| |
Ξεκίνημα με θάλασσα, τελείωμα με ... χιόνι!
Μια Κυριακή γεμάτη με μυρωδιές και απίθανα χρώματα, μέσα στα υπέροχα
βουνά της βόρειας Πελοποννήσου θα είναι αυτή της 22/4!
Η φύση έχει ξυπνήσει για τα καλά και δουλεύει υπερωρίες!
Εντωμεταξύ εμείς θα προσπαθήσουμε να αντλήσουμε όσα περισσότερα
μπορούμε από αυτή!
Τα Αροάνια όρη (Χελμός),
επιβλητικά, προκαλούσαν το δέος στους ανθρώπους από τα αρχαία χρόνια. Η
περιοχή είναι γεμάτη θρύλους!
Στα ύδατα της Στυγός, βούτηξε η Θέτις το
μικρό Αχιλλέα, ώστε να γίνει «άτρωτος». Απόλλωνας, Δήμητρα, Ηρακλής,
Ήρα, Δίας και πολλοί άλλοι έχουν περάσει από εδώ...
Η αλήθεια είναι ότι η ομορφιά του τοπίου σου προκαλεί δέος. Μόνο ένα
Θεϊκό βουνό μπορεί να είναι τόσο όμορφο!
Αύτη τη φορά η προσέγγιση μας σε αυτό θα ξεκινήσει από χαμηλά, ώστε να
πιάσουμε τους πρόποδες του από την ανατολική του πλευρά, στο Μαύρο
όρος.
Ξεκίνημα σε ένα ποτάμι – δρόμο και στη συνέχεια θα αρχίσει το ανέβασμα
μας, σκαρφαλώνοντας σιγά – σιγά. Αρχικά ξερό το τοπίο, χτυπημένο από
φωτιά, στη συνέχεια θα βγούμε στα πρώτα ορεινά καταπράσινα λιβάδια,
ακριβώς τη στιγμή που θα αφήνουμε τη θέα της θάλασσας πίσω μας.
Είμαστε ήδη μέσα!
Αργιλώδεις δρόμοι, με αρκετά νεροφαγώματα και συνεχείς αλλαγές πορείες
θα μας βγάλουν μέχρι την Καρυά, όπου θα «μπούμε» πλέον στο δάσος.
Στόχος η πανέμορφή λίμνη του Φενεού με το εκκλησάκι στη μέση της.
Σύντομη στάση για καφέ και επίσκεψη στο εκκλησάκι. Στη συνέχεια θα
ξαναμπούμε μέσα στο καταπράσινο δάσος και
χρησιμοποιώντας βατούς αλλά ξεχασμένους δασικούς, ουσιαστικά θα
«γυρίσουμε» όλη την ανατολική πλευρά των Αροανίων και θα καταλήξουμε
μέσα από ένα Off-Road κομμάτι
στη χιονοδρομικό των Καλαβρύτων.
Η πόλη των Καλαβρύτων και όχι μόνο μας περιμένουν για το γεύμα μας!
Η εκδρομή προσφέρεται για όλα τα τετρακίνητα με μόνη προϋπόθεση την
ύπαρξη ενός τουλάχιστον σημείου ρυμούλκησης εμπρός και ενός πίσω.
Είναι εύκολη (βαθμός δυσκολίας 1-στεγνή, 2-βρεγμένη) και θα μάθει πολλά
στους καινούργιους ενώ και οι πιο έμπειροι θα την βρουν πανέμορφη
και διασκεδαστική. Τα χιλιόμετρα είναι περίπου 90+, και υπολογίζουμε να
τελειώσουμε περίπου στις 16:00.
Ραντεβού στο μεγάλο πάρκινκ της μαρίνας Ξυλοκάστρου (έξοδος από εθνική
Κορίνθου – Πατρών, Ξυλόκαστρο) το πρωί της Κυριακής.
