| |
Με
την ευγενική υποστήριξη
Info
2-7 Ιουνίου
1100 χιλιόμετρα
400 χιλιόμετρα ειδικές
Καιρός: Ζέστη-Σκόνη-Κρύο-Βροχή-Λάσπη |
O Edvin Kasimati, είναι ένας Αλβανός διαφημιστής, που έχει τρέλα με το
μηχανοκίνητο αθλητισμό. Τα τελευταία χρόνια προσπαθεί επίμονα να φέρει
στη χώρα του, αγώνες αυτοκινήτου και μοτοσυκλέτας, με κορυφαία
προσπάθεια το Rally Albania.
Η Αλβανία, η χώρα του αετού, με το ιδιαίτερα ορεινό της ανάγλυφο,
αποτελεί σίγουρα ιδανικό υπόβαθρο για Off-Road αγώνες.
Βρεθήκαμε εκεί, μέσα στον αγώνα και αποκομίσαμε τις καλύτερες
εντυπώσεις τόσο για την προσπάθεια του OCA (Off-Road Club of Albania)
όσο και για την ίδια τη χώρα και ιδιαίτερα για τους κατοίκους της.
Ξεκινήσαμε Σαββάτο πριν τον
αγώνα.
Ο Κώστας ο Δροσόπουλος, πήρε το
Polo και κατέβηκε στην Πάτρα να παραλάβει και τον Αλέξανδρο
Νικολάου. Ο
υπογράφων με τον Γιώργο Οικονομάκο, φορτώσαμε τα μηχανάκια από Αθήνα
και κοιμηθήκαμε στον Άσσο (Κορινθίας).
Στο παραπέντε...
Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ξεκινήσαμε για τον αγώνα που
διοργανωνόταν στη γείτονα χώρα.
Στην παρέα ξεκίνησε ο Κώστας Δροσόπουλος με DR400e, που είχε και την
«ευθύνη» της «αποπλάνησης», ο υπογράφων με το παλιό και κλασσικό
KTM 640, ο Γιώργος Οικονομάκος με το «Βαρελότο» CRF450 και ο Αλέξανδρος
Νικολάου με το TTR από την Πάτρα.
Βέβαια δεν θα ήμασταν οι μόνοι έλληνες μια και σε διαφορετικό χρόνο
είχαν ανέβει / θα ανέβαιναν ακόμα τρεις αναβάτες, ο Νίκος Σπανός, ο
Δημήτρης Αθανασουλόπουλος και ο Γιώργος Κορόλης.
Ο οργανωτής
Ο Edvin παλεύει, κάτω από δύσκολες συνθήκες, να εδραιώσει το
μηχανοκίνητο αθλητισμό στην χώρα του. Δύσκολες συνθήκες, μια και το
μέσο μηνιαίο εισόδημα δεν ξεπερνά τα 140 εύρο με αποτέλεσμα οι αγώνες
να αποτελούν ουσιαστικά ένα ιδιαίτερα ακριβό είδος, πολυτελείας.
Με την ίδια τη χώρα να βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής και τον
περισσότερο πληθυσμό της να βρίσκεται μετανάστης σε ξένες χώρες τα
πράγματα δεν μπορεί να είναι ιδανικά.
Αυτό όμως που είναι ιδανικό για Off-Road καταστάσεις και πιθανόν να
είναι για μερικά χρόνια ακόμα, είναι ότι ακριβώς αυτή η κακή κατάσταση
του οδικού δικτύου και το ορεινό ανάγλυφο της περιοχής, πλούσιο σε
νερό, πανίδα και χλωρίδα.
Με τον Edvin να είναι ουσιαστικά ο μοναδικός οργανωτής αγώνων στην χώρα
του και ταυτόχρονα ένας ικανότατος διαφημιστής, το event συγκέντρωσε το
ενδιαφέρον των media.
Ξεμπερδέψαμε από τα Ελληνικά
και τώρα η αγωνία μας ήταν το τι θα γίνει με το Αλβανικό τελωνείο....
No
problem. Ζήτησαν πινακίδα, τους είπαμε ότι είναι αγωνιστικό και ...
αυτό ήταν.
Ήμασταν
στην Αλβανία.
Στο τελωνείο
Όσοι δεν πολυταξιδεύουν λίγο πριν την αναχώρηση μας, μάλλον είχαν
βαλθεί να φοβίσουν κάποιους απο εμάς. Σχόλια του στυλ, «που
πάτε», «θα σας κλέψουν τα μηχανάκια», «θα μπλέξετε» και άλλα του είδους
έπαιρναν και έδιναν.
Τέλος πάντων μη μασάτε.
Φορτώσαμε τα μηχανάκια στα trailer και πάμε!
Το πραγματικό πρόβλημα που μπορεί να είχαμε, ήταν.... το μηχανάκι του
Κώστα, που ήταν χωρίς πινακίδες, με το χαρτί του τελωνείου ακόμα στον
προηγούμενο ιδιοκτήτη.
Τέτοια χαλαρότητα σε τελωνείο πάντως δεν έχω ξαναδεί. Διάολε ακόμα και
φορτηγό μπορείς να περάσεις!
