Αγαπητοί φίλοι, συναθλητές, και πάνω από όλα Off-Roaders!
Ακούω προσεκτικά όλο αυτό το καιρό, κι αποφάσισα να αρχίσω κι εγώ να εκθέτω τις απόψεις μου, είτε προσωπικές, είτε της οργάνωσης.
Αποφασίζοντας να προχωρήσουμε τον θεσμό των Rally Raids στην Ελλάδα, ξέραμε και ξέρουμε ότι δεν θα είναι εύκολο. Όχι μόνο από πλευράς αντιδράσεων, αλλά και από πλευράς παιδείας σε αυτό το είδος των αγώνων που ήταν ανύπαρκτη στη χώρα μας.
Ξεκινώντας από το Αττικό, που έμοιαζε τόσο μικρό και κοντινό ενώ ήταν η μεγαλύτερη ειδική που έχει γίνει στην Ελλάδα(!), ο οργανωτικός πήχης ανέβηκε και μαζί του ο αγωνιστικός, ο ανταγωνιστικός, ο πήχης της προετοιμασίας...
Σε επίπεδο οργάνωσης πιστεύω ότι φτάσαμε αρκετά ψηλά, με αρκετά σημεία που σηκώνουν αναμφισβήτητα βελτίωση. Τα βλέπουμε, τα ακούμε, τα επισημαίνουμε και τα βελτιώνουμε όσο μπορούμε. Σε οδηγικό πάλι επίπεδο, πιστεύω ότι ο αριθμός των αγωνιζομένων που τερμάτισε ήταν αν μη τι άλλο ελπιδοφόρος.
Το επίπεδο οργάνωσης της Ρούμελης ήταν ακόμη υψηλότερο, η διαδρομή διαφυλάχτηκε όσο μπορούσε περισσότερο, και η όλη δομής της ξεπέρασε κάθε προηγούμενο κι ίσως ακόμη και κάθε δική μας προσδοκία. Έχοντας πάρει το μήνυμα από το Αττικό, «ελαφρώσαμε» αρκετά τον βαθμό δυσκολίας της διαδρομής, και αφήσαμε μόνο τα πολλά χιλιόμετρα να κρατήσουν ψηλά τον χαρακτήρα των Αγώνων Αντοχής Rally Raid.
Πιστεύουν κάποιοι ότι τελικά ούτε αυτό ήταν αρκετό(;)...
Δυστυχώς έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμη...
Ευτυχώς, έχουμε ήδη μάθει ΠΑΡΑ πολλά!
...και ας αναφερθώ πιο αναλυτικά από αυτά που έχω καταλάβει:
1. Το οδηγικό επίπεδο των συμμετεχόντων:
Λέτε ότι δεν είναι τόσο υψηλό όσο απαιτούν οι διαδρομές. Συμφωνώ! Ούτε πρώην εντουράδες, ούτε μαθημένοι στα Rally Raids, ούτε ακόμη προπονημένοι αθλητές αποτελούν την πλειοψηφία αυτών που λαμβάνουν μέρος. Και τελικά, η ευχαρίστηση της συμμετοχής ή /και του τερματισμού μετά από έναν τέτοιο αγώνα, δεν αρκεί για να υπερκαλύψει το λιώσιμο από την κούραση και τις μηχανολογικές καταπονήσεις (που αναμφισβήτητα υπάρχουν και τα δύο!).
Εκεί όμως θέλω να επισημάνω μια σημαντική διαφορά μεταξύ των οδηγών και των αναβατών:
- Οι αναβάτες έχουν «εκπαιδευτεί» πολύ περισσότερο από τα πληρώματα στην νοοτροπία του αγώνα, προετοιμάζονται πιστεύω καλύτερα, (ακόμη και ψυχολογικά), και ξεκινούν τον αγώνα τους προστατεύοντας εαυτούς και μοτοσυκλέτα από καταπονήσεις, λάστιχα, πτώσεις και λοιπές ζημιές. Οδηγούν σε ρυθμό «τερματισμού», ένα ρυθμό που επιβάλλεται αν θες κατ’ αρχήν να φτάσεις στην γραμμή του τερματισμού σε ένα τέτοιο αγώνα! Δεν κυνηγούν την μέση ωριαία αυτή καθ’ αυτή, αλλά «κυνηγούν» τον ρυθμό τους, λίγο πάνω – λίγο κάτω, βελτιούμενοι από αγώνα σε αγώνα. Οι περισσότερες εγκαταλείψεις έρχονται από την «προδοσία» της φυσικής κατάστασης, και ελάχιστες από μηχανολογικές βλάβες. Αντίθετα, τα πληρώματα συχνά είναι μαθημένα στα πολλά χιλιόμετρα, άρα αντέχουν στην πολύωρη οδήγηση, αλλά δεν είναι καθόλου μαθημένα στην νοοτροπία των Rally Raid. Τί εννοώ: Στο βωμό και το κυνήγι της μέσης ωριαίας, πολλοί νομίζουν ότι έχουν να κάνουν έναν αγώνα «τέρμα γκάζι» από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο! Πολλοί ξεκινούν επιθετικά, ακολουθώντας τον ρυθμό του αντιπάλου, ή της τουλίπας / τουλίπας, κι όχι τον ρυθμό που έχουν μάθει – φτάσει να οδηγούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους ή τις δυνατότητες του οχήματος. Οι περισσότερες εγκαταλήψεις έρχονται από ζημιές και ελαστικά, αφού η σιγουριά των τεσσάρων τροχών κάνει την σχέση του πληρώματος με το όχημα σχέση θύτη – θύματος. Κάτι τέτοιο στην μοτοσυκλέτα δεν παίζει! Οποιαδήποτε υπερβολή – ζημιά – πτώση, σημαίνει ότι και ο αναβάτης θα την «ακούσει».
