| |
Μια απο τις πολλές εκδρομές με μοτό στην Ελλάδα. Εγινε το Σεπτέμβιο
του '98 όταν ακόμα υπηρετούσα στο ναυτικό.
Ελπίζω να σας προκαλέσει για να γνωρίσετε και εσείς την Ελλάδα!
«Λες να καταφέρω να πάρω μια βδομάδα άδεια από την υπηρεσία
και να κάνουμε μια γερή εκδρομή στα σύνορα;», ήταν η πρόταση
που ακούστηκε σε κάποια ξεχασμένη παραλία στην ανατολική Εύβοια,
περί τα μέσα Ιουλίου.
Σεπτέμβριος '98: Όλη την προηγούμενη βδομαδα δεν μπορούσαμε να
ηρεμήσουμε:
«Ελπίζω να βρέξει αρκετά για να έχουμε καλό terrain!»
«Μην ανησυχείς, άκουσα την ΕΜΥ, σίγουρα θα βρέξει!
Σάββατο πρωί: Τι πρωί, μεσημέρι (ως συνήθως) ξεκινήσαμε. Μια
και πραγματοποιείται η συγκέντρωση «Enduro» στα Πύρρα
Τρικάλων θα μπούμε στο χώμα από 'κει.
Τα χιλιόμετρα στην άσφαλτο με 90-100 βαρετά και κάτι τρέχει με το
υλικό της σέλας, όσο πάει και νιώθω περισσότερο το σχήμα του
φιλτροκουτιού.
Ευτυχώς που μετά την Λαμία, ο Δομοκός μας ξεκούρασε και μας
αναζωογόνησε, ψυχικά και σωματικά, γιατί αλλιώς, μέχρι τα Τρίκαλα θα
είχαμε κόψει φλέβες στις ευθείες!
H βαρεμάρα - χαλάρωση στο Δομοκό...
Απογευματάκι πια και μετά την σύντομη στάση για φαγητό ξεκινήσαμε
από τα Τρίκαλα για τα Πύρρα. Για να είμαι ειλικρινής κάπως αλλιώς
την περίμενα την συγκέντρωση «Enduro».
Έπηξε το μάτι μου σε Africa Twin, Tiger 900, CBR, ZZR κλπ
Βέβαια υπήρχαν και μερικά enduro αλλά και από αυτά, τα περισσότερα
είχαν έρθει με τρέιλερ και φορτηγά.
Άσε που και οι πέντε χιλιάδες ανά μηχανή ήταν μάλλον υπερβολικές,
για να στριμωχθείς για ένα βράδυ με αλλά δεκαπέντε άτομα, σε ένα
δωμάτιο. (Για να στήσεις σκηνή δεν υπήρχε περίπτωση, εκτός και αν
χρησιμοποιούσες τα πασαλάκια των άλλων).
Συγκέντρωση Enduro '98
Γι' αυτό και η απόφαση πάρθηκε γρήγορα και μετά από σύντομη
αναζήτηση, καταλήξαμε σε παρακείμενη πλαγιά με καταπληκτική θέα στο
χωρίο και άπλετο χώρο.
Επίσκεψη στο κλασσικό καφε-ζαχαρο-παντοπωλείο και απόλαυση ελληνικού
καφέ, κάτω από τον πλάτανο, ήταν η ιδανική κατάληξη μιας καθόλα
βαρετής μέρας.
Ο καιρός δυστυχώς όλη την προηγούμενη βδομαδα ήταν απογοητευτικός,
αλλά οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν με την εμφάνιση ενός στιβαρού και
φουρτουνιασμένου σύννεφου στον ουρανό.
«Μια βροχούλα χρειαζόμαστε, ίσα - ίσα να μην έχει σκόνη
αύριο», ήταν οι εκκλήσεις μας, προς τον θεό των εντουράδων.
Κυριακή
Αυτή τη φορά η έγερση πραγματοποιήθηκε την πρέπουσα ώρα και με
τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Μάζεμα σκηνής, πλύσιμο και πρωινό σε
κοντινή πηγή, προετοιμασία και φόρτωμα πραγμάτων, έτοιμοι!
