| |
 Δεύτερο
μέρος
Στις 27/11, η ημέρα άρχισε με πολύ ζέστη και άπνοια.
Οι ντόπιοι μας είπαν ότι αυτό σημαίνει ότι αργότερα θα έχουμε έντονη
βροχή.
Οι αγωνιζόμενοι ξεκίνησαν νωρίς για τις 4 τελευταίες ειδικές του
προλόγου, που έγιναν στην ευρύτερη περιοχή της πόλης Awana.
Το σημερινό πρόγραμμα άρχισε με 2 ειδικές στις ίδιες τοποθεσίες με τις
χθεσινές, στο τεράστιο εργοτάξιο αλλά με διαφορετική χάραξη.
Ο ήλιος και η ζέστη σε συνδυασμό με την υψηλή σχετική υγρασία μας
έδωσαν μια γεύση για το τι μας περιμένει τις επόμενες ημέρες.
 Διαβάστε
το πρώτο μέρος.
Η 3η ειδική της ημέρας ήταν
στημένη σε μια πανέμορφη κοντινή παραλία
και περιελάμβανε την πρώτη διάσχιση ποταμού του φετινού αγώνα, καθώς
και μια πολύ απότομη ανηφόρα (κοινώς «τοίχο») όπου οι
εργάτες ανέλαβαν να σηκώσουν όλο το βάρος του αυτοκινήτου και μάλιστα
με σημείο πρόσδεσης σε πολύ άβολη γωνία.
Η 4η και τελευταία ειδική της ημέρας ήταν μια κόλαση λάσπης σε μορφή
πηλού, μέσα σε ένα παρακείμενο δασάκι που ήταν μια προσομοίωση της
τροπικής ζούγκλας που μας περίμενε από την αυριανή ημέρα.
- Πρώτη επαφή για τα πληρώματα με την πυκνή τροπική βλάστηση και το
γεμάτο ρίζες και λάσπη έδαφος που τους ταλαιπώρησε για ώρες (ειδικά τα
μεγάλου όγκου οχήματα).
- Πρώτη επαφή και για εμάς με τις βδέλλες και τα σύννεφα των εντόμων.
- Πρώτη τροπική καταιγίδα νωρίς το μεσημέρι (τις απλές βροχές τις
είχαμε
συνηθίσει).
Από πλευράς αποτελεσμάτων, σε αυτές τις πρώτες ειδικές, τα πληρώματα
από την Μαλαισία απέδειξαν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η εξοικείωση με
τις δύσκολες τοπικές συνθήκες αφού έδειξαν από νωρίς ότι θα
μονοπωλήσουν τις πρώτες θέσεις της κατάταξης.
Στις 15:00 το πολύχρωμο κομβόι μας ξεκίνησε
το ταξίδι για την ζούγκλα
υπό την συνοδεία της αστυνομίας (μέχρι την αρχή των χωματόδρομων) και
της ασταμάτητης βροχής.
Όταν περάσαμε και τα τελευταία απομακρυσμένα χωριά, είχε πια νυχτώσει
και το bivouac στήθηκε στις όχθες του ποταμού Loh, στις παρυφές της
τροπικής ζούγκλας.
Τα τελευταία αυτοκίνητα των αγωνιζομένων έφτασαν μετά τα μεσάνυχτα.
Όλοι είμαστε εξουθενωμένοι από την κουραστική ημέρα και μετά από το
σύντομο γεύμα ξαπλώσαμε στα ράντζα μας και αφήσαμε το μονότονο βουητό
της βροχής να μας αποκοιμίσει….
|
Η 28/11 ήταν μια πολύ
συναρπαστική ημέρα.
Το πρώτο φως της αυγής βρήκε τους αγωνιζόμενους να ξεστήνουν την
κατασκήνωση και να κάνουν τις τελευταίες επισκευές, πριν ξεκινήσουν για
τον ποταμό Sg Kelemin όπου τους περίμενε η πρώτη ειδική της ημέρας.
Το κομβόι των δημοσιογράφων ακολούθησε τα ίχνη τους μετά από 2 ώρες.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και δεν προμηνυόταν βροχή. Ακόμα και έτσι όμως η
υγρασία έκανε τα πάντα μούσκεμα.
Η πρώτη αυτή διαδρομή μέσα στην τροπική βλάστηση ήταν πολύ όμορφη.