2. To μέγεθος (ή η δυσκολία) των αγώνων!
Αφήνοντας κατά μέρος το οδηγικό επίπεδο και περνώντας στο μέγεθος των αγώνων, υπάρχουν τα εξής δεδομένα: Ένας αγώνας Rally Raid ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ πρέπει να είναι μικρός! Χάνει την αίγλη του, αλλά πάνω από όλα το όνομά του, και τον ορισμό του!
Ένας αγώνας Πρωταθλήματος ΔΕΝ μπορεί και δεν επιτρέπεται να είναι «παιχνίδι»! Αν μιλούσαμε για Trail Ride, φιλικό αγώνα, έπαθλο ή κύπελλο..., ΝΑΙ καμία αντίρρηση, να κάνουμε και «εκπτώσεις», να μικρύνουμε την διαδρομή και την δυσκολία, την κούραση και την διάρκεια οδήγησης, να καταστρατηγήσουμε τον γενικό κανονισμό με τον ειδικό, να δώσουμε περισσότερο εκδρομικό ή fun χαρακτήρα. Εδώ όμως μιλάμε για Αγώνα Πρωταθλήματος, Rally Raid! Πως θα στεφθεί κάποιος πρωταθλητής αν δεν έχει «πληρώσει» και το ανάλογο τίμημα; Σε χρόνο, σε κόπο, σε χρήμα, σε προπόνηση, σε τακτική, σε εμπειρία, σε συναγωνισμό πάνω από όλα, σε κόντρα με τις ατυχίες, σε, σε, σε...
Η ποικιλομορφία των αγώνων
Ένα πρωτάθλημα χαρακτηρίζεται από μια συγκεκριμένη ομοιογένεια την οποία επιβάλλει κάποιο συγκεκριμένο πλαίσιο κανονισμών. Από κει και πέρα χαρακτηρίζεται και από την πολυμορφία του, την ποικιλία του, τις ιδιαιτερότητες του κάθε μέρους που τελείται και του κάθε διοργανωτή.
Φέτος, με το Off-Road Team στο τιμόνι, υπάρχουν κάποιοι αγώνες που γίνονται αμιγώς από την δική μας ομάδα (Αττικό, Ρούμελη, Hellenic), και κάποιοι άλλοι που γίνονται σε συνδιοργάνωση. Με τον Δήμο Ζαγοράς στο Πήλιο, τον ΑΟΔΠ και την ΠΑΛΕΜΟΤ στην Πάτρα και το Αίγιο, την ΛΕΜΟΚΑ στον Ταϋγετο, (αν τελικά γίνει).
Κάποιοι από αυτούς τους αγώνες θα είναι μεγαλύτεροι, άλλοι μικρότεροι! Άλλοι με πέτρα, άλλοι με χώμα... Άλλοι σκληροί, άλλοι εύκολοι. Άλλοι με λουκούμι, άλλοι με κεράσια.
Ο πήχης υπάρχει, ενώ πάνω και κάτω από την νοητή του γραμμή, υπάρχουν τα όρια που έχουμε βάλει. ΔΕΝ θέλουμε με τίποτα να ξεφύγουμε πέρα από αυτά τα όρια, ιδίως προς τα κάτω! Και ο μέσος όρος του οργανωτικού / αγωνιστικού επιπέδου αυτού του πρωταθλήματος θέλουμε να βρίσκεται πάνω από τον πήχη που βάλαμε φέτος!