Θα έρθετε εφοδιασμένοι με φωτογραφικές, βενζίνη, νερά, καφέδες ή ότι
άλλο θέλετε να έχετε μαζί σας και στις 9:30 ...φύγαμε
Πληροφορίες - συμμετοχές: 697 5923759
Θα τηρηθεί αυστηρή προτεραιότητα συμμετοχών.
Σχετική συζήτηση στο forum
Off-Road.gr Trips: Kανδήλιο
όρος 11/3/2007
Off-Road.gr Trips: Τα βουνά
της Στυμφαλίας 25/2/2007
Off-Road.gr 4X4 Trips
Μύθοι και Θρύλοι των νερών του
Χελμού (Χελμός στα σλαβικά σημαίνει χιονισμένο βουνό)
Ελένη Σιμώνη-Αρχαιολόγος , ΜΑ
Η περιοχή του Χελμού έχει συνδεθεί με πολλούς χαρακτηριστικούς μύθους
της αρχαιότητας.
Χάρις στην ξεχωριστή συγκίνηση που προκαλούσε με την άγρια και
απροσδόκητη ομορφιά της, οι άνθρωποι φαντάζονταν ότι σε αυτόν τον
ευλογημένο τόπο βασιλοπούλα και ημίθεοι κυνηγούσαν με την παρέα τους
ελάφια .και αγριογούρουνα, ονειρικές κοπέλες λούζονταν στα καθαρά νερά,
ενώ οι θεοί δεν έπαυαν να στήνουν παιχνίδια με τους κοινούς θνητούς.
Από τους πάμπολλους μύθους και θρύλους που γνωρίζουμε, ιδιαίτερο
ενδιαφέρον έχει να εξετάσουμε τη θέση που καταλαμβάνει το υγρό στοιχείο
στην αντίληψη των κατοίκων τόσο των αρχαίων όσο και των νεότερων
χρόνων. Οι αναρίθμητες πηγές αναβλύζουν κρύα και ορμητικά νερά σε
μεριές απότομες και απρόσιτες στον άνθρωπο.
Τα νερά κυλούν για κάμποσο στο έδαφος κι έπειτα κατρακυλούν στις πέτρες
και χάνονται στα έγκατα της γης, για να ξαναβγούν παρακάτω με τη μορφή
ποταμών που σχίζουν τα βουνά προτού καταλήξουν στη θάλασσα. Στην
ανώμαλη και πολύπλοκη μορφολογία συντελεί η σύσταση του πετρώματος.
Το πέτρωμα, πορώδες και μαλακό, επιτρέπει στο νερό να το κατατρώγει
εισχωρώντας στο εσωτερικό του, δημιουργώντας υπόγειες κοιλότητες και
σπήλαια από όπου περνούσαν ποτάμια αόρατα από την επιφάνεια. Αυτό που
σήμερα πια έχει την επιστημονική του εξήγηση, είχε βρει άλλου είδους
ερμηνεία μέσα από τη λαϊκή πίστη των ανθρώπων, που έψαχναν για θαύματα,
θεϊκές παρεμβάσεις και υπερφυσικές λύσεις μυστηρίων.
Για τα μέρη αυτά είχαν ακουστά όλοι οι Έλληνες . Τα νερά των Αροάνιων
ασκούσαν μια έλξη μαγική και μυστηριακή γι’αυτό είχαν συνδεθεί με τις
περιπέτειες θεών και ημίθεων .
Το πιο φημισμένο και δοξασμένο νερό απ’όλα όσα πηγάζουν στο Χελμό είναι
η Στύγα. Οι υπερφυσικές ιδιότητες των υδάτων της Στύγας
μαρτυριούνται από πολλούς συγγραφείς και ποιητές της αρχαιότητας.
Η Στύγα ήταν κόρη του Ωκεανού και της Τιθύος . Πήρε για άντρα της τον
Πάλλαντα και απέκτησε μαζί του τέσσερα παιδιά , το Κράτος , τη Βία ,
τον Ζήλο και τη Νίκη. Μαζί με τα παιδιά της η Στύγα συμμετείχε στην
Τιτανομαχία, τον αγώνα του Δία και των άλλων θεών κατά του Κρόνου και
των Τιτάνων. Παρότι και αυτή κόρη ενός Τίτανα, στάθηκε στο πλευρό του
Δία και διέπρεψε κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού.
