| |
Εδώ και 10 λεπτά παρατηρώ μαγεμένος τα πετραδάκια να πετιόνται στον αέρα από τον πίσω τροχό του Γιώργου, μερικά μέτρα μπροστά μου. Ταξιδεύουμε με 80-85 σε μια ατελείωτη ευθεία αρκετή ώρα και το μοτέρ ίσα που σηκώνει την πέμπτη. Κι άλλο κομμάτι με άμμο. Το μοτέρ διαμαρτύρεται από την ξαφνική αίτηση ροπής, η ταχύτητα πέφτει, το τιμόνι την ακούει, κατέβασμα και στύψιμο γκαζιού μέχρι να τελειώσει. Πόσο ακόμα μέχρι την El Borma; 150χλμ; 200χλμ ίσως.
Ο ήλιος ήδη έχει περάσει προ πολλού το ζενίθ του και τώρα έχει πάρει την κάτω βόλτα και μας αφήνει ένα περιθώριο 2,5 – 3 ώρες μέχρι τη δύση. Η έρημος έχει πάρει ένα καφέ – κίτρινο σκούρο χρώμα, καμία σχέση με το λευκό – κίτρινο του πρωινού.
Όλα ξεκίνησαν ένα απόγευμα του
Σεπτεμβρίου,
με αφορμή την δήλωση του Ζωρζ, «θέλω να πατήσω έρημο».
Μισοαστεία – μισοσοβαρά
του πρότεινα να πάμε αν θέλει ξανά στην Τυνησία με την ευκαιρία του
Dakar
2003 και από κει ξεκίνησαν όλα. Επικοινωνία με την οργάνωση για
πληροφορίες,
υπολογισμός διαδρομής, γενική προετοιμασία και.... δε το λέμε και σε
κανέναν
άλλον μπας και θέλει να έρθει μαζί;
Το πράγμα εξελίχτηκε σε κανονική οργάνωση εκστρατείας.
Δημιουργήθηκε αφίσα, φυσικά μπήκε στο site, ενημερώθηκαν και τα
περιοδικά
και σιγά – σιγά πέσανε και τα πρώτα τηλέφωνα.
«Ε… έχω ένα RMX250… μπορώ
να έρθω μαζί;».
Καινούργιες διευκρινήσεις στο site για το από πού θα ξεκινήσουμε και
πού
θα πάμε…. Παρόλαυτα όλο και τηλέφωνα του είδους:
«Έχω ένα GSXR1100, θα τα
καταφέρω;» χτύπαγαν.
«Που είναι τα ΚΤΜ;» αναρωτιόμουνα και έκλαιγα τη μοίρα μου.
«Στην καφετέρια
και τα μπαράκια προσπαθούν να ρίξουν γκόμενες με τον αέρα του
ταξιδευτή»
μου λέγανε οι φίλοι μου,
«Δε το έμαθες το μάθημα στην τελευταία Οδύσσεια;
Τα adventure τα έχουν μόνο για μούρη!» συνέχιζαν και δίκιο είχαν.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες πριν την αναχώρηση, πρέπει να ομολογήσω
ότι
δεν έκανα τίποτα άλλο από να προετοιμάζω, τις λεπτομέρειες του
ταξιδιού:
διευκρινήσεις για τα εισιτήρια, συμβουλές για την προετοιμασία των
μηχανών
και των οδηγών, εκτύπωμα των πινακίδων του Dakar, που θα είχαμε μαζί,
ταυτότητες
για τον καθένα μας, συναντήσεις και κόντρα συναντήσεις με τα παιδία,
σχεδίαση
και υπολογισμός της διαδρομής μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ξανά
συναντήσεις
και διευκρινήσεις, ξανά επικοινωνία με την Ιταλία για τα εισιτήρια,
προετοιμασία
της μηχανής, είναι και Χριστούγεννα, ουφ… άντε να φύγουμε….
Τελικά το πρωί του νέου έτους, βρεθήκαμε όλοι στις 11:30 στο ΜΑΚΑΝ, από
όπου
και αφού έγινε ένας γενικός έλεγχος για την τοποθέτηση και το δέσιμο
των
πραγμάτων. Επτά άτομα και τα μηχανάκια τους, με σκοπό να ζήσουμε από
κοντά
τον αγώνα και όχι σαν απλοί επισκέπτες, άλλα μέσα από την σκόνη και την
ταλαιπωρία
του.
Ξεκινήσαμε αισίως στις 13:00 με πρώτο προορισμό την Πάτρα. Ο καιρός
καλός,
μας συνόδευσε μέχρι το Αίγιο που αποφάσισε να το αλλάξει σε βροχή. Τα
απαραίτητα
αδιάβροχα και βρισκόμαστε χωρίς απρόοπτα στο φιλόξενο Superfast για την
πρώτη
διανυκτέρευση εν πλω.
Η πρώτη στιγμή χαλάρωσης και απόλαυσης, η απαραίτητη γιορτή μέσα στο
πλοίο,
είναι πρωτοχρονιά και εμείς να κοντεύουμε να σκάσουμε στη βασιλόπιτα,
μια
και ο καπετάνιος είπε: «Είμαστε πιο λίγοι από τα κομμάτια της
πίτας, θα τρώμε
μέχρι να βρούμε το φλουρί».
Ο καλός καιρός την επομένη μας έφτιαξε το κέφι, αφού είμαστε έτοιμοι
για
βροχή και με χαλαρότητα, με άφθονο χρόνο μπροστά μας, πέρνουμε τον
παλιό
δρόμο μέσα από τα βουνά με προορισμό τη Νάπολη μετά από 240 χλμ.