Ξέροντας τις δυνατότητες και τις τάσεις της κάθε λέσχης / περιοχής, επιλέξαμε ώστε οι αγώνες που διοργανώνουμε ολοκληρωτικά εμεί, το Off-Road Team να ανεβάζουν τον πήχη σε δυσκολία και χιλιόμετρα. Ξέραμε ότι θα ήταν δύσκολοι (Αττικό), και μεγάλοι (Ρούμελη). Εκ των πραγμάτων, το Πήλιο, η Πάτρα, η Καλαμάτα δεν θα είναι τόσο μεγάλοι αγώνες. Άρα ο μέσος όρος θα επανέλθει σε κάποιο επίπεδο, που σίγουρα δεν θα «γράφει» στο τέλος 350 χλμ ημερησίως! Απλώς «έτυχε», οι δύο πρώτοι αγώνες να είναι υπό την «σκέπη» του Off-Road Team… όπως είπαμε.
Αγαπητοί φίλοι,
Σκεφτείτε πόσο ευκολότερο θα ήταν για όλους μας να διοργανώναμε αγώνες των 150 χλμ, με λιγότερες ευθύνες, κόπο, έξοδα, περισσότερη «πλάκα», ευχαρίστηση, και λιγότερη κούραση, έξοδα για σας... Σκεφτείτε πόσο πιο επικερδές θα ήταν να υπήρχαν διπλάσιες συμετοχές...
Προσπαθείστε τώρα να σκεφτείτε γιατί ΔΕΝ επιλέγουμε τον εύκολο αυτό δρόμο...
Μια μικρή αναδρομή:
Μετά από χρόνια στο enduro, μόλις το ’93 άρχισαν δειλά δειλά κάποιοι Έλληνες αναβάτες να ξεπερνούν τα σύνορα για να δοκιμάσουν την τύχη τους σε κάποιους αγώνες στο εξωτερικό και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η κατραπακιά ήταν γερή, αφού καπαρώναμε μόνιμα τις τελευταίες θέσεις στην κατάταξη, όποτε καταφέρναμε να τερματίσουμε! Το έργο συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας... Γιατί; Γιατί δυστυχώς το επίπεδο των ελληνικών αγώνων βρίσκεται σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από αυτό των ξένων! Και βγαίνουμε έξω και μοιάζουμε φτωχοί συγγενείς, άσχετοι, ανίκανοι! Όμως, μετά από 3 χρόνια τέτοιων αγώνων Rally Raid, τολμούμε να πούμε ότι το οργανωτικό επίπεδο ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο, και σε διαδρομές δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από τα CCRR του παγκοσμίου πρωταθλήματος! (Ακούγεται πομπώδες; Μπορεί! Αλλά αν σκεφτείτε ότι για 370 χλμ στις δικές μας συνθήκες απαιτούνται 10 ώρες οδήγησης, μην νομίζετε ότι τα 600-800 χλμ μια μέρας στο Dakar ξεπερνούν κατά πολύ το δεκάωρο, αφού οι ΜΩΤ εκεί είναι πολύ μεγαλύτερες! Οι ώρες στην σέλα όμως... είναι αυτές που μετράνε περισσότερο!).
Ανεβαίνοντας...
Κάποιος πρέπει να τραβάει τον πήχη... Είτε αυτή είναι η οργάνωση, είτε οι αγωνιζόμενοι! Όταν μένουν και τα δύο στάσιμα, τίποτα δεν προχωράει! Αν το οδηγικό επίπεδο ανέβει, μοιραία ανεβαίνουν κι οι διοργανώσεις! Αν ανέβουν οι διοργανώσεις, μοιραία θα ανέβει και το οδηγικό επίπεδο! Παλεύουμε πρωτίστως με την δεύτερη λύση... Μπορείτε να διανοηθείτε ότι πριν από δυο χρόνια θα οδηγούσατε 12-14 ώρες πάνω στην μοτοσυκλέτα off-road? Σίγουρα όχι! Ότι θα βγάζατε 370 χλμ τη μέρα? Χλωμό... Ότι θα διαβάζατε RB βράδυ; Μάλλον όχι! Ότι θα αντέχατε διήμερα; Μάλλον αδύνατο! Σήμερα όμως ΟΛΟΙ έχετε ανεβάσει το οδηγικό σας επίπεδο, και κάθε μέρα, με κάθε τερματισμό σε έναν δύσκολο αγώνα, με κάθε χωμάτινο νυχτερινό χιλιόμετρο, ακόμη το ανεβάζετε!