Η Στύγα με τη Νίκη συμμετείχαν και στη Γιγαντομαχία, όπου επίσης
υπήρξε παραστάτης του Δία και των άλλων θεών . Κατόπιν της στάσης της
αυτής δεν είναι περίεργο ότι απολάμβανε ιδιαίτερης τιμής από όλους τους
θεούς . Εκτός από τον Πάλλαντα αναφέρονται και άλλοι σύζυγοι , όπως ο
Πείρας και το Έρεβος.
Με τον Πείραντα γέννησε την Έχιδνα. Με το Έρεβος απέκτησε τον Χάρωνα,
το πλάσμα που αναλάμβανε να μεταφέρει τις ψυχές από τον κόσμο των
ζωντανών στον κόσμο των νεκρών . Γενικότερα, η σχέση της Στύγας
με τον Κάτω Κόσμο είναι καταλυτική. Αυτή είναι το μοναδικό ποτάμι που
περνάει από τον Άδη.
Ο Ησίοδος στη Θεογονία τη διαχωρίζει από το υπόλοιπο υγρό στοιχείο που
καλύπτει τη Γη λέγοντας ότι εννέα μέρη νερού βρίσκονται γύρω από τη Γη
και το δέκατο, η Στύγα, βρίσκεται στα Τάρταρα.
Πώς να μην πιστέψει κανείς μια τέτοια παράδοση , όταν βλέπει και σήμερα
ακόμα τα νερά να γκρεμίζονται από ένα βράχο και να χάνονται στην άβυσσο
σε τόπους άγνωστους και ανεξερεύνητους. από τα νερά της βρήκε την έξοδο
από τον Άδη στον Πάνω Κόσμο ο Ηρακλής , όταν είχε κατέβει για να πιάσει
τον Κέρβερο.
Με τέτοια δύναμη η Στύγα προκαλούσε το φόβο θεών και ανθρώπων. Το νερό
της είναι θανατηφόρο για κάθε ζώσα ύπαρξη. Όμως δεν έχουν καλύτερη τύχη
ούτε τα άψυχα αντικείμενα , όσο ανθεκτικό κι αν είναι το υλικό τους. Τα
γυάλινα σπάνε, τα λίθινα και τα κεραμικά ραγίζουν , τα μέταλλα λυγίζουν
, σκουριάζουν και καταστρέφονται. Μόνο σε οπλή αλόγου μπορεί να
αποθηκευτεί το νερό , αφού μόνο η οπλή αντέχει στη δριμύτητα του.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ως μία από τις θρυλούμενες αιτίες θανάτου του
Μεγάλου Αλεξάνδρου την πόση από αυτό το νερό.
Η μοναδικά θεότητα που μπορούσε να προσεγγίζει άφοβα τη Στύγα και να
μεταφέρει μηνύματα του Δία ήταν η Ίριδα, η φτερωτή αγγελιαφόρους
του.
Μια άλλη θέα που προσέγγισε την πηγή ήταν η Θέτις . Κρατώντας το
νεογέννητο μωρό της από τις φτέρνες το βούτηξε μέσα στο νερό για να το
κάνει αθάνατο. Δε σκέφτηκε όμως ότι όπως το’πιασε άφησε ένα τρωτό
σημείο για το μικρό Αχιλλέα, τη φτέρνα του. Πράγματι από αυτό το σημείο
θα βρει το θάνατο στην Τροία ο Αχιλλέας.
Κάποτε η θεά Δήμητρα για να ξεφύγει από τον Ποσειδώνα που την κυνηγούσε
μεταμορφώθηκε σε φοράδα. Περνώντας από το Χελμό καθρεφτίστηκε στα
νερά της Στύγας και είδε πόσο άσκημη . Θύμωσε και καταράστηκε τα νερά
να μαυρίσουν . Ακόμη και σήμερα η λέξη Μαυρονέρι χρησιμοποιείται για να
περιγράψει τα νερά που μοιάζουν μαύρα έτσι όπως γλύφουν την πέτρα πριν
πέσουν από ψηλά.