Οι δρόμοι
Οι μίζες καλά κρατούν και φυσικά όλοι οι «έντιμοι» έλληνες εργολάβοι
έχουν πλακώσει να μην χάσουν το παραδάκι από την ανακατασκευή μιας
χώρας που για μισό αιώνα είχε μείνει στο σκοτάδι. Και βέβαια φροντίζουν
οι «εργασίες» στους δρόμους να προχωρούν με ρυθμούς... χελώνας.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες αλλά όχι και κάτι ασυνήθιστο για τα
Βαλκάνικα δεδομένα. Το θέμα όμως δεν είναι τόσο το Off-Road στην
άσφαλτο της Αλβανίας, όσο το να αποφεύγεις τους υπόλοιπους χρήστες του
δρόμου. Και όταν λέμε χρήστες εννοούμε τα πάντα, από αυτοκίνητα,
λεωφορεία και φορτηγά, μέχρι παμπάλαια τρακτέρ, κάρα και αγελάδες.
Φυσικά και όλοι βιάζονται και εσύ αποτελείς πάντα το εμπόδιο.
Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια όμως και έπαιξε Ελληνικό οδηγικό
ταμπεραμέντο...
Πετύχαμε τον
οργανωτή χαλαρό και μετά από ένα σύντομο καφέ πήγαμε στο
ξενοδοχείο.
Μπανάκι
και βουρ έξω.
Στα Τίρανα
Το μεγαλύτερο πακέτο στο ταξίδι το φάγαμε στα τρία χιλιόμετρα από το
κέντρο. Σκεφτείτε Κυριακή απόγευμα να επιστρέφεις από το μπάνιο και
φτάνοντας στην Αθήνα να έχει μποτιλιάρισμα στην Καβάλας. Το έχετε δει
το έργο; Τώρα βάλτε και ότι η γέφυρα είναι σε φάση γενικής
ανακατασκευής και καταλάβατε....
Μέσα, στην πόλη πάντως όλα ήταν άνετα. Το κομουνιστικό μοντέλο βλέπεις
έχει φροντίσει τουλάχιστον για άπλετο χώρο στο κέντρο της πόλης...
Ο Edvin μας υποδέχθηκε εγκάρδια και ξεκινήσαμε το σπάσιμο του πάγου με
... καλοκαιρινή δροσερή μπύρα, ενώ μετά συνεχίσαμε με ένα εξαιρετικό
γεύμα με όλα τα παιδιά της οργάνωσης. Μετά χάσαμε κάποιους από τους
δικούς μας στο δρόμο που ήθελαν να ... το ξενυχτήσουν σε «κλασσικό»
μαγαζί μετά συνοδείας....
Παραλάβαμε roadbook και γυρίσαμε στο
ξενοδοχείο για ζωγραφική.
Η επόμενη μέρα
Ξεκίνησε χαλαρά.... Πολύ χαλαρά.... κάπου εκεί στο πρωινό έσκασε μύτη
και ο Νίκος Σπανός που ήρθε με φορτηγάκι μέχρι τα σύνορα και μετά
συνέχισε καβάλα μέχρι τα Τίρανα.
Λίγο πριν το μεσημέρι, έριξε μια καλή βροχή, πάνω στην ώρα που είχαμε
κάτσει να λύσουμε όλοι τα μηχανάκια μας. Γίναμε παπί και ακόμα δεν
είχαμε κάνει ούτε ένα χιλιόμετρο. Κάπου εκεί ανακαλύψαμε δίπλα στο
ξενοδοχείο μια μίνι χασαποταβέρνα και ... ξεφύγαμε τόσο που παραλίγο να
χάσουμε το...
...πάρτι
Το πανηγύρι ξεκίνησε από την κεντρική πλατεία των Τιράνων με την
παρουσίαση των συμμετεχόντων κάτω από τον ήχο του εθνικού ύμνου της
κάθε χώρας.
Μικρός αριθμός συμμετεχόντων αλλά ταυτόχρονα ένα πολυεθνικό παζλ.
Έλληνες, Αυστριακοί, Άγγλοι, Ιταλοί, Αλβανοί, Γερμανοί, Φιλανδοί και
Κοσοβάροι, έδωσαν το παρόν με στόχο να αναμετρηθούν στα 400+ χιλιόμετρα
των ειδικών του αγώνα.
Εντύπωση προκαλεί, τουλάχιστον στα αυτοκίνητα, το πολύ καλό επίπεδο
προετοιμασίας των. Έστω και προηγούμενης γενιάς, υπήρχαν Roll Cage
παντού, συστήματα πυρόσβεσης και ταυτόχρονα τα αυτοκίνητα πληρούσαν
όλες τις νόμιμες προδιαγραφές για την κίνηση τους στο δρόμο, πράγμα
απαραίτητο μια και οι αγώνες αυτοί διεξάγονται σε κανονικούς δρόμους.
Βέβαια δεν συμβαίνει το ίδιο για τις μοτοσυκλέτες. Ο ένας έχει έρθει με
motocross χωρίς φώτα και σταντ. Ο άλλος με ένα πανάρχαιο XL (ευτυχώς
που δεν εμφανίστηκε την επόμενη), ο τρίτος... χωρίς roadbook. Οι
Έλληνες είμαστε σαν μονόφθαλμοι μέσα στους τυφλούς....
Τα αυτοκίνητα σε αναμονή...
Πάμε;
Ξυπνήσαμε το πρωί και παραλίγο να χάσουμε την εκκίνηση. Βουρ να
παρατήσουμε αυτοκίνητα και trailer κάπου στην πόλη να φορέσουμε τα
ρούχα και... πάμε!
Η εκκίνηση έγινε από την χθεσινή κεντρική πλατεία. Λίγο αργότερα
ανεφοδιασμός και είμαστε έκτος πόλης.
Αυτό που φάνηκε από την αρχή ότι θα διαφοροποιούσε τον αγώνα από τη
συνηθισμένη φιλοσοφία των Rally Raid, ήταν το ότι δεν υπήρχε ιδανικός
χρόνος κάλυψης των απλών και ουσιαστικά οι αγωνιζόμενοι ξεκινούσαν μαζί
και κινούνταν σε μορφή κομβόι μέχρι την εκκίνηση της κάθε ειδικής.