Η φύση πραγματικά οργιάζει,
νιώθεις παντού την ακατάβλητη δύναμή της.
Κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό μέτρο του δάσους είναι γεμάτο από ζωή, είτε
πρόκειται για χλωρίδα, είτε για πανίδα.
Ξεχάστε τα «νεκρά» Ελληνικά δάση, που όταν ακούσεις κάποιο
πουλί ή δεις κάποιο μικρό θηλαστικό σου προκαλεί εντύπωση. Εδώ τριγύρω
σου η ζούγκλα είναι κυριολεκτικά «ζωντανή». Ακούς
ταυτόχρονα τους ήχους από δεκάδες πλάσματα που κατοικούν στα δέντρα,
στο έδαφος ή πετούν στον αέρα.
Βλέπεις παντού τα ίχνη ή τα κόπρανα ζώων ενώ τα μάτια σου συνεχώς
πιάνουν με την άκρη τους μέσα στην πυκνή βλάστηση, τις βιαστικές
κινήσεις αθέατων κατοίκων του τροπικού δάσους που προσπαθούν να
απομακρυνθούν, ενοχλημένοι από τους θορυβώδεις εισβολείς.
Η βλάστηση αποτελείται από πανύψηλα δέντρα που σε πολλά κομμάτια
δημιουργούν μια «οροφή» μερικές δεκάδες μέτρα πάνω από το
έδαφος, η οποία εμποδίζει ακόμα και το φως του ήλιου να περάσει.
Οι στενοί δρόμοι που ακολουθούμε είναι γεμάτοι λάσπη και ο ρυθμός είναι
αργός αλλά σταθερός. Δεν χρειάστηκε πουθενά να σπρώξουμε ή να
χρησιμοποιήσουμε εργάτη.
Οι αγωνιζόμενοι που είχαν προηγηθεί άνοιξαν τον δρόμο αφού φρόντισαν να
απομακρύνουν κάποια πεσμένα δέντρα.
Τελικά φτάσαμε στις όχθες του ποταμού Sg Kelemin πριν το μεσημέρι.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Τα νερά του ποταμού είχαν
φουσκώσει και η διάσχιση του φαινόταν αδύνατη.
Μετά από την βαθυμέτρηση των νερών του ποταμού και μια σύντομη σύσκεψη,
οι διοργανωτές αποφάσισαν να κάνουν κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα των
επόμενων ημερών.
Ο Luis J.A.Wee (ο επικεφαλής
του RFC) μας ανακοίνωσε τι αποφασίστηκε: Η ειδική στις όχθες του ποταμού θα γινόταν
κανονικά.
Μετά το τέλος της, τα αγωνιστικά μαζί με κάποια αυτοκίνητα της
διοργάνωσης θα περνούσαν πάση θυσία το ποτάμι και θα προωθούνταν προς
την περιοχή Predator όπου θα συνέχιζαν τον αγώνα με τις υπόλοιπες
ειδικές της ημέρας.
Το συνοδευτικό κομβόι, χωρίς να
πάρει το ρίσκο να περάσει το φουσκωμένο ποτάμι θα γύριζε πίσω στην πιο
κοντινή πόλη και ακολουθώντας μια κυκλική πορεία θα έβγαινε στην
διαδρομή του αγώνα μπροστά από τους αγωνιζόμενους στο τέλος της
επόμενης ημέρας.
|
Η ειδική στον ποταμό Sg Kelemin, άρχιζε κατά
μήκος της όχθης του, γρήγορα, πάνω σε
αμμώδες έδαφος.
Ωστόσο κάποια πληρώματα αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν και σε αυτό το
κομμάτι της εργάτη αφού υποτίμησαν το
βάθος της άμμου.
Στην συνέχεια, οι αγωνιζόμενοι έπρεπε να κάνουν αναστροφή και να μπουν
μέσα στο ποτάμι, ακολουθώντας την κοίτη του, φυσικά αντίθετα προς την
ροή του!
Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήταν η έξοδος από το νερό (150 μέτρα πιο
πάνω) όπου το χαλαρό έδαφος είχε
δημιουργήσει μια τεράστια αμμοπαγίδα
που παίδεψε για ώρες τα πληρώματα (και τους εργάτες τους).