Θα είναι χαρά μας να δούμε στα RR που διοργανώνουμε «φτασμένους» αθλητές, εντουράδες, πρωταθλητές, αλλοδαπούς να συμμετέχουν και να πρωταγωνιστούν. Θα είναι όμως διπλή χαρά μας να δούμε να ξεπηδούν μέσα από αυτούς τους αγώνες αμιγώς νέοι εντουράδες, νέα ταλέντα και οδηγοί πλασμένοι με την νοοτροπία των RR, ασχέτως ηλικίας! (Στα RR η ηλικία δεν μετράει τόσο... Μετράει η εμπειρία, η τακτική, η τεχνική κ.α.). Και το βλέπουμε! Θα είναι τριπλή χαρά μας να δούμε έστω και ελάχιστους από αυτούς να βγουν παραέξω και να συμμετέχουν σε έναν αγώνα Rally Raid στο εξωτερικό... και θα πάνε καλά!
Εμπειρίες...
Τελειώνοντας, θέλω να τονίσω ότι όλα αυτά που μαζεύουμε, μαθαίνουμε, αποκτούμε, είναι εμπειρίες! Εμπειρίες που στον επόμενο αγώνα θα μας κάνουν καλύτερους. Εμάς ως διοργανωτές, εσάς ως οδηγούς, τους μηχανικούς στην προετοιμασία, τους πλοηγούς στο διάβασμα... Τον Σάββα για να ξέρει την επόμενη φορά να πάρει εκκίνηση την 2η μέρα, τον Λεοπόταμο να βάζει Penaten, τον Τασούλη να βάζει bark busters, τον Δημητριάδη και την Ναταλία να έχουν 3η ρεζέρβα, τον Ιγνάτιο να μην κυνηγάει τον μπροστινό του, τον Εγγλεζόπουλο να φοβάται τους βράχους, τον Καραφωτιά να προσέχει την πλοήγηση, τον Οικονομάκο να ψάξει για φώτα, κάποιους άλλους να μην τρέχουν στα χωριά γιατί θα αποκλειστούν...
Μαθήματα κι εμπειρίες που στον επόμενο αγώνα θα μας φέρουν πιο κοντά στον τερματισμό ή ακόμη και σε αυτόν! Μπορεί και στο βάθρο! Και προοδευτικά πιο ξεκούραστους, πιο χαρούμενους και με λιγότερες βλάβες.
Όσο για τους αγώνες... είπαμε! Άλλοι είναι μεγάλοι, άλλο μικρότεροι... άλλοι δύσκολοι, άλλοι ευκολότεροι... Άλλοι πέτρινοι, άλλοι με λάσπη... Άλλοι με γκρεμούς, άλλοι με κοιλάδες... Αυτή είναι η Ελλάδα μας, για αυτό μας αρέσει! Αν ήταν όλοι οι ίδιοι, δεν θα μας άρεσαν! Απλώς έτυχε φέτος, να προηγηθούν οι δύο ζόρικοι...
Α! Και κάτι ακόμα:
- Η χαρά του τερματισμού και η καταξίωση που νιώθουμε μετά από κάτι δύσκολο, είναι –για μένα τουλάχιστον- απείρως μεγαλύτερη από την οδηγική ευχαρίστηση του να οδηγάς... ξεκούραστος.
- Ο σεβασμός στο «δέος» του συνολικού «ταξιδιού» αλλά και η άντληση δύναμης από την φύση και την ομορφιά των βουνών μας είναι πολύ σημαντικότερη από την δυσκολία της πέτρας, τον φόβο του γκρεμού, την θέα της ανηφόρας.
- Και να είστε ΠΑΝΤΑ σίγουροι ότι: Ακούμε ΟΛΟΥΣ σας, σεβόμαστε τις απόψεις σας και καταστρώνουμε τα πλάνα μας...
Έχοντας πάντα κατά νου ότι ο πήχης κι ο μέσος όρος του –και ο δικός μας αλλά και ο δικός σας- πρέπει στο τέλος της χρονιάς να βρίσκεται ψηλότερα από πέρυσι, με τις απαραίτητες και αναγκαίες διακυμάνσεις του.
Έχοντας πάντα κατά νου ότι ο πυρήνας –εσείς δηλαδή- ΘΕΛΕΤΕ αυτό ο πήχης να ανέβει και μαζί του και σεις!
Έχοντας πάντα κατά νου, ότι ξεπερνώντας τα όριά μας και αναγκάζοντας και εσάς να κάνετε το ίδιο, γινόμαστε ΟΛΟΙ καλύτεροι!
Έχοντας πάντα κατά νου, ότι και τα όρια έχουν... όρια... τα οποία δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη...
Σας ευχαριστώ...