| |
Όσοι λοιπόν απο εσάς θέλουν να ανακτήσουν μέρος αυτής της επαφής -εστω
και μέσω της οθόνης της τηλεόρασής τους- θα πρέπει να δοκιμάσουν να
δούν αυτό το film που είναι κάτι ανάμεσα σε πραγματική ιστορία και
ντοκυμαντέρ.
Παρουσιάζει τον τρόπο που ζει ο Norman, που είναι ένας από τους
τελευταίους κυνηγούς (trapper, στην ουσία κυνηγός που στηνει παγίδες),
κάπου στα Yukon του Καναδά με την γυναίκα του Nebraska και τα σκυλιά
τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελα να είμαι στην θέση τους, γιατί στην ουσία
αυτή η ζωή είναι η ζωή που έχουν διαλέξει και την ζουν όπως πραγματικά
θέλουν, μέσα σε σχεδόν πλήρη απομόνωση και πραγματικά δύσκολες
συνθήκες.
Παρά τις αντίξοες όμως συνθήκες αυτό που πραγματικά ζηλεύει
κανείς είναι η αίσθηση ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε αρμονία με την
φύση.
Δεν καταστρέφουν την φύση, συμβιώνουν παίρνοντας μόνο τα
απολύτως αναγκαία, πόσοι απο εμάς μπορούν να το πουν αυτό άραγε, και
την βοηθούν κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο του
«εξισορροπιστή»
όπως λένε.
Ο Norman, η Nebraska και τα ζώα τους ζουν απλά και δεν χρειάζονται
σχεδόν τίποτα από αυτά που έχει να τους προσφέρει ο μοντέρνος κόσμος
μας.
Ζούνε με αυτά που κερδίζουν πουλώντας τις γούνες που μαζεύουν όλο
το χειμώνα.
|
 Φτιάχνουν το σπίτι
τους, το έλκηθρό τους, το κανό τους, τα περισσότερα
από τα ρούχα και παπούτσια τους από αυτά που τους προσφέρει ο δικός
τους περιβάλλοντας χώρος δηλαδή τα βουνά και τα ζώα.
Ο Norman και η Nebraska είναι κατά κάποιο τρόπο φιλόσοφοι και η σοφία
τους προέρχεται από την βαθιά τους επαφή με την φύση.
Σε κάθε βήμα τους
αφουγκράζονται την ανάσα της γης, προσαρμόζουν τις δικές τους ανάγκες
στις άναγκες της και ξέρουν που τελειώνουν τα δικά τους όρια αφήνοντας
τη φύση να κάνει τα υπόλοιπα.
Αν μπορούσαμε να δούμε ότι αυτοί οι
«κατ’ επίγνωση ερημίτες» βλέπουν, που ακόμα και μέσα από
την δύο
διαστάσεων οθόνη είναι εντυπωσιακά, ίσως αποφασίζαμε και εμείς να
αφήσουμε την «κατ’ εφημισμό» πολιτισμένη ζωή μας.
|
Μην περιμένετε να δείτε ερμηνείες (γιατί το film είναι βασίσμένο σε
κάποιο υποτυπώδες σενάριο), μην ξεχνάτε άλλωστε ότι ο Norman είναι
πράγματι ο Norman και όχι κάποιος ηθοποιός, μη περιμένετε να δείτε
εντυπωσιακά εφέ, θα ήταν τελείως άχρηστα άλλωστε, απλώς αφήστε τα μάτια
σας να περιπλανηθούν στην απεραντοσύνη του τοπίου και την απέριττη
ομορφία, ένα συνδιασμό που προκαλεί δέος.
Ακόμα και αν δεν έχετε την διάθεση να δείτε μία τέτοιου ιδιαίτερου
τύπου ταινία, σας υπόσχομαι ότι η μουσική «επένδυση» της
ταινίας θα σας
αποζημιώσει για τον χρόνο σας που τελικά, όπως θα διαπιστώσετε, δεν
πήγε καθόλου χαμένος.
Αφιερωμένο στην μνήμη του
Αλέκου Κατσιμαλή - Καλό ταξίδι Αλέκο!
[ Πέρσα Γραββάνη ] |
More articles
|
|
| |
|