Μια από τις αξέχαστες στιγμές της ημέρας αυτής ήταν και οι δύο άγριοι
ελέφαντες που είδαμε να περνούν το ποτάμι, μερικές δεκάδες μέτρα μακριά
από το σημείο που στεκόμαστε. Ήταν
μία ελεφαντίνα με το μικρό της.
Πέρασαν χαλαρά τα φουσκωμένα νερά θυμίζοντας μας ότι την απόλυτη
τετρακίνηση δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να την αντιγράψουμε από την φύση.
Μετά την ολοκλήρωση της ειδικής, το κομβόι χωρίστηκε σε δυο μικρότερα.
Το πρώτο που περιλάμβανε και τους αγωνιζόμενους διέσχισε το ποτάμι (με
δυσκολία – τους πήρε πάνω από 2 ώρες), ενώ εμείς ξεκινήσαμε την πορεία
μας για την πιο κοντινή πόλη για να συμπληρώσουμε τις προμήθειες
μας.
Στο RFC η διοργάνωση παρέχει στους δημοσιογράφους που καλεί κάθε χρόνο
τετρακίνητα οχήματα που ακολουθούν τον αγώνα (όσο αυτό είναι δυνατόν).
Σε κάθε δημοσιογραφικό αυτοκίνητο επέβαιναν 2 δημοσιογράφοι, ο οδηγός
(ήταν από τοπικές λέσχες 4Χ4) και όλα τα εφόδια για την διαβίωση για 10
μέρες στην ζούγκλα.
Οι διοργανωτές ξεκαθάρισαν από την αρχή ότι κάθε όχημα πρέπει να
λειτουργεί σαν αυτόνομη μονάδα. Πρέπει οι επιβαίνοντες να είναι σε θέση
να επιβιώσουν με δικά τους μέσα και να μπορούν να απεγκλωβίσουν το
αυτοκίνητο τους (με την χρήση του εργάτη ή με σπρώξιμο).
Το αυτοκίνητο που επέβαινα ήταν ένα Mitsubishi Pajero Turbo-Diesel 8
ετών.
Είχε βελτιωμένες αναρτήσεις και μεγάλους τροχούς ενώ ήταν εφοδιασμένο
με μηχανικό εργάτη.
Οδηγός ήταν ο Wang, από μια λέσχη
τετρακίνησης της Kuala Lumpur.
Και το Pajero και ο Wang είχαν περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους
μέσα στην ζούγκλα της Μαλαισίας... Έτσι σε όλη την διάρκεια του
ταξιδιού
δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Αντίθετα το τετρακίνητο
μας συνήθως ήταν το τελευταίο που θα κολλούσε και θα χρειαζόταν να
δουλέψουμε τον εργάτη.
Μάλιστα κάποιες φορές φέραμε σε δύσκολη θέση κάποια θεωρητικά ανώτερα
τετρακίνητα (και σίγουρα πολύ μεγαλύτερης αξίας) από την Γηραιά Αλβιόνα
που αναγκάστηκαν να μας ζητήσουν να
τα τραβήξουμε από την λάσπη.
Η νύχτα βρήκε το κομβόι μας (τώρα το αποτελούσαν 45 περίπου οχήματα)
στον δρόμο, να πλησιάζουμε μια μικρή πόλη όπου αφού βρήκαμε τον τοπικό
μπακάλη και μας άνοιξε το μαγαζί του για να συμπληρώσουμε τις
προμήθειες μας, αποφασίσαμε να περάσουμε την νύχτα στους υποτυπώδεις
ξενώνες ενός κρατικού πάρκου εκεί κοντά.
Κοιμηθήκαμε παρέα με αναρίθμητα
ποντίκια στα παλιά ξύλινα σπιτάκια του
πάρκου (από τον στρατό είχα να δω τόσα ποντίκια μαζεμένα στο
ίδιο
μέρος).
|
 Στις
29/11 καταλάβαμε τι
σημαίνει λάσπη στην ζούγκλα!
Το πλάνο της ημέρας ήταν απλό: Έπρεπε ως το βράδυ να φτάσουμε στον
ποταμό Sg Kertiah. Ήταν ένα ταξίδι 45 περίπου χιλιομέτρων.
Εκεί θα κατασκηνώναμε και θα περιμέναμε το κομβόι των αγωνιζομένων (που
θα έφθανε από άλλον δρόμο, μέσα από την ζούγκλα.)
Την επόμενη μέρα θα
γινόταν ειδική μέσα σε αυτό το ποτάμι.
