| |
Η Ανατολή ήταν πάντα ο αγαπημένος μου προορισμός. Η φιλοσοφία της και ο
αρχαίος της πολιτισμός με μαγεύουν.
Γνωρίζοντας την ομάδα της Green Project μου δόθηκε η ευκαιρία να
γίνουμε μια δεκαμελής ομάδα και να κάνουμε το ταξίδι που θα σας
περιγράψω.
Η Green Project έχει σκοπό να κάνει γνωστές και να τονίσει την
αναγκαιότητα των Ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ανά τον κόσμο.
Αποφασίσαμε λοιπόν να ακολουθήσουμε τον Δρόμο του Μεταξιού διανύοντας
πάνω από 11.000 χλμ. ξεκινώντας από Αθήνα με προορισμό το Πεκίνο.
Επιλέξαμε για το ταξίδι μας 3 αυτοκίνητα πολύ φιλικά στο περιβάλλον , 2
υβριδικά, Lexus 400 και Prius και 1 Daihatsu Terios που το
τροποποιήσαμε ώστε να καιει και γκάζι.
Ως μηχανικός ανέλαβα προσωπικά την προετοιμασία τους και ξεκινήσαμε.
Όπως θα καταλάβετε παρακάτω το ταξίδι μας άνετα θα μπορούσε να
ονομαστεί Τρόμος Στο Δρόμο του Μεταξιού.
Οι χώρες που περάσαμε, λόγω καιρικών συνθηκών, της μορφολογίας του
εδάφους και του τεράστιου ορυκτού πλούτου, έχουν εκμεταλλευτεί τις
Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας με τον καλύτερο τρόπο, εδώ και πολλά χρόνια.
Με μια μικρή λοιπόν εκδήλωση στο Σύνταγμα την 1η Αυγούστου και γεμάτοι
όνειρα αρχίσαμε την περιπέτεια!
Αναχώρηση από την Κομοτηνή
Πρώτος μας σταθμός η Κομοτηνή
Η πρωινή επίσκεψη στο παζάρι με βρήκε νυσταγμένο, αλλά σε ένα τόσο
πολύβουο και πολύγλωσσο παζάρι, με ξύπνησε για τα καλά.
Εδώ βρίσκεις από γόπα μέχρι Timberland. Δεν παρέλειψα να αγοράσω ένα
ζευγάρι αθλητικά παπούτσια με 8 €. Με την ευκαιρία πήραμε και άφθονα
παραδοσιακά γλυκίσματα δώρο για τους VIP, που θα
επισκεπτόμασταν στο ταξίδι μας.
Δώσαμε μία μικρή συνέντευξη τύπου στα τοπικά ΜΜΕ στην Μαρώνεια, που
έχει τις εγκαταστάσεις της (κατασκηνώσεις) ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός
Δημοσίου Δικαίου, που είναι υποστηρικτής της Green Project και μετά
γραμμή για το Κέχρο, το απόμακρο Πομακοχώρι, με το μεγαλύτερο
Αιολικό πάρκο της Ελλάδας.
Οι ώρες κυλούν γρήγορα και η δεύτερη νύχτα μας βρήκε στα Ελληνοτουρκικά
σύνορα, απ’όπου αρχίζουν τα δύσκολα.
Η επίσκεψη στη χώρα, των Τούρκων μεταναστών για καλοκαιρινές διακοπές
και η απίστευτη γραφειοκρατία, καθυστερούν πάνω από ένα 4ωρο την άφιξή
και διανυκτέρευση μας στην Κωνσταντινούπολη.
Ισκεντερ σουβλατζής: Άλλο να το
κόβεις μόνος!
Κωνσταντινούπολη: Το Μανχάταν της
Ανατολής!
Ιδιαίτερη προσοχή θέλει η Εθνική Οδός στα πολυσύχναστα μέρη, γιατί
μπορεί κατά λάθος να πατήσεις μερικούς καμικάζι πότες!
