Off-Road.gr

Θέματα Ευρετήριο Δ. Συζήτησης Αρχεία

Δυστύχημα TR Tαύγετου 07:Μαρτυρία, σκέψεις και ερωτηματικά.

Τα πάντα για τους μηχανοκίνητους Μαραθώνιους, όπου συμμετέχουν μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα με βασικό στοιχείο την σβελτάδα και την πλοήγηση

Δημοσίευσηαπό pino » 04 Ιαν 2008, 12:19

Όταν έμαθα για το ατύχημα του Αλέξανδρου Καλαποθάκη ήξερα πως το γεγονός αυτό θα προκαλούσε αντιδράσεις από πολλές πλευρές. Η μαρτυρία του Φώτη Δημητρακόπουλου δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε εικασίες για τα γεγονότα.

Φοβόμουν να το πω πριν το ατύχημα της Καλαμάτας αλλά αργά ή γρήγορα θα γινόταν το κακό. Ακόμη κι αν η οργάνωση του εκάστοτε αγώνα είναι τέλεια από κάθε άποψη, η τύχη δεν μπαίνει σε καλούπι.
Έχω διοργανώσει αγώνες νόμιμους και παράνομους, με ή χωρίς ιατρική κάλυψη, με γρήγορους οδηγούς ή αργούς βολταδόρους. Κάθε φορά που τελείωνε ο αγώνας και επέστρεφαν όλοι πίσω σώοι ένα βάρος έφευγε από πάνω μου και έλεγα ότι δεν θα ξαναμπλέξω σε κάτι τέτοιο. Δεν υπήρχε λόγος. Γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Μήπως ήταν η δουλειά μου; Όχι, μόνο η αγάπη για την μοτοσυκλέτα και τον ανταγωνισμό.

Πάντα ήξερα πως στα 600 χιλιόμετρα της Ροδόπης του 2004 ακόμα και με την οργάνωση σε υψηλά επίπεδα ένα ΣΟΒΑΡΟ ατύχημα θα ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση να διαχειριστεί από πλευράς χρόνου. Μόνο τα ελικόπτερα θα μπορούσαν να λύσουν ένα τέτοιο πρόβλημα και αυτό θα εξαρτιόταν από πολλούς παράγοντες, τον καιρό την τοποθεσία κ.α.
Αλλά με 100 και 200 ευρώ συμμετοχή, ελικόπτερα δεν πετάνε για την πάρτη μας και το ξέρετε όλοι αυτό.

Σαν αγωνιζόμενος πάντα έτρεχα σαν να μην υπάρχει ασθενοφόρο ή σκούπα ή γιατρός ή κινητά, σαν να ήμουν μόνος στο βουνό. Αυτή ήταν η φιλοσοφία μου. Έτσι έμαθα να σκέπτομαι όλα αυτά τα χρόνια που οδηγώ. Δεν αφήνω την ζωή μου μόνο στην τύχη ή στην ευσυνειδησία των ανθρώπων που εμπλέκονται στους αγώνες.
Πρέπει να βάλω κι εγώ το χεράκι μου ή καλύτερα το μυαλουδάκι μου.
Ίσως ήμουν τυχερός όλα αυτά τα χρόνια και δεν είχα κάποιο ατύχημα, ίσως πάλι δεν το προκάλεσα πιέζοντας τον εαυτό μου να πάει πιο γρήγορα από αυτό που ένοιωθα ασφαλές την δεδομένη στιγμή.

Το ατύχημα του Αλέξανδρου ας δώσει το έναυσμα για αποφάσεις οι οποίες θα πάνε το επίπεδο προληπτικής προστασίας ένα βήμα παραπέρα.
Περισσότερο όμως θα ήθελα να κάνει όλους εμάς που κάποια στιγμή νιώθουμε δυνατοί και άτρωτοι, ντυμένοι σαν πολεμιστές, γεμάτοι αδρεναλίνη να εξουσιάζουμε ίππους ατίθασους που βρυχώνται και ξερνάν φωτιά, να σκεφτούμε ότι η επόμενη στροφή δεν πρέπει να είναι και η τελευταία μας.

Σε αυτούς που ζητάνε «κεφαλές επί πίνακι» θα ήθελα να πω μόνο πως όλοι μας γνωρίζουμε πως οι αγώνες είναι επικίνδυνοι και υπογράφουμε για αυτό.

Σε αυτούς που λένε ότι κάποιοι «πέθαναν κάνοντας αυτό που αγαπούσαν» ας σκεφτούνε αν πραγματικά αυτό ήταν που αγαπούσαν περισσότερο.

Καλή χρονιά σε όλους μας και καλή τύχη.