Από πολύ νωρίς ξεκινήσαμε για την γέφυρα με το περίεργο όνομα:
«Γέφυρα για το πουθενά»
(Bridge to nowhere).
Την έχουν ονομάσει έτσι για τον πολύ απλό λόγο ότι όταν την περάσεις
μπαίνεις κατευθείαν σε πυκνή ζούγκλα και ο δρόμος μετατρέπεται σε
μονοπάτια που δεν βγάζουν πουθενά. Πας όσο μπορείς και μετά γυρνάς πίσω.
Ο δρόμος ως την γέφυρα είναι άσφαλτος (!), η ίδια η γέφυρα έχει
πατημένο χώμα, αλλά από τα πρώτα μέτρα, όταν την περάσεις, αρχίζει η
λάσπη!
Περάσαμε την γέφυρα και μπήκαμε για ακόμη μία φορά στην ζούγκλα.
Η βροχή δεν είχε σταματήσει από το πρωί και το έδαφος ήταν γεμάτο
νερόλακκους. Η λάσπη ήταν παντού.
Γρήγορα εμφανίσθηκαν τα πρώτα προβλήματα. Σε ένα σημείο της διαδρομής
ένα
ορμητικό ρέμα είχε «κατεβάσει» τον δρόμο.
Ομαδικό σκάψιμο λοιπόν. Αποκαταστήσαμε
τον κατεστραμμένο δρόμο και
τοποθετήσαμε κορμούς και τους εφεδρικούς τροχούς των αυτοκινήτων μας
μέσα στο ρέμα, ώστε να το περάσουμε.
Ένα πρόβλημα που προέκυψε σε αυτό το πρώτο δύσκολο εμπόδιο, ήταν ο
πολύς χαμένος χρόνος. Φαντασθείτε 45
τετρακίνητα να περνούν ένα-ένα, με
την βοήθεια εργάτη μέσα από το ρέμα. Μετά από κάθε πέρασμα
έπρεπε να
επισκευάσουμε τα «έργα οδοποιίας» που είχαμε φτιάξει, αφού
οι τροχοί τα κατέστρεφαν. Μας πήρε σχεδόν 3 ώρες να περάσουμε όλα τα
αυτοκίνητα.
 Η
πορεία μας συνεχίστηκε αργά μέσα στην πυκνή βλάστηση.
Στο έδαφος βλέπαμε συχνά τα «προϊόντα του μεταβολισμού» από
ελέφαντες, που μας θύμιζαν ότι είμαστε απλώς επισκέπτες στην ζούγκλα.
Άλλοι είναι οι μόνιμοι κάτοικοι.
Τα απορρίμματα τους είναι στρογγυλοί σβόλοι, λίγο πιο μικροί από μπάλα
ποδοσφαίρου, και τους κάνουν σε ομάδες των 3-5. Πάνω σε κάποιους είδαμε
φυτρωμένα μανιτάρια!
Τις πατημασιές τους είναι εύκολο να τις δεις λόγω του μεγέθους τους.
Ακόμα πιο εύκολα ξεχωρίζεις τα σημάδια από το πέρασμα τους ανάμεσα στα
δέντρα. πασμένα κλαδιά και ισοπεδωμένοι θάμνοι.
Μερικά περάσματα τους, κάθετα πάνω σε πλαγιές και μέσα σε απότομα
ρέματα προκάλεσαν τον θαυμασμό όλων μας για τις δυνατότητες
τετρακίνησης που διαθέτουν!
Τα ντροπαλά αυτά ζώα είναι πολύ
δύσκολο να τα παρατηρήσεις από κοντά.
Οι ντόπιοι μας εξήγησαν ότι μόνο αν περιμένεις ήσυχα σε μέρος που είναι
πέρασμα ελεφάντων και δείξεις υπομονή, θα μπορέσεις να τους δεις από
κοντά.
Η επαρχία Terengganu πάντως που έγινε φέτος το RFC, είναι η περιοχή με
τους περισσότερους άγριους ελέφαντες στην Μαλαισία.
|
Αργά το απόγευμα συναντήσαμε ακόμα ένα ρέμα που είχε καταστρέψει τον
δρόμο. Αυτήν την φορά πήραν μπρος τα αλυσοπρίονα και σε λιγότερο από
μια ώρα είχαμε κατασκευάσει μια γέφυρα από κορμούς δέντρων, και τα
αυτοκίνητα περνούσαν με άνεση απέναντι.
