Θέλω να γράψω δυό λόγια, εντελώς ειλικρινά και χωρίς καμμία εριστική διάθεση : αντιθέτως θα προσπαθήσω να μεταφέρω εντελώς φιλικά και ελπίζω με συναδελφικό τρόπο τις ανησυχίες μου ...
Ο λόγος (πιστεύω) που οι περισσότεροι αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το 4χ4 είναι η αγάπη προς τη φύση, την οποία όμως καταλήγουμε να χρησιμοποιούμε σαν αντικείμενο (για να μην πω τίποτα χειρότερο), και σαν να μην έχουμε ευθύνη για το μέλλον....
Παιδιά εδώ μιλάμε για δυο διαφορετικά πράγματα αλλά καλώς ή κακώς (πρέπει να και) κάποτε θα αντιμετωπιστούν συνολικά, είτε με νόμο που θα απαγορεύει την κίνηση εκτός σημαινόμενου δρόμου, όπως στην Ευρώπη, είτε (μακάρι) με αυτοσυγκράτηση δική μας για να μη χρειαστεί τέτοια παρέμβαση. Το σημαντικότερο πρόβλημα όπως το βλέπω εγώ δεν είναι ο περιορισμός της κυκλοφορίας στα κέντρα των πόλεων, αλλά οι καταστροφές που προκαλούμε: η γνώμη μου είναι πως είναι μεγάλες, και θα πω γιατί.
Συμφωνώ ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δρόμοι ή δεν συντηρούνται, με αποτέλεσμα πραγματικά να είναι απαραίτητο το 4χ4 σε πολλές περιπτώσεις, μία εκ των οποίων είναι και η δική μου.
Από την άλλη μεριά, οι εξορμήσεις του Σαββατοκύριακου με όλο και πιο πολλά και περισσότερο βελτιωμένα αυτοκίνητα, με mud λάστιχα, μπλοκέ κτλ., πραγματικά οργώνουν τα βουνά και το ξέρετε τόσο καλά όσο και εγώ. Μιλάω για πραγματικές καταστροφές όπου π.χ. μια έκταση στην καρδιά του βουνού, περίπου τεσσάρων ή πέντε στρεμμάτων (πολύ γνωστή στους τετρακίνητους της Θεσσαλονίκης) έχει μείνει εντελώς φαλακρή από οποιαδήποτε βλάστηση και έχει γεμίσει με τεραστίων διαστάσεων λούκια. Το συγκεκριμένο σημείο είναι πραγματικά εφιαλτικό και θυμίζει λατομείο από μακριά, αλλά δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της καταστροφής και να μην απενοχοποιούμε τους εαυτούς μας με δικαιολογίες τύπου : έτσι το βρήκα, δεν έκανα τίποτε παραπάνω, ή : σιγά μωρέ, τι έκανα, χορτάρι είναι, θα ξαναβγεί κτλ. Με αυτόν τον τρόπο μπαίνει στο μονοπάτι κι ο επόμενος, και μετά ο επόμενος του επόμενου και πάει λέγοντας .... και αυτό που ήξερες σαν όμορφη πλαγιά ή σαν ωραία διαδρομή στο δάσος θυμίζει τώρα πίστα ή εργοτάξιο αλλά πάντως όχι αυτό που ήτανε τον προηγούμενο μόλις χειμώνα.
Έχω φυσικά κι ο ίδιος λερωμένη τη φωλιά μου, και είναι κι αυτός ένας λόγος που γράφω. Σε πρόσφατες διαδοχικές βόλτες είδα τα ίδια (συγκεκριμένα) σημεία με ροδιές αρχικά, μετά οι ροδιές γίνανε ρηχά αυλάκια, τώρα είναι λούκια, μετά από μια καλή βροχή θα είναι νεροφαγώματα. Την πρώτη φορά που τα είδα σκέφτηκα να μπω κι εγώ μέσα, αφού κάποιος άλλος είχε ήδη περάσει. Τώρα πραγματικά ντρέπομαι που τα βλέπω, είναι και πάνω στο δρόμο, π' ανάθεμά τα (και φυσικά δεν τα βλέπω μόνο εγώ). Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το νερό που πότιζε τα δεντράκια παραπάνω βρίσκει δρόμο και φεύγει χαμηλότερα, όπου πιθανότατα δεν υπάρχει τίποτα να ποτίσει, χώρια που το σκαμμένο έδαφος δεν μπορεί να κρατηθεί στη θέση του και φυσικά ούτε να φυτρώσει τίποτα πάνω του ....
έτσι μια φαινομενικά αθώα βόλτα όχι μόνο καταλήγει να καταστρέφει κάτι
που ο ίδιος δεν θα αποκαταστήσεις ποτέ, αλλά βάζει και άλλους στον ίδιο δρόμο.
Δεν ξέρω, ίσως να γίνομαι υπερβολικός. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία έπαθα ένα ψιλό-σοκ βλέποντας διαδρομές και μονοπάτια που πέρυσι ήταν όμορφα φέτος να είναι κατασκαμμένα. Γίναμε πολλοί, και ειδικά γύρω από μεγάλες πόλεις. Διαφωνώ με την άποψη (που γράφεται και παραπάνω) που επαναλαμβάνεται συχνά ότι είμαστε λίγοι κτλ. Τις Κυριακές ο Χορτιάτης βουίζει από μοτέρ, μηχανάκια κι αυτοκίνητα. Από την άλλη μεριά, ξέρω ότι δεν μπορείς να περιοριστείς μόνο πάνω στο δρόμο (αδίκως τις κάναμε τις βελτιώσεις ? -
βάζω κι εμένα μέσα), ούτε να πηγαίνεις μόνο σε πίστες. Απλά λέω ότι οι ίδιοι δίνουμε αφορμή για κακή κριτική, πολλές φορές δικαιολογημένη, και νομίζω ότι πρέπει να είμαστε πιο συγκρατημένοι.
(τελικά δεν ήταν δυο λόγια )