Οι θεοί πολύ συχνά ορκίζονται στη Στύγα και ο όρκος θεωρείται ιερός και
απαραβίαστος: Έτσι, η Λητώ ορκίζεται ότι ο γιος που πρόκειται να
γεννήσει θα τιμήσει τη Δήλο, ιδρύοντας πρώτα σε αυτή βωμό και τέμενος .
Ο Ήλιος δεσμεύεται με όρκο να αφήσει το Φαέθοντα να οδηγήσει το
άρμα του.
Δε θα μπορεί να αντιδράσει ούτε όταν ο άπειρος γιος του οδηγήσει
αδέξια το άρμα του. Δε θα μπορεί να αντιδράσει ούτε όταν ο
άπειρος γιος του οδηγήσει αδέξια το άρμα του πατέρα του
προκαλώντας τεράστιες καταστροφές στη γη και το δικό του αφανισμό. Η
Καλυψώ δίνει τον όρκο για να πείσει τον Οδυσσέα ότι με δική της
πρωτοβουλία τον αφήνει να φύγει από το νησί της και να επιστρέψει στην
Ιθάκη. Αλίμονο σε εκείνον που θα καταπατήσει όρκο στη Στύγα.
Χαρακτηριστική περίπτωση άπρεπου όρκου δόθηκε από τους γιούς του Αλωέα,
τον Ώτο και τον Εφιάλτη. Αυτοί ορκίστηκαν ότι θα έκαναν δικές τους την
‘Αρτεμη και την Ήρα και πως θα ανέβαιναν στον ουρανό βάζοντας σκάλα τα
βουνά. Οι θεοί θύμωσαν και θέλησαν να τους εξολοθρεύσουν. Επειδή όμως
δεν μπορούσαν σύμφωνα με ένα χρησμό να σκοτωθούν ούτε από θνητό ούτε
από αθάνατο, έπρεπε να αλληλοσκοτωθούν.
Με πονηριά του Απόλλωνα και τη συμμετοχή της Άρτεμης μεταμορφωμένης σε
ζαρκάδι, οι Αλωάδες βρέθηκαν σε μια παγίδα όπου προσπαθώντας να
σκοτώσουν με τα κοντάρια τους το ζώο, χτύπησαν ο ένας το σώμα του άλλου
κι έτσι ξεψύχησαν. Τα κορμιά τους κατόπιν στήθηκαν το ένα πλάι στο άλλο
με φίδια κουλουριασμένα ολόγυρα τους στην πηγή της Στύγας κι έτσι
τιμωρήθηκαν.
Αν η Στύγα προκαλούσε φόβο και δέος , υπήρχε κατά τον Παυσανία και το
καλό νερό του Χελμού, το ευλογημένο. Πρόκειται για την πηγή Άλυσσο,
ευρισκόμενη σε απόσταση δύο σταδίων από την πόλη Κύθαινα, στα ρηχά ενός
πλάτανου. Το νερό της είχε θεραπευτικές ιδιότητες , ιδιαίτερα αν
κάποιος είχε τραυματιστεί από λυσσασμένο σκυλί. Η πηγή υπάρχει μέχρι
σήμερα και σε έγγραφα του 19ου αιώνα αναφέρεται ως Λυσσόβρυση.
Η εμμονή των αρχαίων με τα ποτάμια του Χελμού δε σταματάει στα ύδατα
της Στυγός. Στα όρια της χώρας των Κλειτορίων απαντώνται οι πηγές δύο
αξιόλογων ποταμών, του Αροάνιου και του Λάδωνα. Κοντά στον Αροάνιο
σύμφωνα με τοπική παράδοση που διαβάζουμε στον Παυσανία είχε σκοτωθεί
πολεμώντας τους Ηλείους στο πλευρό του Ηρακλή.