Οι οδηγοί μας έδεναν τους
κορμούς μεταξύ τους (ώστε να μην ανοίξουν όταν περάσει ο τροχός) με
αλυσίδες από μοτοσικλέτες, κάτι που δεν είχα ξαναδεί!
Το σούρουπο μας βρήκε στο δάσος να πολεμάμε να απεγκλωβίσουμε τα
αυτοκίνητα από την λάσπη. Η πυκνή βλάστηση δυσκόλευε ακόμα περισσότερο
την δουλειά μας. Το μονοπάτι που ακολουθούσαμε χωρούσε ίσα-ίσα ένα
αυτοκίνητο.
Όταν κολλούσαμε στην λάσπη, μερικές φορές δεν ήταν δυνατόν
ούτε την πόρτα να ανοίξουμε, από τα δέντρα.
Είμαστε γεμάτοι λάσπη από πάνω έως κάτω. Να σταματούσε τουλάχιστον να
βρέχει!
Τουλάχιστον δεν υπήρχε κίνδυνος να χαθούμε στην ζούγκλα μέσα στο
σκοτάδι, αφού για πάνω από 10 km δεν συναντήσαμε διασταύρωση. Ο δρόμος
ήταν ένας, το μόνο πρόβλημα ήταν να φτάσουμε στο τέλος του!
Κατά τις 22:00 συναντήσαμε ακόμα ένα ρέμα. Εδώ όμως υπήρχε έτοιμη
γέφυρα από κορμούς. Οι X-Men την
είχαν φτιάξει στο πέρασμα τους από την
διαδρομή πριν από 2 εβδομάδες (όπως προφανώς είχαν κάνει και στα
προηγούμενα ρέματα, αλλά οι δυνατές βροχές τις είχαν εντωμεταξύ
καταστρέψει). Όλοι μας νιώσαμε ευγνωμοσύνη για αυτό το αναπάντεχο δώρο.
Τελικά γύρω στα μεσάνυχτα συναντήσαμε επιτέλους τον ποταμό Sg
Kertiah. Το μόνο που μας έμενε ήταν να τον διασχίσουμε για να
συναντήσουμε το κομβόι των αγωνιζομένων λίγο πέρα από την απέναντι
όχθη.
Νυχτερινή διάσχιση ποταμού λοιπόν, ευτυχώς χωρίς μεγάλα προβλήματα. Σε
μισή ώρα είμαστε όλοι ασφαλείς απέναντι.
Εκεί όμως μας περίμενε μια έκπληξη: Οι
αγωνιζόμενοι δεν είχαν φτάσει
ακόμα!
Μέσω της ραδιοεπικοινωνίας μάθαμε ότι σήμερα είχαν
μια πολύ δύσκολη μέρα.
Η κατάσταση της διαδρομής είχε χειροτερεύσει πολύ από την καταρρακτώδη
βροχή. Η διοργάνωση αποφάσισε να ακυρώσει όλες τις ειδικές της ημέρας.
Οι αγωνιζόμενοι θα τις περνούσαν σαν απλές και θα προωθούνταν στον
ποταμό Sg Kertiah όπου θα μας συναντούσαν στο bivouac. Θα ήταν
δηλαδή για αυτούς μια μέρα μετάβασης στο σημείο που θα διεξάγονταν οι
επόμενες ειδικές.
 Οι
πρώτοι άρχισαν να φθάνουν στο bivouac στις 02:00 μετά
τα μεσάνυχτα. Εξαντλημένοι, μας περιέγραψαν πως είχε περάσει η μέρα για
αυτούς:
Η κατάσταση του εδάφους τους ανάγκασε να κινούνται με ρυθμό χελώνας. Λάσπη, πεσμένα δέντρα και
δύσκολα ανηφορικά κομμάτια χωρίς πρόσφυση.
Συνάντησαν πολλά σημεία όπου ο δρόμος απουσίαζε εντελώς και έπρεπε να
τον ανοίξουν εκ νέου. Αναγκάστηκαν να κατασκευάσουν γέφυρες από κορμούς
σε αρκετά σημεία, ενώ υπήρξαν ανηφορικά μονοπάτια με μήκος εκατοντάδων
μέτρων που τα διέσχισαν αποκλειστικά με την δύναμη των εργατών.