Από σήμερα ξεκινάει ουσιαστικά η εκδρομή, επιτέλους ο πρώτος
χωματόδρομος και το πρώτο ποταμάκι. Προσπαθούμε να
αυτό-συγκρατηθούμε, αλλά χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε σιγά – σιγά
πλακωθεί και μετά από μισή ώρα έχουμε ήδη γίνει μούσκεμα στον
ιδρώτα…
Πρωινό ξύπνημα
Φροντίζουμε για τον ανεφοδιασμό μας, μια και είναι το τελευταίο
σημείο που μπορούμε να βάλουμε βενζίνη, σύμφωνα με τις πληροφορίες
μας, μέχρι την Κόνιτσα. Το 600 έχει το μεγάλο ντεπόζιτο που δίνει
αυτονομία μέχρι και 300 χλμ, αλλά το 400 με το μικρό βγάζει μέχρι
100-120 χλμ στο χώμα.
Για ασφάλεια παίρνουμε και ένα τετράλιτρο μαζί. Φεύγουμε από το
Μέτσοβο με άσχημες εντυπώσεις, (ο βενζινάς ήταν το λιγότερο
ανάγωγος) και κατευθυνόμαστε προς τις Μηλιές όπου και θα γίνει η
είσοδος προς τον εθνικό δρυμό της Βάλια- Κάλντα (Ζεστή Κοιλάδα).
Λίγο πριν από τις Μηλιές, φαίνεται ότι οι εκκλήσεις για βροχή
εισακούσθηκαν και άνοιξαν οι ουρανοί. Εκεί που ψάχναμε να βρούμε
μέρος να σταματήσουμε και να φορέσουμε τα αδιάβροχα, βλέπουμε
μπροστά μας ένα βενζινάδικο…
Ευτυχώς ο βενζινάς αυτός ήταν πολύ ευγενικός και πρόθυμος να μας
εξυπηρετήσει και να απαντήσει στις ερωτήσεις μας για πληροφορίες,
σχετικά με τους δρόμους και τα μονοπάτια τις περιοχής….
Ακολουθώντας τις συμβουλές, αφού κόπασε λίγο η βροχή και έχοντας
παραμάσχαλα (πλαστικοποιημένο) χάρτη must για τους απανταχού
εντουράδες, μπαίνουμε αριστερά, δύο χιλιόμετρα μετά το χωρίο, στο
χωματόδρομο που οδηγεί μέσα στο δάσος.
Πέντε χιλιόμετρα ήταν αρκετά για να ξεχάσουμε που βρισκόμαστε, το
πριν και το μετά. Ύστερα από την απραξία του καλοκαιριού (και του
ναυτικού), επιτέλους, στενός δρόμος με γιάπ και ουπς, ρυάκια
φουσκωμένα παντού, βρεγμένο, καλό χώμα, με τεράστια περιθώρια
πρόσφυσης και την ομορφιά του δάσους να σου παίρνει τα μυαλά.
Ξεφεύγοντας από το σκοπό μας αρχίζουμε να γυρνάμε τα δρομάκια και να
παίρνουμε τα μονοπατάκια, όσο μπορούσαμε, με στόχο να μπούμε όσο
μπορούμε περισσότερο μέσα στο δάσος.
Κάποια στιγμή το παρακάναμε και πιάσαμε τους εαυτούς μας να
σπρώχνουμε το 600, γλιστρώντας, σε ανηφόρα με τα πόδια, τους
ουρανούς από πάνω να ρίχνουν άφθονο νερό και εμείς μούσκεμα μέσα και
έξω από τα αδιάβροχα.
Βάλια Κάλντα
Κάπου εκεί η λογική (;;;) βασίλεψε και γυρίσαμε πίσω για να
συνεχίσουμε τον δρόμο προς την Βάλια – Κάλντα. Πράγματι μετά από
λίγα χιλιόμετρα είδαμε την ταμπέλα οριοθέτησης του δρυμού
(κατατρυπημένη από τα σκάγια) και αρχίσαμε σιγά – σιγά να
κατεβαίνουμε προς τα κάτω.