Όμως ο Παυσανίας διαφωνεί με τη σύνδεση του πατέρα του Αίαντα με τον
Ηρακλή και τον πόλεμο αυτό , και πιστεύει οτι το μνήμα στον Αροάνιο
ανήκει σε κάποιο συνονόματο του μυθικού βασιλιά της Σαλαμίνας.
Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει την παράδοση οτι ο Ηρακλής έφτιαξε στα ριχά
των υψωμάτων Σκίαθις και Όρυξις , δύο καταβόθρες. Αυτές οι καταβόθρες
απορροφούν τα νερά της λίμνης του Φενεού, ιδίως αυτά που κατεβάζει ο
Αροάνιος . Το νερό ξαναβγαίνει στην επιφάνεια αρκετά χιλιόμετρα πιο
δυτικά στις πηγές του Λάδωνα. Για το ίδιο φαινόμενο υπάρχουν και
νεότερες ερμηνείες που τα συνδέουν με δράκους και θα τα αναφέρουμε στη
συνέχεια.
Ο Λάδωνας χαρακτηρίζεται από τον Παυσανία ως ο πιο γοητευτικός ποταμός.
Στο Λάδωνα κατάφερε ο Ηρακλής να πιάσει την Κερυνίτιδα έλαφο και να
φέρει σε πέρας έναν από τους άθλους του. Δε θα τα κατάφερνε αν, καθώς
το ζώο προσπαθούσε να διασχίσει το ποτάμι , δεν το τραυμάτιζε με το
δόρυ του ελαφρά στο πόδι ανακόπτοντας την πορεία του προς την αντίπερα
όχθη .
Στο ίδιο ποτάμι ο Απόλλωνας εκδικήθηκε τον Λεύκιππο , το θνητό που
τόλμησε να ερωτευτεί τη Δάφνη, τη βασιλοπούλα που αγαπούσε και ο θεός.
Η Δάφνη συνήθιζε να τρέχει στα βουνά και τα δάση της Πελοποννήσου
κυνηγώντας με τις φίλες της . Ο Λεύκιππος, ένα βασιλόπουλο από
την Ηλεία, την ερωτεύτηκε και για να κερδίσει τη φιλία της πιο εύκολα
μεταμφιέστηκε σε κοπέλα και μπήκε στην παρέα της . Ο Απόλλωνας ζήλεψε
και θέλησε να απαλλαγεί από τον Λεύκιππο με δόλο. Έκανε τη Δάφνη και
τις φίλες της να επιθυμήσουν να κολυμπήσουν στα νερά του Λάδωνα.
Ο Λεύκιππος ντυμένος γυναίκα αρνήθηκε να ακολουθήσει τις υπόλοιπες.
Τότε αυτές τον έσυραν με τη βία και τον έγδυσαν. Όταν αποκαλύφθηκε οτι
ήταν άντρας, οι κοπέλες εξαγριωμένες χίμηξαν εναντίον του και των
σκότωσαν.
Το πανέμορφο σπήλαιο των Καστριών έχει συνδεθεί με το μύθο των
Προιτίδων . Οι θυγατέρες του Προιτου , βασιλιά της Τίρυνθας , ήσαν
αλαζονικές και υβριστικές απέναντι στους θεούς. Αυτή τη συμπεριφορά
όμως δεν ήταν δυνατόν να την ανεχτούν οι θεοί κι έστειλαν τρέλα στα
μυαλά των κοριτσιών . Αυτές σε μανική κατάσταση εγκατέλειψαν το παλάτι
και για πολλούς μήνες τριγυρνούσαν εδώ κι εκεί στην Αρκαδία με σαλεμένο
το νου. Εν τέλει βρήκαν καταφύγιο στο σπήλαιο. Ο πατέρας τους ανέθεσε
στον Μελαμπόδα, ένα ξακουστό μάντη και γιατρό από τη Μεσσηνία, να τις
βρει και να τις συνεφέρει. Πράγματι ο Μελάμπους τις βρήκε και τις
μετέφερε στο ναό της Αρτέμιδος στους Λουσούς , όπου και τις θεράπευσε.