Οι δύσκολες διασχίσεις ποταμών με αμμώδεις όχθες τους καθυστέρησαν
ακόμα περισσότερο.
Σε όλη την διάρκεια της νύχτας συνέχιζαν να καταφθάνουν.... Μερικοί
χρειάστηκαν 18 ώρες για να φτάσουν τις όχθες του ποταμού Sg
Kertiah.
Ο τελευταίος έφτασε στο bivouac στις
06:00 τα ξημερώματα!
Παρόλη την κούραση μας, πολλοί δημοσιογράφοι είχαμε μείνει ξύπνιοι και
καλωσορίζαμε έναν-έναν τους αγωνιζόμενους που έφθαναν. Σίγουρα τους
άξιζε η ηθική αυτή επιβράβευση και όλοι μας χαμογελούσαν με
ευγνωμοσύνη.
Ηταν μια μέρα που η ζούγκλα έδειξε σε όλους μας την δύναμη της!
Δεν είναι τυχαίο ότι η 29η του Νοέμβρη ψηφίστηκε από αγωνιζόμενους,
οργανωτές και δημοσιογράφους ως «η πιο μεγάλη μέρα του RFC
2005» (“The Longest Day”).
|
 Στις
30/11 ζήσαμε μια καθαρά
αγωνιστική ημέρα.
Οι κριτές είχαν από νωρίς στήσει την ειδική μέσα στο ποτάμι. Μήκος 150
μέτρα μόνο. Αλλά τι μέτρα!
Τα πληρώματα ξεκινούσαν από την μια όχθη, διέσχιζαν κάθετα το ποτάμι
(στο ίδιο σημείο που το είχαμε διασχίσει και εμείς την προηγούμενη
νύχτα), ανέβαιναν μια λασπωμένη ανηφόρα 30 μέτρων όπου στο τέλος της
έπρεπε να κάνουν μια πολύ κλειστή (και γλιστερή) αριστερή αναστροφή
ανάμεσα σε δέντρα, να περάσουν ένα εμπόδιο από πεσμένους κορμούς για να
κατέβουν μια τρομακτικά απότομη κατηφόρα 8-10 μέτρων (με πολύ χαλαρό,
αμμώδες έδαφος που στην ουσία μεταβαλλόταν η κατάσταση του μετά το
πέρασμα του κάθε αυτοκινήτου) για να καταλήξουν ξανά στο ποτάμι, όπου
έπρεπε να το ακολουθήσουν για 60 περίπου μέτρα, ανάμεσα σε μεγάλους
γλιστερούς βράχους και ύπουλες φυτευτές πέτρες κάτω από την επιφάνεια
του νερού και να τερματίσουν στο σημείο που ξεκίνησαν.
Μια τυπική ειδική διαδρομή του
RFC δηλαδή!
Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός με τον ήλιο να λάμπει σε έναν ουρανό χωρίς
σύννεφα. Σαν να προσπαθούσε να εξιλεωθεί για την ταλαιπωρία που μας
προξένησε την χθεσινή μέρα.
Η μέρα πέρασε παρακολουθώντας την προσπάθεια των πληρωμάτων να
ολοκληρώσουν την ειδική με επιτυχία.
Κάποιοι τα κατάφεραν, ενώ κάποιοι άλλοι όχι και τόσο καλά. Η κατηφόρα
και οι βράχοι μέσα στο ποτάμι ταλαιπώρησαν οδηγούς και αυτοκίνητα.
Τα
μεγάλα τετρακίνητα, όπως τα Land Cruiser συνάντησαν για ακόμη μια φορά
δυσκολίες στους ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα, με αποτέλεσμα κάποια
βουλιάγματα στο αμάξωμα και κάποια σπασμένα τζάμια στα παράθυρα.
Κανένα
πρόβλημα. Κομμάτια πλαστικό στερεωμένα με ταινία για να μην μπαίνει
μέσα η βροχή και συνεχίζουμε!
Άλλοι χρειάστηκαν βοήθεια από τα οχήματα της διοργάνωσης (τοποθετημένα
πάντα σε στρατηγικά σημεία μέσα στις ειδικές), αφού δεν μπόρεσαν να
απεγκλωβίσουν με τα δικά τους μέσα το αυτοκίνητο τους.