Με λίγο ύπνο από την προηγούμενη, γιατί είχαμε χάσει το πρόγραμμα
περάσαμε την γέφυρα του Βοσπόρου παίρνοντας τις τελευταίες ανάσες της
θάλασσας για την Γιάλοβα.
Επόμενος σταθμός η Προύσα και το
Αιολικό πάρκο Band Irma
Η Προύσα πρωτεύουσα της ομώνυμης περιοχής, στην Βορειοδυτική χώρα είναι
η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας.
Η πόλη είναι γνωστή για τα χιονοδρομικά κέντρα του όρους Uludag, (=
Όλυμπος), τα μαυσωλεία των Οθωμανών Σουλτάνων, και την εύφορη πεδιάδα
που την περιβάλλει.
Μεγάλη και σημαντική πόλη κατά την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ενώ ήταν η
δυτική εσχατιά του Δρόμου του Μεταξιού.
Ψάχνοντας μέσα στη Προύσα για κτίρια με βιοκλιματικά χαρακτηριστικά,
εντοπίσαμε το Yesil Camιι. (Πράσινο Τζαμί) ένα από τα πιο γνωστά
Σελτζούκικα τεμένη, όπου αποτυπώσαμε τις αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες
του, με τα υπέροχα χρώματα του.
Η Προύσα είναι πανέμορφη και κατέχει σημαντική θέση στην γαστρονομία
της Τουρκίας.
Δεν παραλείψαμε φυσικά να δοκιμάσουμε το περίφημο ισκεντέρ γιαουρτλού:
άλλο να το λες, άλλο να το κόβεις και άλλο να το τρως!
Όσο κάποιοι από μας τριγυρνούσαμε στα σοκάκια της Προύσας η υπόλοιπη
ομάδα βιντεοσκοπούσε το Αιολικό πάρκο, μέσα στις κτηνοτροφικές περιοχές
πάνω στους γυμνούς λόφους με φόντο την δύση του ηλίου στην θάλασσα του
Μαρμαρά και τα Πριγκιποννήσια.
Πάλι καθυστερημένοι, με τέρμα το γκάζι, ξεκινήσαμε για την Άγκυρα μέσω
Εσκί Σεχίρ.
Εντύπωση μου έκανε η χαμηλή κατανάλωση του Terios, αφού με 40 λίτρα
βενζίνης έβγαλε περίπου 450 χλμ και έκανε ακόμε 250 χλμ με 34 λίτρα
γκαζιού, δεδομένου ότι ήταν το πιο φορτωμένο από τα άλλα δυο αυτοκίνητα
και επιπλόν είχε μπαγκαζιέρα οροφής.
Άρχιζει να μυρίζει Ανατολή !!!
Η γύμνια της φύσης αποκαλύπτει την ομορφιά της. Και ξαφνικά, εδώ στο
πουθενά, η πρωτεύουσα!
Δεν το πιστεύετε, αλλά ο πολεοδομικός σχεδιασμός της Άγκυρας είναι
υποδειγματικός και η αρχιτεκτονική της είναι βασισμένη στα δυτικά
πρότυπα.
Παρουσιάσαμε το πρόγραμμά μας στο Τούρκικο Υπουργείο Ανάπτυξης και
Ενέργειας, όπου η συμμετοχή των στελεχών ήταν υποδειγματική μιας και η
Ελληνική Πρεσβεία είχε φροντίσει γι’ αυτήν την συνάντηση.
Κάναμε επίσκεψη στην πρεσβεία μας, η οποία στεγάζεται απέναντι από το
μεγάλο Τούρκικο Προεδρικό τετράγωνο και αφού ανταλλάξαμε
χειραψίες και ευχές, ξεκινήσαμε καθυστερημένοι με προορισμό την Siba,
την αρχαία Σεβάστεια επί Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον καιρό σύμμαχο και
την ευχάριστη θερμοκρασία που δεν ξεπέρασε τους 25 C.