Ο καιρός πέρασε και οι άνθρωποι έπαψαν να πιστεύουν στους αρχαίους
θεούς και τα κατορθώματα τους. Ωστόσο, η περιοχή συνέχιζε να εξάπτει τη
φαντασία του λαού, που ήθελε νεράιδες και δαίμονες, δράκους και λάμιες
να διαφεντεύουν το βουνό και τα πλούσια νερά του .
Ο Νικ. Πολίτης που μαρτυρεί παραδόσεις από όλη την Ελλάδα στο έργο του
αναφέρεται στα χωριά του Χελμού πολύ συχνά. Επίσης, μερικές από τις πιο
ωραίες παραδόσεις για την περιοχή μαζί με πλήθος άλλες πληροφορίες έχει
συγκεντρώσει ο τοπικός ιστορικός Θεοδ. Καρασούτας στο δικό του βιβλίο .
Έτσι, μαθαίνουμε ότι το Μαυρονέρι συνδέεται με την ύπαρξη νεράιδων ,
αφού βρίσκεται στο Νεραιδοβούνι. Το νερό αυτό γίνεται αθάνατος . Κανείς
όμως δε γνωρίζει ποια είναι η μέρα αυτή.
Κάποτε το εγγόνι του παπά από τις Κλουκίνες, ήταν δεν ήταν 3-4 χρονών,
πήγε στη βρύση για νερό και εξαφανίστηκε. Τρεις μέρες μετά άκουσε
κλάματα παιδιού κάποιος διαβάτης στα ρηχά της Νεραιδόραχης σε απόσταση
τρία τέταρτα της ώρας από το χωριό του μικρού.
Ειδοποίησε και έτρεξαν οι δικοί του και το βρήκαν να κλαίει
, εξουθενωμένο, με το σαγόνι του στραβωμένο, τα μούτρα μαυρισμένα
και τα μάτια αλλήθωρα. Αμέσως το γύρισαν σπίτι, το περιποιήθηκαν
, το διάβασαν στην εκκλησία και έγινε καλά. Δεν ήξερε όμως να πει
τι του είχε συμβεί και όλοι πίστεψαν ότι ήταν οι νεράιδες που το πήραν.
Για το Λάδωνα , όπως προείπαμε , λέγονται πολλές ιστορίες. Οι πηγές του
δημιουργούνται από υπόγεια νερά προερχόμενα από τα λιμνάζοντα ύδατα της
περιοχής του Φενεού. Ένας σχετικός θρύλος κάνει λόγο για δύο
στοιχεία που εξουσίαζαν τη λίμνη στο Φενεό. Το ένα στεκόταν στην
περιοχή της Γκιόζας και το άλλο στη Λυκουρία. Κάποτε συγκρούστηκαν και
τα δύο στη Λυκουρία. Στη μάχη επάνω το ένα άρχισε να ρίχνει στο άλλο
τουλούπες από βοδινό ξύγκι. Όπως οι τουλούπες έπεφταν πάνω στο σώμα του
στοιχείου έπιαναν φωτιά και το έκαιγαν. Αυτό για να γλιτώσει
χώθηκε στο έδαφος και βγήκε στο Φενεό. Έτσι , δημιουργήθηκε η
καταβόθρα που διοχετεύει τα νερά του Φενεού υπογείως στη Λυκουρία.
Άλλη ιστορία πάλι μας πληροφορεί ότι τη λίμνη του Φενεού φύλαγε ένας
δράκος όμοιος με πελώριο φίδι, που έβγαζε φωτιές από το στόμα του.