Επίσης, οι απλές ήταν στο 98% τους ασφάλτινες...
Η πρώτη ημέρα είχε σα στόχο να φτάσουν τα πληρώματα στα Σκόδρα την πόλη
που είναι κτισμένη πάνω στη συμβολή δύο ποταμών του Μπογιάνα και του
Ντριν.
Ο Κορολής κατάφερε να οδηγήσει
το KTM με σύρμα αντί για γκαζιέρα
Λίγο πριν την πρώτη ειδική συναντώ τον Κορολή που έχει μείνει από ντίζα
γκαζιού. Φτου! Προσπαθήσαμε για πατάκι αλλά δεν! Ήταν μεγάλη ανηφόρα.
Ξεκίνησε το λύσιμο και η πατέντα και σύντομα είχε έρθει και ο Δημήτρης
να βοηθήσει. Καλά που δεν είχαμε ιδανικό χρόνο!
Στην πρώτη ειδική νόμιζες ότι έτρεχες σε κάποια διαδρομή από Αττικό
Rally Raid. Πραγματικά η πέτρα ήταν παντού και κάθε είδους: 46
χιλιόμετρα πέτρα φυτευτή, πέτρα στρογγυλή, πέτρα κοφτερή, γαρμπίλι
γλιστερό. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να βρω περισσότερη πέτρα στα βουνά
της Αττικής!
Η διαδρομή φιδωτή και γλιστερή σε περιδιάβαινε σε ξερό χαμηλοβούνι
μέχρι τον τερματισμό της.
Στον τερματισμό ανακαλύπτω το πρόβλημα που θα με συντρόφευε για τον
υπόλοιπο αγώνα.... το ρουλεμάν στο ψαλίδι που άλλαξα πριν φύγω έχει ήδη
παραδώσει πνεύμα – Σκατά... γι’ αυτό πλαγιολίσθενα πέραν του δέοντος!
Το πίσω Michelin Desert δύναμη – δεν πρόκειται να λιώσει!
Περιμένουμε .όλοι μαζί να συγκεντρωθούμε στον τερματισμό. Γιώργος και
Νίκος παρασύρονται μαζί και χάνουν αρκετό χρόνο. Απώλειες στα
αυτοκίνητα ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα. Συναγωνισμός .... ελάχιστος.
Μόνο ο Alberto κρατά ρυθμό, δεν χρειάζεται να πιέσουμε. Ο Doc καθάρισε
στα μικρά και ο υπογράφων στα μεγάλα.
Στον αγώνα υπήρχαν αρκετά πρώην
Dakar αυτοκίνητα..
Στη συνέχεια μέσω ασφάλτινης απλής, το καραβάνι, μετακινήθηκε σε
παραλία, λίγο πριν τα Σκόδρα. Η ειδική ξεκινούσε κατηφορική μέσα στα
πεύκα και σε λίγα χιλιόμετρα βρισκόσουν σε μια ατελείωτη αμμουδερή
παραλία – τσίτα γκάζι. 12 χιλιόμετρα άμμου, ήταν αρκετά για να
ζεσταθούν τα πράγματα και αμέσως μετά να ακολουθήσει σφικτό, στριφτερό
κομμάτι, που πέρναγε μέσα από τα στενά ενός απέραντου ψαροχωριού.
Τα γουρουνάκια και οι κότες έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση και ενίοτε
προς τους ... αγωνιζόμενους.
Καταπληκτικό κομμάτι που άφησε όλους τους συμμετέχοντες
ενθουσιασμένους. Αλλά παραλίγο να μην φτάσουν όλοι.
Ένα συρματόσχοινο διέσχιζε την μισή παραλία στο 1,5 μέτρο από το
έδαφος. Προσωπικά τη γλίτωσα, μόνο και μόνο γιατί ... είχε πέσει ο
προηγούμενος και είχε κάνει μια λακκούβα σεβαστή στην άμμο. Οπότε όπως
ερχόμουν είδα το σημείο και λεω κάποιος έπεσε εδώ, κάτσε να κόψω λίγο
και τότε το είδα. Έσκυψα και τι γλίτωσα – Πάγωσα.
Ευτυχώς ο αναβάτης του XR τη γλίτωσε με –μόνο- μια ρήξη σπλήνας....
Ο τερματισμός των ειδικών παράξενος .... έχουμε κολλημένο ένα τσιπάκι
στο κράνος και περνώντας το Flying πρέπει να ... γυρίσουμε να
κτυπήσουμε χρόνο!
Το Michelin Desert στο ΚΤΜ μετά την
πρώτη ειδική
Άρχισε το ψιλόβροχο.
Η άφιξη στην πόλη των Σκόδρων έγινε με τιμητική υποδοχή από τους
κατοίκους. Το bivouac είχε στηθεί στον κεντρικό δρόμο της πόλης και με
μιας οι συμμετέχοντες βάλθηκαν να «μαζέψουν» τα οχήματα. Η πέτρα και οι
ατελείωτες λακκούβες, είχαν ήδη τα πρώτα θύματα και κυρίως τα αμορτισέρ
των αυτοκινήτων.
Το κόψε – ράψε, συνεχίστηκε μέχρι νωρίς τα ξημερώματα.
Μπάνιο στο ... κουμουνιστικό ξενοδοχείο και μετά βραδινή απονομή. Κάθε
βράδυ είχαμε απονομή ημέρας!