Τα καύσιμα εδώ είναι πανάκριβα περίπου 2 € το λίτρο και το γκάζι
να αγγίζει το 1,6 € το λίτρο αντίστοιχα.
Σεβάστεια
Η Σεβάστεια είναι σύγχρονη , όμορφη και καθαρή πόλη, με πολλά αρχαία
μνημεία και ιεροδιδασκαλεία του 12ου και 15ου αιώνα που ανοικοδομούνται
με γρήγορους ρυθμούς.
Εδώ θα βρείτε όλα τα είδη των Ευρωπαϊκών αυτοκινήτων και θα συναντήσετε
ανθρώπους που μιλούν Γερμανικά, προφανώς μετανάστες που επέστρεψαν και
δημιούργησαν επιχειρήσεις.
Επόμενος σταθμός μας το Erzurum
Οι ομάδες με το Lexus και το Terios κάνουν παράκαμψη και κατευθύνονται
150χλμ νότια για Divrigi και οι υπόλοιποι με το Prius
συνεχίζουν για Erzurum.
Η διαδρομή προς το Divrigi είναι εξαιρετική, με πολλά γαιολογικά
φαινόμενα. Μην ξεχνάτε είμαστε κοντά στο ρήγμα της Ανατολίας. Φτάνοντας
δε στο χωριό συναντάμε ένα από τα ωραιότερα τζαμιά του 12ου αιώνα, όπου
διαθέτει εντυπωσιακά πρόπυλα, ιδιαίτερη διακόσμηση και η κάτοψή του
θυμίζει μοναστήρια της Βόρειας Ιταλίας.
Η κατεύθυνση προς το Erzurum μέσα από χωριά της Ανατολίας μας δίνει την
εικόνα ενός γίγαντα που ξυπνά. Ατελείωτα στροφιλίκια για 4 ώρες!
Τα όρη της Ανατολίας είναι ηφαιστειογενούς προέλευσης και σε ορισμένες
κορυφές υπάρχουν κρατήρες κωνικού σχήματος.
Όσο ταξιδεύουμε προς το Erzurum ο εθνικισμός είναι ολοφάνερος. Σε όλα
τα βουνά υπάρχουν συνθήματα και το μπαϊράκ κυματίζει σε όλες τις αυλές
των σπιτιών.
Τα μπλόκα του στρατού είναι συνεχόμενα και προσοχή στα τανκ που σε
προσπερνούν.
Παραλίγο ένα να πατήσει το Prius και μετά αντίο καημένε Θοδωρή!
Η Τουρκία εδώ και κάμποσα χρόνια έχει μπει σε ασιατικά προγράμματα
ανάπτυξης υδάτινων πόρων και έτσι έχει εκμεταλλευτεί τα νερά των δύο
μεγάλων της ποταμών.
Δημιούργησε πάμπολα υδροηλεκτρικά εργοστάσια και έχει αρδεύσει την
βόρεια χώρα, με την δημιουργία μικρών λιμνών. Γύρω από τις περιοχές
αυτές έχουν δημιουργηθεί καινούργιοι ολοζώντανοι οικισμοί. Η ζωντάνια
δε του βορά και η παρουσία της πολιτείας ακόμα και στο τελευταίο χωριό
είναι φανερή.
Η πόλη του Erzurum είναι κτισμένη στις παρυφές ενός γυμνού λόφου. Είναι
εντυπωσιακή η παντελής έλλειψη πρασίνου στην γύρω περιοχή.
Προς τα σύνορα
Καταγράψαμε τα μνημεία του Erzurum και κατευθυνόμαστε δυτικά προς το
Uzundere, επειδή τα σύνορα προς την Γεωργία δεν περνούν.
Εκεί επισκεφθήκαμε τον υδροηλεκτρικό σταθμό της περιοχής που είναι
πόλος τουριστικής έλξης και πήραμε συνέντευξη από τους υπεύθυνους του
σταθμού.
Μετά από τόσες ώρες οδήγησης φυσικό ήταν να πεινάσουμε, φάγαμε
κλέφτικο, ήπιαμε και τις λαθραίες μπυρίτσες μας και να ξανά στον δρόμο.
