά για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι
οι Καναδοί απλώς δεν κλειδώνουν τα σπίτια τους, παρά το γεγονός ότι
πολλοί από αυτούς έχουν πέσει θύματα διαρρηκτών.
Για να διαπιστώσει ότι παρά το επίσης πολύ υψηλό ποσοστό οπλοκατοχής
(αν δεν κάνω λάθός 7 εκατομμύρια άδειες οπλοκατοχής σε ένα πληθυσμό 30
εκατομμυρίων), ο κόσμος εκεί δεν σκοτώνει ο ένας το άλλο και
εξακολουθεί να μην κλειδώνει τις πόρτες των σπιτιών του και να ρωτάει
απλώς τον εισβολέα (στην περίπτωσή μας τον Moore), ευγενέστατα και με
το χαμόγελο στα χείλη τι θα ήθελε και πως μπορούν να τον βοηθήσουν.
Αφοπλιστικές επίσης και οι απαντήσεις τους στα ερωτήματα του σκηνοθέτη:
«Μα καλά, δεν φοβάστε;»
«Θα έπρεπε να φοβάμαι;»
Αλήθεια θα έπρεπε; Από ότι φαίνεται όχι γιατί στην συγκεκριμένη
πόλη των 4 εκατομμυρίων έχει συμβεί μόλις ένας φόνος αυτού του είδους
τα προηγούμενα 3 χρόνια και γιατί γενικώς εκεί πιστεύουν ότι πρέπει να
ρωτούν πριν τραβήξουν την σκανδάλη και αφαιρέσουν μια ανθρώπινη ζωή.
Από την άλλη έχουμε τον «κύριο» Charlton Heston {πρόεδρος
της NRA (National Rifle Association) των ΗΠΑ} να μη μπορεί να μας
εξηγήσει γιατί παρά το γεγονός ότι είναι ένας άνθρωπος που ζει σε ένα
περιφραγμένο σπίτι, σε μία προστατευμένη γειτονιά, με περιπολίες
ασφαλείας, που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει νιώσει να απειλείται από
κάτι, που ποτέ δεν έχει πέσει θύμα βίας, γιατί παρόλα αυτά,
αισθάνεται την ανάγκη να έχει όπλα στο σπίτι του και μάλιστα γεμάτα,
έτοιμα προς χρήση για να αισθάνεται «ασφαλής» όπως λέει.
Επίσης, δεν μπορεί να μας εξηγήσει πως μπορεί να εμφανίζεται σε μέρη
που έχουν συμβεί τραγωδίες σαν αυτές του Columbine, λίγες μέρες αφού
αυτές έχουν συμβεί και να υποστηρίζει ότι η παρουσία του εκεί ήταν
προγραμματισμένη πριν την τραγωδία και απλώς ακολουθούσε το
πρόγραμμα. «Δεν υπήρξε καμία απολύτως
σκοπιμότητα.»!!!!
Όπως είπα και πιο πριν πολλά τα θέματα και ακόμα πιο πολλές οι πληγές
που «σκαλίζει» αυτή η ταινία και όχι μόνο για τους
αμερικανούς. Σίγουρα (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω), θα
ένιωθα πολύ άβολα αν ήμουν Αμερικανός πολίτης και παρακολουθούσα την
συγκεκριμένη ταινία. Ευτυχώς, δεν είμαι.
Δεν μπορώ όμως να μην είμαι και απαισιόδοξη. Τα πράγματα ακόμα
και εδώ αλλάζουν. Θα ευχόμουν να μην χρειαστεί να ασχοληθεί ποτέ
ξανά με ανάλογο θέμα αυτός ή άλλος σκηνοθέτης. Ξέρω ότι αυτό δεν
πρόκειται να γίνει, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αυτό δεν
λένε;
http://www.bowlingforcolumbine.com/
More articles
|
|
| |
|