«Λες να δούμε καμία αρκούδα ή κάνα λύκο;»
Νάσου σε λίγο μπροστά μας ο πρώτος αλβανός: «Περαστικός θα
είναι»
Έχουμε πια μπει για τα καλά στην κοιλάδα και μόνο αρκούδες οι λύκους
δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε. Λες και έχουν αποφασίσει όλοι να
βγουν βόλτα στο συγκεκριμένο σημείο. Τζιπ, βοσκοί με πρόβατα,
αλβανοί, λάστιχα και σκουπίδια πεταμένα παντού. Κάπως αλλιώς τον
φανταζόμουνα τον Εθνικό δρυμό.
Η φύση γύρω μας είναι πραγματικά μεγαλοπρεπής, αλλά μάλλον δεν θα
είναι έτσι για πολύ ακόμα. Απομακρυνόμαστε γεμάτοι σκέψεις και
κατευθυνόμαστε προς την Βοβούσα.
Έχει αρχίσει να σουρουπώνει και θέλοντας να φτάσουμε σε κάποιο μέρος
για κατασκήνωση πριν βραδιάσει τελείως, επιταχύνουμε.
Στη Βοβούσα, κατασκηνώνουμε δίπλα στον Αωό και απλώνουμε τα πράγματα
να στεγνώσουν λιγάκι. Κατευθυνόμαστε στην ταβέρνα του χωριού όπου
μέχρι να ετοιμαστεί η τηγανιά, το κρασί και οι πατάτες, ξεπλένουμε
τις μηχανές από την λάσπη.
Δευτέρα
Ξύπνημα, μάλλον αργούτσικα. Μετά την προετοιμασία και το γερό πρωινό
με τοπική φέτα και αυγά από αλανιάρα κότα, φεύγουμε σαν
πυροβολημένοι με κατεύθυνση την Κόνιτσα και το Γράμμο.
Ο πρωινός ήλιος έχει στεγνώσει τα πάντα και σε λίγο η σκόνη κάνει
την εμφάνιση της. Τα αδιάβροχα πακετάρονται επιμελώς, μαζί με την
επένδυση από τα μπουφάν.
Οι διασταυρώσεις στους χωματόδρομους φαίνονται άπειρες αλλά ο
προσανατολισμός εύκολος μια και το ποτάμι δίπλα, μας οδηγεί. Σε
κάποιο σημείο υποτίθεται ότι υπήρχε μια γέφυρα η οποία πέρναγε πάνω
από τον Αωό.
Η πεσμένη γέφυρα
Γερή τσιμεντένια γέφυρα με ύψος γύρω στα δέκα μέτρα.
Κάτι έφαγε ο ποταμός και πολύ περισσότερο ο εργολάβος, πάρτη κάτω.
Πέφτοντας βέβαια δημιούργησε βατήρα για εκτόξευση.
Μετά από προσεκτικούς υπολογισμούς, πολύ ώρα μελετών και
υποστηριζόμενοι από την μεσημεριάτικη ζέστη, αφήσαμε την σκέψη για
τριπλό σάλτο μορτάλε και ακολουθήσαμε την φτηνή ιδέα του να
περάσουμε το ποτάμι απέναντι μέσα από το νερό.
Salto mortale
Αφού βρέθηκε το κατάλληλο σημείο για να κατεβούμε στην κοίτη
αναζητήσαμε με προσοχή και ευλάβεια το σημείο που ήταν ρηχότερο το
ποτάμι.
Λόγω του φάρδους του όμως, τελικά, σαν γνήσιοι εντουράδες πετάξαμε
χαρτιά και μολυβιά στο νερό και τα παρακολουθήσαμε να βγαίνουν
απέναντι.
«Αυτό είναι! Από δω θα πάμε!»
Πρώτος πέρασε ο χειμερινός κολυμβητής, (το νερό πράγματι ήταν πολύ
δροσερό) και μετά ο εντουράς, ήρθε να συμπλήρωση με το κατευθείαν
ανέβασμα της πλαγιάς.
Ποτάμι
Συνεχίζοντας από άσφαλτο καταλήξαμε αργά το μεσημέρι στην Κόνιτσα.
Γρήγορα ψώνια, ανεφοδιασμός και ξεκινάμε για το Γράμμο. Θα
ακολουθούσαμε μια παλιά ορειβατική διαδρομή η οποία θα μας έβγαζε
στο μνημείο του Γράμμου.