Μετά από καμιά 30ριά χιλιόμετρα εκεί κοντά στο Yusufele κοιμηθήκαμε σε
ξυλοκαλύβες, κάτω από πανύψηλες λεύκες, δίπλα στο ποτάμι που έκαναν και
rafting παρακαλώ.
Δίπλα στο χωριό υπάρχει μια Αμερικάνικη βάση, στην οποία εργάζονται
πάρα πολλοί από την γύρω περιοχή.
Η έκπληξη της επόμενης μέρας ήταν το εγερτήριο στις 5, αυγουλάκι στις 6
και αναχώρηση στις 8. Επιτέλους! Φαίνεται ξεκουραστήκαμε αρκετά!
Τα αυγουλάκια φρέσκα και τα μάτια
κλειστά
Πήραμε το πρωϊνό μας αυγουλάκι, αλλά μην νομίζεται πως ξεφύγαμε από τις
συνήθειες μας. Λίγο τόνα λίγο τ’άλλο άντε πάλι καθυστέρηση. Πήγε 8 η
ώρα να ξεκινήσουμε.
Στο δρόμο μας για την Γεωργία συναντούσαμε σε τακτά χρονικά διαστήματα
υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Στην πόλη Artvin βιντεοσκοπήσαμε ένα από
αυτά, που σε κάθε έξοδο νερού, η κάθε γεννήτρια έβγαζε 400 MW.
Εντυπωσιακό.
Στους πρόποδες του Καυκάσου και με κατεύθυνση προς την παραλία του
Έυξεινου Πόντου προς την πόλη Hopa η βλάστηση οργιάζει. Μαύρα σύννεφα
στον ουρανό και να η πρώτη μπόρα.
Φτάσαμε στον σταθμό διέλευσης των συνόρων.
Εδώ να δείτε χάλι. Είναι όλα υπό κατασκευή και διάλυση. Άλλη μια 4ωρη
καθυστέρηση, που για μας είναι πλέον συνήθεια και μπαίνουμε στην
Γεωργία.
Η οδήγηση στην Γεωργία βλάπτει σοβαρά
την υγεία ...
Μέχρι τώρα νομίζαμε ότι οι οδηγικές συνθήκες ήταν δύσκολες....
Ε λοιπόν τώρα ήρθε ο τρόμος. Αυτό που λένε ότι η φάτσα του ανθρώπου
δείχνει τον χαρακτήρα του είναι μεγάλη αλήθεια.
Στα πρώτα 30 χλμ. κοντέψαμε να τρακάρουμε 10 φορές. Οι αγελάδες δεν
έβοσκαν στα μόνο χωράφια αλλά και στο δρόμο.
Χρειάστηκαν δεκάδες σλάλομ για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Τότε έγινε
μάζωξη της παρέας, όπου βρήκα το σλόγκαν, «η οδήγηση στην Γεωργία
βλάπτει σοβαρά την υγεία» γι’ αυτό όσο είναι μέρα, να βγάλουμε όσο
περισσότερα χιλιόμετρα με κατεύθυνση την Τυφλίδα.
Όσο μπαίναμε προς την ενδοχώρα η οδήγηση των Γεωργιανών γινότανε πιο
επιθετική. Άρχισε να σουρουπώνει και η κίνηση ελαττώθηκε περιέργως.
Πριν το Γκόρι, γενέτειρα του Στάλιν άρχισε να μπουμπουνίζει. Μην
έρχεται μπόρα; Τι είναι οι λάμψεις στον ουρανό;
Βεγγαλικά ; Καλά άρχισαν κιόλας να γιορτάζουν τον ερχομό μας;
Ξαφνικά στο δρόμο υπήρχαμε μονό εμείς, ο στρατός και τα ασθενοφόρα!
Έτσι συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν βομβαρδισμοί!
