Αναδημοσίευση απο το forum του Περιοδικού ΜΟΤΟ
Η ιστορία είναι του [NikosK ] 2003-12-15 13:01:41.0, 212.205.82.69
"Τρίτη απόγευμα, κατά τις 6, βγάζω τον μικρό Ορέστη, 4 μηνών Golden retriever, να ξεμουδιάσει λιγάκι. Μια βολτούλα, γύρω-γύρω στο Μοσχάτο, να αφήσω και την ταινία στο video-club και μετά στο παρκάκι δίπλα στον ηλεκτρικό, να παίξουμε με κανα κουκουνάρι.
Αφού τον κούρασα αρκετά, επιστρέφουμε σπίτι. Κατα τις 8:10 κάνει εμετό. 5 λεπτά μετά λες και κάποιος τον έβαλε στην πρίζα, αρχίζει τους σπασμούς. Ολοι οι μυες του σώματος του είναι τεντωμένοι, κραυγάζει λυγμούς που σε σκοτώνουν να ακούς, αφρίζει και χτυπιέται...
Πλήροι αναρχία επικρατεί, τρέχουμε δεξιά και αριστερά, χωρίς να μπορούμε να σκεφτούμε. μόν οη μητέρα μου σαν απο μηχανής θεός, φωνάζει "στο γιατρό, γρήγορα"
Τον αρπάω, ενώ σφάδαζε, άφριζε, δεν μπορούσε να κρατήσει τα περιτώματά του και κατεβαίνω κάτω. Το αυτοκίνητο κλεισμένο απο έναν καραγκιόζη που δεν βλέπει ότι είναι πάρκινγ. Δεν το πολυσκέφτομαι... και αρχίζω το τρέξιμο....
5 λεπτά μετα, έξω απο το Δημαρχείο του Μοσχάτου, τον αισθάνομαι να έχει ηρεμήσει... Κρύος ιδρώτας με λούζει. Δεν θέλω να σταματήσω, αλλά δεν μπορώ να αναπνεύσω άλλο. Τον ακουμπάω κάτω, πάω να κοιτάζω την αναπνοή του αλλά οι σπασμοί ξανάρχονται... ΟΧΙ ρε πούστη μου, όχι επειδή είμαι κουρασμένος... Δεν το αξίζει αυτό...
Ο Γιατρός, μόλις 500 μέτρα μακριά απο αυτό το σημείο. Τα πόδια μου ίσα που με κρατάνε να σπρώξω την πόρτα και να πέσω μπροστά του...
Μετά απο λίγο ο καρδιογράφος έειχνε 250 χτύπους το λεπτό. Συνδεμένος με 2 ορούς και άπειρες ενέσεις μυοχαλαρωτικών, ηρεμιστηκών και αντιδότων, ο γιατρός απο πάνω του μέχρι τις 1 το πρωί. Οταν πλέον ήταν αισιόδοξος, τον αποσύνδεσε, με ρυθμούς 160+ και μας τον έδωσε σπίτι με τους ορούς ακόμα συνδεμένους. Υπομονή μόνο μπορούσαμε να κάνουμε.
Και ήρθε το πρωί. Σήκωσε το κεφάλι του, κούνισε την ουρίτσα του, έγλειψε την μύτη του, μας κοίταξε, κάπως φοβισμένος και παραπονεμένος, αλλά γεμάτος αγάπη. Μουρμούρισε λίγο και προσπάθησε να σηκωθεί. Ηθελε να βγεί στο μπαλκόνι, δεν ήθελε να λερώσει.
Μετά έπεσε πάλι για ύπνο. Και τότε ξύπνησα εγώ... Είμαι πλέον σε εμπόλεμη κατάσταση. Δεν χρειάζονται αποδείξεις... Αρκούν μόνο οι ενδέιξεις.... Και έχω πολύ μίσος μέσα μου....
Καλή βδομάδα κύριοι... ντρέπομαι που λέγομαι άνθρωπος...."
Αναδημοσίευση απο το forum του Περιοδικού ΜΟΤΟ
Η ιστορία είναι του [NikosK ] 2003-12-15 13:01:41.0, 212.205.82.69