Συμεών Μιχαηλίδης
Τελευταία επεξεργασία από pino και 04 Ιαν 2008, 18:26, έχει επεξεργασθεί 1 φορά/ες συνολικά
Άβαταρ μέλους
pino
450cc
450cc
 
Δημοσιεύσεις: 514
Εγγραφή: 29 Ιούλ 2002, 07:57

Δημοσίευσηαπό imihalit » 04 Ιαν 2008, 16:48

Τελικα αναρωτιεμαι αν αξιζει να τρεχει κανεις σε αγωνες ή απλα να παιρνει 1,2 γνωστους ή φιλους και να βολταρει στα βουνα, χαλαρα, ηρεμα και χωρις το αγχος του κυνηγιου της 1ης, 2ης θεσης.
Οταν ομως στην Ελλαδα ολα γινονται προχειρα γιατι να μην γινεται προχειρα και ενας τετοιος αγωνας;
Οσο αναφορα για τον αγωνα προς τιμη του Αλεκου, δεν νομιζω οτι ειναι κακο να γινει κατι τετοιο και τα χρηματα να πανε στην γυναικα του. Αλλα να πανε...!
imihalit
bicycle training wheels
 
Δημοσιεύσεις: 3
Εγγραφή: 04 Ιαν 2008, 16:42
Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ

Δημοσίευσηαπό doc » 04 Ιαν 2008, 18:25

Φίλε μου, συγνώμη κιόλας, αλλά επειδή είναι το πρώτο σου post και χωρίς να μας έχεις συστηθεί θεωρώ ότι είσαι λίγο εριστικός.

imihalit έγραψε:Τελικα αναρωτιεμαι αν αξιζει να τρεχει κανεις σε αγωνες ή απλα να παιρνει 1,2 γνωστους ή φιλους και να βολταρει στα βουνα, χαλαρα, ηρεμα και χωρις το αγχος του κυνηγιου της 1ης, 2ης θεσης.

Αυτό δεν το αναρωτιέσαι μόνο εσύ, αλλά χιλιάδες άνθρωποι. Άλλοι έχουν επιλέξει το μεν, άλλοι το δε...

imihalit έγραψε:Οταν ομως στην Ελλαδα ολα γινονται προχειρα γιατι να μην γινεται προχειρα και ενας τετοιος αγωνας;

Συγνώμη και πάλι καθώς δεν ξέρω ποιός είσαι, αλλά πως κρίνεις ότι "είχε γίνει πρόχειρα ένας τέτοιος αγώνας"?
Ήσουν εκεί? Συμμετείχες? Σου "είπανε"? "Άκουσες"?
Φτάνει πιά!

imihalit έγραψε:Οσο αναφορα για τον αγωνα προς τιμη του Αλεκου, δεν νομιζω οτι ειναι κακο να γινει κατι τετοιο και τα χρηματα να πανε στην γυναικα του. Αλλα να πανε...!

Πλέον θα σε συμβούλευα να προσέχεις τα λόγια σου!
Άβαταρ μέλους
doc
690cc
690cc
 
Δημοσιεύσεις: 2118
Εγγραφή: 16 Μαρ 2004, 12:41
Τοποθεσία: Εντός / Εκτός / επί τα αυτά

Δημοσίευσηαπό drMel » 04 Ιαν 2008, 18:36

Ήλία απο τους αγώνες απέχεις,
άρα υψηλή κριτική εκ του ασφαλούς δεν κάνεις
Τα περι προχειρότητας και λοιπα άστα σε αυτούς που συμμετέχουν
Καλό θα είναι να έρθεις στις 20 να δείς ποιός είναι ο κόσμος των trail rides, ποιοι είναι οι διοργανωτές και γιατί γίνεται αυτή η συγκέντρωση.
θα έχεις την ευκαιρία να ζητήσεις και συγνώμη για το απαράδεκτο σχόλιο σου.

Μελέτης
6948053488
drMel
 

Δημοσίευσηαπό jdelis » 04 Ιαν 2008, 18:48

imihalit έγραψε:Οσο αναφορα για τον αγωνα προς τιμη του Αλεκου, δεν νομιζω οτι ειναι κακο να γινει κατι τετοιο και τα χρηματα να πανε στην γυναικα του. Αλλα να πανε...!


Έχεις κάποια υπόνοια ή πληροφόρηση για το αντίθετο νέε μας φίλε...;
Άβαταρ μέλους
jdelis
450cc
450cc
 