Βλέπετε τα κινητά δεν είχαν σήμα και επικοινωνία μας με τον πολιτισμό
ήταν αδύνατη. Ήταν αργά το βράδυ όταν μπήκαμε στην πόλη του
Γκορι. Ο κόσμος ήτανε έξω στους σκοτεινούς δρόμους, αναστατωμένος .
Οπού φύγει - φύγει . Τα μάτια μας έκλειναν και οι οδηγοί άλλαζαν κάθε
πενήντα χιλιόμετρα έως ότου φτάσαμε στη Τυφλίδα στην οποία επικρατούσε
ησυχία αλλά και άγνοια για το τι συνέβαινε πίσω.
Πλατεία της Τυφλίδας
Τυφλίδα
Πρέπει να ήμασταν οι τελευταίοι που περάσαμε την εθνική, γιατί την
επομένη η σύρραξη γενικεύτηκε. Εμείς όμως συνεχίσαμε το έργο μας.
Στο πανεπιστήμιο του Καυκάσου παρουσιάσαμε το σκοπό της Green Project
και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με φορείς του πανεπιστημίου, οι
οποίοι δέχθηκαν με ενθουσιασμό την όλη προσπάθεια, όμως ο φόβος της
γενίκευσης ενός πολέμου γέμιζε τα μάτια τους με απέραντη θλίψη.
Το ίδιο βράδυ η Ελληνική Πρεσβεία στην Τυφλίδα οργάνωσε προς τιμή μας
δείπνο με παρουσία του εκπροσώπου Υπουργείου Ενέργειας, Γεωργίας και
δημοσιογράφων.
Είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω στους παρευρισκόμενους τα αυτοκίνητα
της αποστολής μας με τις ιδιαιτερότητες τους.
Επισκεφθήκαμε το ιστορικό κέντρο της Τυφλίδας της οποίας το όνομα στα
Γεωργιανά σημαίνει θερμά λουτρά.
Φωτογραφήσαμε ένα υπέροχο παραδοσιακό Χριστιανικό μοναστήρι και
διαπιστώσαμε την σχέση αυτού του λαού με την θρησκεία. Το 82% της
Γεωργίας σήμερα είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι παρότι η χώρα υπέστη
λεηλασίες από τους Τούρκους.
Τα μπουκάλια με το λάδι είναι το oil
service της γενήτριας που δουλευεί ακούραστα εδώ και 40 χρόνια!
Μέσα στην πόλη φωτογραφίσαμε και βιντεοσκοπήσαμε ένα παμπάλαιο
υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που βρίσκεται μέσα στο ποτάμι, με τρεις
γεννήτριες ισχύος 1200 MW συνολικά.
Σε αυτήν την απομακρυσμένη περιοχή βρήκαμε και μια Ελληνική εταιρεία η
οποία κρατάει γερά. Είναι η γνωστή μας EKO η οποία φροντίζει να μας
εκπροσωπεί λεβέντικα.
Το λάρι είναι το τοπικό νόμισμα που είναι ταλαιπωρημένο.
Μην ξεχνάμε ότι αυτή η χώρα έχει εμπλακεί πολλές φορές σε πόλεμο πριν
και μετά από την απόσχιση της από την Σοβιετική Ένωση γιατί η
γαιοπολιτική της θέση, έχει μεγάλη σημασία για τις διελεύσεις των
καυσίμων πετρελαίου και φυσικού αερίου από την Κασπία προς τον Εύξεινο
Πόντο.
Προσοχή εδώ μιλούν ελάχιστα αγγλικά όπως επίσης γελούν ελάχιστα.
Μιάμιση ώρα διαδρομής και βρισκόμαστε στα σύνορα προς το Αζερμπαιτζάν
αρχαία επαρχία της Περσίας.
Τέλος Α’ μέρους
Κείμενο: [Γιώργος
Λάσδας]
Φωτογραφίες: [Γιώργος Λάσδας, Λεφτέρης Αγαπουλάκης]
Σχετική συζήτηση στο Forum
More articles
|
|
| |
|