Ο αγώνας μόλις έχει ξεκινήσει!
Πάμε Pristine
Σε χαλαρούς ρυθμούς ξεκίνησε η επόμενη μέρα. Βραδινός στόχος η
Pristine, στο διπλανό Κόσοβο. Το κομβόι ξεκίνησε και η διαδρομή μας
έφερνε έως ένα υδροηλεκτρικό φράγμα. Στην κορυφή του φράγματος, υπήρχε
προβλήτα και από εκεί ξεκινούσε ferry που ύστερα από μια υπέροχη
διαδρομή δύο ωρών μέσα στην τεχνητή λίμνη, μας έβγαζε κοντά στα σύνορα
με το Κόσοβο.
Μιλάμε και μόνο γιαυτό άξιζε ο κόπος. Το μέρος
καταπράσινο το φαράγγι στενό και εμείς πολύ μικροί μπροστά στη φύση...
Εντωμεταξύ μας σφύριξαν το μυστικό... τα αγροκτήματα που βλέπαμε δεξιά
και αριστερά στις πλαγιές, τα οποία είχαν πρόσβαση μόνο με βαρκάκι ήταν
φυτείες φούντας....
Όλο το φέρυ ένα πάρτι. Μέχρι να βγούμε στην ξηρά είχαμε το χρόνο να
ανταλλάξουμε απόψεις για τα αγωνιστικά θέματα με τον Edvin.
Η απονομή της πρώτης ημέρας
Ξεκίνησε η βροχή...
Συνοδεία τροχαίας φτάσαμε στο συνοριακό φυλάκιο και το περάσαμε στο άψε
σβήσε. Απ΄ την μεριά του Κοσόβου, μας περίμεναν μοτοσυκλετιστές που
φρόντιζαν να ανοίγουν τη διαδρομή και να μας συνοδέψουν μέχρι την
ειδική της ημέρας. Η βροχή είχε κάνει το έδαφος λασπερό.
Η κυκλική διαδρομή των 9 χιλιομέτρων ξεκινούσε με ένα γρήγορο
ανηφορικό, με ατελείωτες φουρκέτες και παρατεταμένες καμπές με
χασίματα, ουπς και γιαπς. Περί τα μέσα της διαδρομής, έμπαινες σε ένα
σφικτό, σκοτεινό δρομάκι, τέτοιο που μόνο στα βουνά της Ροδόπης μπορεί
να βρει κανείς στην χώρα μας.
Βουρ κάτω μέσα από λασπο-λακκούβες και ρυάκια, μέσα από τις φτέρες και
τις οξιές για τον τερματισμό στο ποτάμι. Αποφασίσαμε, δια... βοής να
την κάνουμε 4 φορές. Καθάρισε ο Σπανός με τον καλύτερο χρόνο.
Βράδιασε και ο τερματισμός της ημέρας ήταν στην πρωτεύουσα του Κοσόβου,
Pristine. Εντωμεταξύ οι μπάτσοι να πηγαίνουν χαλαρά και τελικά να
φτάνουμε μεσάνυκτα. Η υποδοχή έγινε και πάλι με ιδιαίτερες τιμές,
πανηγύρι και βεγγαλικά.
Για τη φιλοξενία μας, φρόντισε η δημαρχία.
Ευτυχώς γιατί μερικοί «στράβωναν» μόλις ακούγανε ότι είμαστε έλληνες...
Εμείς πήγαμε για καφέ εδώ...
Κόσοβο
Για μια ακόμα ημέρα θα κινούμασταν μέσα στο καταπράσινο Κόσοβο. Η
οργάνωση είχε πάρει ειδική άδεια για να πραγματοποιήσει μια ειδική που
τερμάτιζε σε μια κορυφή ύψους 2600 μέτρων, η οποία ήταν ταυτόχρονα και
το σύνορο με τη γειτονική FYROM. Θα φτάναμε στην κορυφή, θα περιμέναμε
να τερματίσουν όλοι και... θα ξανακατεβαίναμε πίσω.
Για να φτάσουμε στην εκκίνηση πάλι είχαμε το βάσανο.... τους
μπάτσους με τα BMW. Κυριολεκτικά πέταγαν τα αυτοκίνητα από το αντίθετο
ρεύμα εκτός δρόμου, οι αθεόφοβοι πήγαιναν ακόμα και στις κλειστές
αριστερές στο αντίθετο ρεύμα!
Φτάνουμε μετά από ΠΟΛΥ άσφαλτο στην ειδική.
Μια καταπληκτική ανάβαση που ξεκινούσε με ένα πέρασμα από τα στενά
δρομάκια ενός χωριού. Τα πιτσιρίκια παντού να φωνάζουν και να
χειροκροτούν, ενώ τα πιο θαρραλέα έπαιζαν το παιχνίδι, ποιος θα
ακουμπήσει τους αγωνιζόμενους, οδηγούς και αναβάτες!
Στην τεχνητή λίμνη
Κάπου εκεί βρίσκεται μέσα στη μέση ένα Gwagen της Κ-4. Μέσα στη μέση
μιας διασταύρωσης όπως έβγαινες με πολλά.... Αποφυγή τελευταία στιγμή
λίγο στα χωράφια και μούτζα....
Σύντομα η ειδική εξελίσσονταν σε παρατεταμένες καμπές τέρμα γκάζι ενώ
προς το τελείωμα το τεραίν άλλαζε ξανά σε αλπικό, με πολύ πέτρα,
γρασίδι και... χιόνι.
Μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα τα είδαν έγχρωμα κοντά στην κορυφή μια και
η ιπποδύναμη εξαφανίσθηκε και με βία ανέβαινες τις απότομες ανηφόρες με
πρώτη – δευτέρα. Ακόμα και το 640 δε πήγαινε μια.
Στην κορυφή επικρατούσε ψύχος και η αναμονή μέχρι να τερματίσουν όλοι
ήταν αρκετά ... μακριά, μια και ο όπως είπαμε ο μοναδικός δρόμος της
επιστροφής ήταν αυτός της ειδικής.
Το βράδυ συγκεντρωθήκαμε την πόλη Prizren για τη σχετική απονομή της
ημέρας και την προετοιμασία των οχημάτων για την επόμενη εταπ.
Κατσιμαλής - Δροσόπουλος - Νικολάου...
Το ξενοδοχείο ανθρώπινο, φτάνουμε νωρίς και βρίσκουμε χρόνο μέχρι και
πλύσιμο των μοτό. Χαίρομαι για την επιλογή των Desert. Έχουν γενικά
προβλέψιμη συμπεριφορά αλλά το κυριότερο ακόμα έχουν πολύ ψωμί.
Δύο σκέλη απέμεναν ακόμα και τόσο τα πληρώματα όσο και τα οχήματα
άρχισαν να παρουσιάζουν φανερά σημάδια κόπωσης. Βέβαια το κέφι και οι
μπύρες κρατούσαν τις συντροφιές μέχρι αργά το βράδυ.... Με τον Geco την
κάνουμε για τον «χορηγό» του Κοσοβάρου αναβάτη που είναι μια ...
κεμπακερί! Την κάναμε ταράτσα!
Το πρωί ανοίγω την πόρτα του δωματίου και στο διάδρομο του ξενοδοχείου
βλέπω τον Νίκο να έχει στρώσει το στρώμα και να κοιμάται στο πάτωμα!
Τι έγινε ρε Νίκο;
Άσε, είπαμε να κοιμηθούμε και οι τρεις μαζί, Αλέξανδρος, Κώστας και
εγώ. Ε... Ο ένας παραμίλαγε τις οδηγίες του Roadbook και ο άλλος
ροχάλιζε ανεβωκατεβάζωντας ταχύτητες.
Κατά τις 04:30 δεν άντεξα
άλλο. Πήρα το στρώμα και βγήκα έξω!
Στα 2650 με βλέμμα προς τα Σκόπια
Επιστροφή στην Αλβανία
Η προτελευταία μέρα του αγώνα, ήταν και η μεγαλύτερη. Δύο ειδικές για
σήμερα με την πρώτη να διεξάγεται στον βοηθητικό δρόμο που
χρησιμοποιείται για την κατασκευή του νέου αυτοκινητόδρομου που θα
συνδέει τις επαρχίες της Ανατολικής Αλβανίας.
Γλιστερό καλοπατημένο από τα φορτηγά έδαφος και προς το τέλος, σφικτό
κατηφορικό λασπωμένο δρομάκι. Λίγο αργότερα η κατασκευάστρια εταιρεία
παράθεσε μικρό γεύμα στη μέση του... πουθενά.
Όμως η έκπληξη της ημέρας ήρθε αρκετά αργότερα. Κινούμενοι σε ξεχασμένα
χωρία και δρομάκια βρεθήκαμε ψηλά στα βουνά τις ανατολικής Αλβανίας.
Υπέροχες καταπράσινες πλαγιές και πυκνά δάση, δεμένα σε τέλεια αρμονία
με τους απόκρημνους γκρεμούς.
Η ειδική ξεκινούσε σε ένα αετίσιο δρομάκι σκαρφαλωμένο σε ένα γκρεμό.
Γκρεμός πάνω, γκρεμός κάτω και ο δρόμος ήταν δεν ήταν 2,5 – 3 μέτρα.
Άντε να δώσεις γκάζι εδώ. Ο Edvin μας είπε χαρακτηριστικά: Ξεκίνησα να
βάζω θαυμαστικά για να προσέχετε στις στροφές για το χάος, αλλά τελικά
κατέληξα να τα βάζω σε κάθε τουλίπα. Οπότε τα έβγαλα και κοιτάξτε να
προσέχετε μέχρι τη μέση της διαδρομής (53 χιλιόμετρα) που θα μπείτε στο
δάσος.
Μετά.... θα ξεκινήσει το νερό και η λάσπη.
Η Αλβανία είναι γεμάτα με...
πολυβολεία τσέπης! Τώρα οι φτωχοί Αλβανοί, πάνε με βαριοπούλες το
τσιμέντο με στόχο να πάρουν το σίδερο να το πουλήσουν για να πάρουν
λίγο φαγητό
Η ειδική αυτή ήταν η καλύτερη που είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Τόσο ο γκρεμός δεξιά που σε κράταγε να μην ανοίξεις – αν και ήθελες να
λυσσάξεις – όσο και το σκοτεινό υπόλοιπό μέσα από ατελείωτες
νερολακκούβες και συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης σε συνέπαιρναν. Στην
αρχή προσπαθείς να καθαρίσεις τις νερολακκούβες με σούζα, αλλά αρχίζουν
και μεγαλώνουν και τελικά μόλις γίνεσαι μούσκεμα μέχρι την κωλοτρυπίδα
σταματάς να ασχολείσαι.
Το ... λάθος
Κάπου εκεί, πάνω στην προσπάθεια για να βγω από τις ατελείωτες
νερολακκούβες κάνω και το πρώτο λάθος πλοήγησης του αγώνα. Διαβάζω τα
μέτρα από τη σωστή τουλίπα και ... το σχήμα από την επόμενη.
