| |
Με στόχο για μια ακόμη φορά την Μέση Ανατολή, την περιοχή που γεννά μύθους, θρησκείες και αλύτρωτα μίση. Μετά την Ιορδανία το 2000, τον δρόμο του Μ. Αλεξάνδρου το 2001, ήρθε η Τουρκία το 2002. Με μια ευχή στα χείλη: να μην υψωθούν τα τείχη του μίσους μετά την έλευση μας, όπως υψώθηκαν στην καταταλαιπωρημένη γη της Απαγγελίας.
Διακοπές, εκδρομή, αλλά και προσκύνημα. Ελάχιστοι από τους συμμετέχοντες στην καλοκαιρινή εκδρομή της Λέσχης Εκάλη 4Χ4 δεν είχαν συγγενείς και αναφορές σε περασμένα μεγαλεία, τοπωνυμία που έχουν εξαφανιστεί κάτω από τις ταμπέλες με τα τουρκικά ονόματα. Το πέρασμα από τη Χίο στο Τσεσμέ, την Κρήνη, σε δύο δόσεις, λόγω βάρους και όγκου των οχημάτων, έφερε την παρέα στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου.
Τα όμορφα, εύφορα και εξίσου ειδυλλιακά παράλια της Μικράς Ασίας. Στις 2 Αυγούστου, μεσημεράκι, ξεκινά η περιπλάνηση στα βιλαέτια της Τουρκίας.
15 μέρες μετά το καραβάκι υψώνει την Ελληνική παντιέρα σαν ένδειξη της εισόδου στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η εξόρμηση έχει τελειώσει, όχι όμως και η αδιάλειπτη επεξεργασία ενός τεράστιου όγκου πληροφοριών και ερεθισμάτων, συγκεντρωμένων σε εγκεφαλικά κύτταρα, χιλιόμετρα σελιλόιντ, terabytes ψηφιακής εικόνας.
Τί να πρωτοθυμηθείς, τι να ξεχάσεις; Ακόμη κι αν αλλάζαμε κάθε λέξη με μια εικόνα, ο χώρος δεν θα ήταν ικανός να στεγάσει παρά ψεγάδια της όλης, ανεπανάληπτης, αίσθησης.
Από εκείνο το απίστευτο κολπάκι στην περιφέρεια της Μαρμαρίδας, μέχρι το ορεινό χωριό με τους καταρράκτες και τα χιλιάδες παιδιά στις κορφές του Αντίταυρου. Από τα σοκάκια της Σμύρνης μέχρι τα απέραντα οροπέδια στην Λυκαονία, στο βιλαρέτι του Ικονίου. Από τους τεράστιους κέδρους (ναι τα υπερφυσικά bonsai!!!) του Λυκιακού Ταύρου, μέχρι τα απίστευτα σε ομορφιά και σχηματισμούς πλατό του Ταύρου της Κιλικίας, εκεί στα 3100 μέτρα, δίπλα στο Κυλίκιο πέρασμα, όπου μπέρδευες τον ήχο του τρένου για τις κλαγκές των όπλων των Μακεδόνων του Μεγαλέξανδρου.
Από την σκαλισμένη στο βράχο εκκλησιά του Αι Βασίλη στην Καπαδοκία, μέχρι το χωριό με τους ξεριζωμένους μουσουλμάνους της Καστοριάς στην κοιλάδα του ποταμού Κύδνου, λίγα χιλιόμετρα από τα απόμακρα, βρώμικα και σχεδόν εχθρικά Άδανα. Τι να πρωτοθυμηθείς; Τι να ξεχάσεις από ένα ταξίδι στο χρόνο; Από ένα ταξίδι που μέσα σε λίγα χιλιόμετρα πετούσαμε από αιώνα σε αιώνα, από γενιά σε γενιά;
Από τα γυμνασμένα και ηλιοκαμένα κορμιά σε Αττάλεια (Αντάλια) και Αλαγιά (Αλάνια), στις τσεμπεροφορούσες γυναίκες στα χωριά, που απέφευγαν σαν φοβισμένα αγρίμια το φακό της μηχανής. Από την εθνική οδό, το «μαύρο δρόμο», τα χαβά-λιμάνια (αεροδρόμια), στα αποκλεισμένα από τον πολιτισμό και την άσφαλτο χωριά στη μέση του πουθενά. Από τις ταμπέλες που προέτρεπαν στις σπουδές και των έλεγχο των γεννήσεων, στα χιλιάδες - ναι χιλιάδες – παιδιά που κυνηγούσαν, παίζοντας, τα αυτοκίνητα σε κάθε σχεδόν χωριό.
Χρονικό παράδοξο, στολισμένο με δυτική υποδομή, στηριγμένο σε ανατολίτικη νοοτροπία και συνήθειες, ικανό να προβληματίσει ακόμη και τον πιο φυσιολάτρη ταξιδευτή.