Άφιξη, παραλαβή των εισιτηρίων από το γραφείο της εταιρίας και χωρίς
καθυστέρηση
μπαίνουμε από τους πρώτους στην ουρά, περιμένοντας τον έλεγχο από το
τελωνείο.
Μαζί με μας ένα φορτηγάκι με τέσσερα «καθαρά», τρία ΚΤΜ και
ένα CRF που θα
πάνε στο Ksar Ghilane και ένα Samurai με έναν ξανθό «ράστα»
με την κοπελιά
του, με στόχο το El Kef για πολύ λάσπη.
Μικρή αγωνία και ναι…. είμαστε επιτέλους στο πλοίο. Ο καθένας στην
καμπίνα
του και μετά το καθιερωμένο βραδινό ποτάκι στο πλοίο, νωρίς για ύπνο
για
να προετοιμασθούμε για τα αυριανά χιλιόμετρα.
Το λιμάνι της Τύνιδας στο βάθος φάνηκε και εμείς ήμασταν ήδη κάτω με τα
πράγματα
φορτωμένα. Πρώτοι έξω και με συντονισμένες ενέργειες, έχουμε
«καθαρίσει»
από το τελωνείο και το συνάλλαγμα σε χρόνο ρεκόρ: 45 μόλις λεπτά!
Ούτε στο καλύτερο όνειρο δεν το είχα φανταστεί. Έχοντας ξεμπερδέψει
τόσο
νωρίς, αποφασίζουμε να αλλάξουμε ελαφρώς το πρόγραμμα και αντί για την
προγραμματισμένη
Hammamet, θα συνεχίσουμε μέχρι το Kairouan για πρώτη νύκτα.
45 μόλις χιλιόμετρα από την Τύνιδα και ενώ ταξιδεύουμε με σταθερά 120,
μπάφ….
βρουρρρρρ το ΚΤΜ μου. «Όχι πάλι, δεν πιστεύω να έμεινα από πηνία,
δεν το
αντέχω», (για όσους δεν ξέρουν, το προηγούμενο μου ΚΤΜ μέσα σε
60000χλμ με
είχε αφήσει τέσσερις φορές από πηνία).
Ευτυχώς τελικά, απλώς το tank bag, μετά τον τελευταίο ανεφοδιασμό, από
απροσεξία
μου, είχε πατήσει το σωληνάκι αναπνοής του ρεζερβουάρ με αποτέλεσμα να
διακοπή
η παροχή καυσίμου, από υποπίεση. Τέλος καλό, όλα καλά και συνεχίζουμε
με
μια ώρα καθυστέρηση (ότι κερδίσαμε από το τελωνείο, το χάσαμε εδώ). Το
τοπίο
είναι κλασικό Ελληνικό με ελιές και πέτρα, τίποτα δεν προϊδεάζει τους
ταξιδιώτες
για το τι βρίσκεται 400 χιλιόμετρα πιο κάτω.
Με το πέσιμο του ηλίου, σταματάμε στο πρώτο φαγάδικο, αντίστοιχο της
Ελληνικής
«χασαποταβέρνας» για το πρώτο γεύμα στην Τυνησία. Η
συνεννόηση σε τέσσερις
γλώσσες, Αραβικά, Ελληνικά, Γαλλικά, Αγγλικά, όλοι μίλησαν σε όλες
και…..
τελικά φάγαμε παϊδάκια με πατάτες και σαλάτα.
Εκεί είχαν την ευκαιρία τα παιδία, που δεν είχαν ξαναβρεθεί σε ανάλογα
μέρη,
να δουν από κοντά (πίσω από το τραπέζι) τη διαδικασία πλυσίματος των
ποτηριών:
σε μια μεγάλη κατσαρόλα, έπλυνε ο ψήστης πρώτα τα χέρια του, μετά
έπιανε
ένα ένα τα ποτήρια από τους προηγούμενους, τα βούταγε μέσα στην ίδια
κατσαρόλα
μια φορά, τα έβγαζε έξω και τα έφερνε μπροστά μας. Η ίδια διαδικασία
ακολουθήθηκε
και με τα μαχαιροπήρουνα και τα πιάτα.
«Άντε, ρε, στρατό δε πήγατε;» και άλλα του είδους βοήθησαν
να συνεχίσουμε
το πραγματικά νόστιμο φαγητό, (μετά από δυο μέρες στο πλοίο, όλα ήταν
υπέροχα).
Βραδάκι, αργάμισι και μετά από τις απαραίτητες συνεννοήσεις μεταξύ
ξενοδόχου
και του δικού μας, Μιχάλη, ο οποίος κάνει το ίδιο επάγγελμα στην Κρήτη
(τα
βρήκαν μεταξύ τους, οι ξενοδόχοι!), μείναμε στα δωμάτια του Amina στο
Kairouan,
με τα μηχανάκια δίπλα στην πισίνα….
Καθαρισμός, ανακατάταξη πραγμάτων και μια σύντομη βραδινή βόλτα στην
πόλη,
η οποία είναι και η τέταρτη ιερή των μουσουλμάνων.
Στο ξενοδοχείο, πέρα από εμάς υπάρχουν 5-6 4Χ4 με τερατώδη λάστιχα
(9.00Χ16
στα περισσότερα) με ιταλούς που γυρίζουνε από την έρημο.
Νανάκια με τέρμα γκάζια, αύριο θα «πατήσουμε» έρημο!
OI ΧΟΡΗΓΟΙ ΜΑΣ
|
|
|
More articles
|
|
| |
|