Με το που
βουτάω δεξιά αντί για αριστερά –όπως έπρεπε- συνειδητοποιώ το λάθος.
Αποκλείεται να έχουν βάλει αυτό το κατηφορικό μέσα στον αγώνα δεν
βγαίνει από αυτοκίνητο. Έλα όμως που... δεν μπορώ να σταματήσω την
κατηφόρα.
Είναι ένα μονοπάτι από αυτά που χρησιμοποιούν οι ξυλοκόποι
για να φέρνουν στον κεντρικό δρόμο τους κορμούς. Κατεβαίνει την πλαγία
με τρελή κλίση και ... δεν μπορώ να σταματήσω. Ουσιαστικά προσπαθώ να
κρατηθώ απελπισμένος πάνω στη μοτοσυκλέτα για να μην πέσω και περιμένω
το... τέλος.
Η Αλβανία είναι μια πανέμορφη ορεινή
χώρα
5 λεπτά αργότερα είμαι σε ένα ξέφωτο 3Χ3 και κοιτώ πίσω την ανηφόρα.
Λάσπη ασύστολη, το έδαφος δουλεμένο από τους ξυλοκόπους και τα ζώα που
τράβαγαν τους κορμούς απάνω. Μαύρα φίδια... Έχω χαλάσει ήδη στο
κατέβασμα την μια πλευρά του μονοπατιού και δεν υπάρχει περίπτωση να
ανέβω. Δευτέρα μέσα και πάμε με μισό συμπλέκτη. Το ΚΤΜ να σκαρφαλώνει
και εγώ να παρακαλάω δυνατά να μη τυχόν και κολλήσω γιατί η τούμπα θα
είναι πακέτο. Το μηχανάκι με έσωσε!
Επιστροφή στη διαδρομή και συνέχεια. Έχω χάσει πάνω από 10 λεπτά από το
λάθος.
Μετά δεν θυμάμαι ακριβώς τι έγινε. Λύσσαξα! Κάποια στιγμή συνάντησα το
πρώτο κοπάδι με πρόβατα και περίμενα να φύγουν από το δρόμο. Στο
δεύτερο άρχισα να σκουντάω με δύναμη τα πρόβατα με τον μπροστινό τροχό.
Βγαίνω στην προτελευταία τουλίπα. Ο τερματισμός είναι στο τέλος μιας
ευθείας 5 χιλιόμετρα αργότερα. Δύο κοπάδια αυτή τη φορά με αγελάδες και
εγώ σα το μαλάκα να σκαω πέμπτη. Κάποια αυτοκίνητα ξεπέρασαν τα 170
χιλιόμετρα σε αυτή την ευθεία.
Πόσο χρόνο έχασα; Μόνο ο Doc έχει τερματίσει! Οι υπόλοιποι είναι ακόμα
μέσα!
Έρχεται και ο Σπανός, χωρίς πίσω δαγκάνα – χωρίς ποδομοχλό φρένου.
Πέτυχε τον Κοσοβάρο με το ΥΖ στη διαδρομή και του ήπιε το αίμα. Ο Boxer
έχει βρει παντού και ήδη χάνει λάδια από το ραγισμένο καπάκι.
Μιλάμε για ... μεγάλα τετρακίνητα!
Έχουν
πάρει και τα μπουλόνια του κυλίνδρου...
Μαζεύουμε ότι κόλλες έχουμε δύο στοιχείων, καθαρίζω το καπάκι με ρακί
και βαλθήκαμε να το κολλήσουμε.
Ρακί; Στον τερματισμό οι φιλόξενοι κάτοικοι του χωριού, δεν έχαναν
ευκαιρία και σε υποδεχόντουσαν με ρακί, τουρσί και παιδάκια. Στήθηκε
γλέντι τρικούβερτο που δε σταμάτησε ούτε και όταν άρχισε η βροχή...
Σιγά – σιγά έρχονται όλοι. Ο Alberto έκανε τη μισή ειδική με σκασμένο
μπροστινό, ο Κώστας είχε ένα μεγαλοπρεπές χάσιμο και έκανε την ειδική
σχεδόν δύο φορές. Η νύκτα πέφτει και τα χιλιόμετρα για το Πόγραδετς
είναι ακόμα πολλά.
Ο καιρός ανοίγει από το ... Πόγραδετς
Η πόλη του Πόγραδετς μας φιλοξένησε για το τελευταίο βράδυ. Η ειδική
που ακολούθησε την επόμενη αποδείχθηκε καθοριστική. Σήμερα θα κάναμε
τον «δυσκολότερο» δρόμο της Αλβανίας!
Ειδική μικρή στα χαρτιά (45ΚΜ) αλλά ... αποδείχθηκε ατελείωτη.
Το roadbook ανέφερε χαρακτηριστικά, «προσοχή στις λακκούβες μπροστά,
κανείς δεν ξέρει πόσο βάθος έχουν!»
Η βάρκες στο Πόγραδετσ
Απίστευτη λάσπη, νερό, ποτάμια, γρασσιδομένες πλαγιές και πραγματικά
απύθμενες λακκούβες. Η διαδρομή χρησιμοποιείται κυρίως από ξυλοκόπους,
εξοπλισμένους με παλιά στρατιωτικά φορτηγά, Ural και Kamaz, 4Χ4 και
6Χ6. Τα λούκια που αφήνουν οι ρόδες τους είναι αρκετά να καταπιούν ένα
τετρακίνητο.
Το θέμα όμως δεν ήταν μόνο αυτή καθ’ αυτή η δυσκολία της διαδρομής αλλά
... το ατσεκάριστο roadbook. Όπως είπε ο Edvin πριν την εκκίνηση δεν
είχε το χρόνο να το τσεκάρει από πέρσι που το είχε σχεδιάσει και δε
γνώριζε τι θα συναντούσαμε.