Αυτός φώλιαζε στην άκρη της λίμνης και δεν άφηνε κανέναν να
περνάει. Όταν κάποτε βούλωσαν οι καταβόθρες και το νερό της λίμνη; Δεν
είχε που να διοχετευθεί, ξεχείλισε η λίμνη κι έφτασε μέχρι τη
σπηλιά του δράκου. Αυτός για να μην πνιγεί πετάχτηκε με ορμή έξω
από τη σπηλιά προς τη Λυκουρία. Εκεί που πέρασε σκίζοντας
τα βουνά δημιουργήθηκε το Διάσελο του Σαίτα. Φτάνοντας στο
Κεφαλόβρυσο , έσκυψε να πιει νερό να ξεδιψάσει. Το νερό , όμως θόλωσε
και από τότε παραμένει θολό. Στο τέλος ο δράκος προσπαθώντας να περάσει
ένα βράχο χτύπησε πάνω του και έγινε κάρβουνο.
Αλλά και για το στέρεμα του νερού, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη ,
φταίνε τα στοιχεία και συγκεκριμένα ο Ψαρής που φωλιάζει στο βάθος της
πηγής και ο Ντόρης που κρύβεται σε μια απόκρημνη ρεματιά. Άσβεστο μίσος
χωρίζει αυτά τα δύο πλάσματα και κάθε βράδυ ανάβει πόλεμος άγριος.
Όποτε χάνει ο Ψαρής στερεύει το νερό από την πηγή. Όποτε χάνει ο Ντορής
, το νερό κυλά ορμητικά. Ευτυχώς , λοιπόν , που τις περισσότερες φορές
νικάει ο Ψαρής.
Τις πηγές του Λάδωνα πρώτος εντόπισε ένας τράγος . Η παλιά
διήγηση αναφέρει ότι μια κοπέλα έφερνε τα ζωντανά της να τα
ποτίσει στη θέση Μαγούλα, κοντά στη Λυκουρία. Ένας τράγο ξεμάκραινε από
το κοπάδι και χανόταν μέσα στο δάσος. Όταν έβγαινε από κει το μουσούδι
ήταν βρεγμένο. Η βοσκοπούλα το παρατήρησε και το είπε στους
συγχωριανούς της και αυτοί με επικεφαλής τον μπέη ξεκίνησαν να
εξιχνιάσουν το μυστήριο. Αφού ξεχέρσωσαν το μέρος εντόπισαν τις πηγές.
Στη νεότερη παράδοση στις πηγές του Λάδωνα μαζεύονται οι νεράιδες και
στήνουν το χορό . Μια φορά ο Ανάγνος , ένας όμορφος νέος με ψηλό και
λυγερό κορμί περνούσε από κει. Μια νεράιδα, η Ζωγράφω, μόλις τον είδε
της άρεσε και τον πλησίασε. Αυτός με γρήγορες κινήσεις την αρπάζει και
της βγάζει τη μαντίλα. Όποιος καταφέρει να βγάλει τη μαντίλα νεράιδας,
την κάνει δική του και η νεράιδα δεν ξαναφεύγει από αυτόν. Έτσι και η
Ζωγράφω έμεινε μαζί του για πάντα και απέκτησαν παιδιά.
Επιπλέον υπάρχουν θρύλοι και για μικρότερες βρύσες και ρέματα της
περιοχής. Στην Κέρτεζη υπάρχει μια βρύση που τη λένε Κιόση, που τη
φυλάει ένας Αράπης. Ένας άντρας πήγε το βράδυ να πάρει νερό αλλά
η βρύση δεν έβγαζε.
Τότε αυτός παρακάλεσε τον Αράπη να τον αφήσει να πάρει νερό και η Βρύση
έβγαλε. Ο άvτρας γέμισε την κανάτα και έφυγε για την καλύβα του. Την
άλλη μέρα όσοι ήπιαν από το νερό αυτό βρέθηκαν πεθαμένοι.
Μια νεράιδα συνήθιζε να πηγαίνει στη λαγκαδιά στου Φίλια. Εκεί υπήρχε
μια πηγή όπου η νεράιδα λεύκαινε τα ρούχα της. Όταν κάποτε στο σημείο
αυτό Βρέθηκε ένα παιδί νεκρό, είπανε ότι αυτή το είχε σκοτώσει. Έτσι
προέκυψε το τοπωνύμιο «Στης κυράς τη Βρύση».