Αν σε διαφέντευαν τα μάτια θα ήθελες να μείνεις λίγο ακόμη στην Καππαδοκία. Να χορτάσεις το μοναδικό τρόπο με το οποίο διαμόρφωσαν το τοπίο δύο αντιμαχόμενα – ή καλύτερα «ερωτευμένα»; - ηφαίστεια. Να αποτυπώσεις κάθε μία από τις τρύπες στους εύπλαστους βράχους, είτε ήταν σπίτι, είτε περιστερώνας, είτε αποθήκη. Ν’ αφήσεις το βλέμμα να ταξιδέψει ανέμελο πάνω στις μοναδικές καμπύλες του ανάγλυφου.
Αν σε διαφέντευαν τα αισθήματα, θα ήθελες να μείνεις λίγο ακόμη στην Σμύρνη, να αναζητήσεις, κάτω από τα θεμέλια του απρόσωπου πάρκου, έναν πολιτισμό που κυριάρχησε για χρόνια στην περιοχή και τώρα στοιχειώνει αυτούς που τον βεβήλωσαν, καταδικάζοντας τους σε μία ανίατη υπνηλία.
Να μείνεις λίγο ακόμη στην κατακόμβη του Αι Βασίλη και να ζωγραφίσεις ένα – ένα τα μάτια που λείπουν από τις εικόνες. Να μείνεις για λίγες ακόμη ώρες στην Φετίγε, να τη μετατρέψεις νοερά σε Μάκρη, σε Τελμισό και ν’ αναζητήσεις τις χαμένες σου ρίζες. Να κρατήσει λίγο ακόμη το… μαρτύριο του μονοπατιού των καραβανιών των Σελτζούκων. Λίγο περισσότερο από τις 3,5 ώρες που χρειάστηκαν τα 11 από τα 17 αυτοκίνητα να κατέβουν το αδιάβατο μονοπάτι των 4 χιλιομέτρων.
Αν σε διαφέντευε το κορμί, θα ήθελες να απολαύσεις για λίγο ακόμη τη θάλασσα στο ήρεμο Αναμούρ, το… αναγραμματισμένο Ανεμούριο, όπως έγραφε και η ταμπέλα του ξενοδοχείου.
Να νιώσεις την χαλάρωση από το βούτηγμα στα γαλακτώδη νερά του Παμούκαλε. Να χαρείς για άλλα 13 χιλιόμετρα το rafting στον ποταμό Ευρυμέδοντα. Να παραμείνεις στα 3100 μέτρα του Ταύρου, απολαμβάνοντας το «φτιάξιμο» από την έλλειψη οξυγόνου και τον ίλιγγο του υψομέτρου.
Να ξαναπάς στο χαμάμ, να δοκιμάσεις για μία ακόμη φορά το καζάν-ντι-πι στα σοκάκια της αγοράς στην Σμύρνη, να φας ένα ακόμη κεμπάπ και μια τεράστια λαγάνα στην Μυρσίνα.
Κι αν σε διαφέντευε η τετρακίνητη διάθεση, να περνάς πάνω-κάτω, δεκάδες φορές, το μοναδικό κάτασπρο φαράγγι στην Καππαδοκία, ισορροπώντας ανάμεσα στις πλαγιές και την έμφυτη τάση του ανθρώπου να αποφεύγει τα εμπόδια!
Τι να πρωτοθυμηθείς; Τι να ξεχάσεις; Σίγουρα κανέναν από τους 44 εκδρομείς. Ίσως και κανέναν από τους Γιούμιτ, Shadow – σκιά – συκιά και Κεϋλάνη, που μας οδήγησαν, μας τάισαν, μας ταλαιπώρησαν ενίοτε και μας εκνεύρισαν με την μισή αλήθεια των ιστορικών τους αναφορών. Ούτε βέβαια και τον Τούρκο «Κεντέρη», που μπορεί να μην κέρδισε χρυσό τους πανευρωπαϊκούς, χρυσώθηκε όμως με το περιεχόμενο μιας τσάντας που κατάφερε να αφαιρέσει από την παρέα.
Επόμενη εκτός Ελλάδας εξόρμηση τον Γενάρη, στη θύμηση της Σίβα, κόντρα στον κ. Σλεσέρ και την παρέα του. «Αλεξάνδρεια, Σίβα και Σαρμ Ελ Σαϊχ». Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα.
Και βέβαια με τη Λέσχη Εκάλη 4x4 στους… Ολυμπιακούς. Άθλημά μας; Το άλμα σε… μήκος για να καταφέρουμε να είμαστε πιστοί στο ραντεβού με τον… Χάμφρεϋ Μπόγκαρντ.
More articles
|
|
| |
|