Ξεκίνημα με ήλιο και ήδη από τις πρώτες στροφές μέσα σε ένα χωριό,
αρχίζει το ζέσταμα. Λάσπη – λάσπη – λάσπη. Λίγο αργότερα συναντώ τον
Doc, τα μέτρα στο Road book δεν ταιριάζουν και .. αρχίζουμε το ψάξιμο.
Μας φτάνουν και οι πρώτοι τοπικοί. Βρίσκουμε την άκρη και λίγες
τουλίπες παρακάτω αρχίζουν και πάλι οι αμφιβολίες.
Δεν πολυ-ταιριάζει και εμείς ... συνεχίζουμε. Σκάμε μύτη σε ένα
ξεχασμένο χωρίο και συναντούμε ένα τετρακίνητο ρώσικο λεωφορείο να
πασχίζει να ανεβεί μια λασπερή ανηφόρα. Μην το βλέπετε έτσι απλά, το
λεωφορείο ήταν ένα μεταποιημένο Ural και οι ροδιές αρκετές να χάσεις τη
μοτοσυκλέτα μέσα.
Μας πιάνει απελπισία, βγαίνουμε σε ένα ποτάμι και αρχίζουμε τα πέρα –
δώθε. Πέρασε τουλάχιστον μισή ώρα.
'Ετοιμος για εκκίνηση. Το τσιπάκι
είναι κολλημένο στο κράνος
Φτάνουν και οι υπόλοιποι και τα πρώτα αυτοκίνητα.
Σίγουρα δεν είναι από εδώ. Γυρνάμε πίσω. Δεν ταιριάζει τίποτα. Γυρνάμε
6 χιλιόμετρα πίσω και αποφασίζουμε με τον Doc να πάρουμε μια
διασταύρωση αριστερά αντί για δεξιά, από ότι δείχνει το road book.
Λίγο
αργότερα πάλι δεν ταιριάζει τίποτα. Ήδη μιλάμε για ακύρωση της ειδικής.
Οι τοπικοί έχουν πιάσει την κουβέντα με τον Edvin στο κινητό και αυτός
λεει το ίδιο ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να δώσει οδηγίες για να...
επιστρέψουμε. Αποφασίζουμε να χωρίσουμε. Επιστρέφω 9 χιλιόμετρα πίσω
και ξαναπαίρνω το Roadbook πάλι. Εντωμεταξύ έχει αρχίσει η βροχή. Ξανά
στις ίδιες τουλίπες, αποφασίζω να πάρω άλλες κατευθύνσεις. Φτάνουμε
στην πρώτη λακκούβα που έχει σημειωμένη το Roadbook ως άπατη.
Στήνω το
ΚΤΜ στην άκρη και μπαίνω με τα πόδια. Η λακκούβα μοιάζει με σκάμα για
εμπόδιο Trial που έχει ανοίξει μπουλντόζα.
Μπαίνω μέσα μέχρι τη μέση στο νερό. Ο πάτος είναι σκληρός – μάλλον θα
βγει. Και τότε το KTM γλιστράει στη λάσπη και πέφτει ανάποδα με τα
όργανα και το τιμόνι μέσα στο νερό. Φωνάζω στον Κοσοβάρο να βοηθήσει.
Ψάχνει να βρει και αυτός που να αφήσει το καθαρόαιμο –χωρίς σταντ- ΥΖ.
Τελικά το παρατάει κάτω και έρχεται να βοηθήσει. Γυρνάμε το ΚΤΜ και ...
σιγά μην πάρει – σκέφτομαι. Τσικ-τσικ-τσικ – μπρούμ! Φύγαμε!
Οι ροδιές από τα Kamaz και τα Ural
δεν ... ταιριάζουν με τα τετρακινητα
Ο Κοσοβάρος Χασάν αποφασίζει να φύγει σε μια διασταύρωση αριστερά που
είχε
πολλές ροδιές και εγώ συνεχίζω από την άλλη.
Λίγο αργότερα βλέπω τη μοτοσυκλέτα του Αλέξανδρου και τον Edvin!
Σβήνω και πιάνουμε κουβέντα.
Τι τρέχει πίσω μου λεει; Του εξηγώ την κατάσταση, ότι το roadbook δεν
έβγαινε στα μέτρα και ότι γενικά οι περισσότεροι είναι χαμένοι.
Το περίμενα – μου λεει – θα την ακυρώσουμε, έχω ήδη μιλήσει και με τους
δικούς μου, που είναι μέσα χαμένοι σε ένα χωρίο. Αλλά τώρα με τη βροχή
θα καθυστερήσουμε και δυστυχώς δεν μπορούμε να μπούμε μέσα στην ειδική
με αυτοκίνητα.
Μιλάμε για κανα 10άλεπτο και τσουλάω σιγά – σιγά. Λίγο πιο κάτω
βλέπω τον Αλέξανδρο μέσα σε μια λακκούβα με βραχυκυκλωμένο το
killswitch από τα νερά.
Τράβα – μου λεει – το μαζεύω και έρχομαι.
Φτάνω στον τερματισμό και η βροχή δυναμώνει...
Ο εγκαταλελειμμένος στρατώνας κάπου
στην ειδική
Ο Doc μου λεει αν έχω χρόνο – καβάτζα- γιατί μπορεί να με φτάσουν οι
Αυστριακοί, που ερχόμενοι τελευταίοι εκμεταλλεύτηκαν τα χασίματα μας
και ... βγήκαν μπροστά. Του λεω ότι ήδη ο Edvin έχει πει για ακύρωση
της ειδικής και ούτως ή άλλως έχω καβάτζα χρόνο – δεν έχει σημασία.