Στη αρχή από κανονικό δρόμο, Βούρμπιανη, Ασημοχώρι, Χιονάδες,
Πληκάτι και έπειτα σε εγκαταλελειμμένους δρόμους και μονοπάτια στην
πλαγιά του Γράμμου μέχρι το μνημείο. Πλησιάζοντας στο μνημείο των
πεσόντων ο δρόμος ήταν πραγματικά σε άθλια κατάσταση, τεράστιες
κροκάλες, εγκάρσια νεροφαγώματα 30-50 εκ. και σαρίσματα. Η θέα από
το μνημείο, μας αποζημίωσε όμως.
Η θέα απο το μνημείο του Γράμμου
Από εκεί και μέχρι την ρίζα του βουνού η πλαγία είναι καλυμμένη με
γρασίδι, το οποίο τα ευγενή πρόβατα φροντίζουν να διατηρείται στο
σωστό μέγεθος. Ένα στενό μονοπάτι οδηγεί μέχρι την παρακείμενη
κορυφή.
Φαντασθείτε ότι στο μεγαλύτερο μέρος του δεν ξεπερνούσε σε φάρδος τα
δύο μέτρα, στην καλύτερη περίπτωση και καθώς διέσχιζες την
κορυφογραμμή, μπορούσες να δεις το χάος δεξιά και αριστερά να σε
παρακαλάει να κάνεις λάθος.
Αφού ηρέμησε το σώμα από την έκρηξη αδρεναλίνης αρχίσαμε να
κατεβαίνουμε από την άλλη μεριά προς την Αετομηλίτσα. Στα αριστερα
βλέπαμε την Αλβανία (ένα κατέβασμα πλάγιας μας χώριζε). Ο
εγκαταλελειμμένος δρόμος, σε μερικά σημεία που υπήρχαν σαρίσματα,
ήταν δύσκολος, ακόμα και για τα πόδια, (πόσο μάλλον για φορτωμένη
μηχανή).
Αποζημιωθήκαμε όμως από το πρώτο δασάκι πριν την Αετομηλίτσα, μέσα
σε αυτό κυριαρχούσε το σκοτάδι, πραγματικά ήταν σαν νύκτα. Ένα μικρό
διάλειμμα για ξεκούραση και μετά ροβολήσαμε την πλαγιά για το χωρίο.
Στα μέσα, πετάχτηκε πίσω από κάποιο βράχο ένα πιτσιρίκι, πάνω σε ένα
καφέ άλογο και βάλθηκε να φτάσει πρώτο στο χωρίο που ξεπρόβαλε ήδη.
Φυσικά κέρδισε με κόλπο καθώς έκοψε με ταχύτητα από κάτι βράχια που
δύσκολα περνούσες με τη μηχανή. Στην είσοδο του χωριού συναντήσαμε
το στρατιωτικό φυλάκιο. Έκπληκτοι πετάχτηκαν έξω οι φαντάροι, 6
άτομα όλοι κι όλοι.
Άρχισαν οι ερωτήσεις, πως, που, από πού, ωωω και ούτε που το
συζητούσαν να μας αφήσουν να φύγουμε.
«Εδώ θα κάτσετε μαζί σήμερα το βράδυ, να δούμε και κάνα
άνθρωπο, να πούμε και καμιά, κουβέντα».
Πράγματι καθίσαμε μαζί τους και φάγαμε και ήπιαμε μέχρι σκασμού.
Μέχρι και από το χωριό, μας ψήσανε κοντοσούβλι και μας στείλανε οι
χωριανοί.
Τα σχόλια περί των τρομερών ροχαλητών που ακολούθησαν και τράνταζαν
το δωμάτιο μόνο συκοφαντίες είναι και να περιττεύουν.
Αυτό ήταν και το καλύτερο βράδυ της εκδρομής μας!
Τέλος πρώτου μέρους
Κείμενο: [Σπύρος Κατσιμαλής]
Φωτο: [Αρχείο Off-Road.gr]
Σχετικά άρθρα
Ορεινή
διάσχιση Ελλάδας πρώτο μέρος
Ορεινή
διάσχιση Ελλάδας δεύτερο μέρος
Ορεινή
διάσχιση Ελλάδας τρίτο μέρος
More articles
|
|
| |
|