Άλλη μια φημισμένη βρύση είναι η Σιδερό¬βρυση, στη θέση Παλιοχώρι της
Σκοτάνης.
Στο βράχο δίπλα στη βρύση είναι αποτυπω¬μένο το πέταλο ενός αλόγου.
Πρόκειται, λένε, για το αποτύπωμα που άφησε το άλογο ενός αγά, την ώρα
που αυτός πολεμούσε τους εχθρούς του.
Ιστορείται και ένας άλλος μύθος με έναν γενναίο άvτρα, το Λια, και μια
νεράιδα, όχι και τόσο αγαπητή που σύχναζε στη βρύση του Γκράβαρι, κοντά
στη Χελωνοσπηλιά. Αυτή έβγαινε κάθε μεσημέρι στη βρύση να λουστεί,
σκορπίζο¬ντας το φόβο και τον τρόμο στους ντόπιους. Κανένας χωρικός δεν
τολμούσε να κοιμηθεί το μεσημέρι. Οι Κωστάκηδες, μεγαλοτσιφλικάδες που
ήθελαν να πουλήσουν τα χωράφια τους δεν έβρισκαν αγοραστή και ήσαν σε
απελπισία. Τότε προσφέρθηκε ο Λιας Σπηλιώτης από τη Λυκούρια να
σκοτώσει τη νεράιδα αντί αμοιβής. Εκείνοι δέxτηκαν και την άλλη μέρα ο
νέος πήγε στη βρύση κρατώντας ένα κομμάτι ξύλο για να την χτυπήσει.
Πράγματι εμφανίστηκε αυτή και ο Λιας της κατάφερε μερικές ξυλιές στην
πλάτη. Η νεράιδα έβγαλε μια παράξενη φωνή, έγινε καπνός και
εξαφανίστηκε. Έκτοτε κανείς δεν ξανάκουσε γι' αυτή.
Μια Λάμια ζούσε στις πηγές του Aρoάνιoυ. Ο Πλανήτερος, ένας
γαιοκτήμονας της περιοχής, πίστευε ότι η Λάμια κρατούσε τα νερά και
ξεραίνoνταν τα χωράφια του. Έτσι, του είχε πει μια γριά και μάλιστα η
Λάμια θα σταματούσε μοναχά αν της πήγαιναν ένα παλικάρι. Ένα βράδυ
αποφάσισε να πάει μονάχος του καβάλα στο άλογο. Όπως το ζωντανό είδε τη
Λάμια μέσα στα νερά να χτενίζεται, τινάχτηκε στα δύο και τα μαλλιά της
πιάστηκαν στα πέταλά του.
Ο Πλανήτερος επιχείρησε να τη σφάξει με το σπαθί του, αλλά αυτή τον
παρακάλεσε να τη λυπηθεί και σε αντάλλαγμα κάθε φορά που κάποιος από
την οικογένειά του θα πέθαινε, αυτή θα ανέβαινε στην κορφή του Πύργου
και θα μοιρολογούσε.
Παράξενα πλάσματα ζούσαν και στη λαγκαδιά που είναι κάτω από το δρόμο
που οδηγεί στου Φίλια, «στης Παναγιάς το ρέμα». Πολλές φορές αν τύχαινε
να περάσει από κει κανείς τα μεσάνυχτα άκουγε πολλές φωνές να έρχονται
από το λαγκάδι. Ένα βράδυ, μάλιστα, που κάποιος προσπάθησε να διασχίσει
το λαγκάδι με το άλογό του, ένιωσε μια φοβερή μορφή να έχει καβαλήσει
το άλογο στο πίσω μέρος. Ο άνθρωπος κράτησε τη ψuxραιμία του και
περίμενε να δει τι θα συμβεί. Μετά από λίγο όμως ακούστηκε ένας
πετεινός και η μορφή εξαφανίστηκε...
More articles
|
|
| |
|