Βγαίνουμε ξανά στο Πόγραδετς και οι ουρανοί έχουν ανοίξει. Απο τους
έλληνες μας λείπει ο Geco και ο Νίκος. Πετυχαίνω τον Geco στο τηλέφωνο
και μου λεει ότι είναι ακόμα στο πρωινό χωριό. Το CRF έχει μουλαρώσει
και δεν μπορεί να βγάλει την ανηφόρα της επιστροφής.
Μιλάμε με την
οργάνωση για το που βρίσκεται και αναρωτιέμαι αν αξίζει να καβαλήσω το
Quad του Edvin που είναι στο ξενοδοχείο για να πάω να τον βρω. Δεν
χρειάζεται, ο Edvin είναι ήδη καθ’ οδόν.
Πέφτει το σκοτάδι και επιστρέφω στο δωμάτιο να βγάλω τα βρεμένα ρούχα.
Με ξύπνησε το τηλέφωνο του Κώστα.
-Ελα δε θα κατέβεις για την απονομή;
-Διάολε τι έγινε πόσο κοιμήθηκα;
Η ώρα είχε περάσει, τα αυτοκίνητα είχαν κολλήσει στο βουνό, ο Edvin
προσπαθούσε ακόμα να βρει τον Geco, τον Νίκο και τον Γερμανό.
Κάπου εκεί μαθαίνω ότι ... έγινε ψηφοφορία (!!!) και αποφάσισαν οι
τερματίσαντες να μετρήσει η ειδική (αυτή που είχε αποφασίσει ο Edvin να
μην μετρήσει) χωρίς να ... περιμένουν τον οργανωτή.
Λάθος. Λάθος που
μπορεί να μην με επηρέαζε – όπως και τον Doc που είχαμε το 1-2 – αλλά
σίγουρα λάθος, μια και όλοι γνώριζαν την απόφαση του οργανωτή και
πίεζαν για την απονομή χωρίς να έχουν έρθει όλοι από το βουνό.
Λάθος γιατί σε αυτές τις καταστάσεις τον λόγο έχει ο οργανωτής και όχι
οι αγωνιζόμενοι.
Το μηχανάκι του Geco στο Toyota του
Edvin
Ξενύχτι
Όλοι ξενυχτήσαμε περιμένοντας τον κόσμο να επιστρέψει. Ο Edvin γύρισε
κάποια στιγμή με τον Geco και έφυγε ξανά πίσω να βρουν τον Νικο και τον
Γερμανό. Φτάσανε πίσω ξημερώματα.
Αυτή η τελευταία ειδική πάντως – ήταν το κερασάκι στην τούρτα από
πλευράς περιπέτειας.
Οι εργάτες πήραν φωτιά και εντέλει ελάχιστοι είδαν τον τερματισμό, τόσο
στα αυτοκίνητα όσο και στις μοτοσυκλέτες....
Οι μοτοσυκλέτες του Νικου και του Γερμανού θα ερχόντουσαν κάποια στιγμή
αργότερα με ένα... ΚΑΜΑΖ που θα προσπαθούσε να φτάσει το σημείο.
Η επόμενη μέρα...
Η κούραση στα μάτια του Edvin τα έλεγε όλα. Είχε κυριολεκτικά
λιώσει να μαζέψει τον κόσμο από το βουνό. Στη συζήτηση που είχαμε, είπε
ότι δεν έπρεπε να έχει μετρήσει η ειδική που ουσιαστικά έφερε τα πάνω
κάτω.
Ειδικά στα αυτοκίνητα. Εγκλωβίστηκε όμως στο βουνό χωρίς και η πίεση
που ασκήθηκε στο ξενοδοχείο προκάλεσε αυτό το μπέρδεμα...
Πολύ λάσπη!
Όλα έχουν ένα τέλος
Σαν Ελληνες, ακουστήκαμε παντού, κάναμε χαβαλέ, τραγουδήσαμε, τα ήπιαμε
και πήραμε και τις εντυπώσεις με τις δύο πρώτες θέσης γενικής για τα
Ελληνικά χρώματα.
Το σίγουρο είναι ότι θα είμαστε εκεί και του χρόνου και φυσικά θα
προσπαθήσουμε να παρασύρουμε και άλλους μαζί μας, τόσο αναβάτες όσο και
οδηγούς τετρακίνητων.
Ο λαός της Αλβανίας αποδείχθηκε εξαιρετικά φιλόξενος και φιλικός, ενώ
παντού όπου και αν κινηθήκαμε, γύρω μας μιλούσαν Ελληνικά. Θα
επιστρέψουμε ξανά και σίγουρα όχι μόνο για αγώνα!
Κείμενο: [Σπύρος
Κατσιμαλής]
Φωτογραφίες: [Off-Road.gr / OCA-Albania.com]
Σχετικά Downloads - Links
1ο Φωτορεπορτάζ
2ο Φωτορεπορτάζ
Σχετική συζήτηση στο forum
Αποτελέσματα
Μοτοσυκλέτες
1ος Δημήτρης Αθανασουλόπουλος - Yahama
2ος Σπύρος Κατσιμαλής - KTM
3ος Franz Strohmaier - ΚΤΜ
Αυτοκίνητα
1ος Renti Sina – Land Cruiser
2ος Spartak Marku - Cherokee
3ος Florjan Voko – Pajero GDI
More articles
|
|
| |
|
