Επιστροφή στο βουνό!
Η διαδρομή ήταν έτοιμη από πέρσι. Κανονικά θα κάναμε αυτό το trail ride στα μέσα Φεβρουαρίου. Έτσι υπολόγιζα ώστε μέχρι το καλοκαίρι να κάναμε ένα ακόμα. Γιαυτό και η διαδρομή είχε βγει στα «χαμηλά», να μην έχουμε χιονούρες.
Κανόνιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Στερούμενος το μηχανάκι μου, δεν έγινε το trail ride στην κατάλληλη εποχή.
Εντέλει βγήκα αυτό το ΣΚ να «τσεκάρω» και να «δαντελιάσω» τη διαδρομή. Η φύση έχει πάρει τα πάνω της. Η άνοιξη μας αφήνει γοργά και τα πράσινα έχουν πλέον ανοικτό χρώμα. Η Πελοπόννησος χαρακτηριστική για την ξεραΐλα της. Θυμάρια, πουρνάρια, λεβάντα, χαμομήλι, περνάς τα τσιγλάς και μοσχοβολάει ο τόπος!
Το μικρόβιο είναι εδώ. Γιατί καλά τα βοηθήματα που μας παρέχει η τεχνολογία, αλλά αν δεν «κάψεις» κώλο στο βουνό, ποιοτική διαδρομή δε βγαίνει.
Οπότε με την ευκαιρία, πάνω στο τσεκάρισμα, εκεί που όλα γίνονται πλέον στον «αυτόματο», βρε για δες, γιατί να μην αλλάξω αυτό και να προσθέσω εκείνο και να κόψω αυτό και να ράψω αυτό; Πιο μακριά, πιο ψηλά, πιο όμορφα! Να σου και περνάμε τη διαδρομή από μια ειδική της Οδύσσειας 2002. Θυμάμαι ακόμα που όταν τερμάτιζα στο κατηφορικό flying, φώναζα στον Τσιπά «είμαι ακόμα ζωντανός!» με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!
Έτσι θα έχουμε και τα ελατάκια μας αλλά με την ευκαιρία θα έχουμε και παλιά αγροτικά δρομάκια.
Αυτά από την εποχή που κούτσα – κούτσα πηγαινοερχόντουσαν τα μουλάρια. Οι σχεδιαστές της εποχής δε προσπαθούσαν να τα βάλουν με τη φύση, αλλά προσαρμοζόντουσαν στα χούγια της. Έτσι ακόμα και μετά από δεκαετίες που έχουν να περαστούν από πόδι, αυτά είναι εκεί.
Τσαχπινωτά δρασκελίζουν τις πλαγιές και μέσα από το λαβύρινθό τους σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές.
Εσύ θα χάσεις την εμπειρία;