Ακόμα και ο πιο
ισχυρός εργάτης είναι άχρηστος όταν δεν υπάρχει κατάλληλο
σημείο να
δέσεις το συρματόσκοινο!
|
Οι εργάτες πήραν για ακόμα μια φορά φωτιά. Στις ειδικές του RFC ένας
αποδοτικός εργάτης είναι απαραίτητος. Τα περισσότερα αυτοκίνητα
διέθεταν 2 εργάτες, έναν μπροστά και έναν πίσω. Ωστόσο υπήρχαν και
άλλοι συνδυασμοί:
2 εργάτες μπροστά (συνήθως ένας ηλεκτρικός και ένας υδραβλικός).
2 εργάτες μπροστά και ένας πίσω (ο ένας με συρματόσκοινο, ο άλλος με
σκοινί τύπου Πλάσμα).
Τέλος υπήρχε και τετρακίνητο με έναν υδραυλικό εργάτη μπροστά και
σύστημα με βαρούλκα κάτω από το αμάξωμα που εκτρέπανε το συρματόσκοινο
και επέτρεπαν την αγκίστρωση του πίσω από το αυτοκίνητο.
Όλοι οι εργάτες φυσικά ήταν σταθεροί (δεν θες να ξεμοντάρεις και να
ξαναμοντάρεις εργάτες ενώ το χρονόμετρο γράφει) και υψηλών προδιαγραφών.
Το πόσο καταπονούνται σε αυτόν τον αγώνα φάνηκε από το γεγονός ότι το 50% των μηχανικών προβλημάτων,
αφορούσαν τους εργάτες
τους.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η WARN εκτός από χορηγός του RFC, έχει
επιλέξει τον απόλυτο αυτόν αγώνα για να δοκιμάζει νέες ιδέες για τα
προϊόντα της.
Φέτος δοκίμασε έναν νέο τύπο γραναζιών για τους εργάτες
της (για μεγαλύτερη ταχύτητα), και μετά το τέλος του αγώνα ανακοίνωσε
ότι από το 2006 θα τα εισάγει στην παραγωγή.
Όταν ολοκλήρωσε και το τελευταίο πλήρωμα την προσπάθεια του είχε
αρχίσει να σουρουπώνει. Για μια
ειδική χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα!
Το βράδυ οι αγωνιζόμενοι προσπάθησαν να προετοιμάσουν τα οχήματα τους
για την επόμενη ημέρα, αφού ο αγώνας σιγά-σιγά πλησίαζε το πιο σκληρό
κομμάτι του, που έχει το δυσοίωνο όνομα: «η ζώνη του
λυκόφωτος» (The Twilight Zone).
Από την αρχή του φετινού RFC οι αναφορές που έφταναν για την κατάσταση
στο συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής δεν ήταν ενθαρρυντικές.
Το ήδη πολύ δύσκολο έδαφος είχε διαβρωθεί από τις τεράστιες ποσότητες
νερού που είχαν περάσει από πάνω του τις τελευταίες εβδομάδες.
Οι X-Men είχαν ήδη φύγει
μπροστά από το κομβόι των αγωνιζομένων με
σκοπό να ανιχνεύσουν την διαδρομή και να δουν πόσο έχει καταστραφεί το
έδαφος.
Την προηγούμενη φορά που είχαν περάσει ήταν πριν 2 εβδομάδες.
Πριν από αυτούς, κανείς δεν είχε περάσει από αυτό το κομμάτι της
ζούγκλας εδώ και 5 χρόνια!
Σίγουρα μας περίμεναν όλους μας
δύσκολες μέρες!
|
Συνεχίζεται....
Μείνετε κοντά μας, για να μάθετε
τα πάντα για τον πιο δύσκολο αγώνα trophy του Κόσμου!
Θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες ή ... να συμμετάσχετε στο RFC ;
To Off-Road.gr
έχει αναλάβει την αντιπροσώπευση του RFC για την Ελλάδα. Επικοινωνήστε
μαζί μας για λεπτομέρειες... ή ρωτήστε στο Forum!
[Γιώργος
Cuspid Φυτάς]
Φωτογραφίες: Off-Road.gr, Cuspid, Ruddie Khaw, Vivek Sharma
Διαβάστε ακόμα:
Rain Forest Challenge
2005: Υπέρτατη Off-Road Δοκιμασία - Πρώτο μέρος!
Rain Forest Challenge
2005: Λίγο πρίν την
εκκίνηση!
More articles
|
|
| |
|
