Επιστροφή στη Ρούμελη μετά το 2004 για εμάς, κάτι που περιμέναμε με αγωνία. Με το ξεκίνημα ο αγώνας δε μπορούσε να πάει πιο στραβά. Αρχικά με τη λάθος επιλογή ελαστικών, αφού θεωρήσαμε πως τέτοια εποχή θα ήταν σίγουρα στεγνά. Ακριβώς ίδια ημερομηνία πέρισυ τρέχαμε στο 24άωρο με το Pathfinder και είχαμε συνεχώς ανοικτό το aircondition!
Αποχωριστήκαμε λοιπόν τα πιστά μας Fedima Partner, αφού μας έτρωγε να δοκιμάσουμε τα καινούργια αγωνιστικά F-GUIDE. Κάτι που αποδείχτηκε τραγικό λάθος στη συνέχεια. Ακούσαμε βέβαια για βροχές το Σ/Κ αλλά θεωρήσαμε πως τέτοια εποχή αν ρίξει και λίγο νεράκι θα το πιεί αμέσως! Που να ξέραμε τι μας περίμενε...
Μέσα στο πρώτο μισάωρο κάναμε το μεγαλύτερο χάσιμο που έχουμε κάνει ίσως σε αγώνα. Στο ίδιο σημείο περιφέρονταν και άλλα αυτοκίνητα, πράγμα που με κάνει να πιστεύω πως υπήρχε λάθος στο road book (ή τουλάχιστον ασάφεια). Στο άγχος μας λόγω της καθυστέρησης χτυπήσαμε σε κρυμμένη στη λάσπη πέτρα με μεγάλη δύναμη. Αποτέλεσμα σπασμένη ζάντα και κομμένο το (σούπερ ανθεκτικό) ελαστικό. Αφού το αλλάξαμε, είχαμε μια συνολική καθυστέρηση γύρω στα 45'. Ταλαντευτήκαμε μεταξύ εγκατάλειψης ή συνέχειας, συζητώντας κανένα πεντάλεπτο για να ηρεμήσουμε. Τελικά είπαμε να κάνουμε την πρώτη ημέρα και το βράδυ θα αποφασίζαμε. Πολύ καλή και σκληρή η διαδρομή, με ποικιλία εδαφών.
Σε σχετικά χαλαρό ρυθμό το υπόλοιπο, κυρίως λόγω έλλειψης δεύτερης ρεζέρβας. Με τον τερματισμό φύγαμε κατ' ευθείαν για Αθήνα προς αναζήτηση ελαστικού αλλά και ζάντας. Μιλώντας τηλεφωνικά με τον Pajo έμαθα πως συζητιόταν το αν θα γίνει η όχι η δεύτερη ημέρα. Του είπα πως ψηφίζω να συνεχίσουμε με οποιαδήποτε μορφή. Πίσω λοιπόν στη Λειβαδιά, μετά από 300 χλμ. πήγαινε έλα στη βροχή, ύπνος για 4 ακριβώς ώρες και εγερτήριο στις 4.45' για τη συνέχεια.
Τελικά νομίζω μόνο ένα αυτοκίνητο δεν ήρθε στην εκκίνηση της (ελαφρώς κουτσουρεμένης) ειδικής. Η διαδρομής της δεύτερης ημέρα, πολύ ευκολότερη της πρώτης, σαφώς δεν δικαιολογεί τη φασαρία που έγινε την πρώτη ημέρα. Εμείς συνεχίσαμε τις ατυχίες, αφού πριν το 50ο χλμ. κόψαμε βάση πίσω αμορτισέρ, πράγμα που μας έκανε και πάλι να πάμε πολύ συντηριτικά. Έτσι κι αλλιώς είχαμε μεγάλη διαφορά, τόσο από τον προηγούμενο όσο και από τον επόμενο, οπότε μας ενδιέφερε βασικά ο τερματισμός.
Συνολικά ήταν μία ευχάριστη εμπειρία. Προσωπικά μου αρέσει να τρέχω κάτω από τέτοιες συνθήκες. Αν είχαμε τα σωστά λάστιχα και έλειπαν τα προβλήματα, θα το είχαμε ευχαριστηθεί περισσότερο. Η οργάνωση στα γνωστά καλά επίπεδα, με μια διαφορά. Αν και έλειπα το βράδυ, από όσα μου μεταφέρθηκαν, διέκρινα μια έλλειψη αυτοπεποίθησης. Δε μπορώ να εκτιμήσω το βαθμό δυσκολίας για της μηχανές, αλλά τουλάχιστον για τα τετρακίνητα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Οι δύσκολες συνθήκες αποτελούν το αλατάκι για όσους κάνουν τέτοιους αγώνες. Όχι η σκέτη ταχύτητα. Είδα πολλούς αγωνιζόμενους προβληματισμένους, αλλά πιστεύω πως σε αυτό έπαιξε το ρόλο της η οργάνωση. Όταν (έστω και έμμεσα) δηλώνεις αδυναμία να ανταπεξέλεθεις στο ρόλο σου, κάτι δεν πάει καλά...