από martin » 31 Ιούλ 2009, 17:02
Ξερεις φίλε μου Letek, (και δεν μπορεί παρά να βλέπω για φίλους μου όσους διαβάζουν τα γραφτά μου.)
πιστεύω πως αμα δεν πονάει και δεν φοβάται κανείς, είναι άνθρωπος λειψός και κακοσουλουπωμένος.
Δεν θέλω να θίξω κανένα, μα όλοι συμμετέχουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη καταστροφή της γης μας. Καταναλώνουμε προϊόντα, ιδέες, αντιλήψεις και θέσεις αδιάκριτα και ξεγελιόμαστε στο τέλος παίρνοντάς τες για δικές μας και τις υποστηρίζουμε παθιασμένα.
Σε τούτο το κείμενο, έχω αποφασίσει να γράψω ότι σκεφτόμουν τότε εγώ, ΟΠΩΣ κι αν το σκεφτόμουν από μονάχος μου, απαλλαγμένος από την επιρροή της καθημερινής ζωής μου.
Πίστεψε με, κι εγώ πονάω μιας και δεν με βγάζω απ' έξω. Πονάω και θυμώνω συνάμα και είναι διάφοροι επιδέξιοι τύποι που θέλω να τους βαράω μέχρι να σβήσει ο ήλιος απ' τον ουρανό... και θα το κάνω αν κάποτε καταφέρω να δείρω πρώτα τον εαυτό μου.
Λυπάμαι αν σε στεναχωρώ αλλά δεν θα πω λιγότερα απ' αυτά που πιστεύω.
Μπορεί τώρα να μοιάζουν λίγο ασυνάρτητα αυτά που λέω, μα καθώς προχωράει το κείμενο θα καταλάβεις ακριβώς τι θέλω να πω. και σου υπογράφω ότι θα θυμώσεις και συ πολύ.