Δημοσιεύσεις: 593
Εγγραφή: 03 Μάιος 2003, 14:33
Τοποθεσία: Ν. Φιλ/φεια, Αθήνα

Δημοσίευσηαπό 4X4Halkida » 04 Ιαν 2008, 21:36

Με αφορμή τη τοποθέτηση του imihalit ένα σύντομο σχόλio ( αν και θα ταίριαζε σε άλλη ενότητα) :
Εχει δημιουργηθεί η λανθασμένη εντύπωση ότι ΟΛΟΙ οι συμμετέχοντες στα TR ,RR πάνε για τη 1. θέση.
Οσοι δεν έχουν πάρει μέρος σε αυτό το παιχνίδι βγάζουν λανθασμένα συμπεράσματα.
Περιστατικό από το φετινό Πήλιο :
Μερικά χιλιόμετρα πρίν από τον τερματισμό συναντήσαμε μία ομάδα από 8 – 10 αναβάτες σταματημένους κάτω από ένα πλατάνι.
-τι έγινε ρε παιδιά , πάθατε τίποτα ;
- μην ανησυχείς φίλε, όλα καλά. Ένα τσιγάρο κάνουμε και θα τερματίσουμε
Αυτή είναι η παρέα των ΤR που τρέχουν για να βγούν πρώτοι !
Άβαταρ μέλους
4X4Halkida
80cc big bore scooter
80cc big bore scooter
 
Δημοσιεύσεις: 28
Εγγραφή: 23 Μάιος 2007, 20:40
Τοποθεσία: Χαλκίδα Μπούρτζι

Δημοσίευσηαπό ayrton » 04 Ιαν 2008, 22:51

imihalit έγραψε: Αλλα να πανε...!


Οι καλοι τρόποι προστάζουν πρώτα το καλως ήρθες σε αυτό το φόρουμ.
Αμέσως μετα όμως θα εισπάξεις τον χαρακτηρισμό του απαράδεκτου.
Τίποτε άλλο.
Άβαταρ μέλους
ayrton
450cc
450cc
 
Δημοσιεύσεις: 555
Εγγραφή: 15 Ιαν 2004, 20:49
Τοποθεσία: Aθήνα

Δημοσίευσηαπό plasma » 05 Ιαν 2008, 11:23

φιλε imihalit,
Οσο αναφορα το σχολιο σου
"για τον αγωνα προς τιμη του Αλεκου, δεν νομιζω οτι ειναι κακο να γινει κατι τετοιο και τα χρηματα να πανε στην γυναικα του. Αλλα να πανε...! "
θα σου παραθεσω το παρακατω video
http://www.youtube.com/watch?v=nvg8fUD4zOw
Οι ισορροπιες οπως ειδες ειναι λεπτες και καλο θα ηταν πριν γραψεις κατι ή να εισαι σιγουρος γι'αυτο που υπογραφεις ή να μην το γραφεις καθολου.
Ο μπομπιρας "το εχει" εσυ μαλλον οχι.
Άβαταρ μέλους
plasma
80cc big bore scooter
80cc big bore scooter
 
Δημοσιεύσεις: 39
Εγγραφή: 03 Αύγ 2006, 08:27
Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ

Δημοσίευσηαπό imihalit » 05 Ιαν 2008, 12:53

Καλημερα σας,
Απαντω προς ολους.
Βασικα κακως δεν συστηθηκα αλλα συμβαινει το εξης: Ειχα κανει συνδεση παλια με το ψευδονυμο emix και ειχα συστηθει. Για καποιο λογο ομως δεν μπορουσα με τιποτα να συνδεθω και ετσι εκανα νεο ψευδωνυμο.
Βαζοντας τη φωτογραφια μου στο αβαταρ σημαινει κατ αρχας οτι δεν κρυβομαι.
Θελω να ζητησω ενα βαθυτατο συγνωμη για το σχολιο μου. Δεν ειχα σκοπο να θιξω απολυτως κανεναν και αν το εκανα και παλι συγνωμη.
Ισως το σχολιο μου να ειναι αποτελεσμα του οτι και γω ειμαι πατερας και παρ ολο που δεν ηξερα τον Αλεκο τον ποναω και αυτον αλλα και την οικογενεια του. Ξερω περιπτωσεις οπου τα λεφτα δεν εχουν παει εκει που πρεπει και ειμαι λιγο εξοργισμενος.
Αν και κανω εντουρο, ιδιαιτερα εκδρομικο, σε αγωνες, οχι, δεν εχω αποφασισει να κατεβω για τον απλουστατο λογο οτι δεν μου αρεσει να βολταρω στα βουνα υπο την πιεση οτι πρεπει να τερματισω, οτι πρεπει να παρω μια θεση. Προτιμω να βολταρω με μερικους φιλους, οπως εγω πιστευω οτι πρεπει να βολταρω.
Επαιζα χρονια ερασιτεχνικο ποδοσφαιρο και ξερω πως ειναι να νοιωθεις αυτη την πιεση. Την πιεση του αποτελεσματος. Τωρα που σταματησα και παιζω μπαλα για την πλακα μου το απολαμβανω καλυτερα. Μ αυτο το σκεπτικο δεν εχω αποφασισει,ακομα, να συμμετεχω σε αγωνα εντουρο.
Ομως θα το κανω για 1η φορα, στις 20/1 και ισως και τελευταια, μονο και μονο για να τιμησω και γω τη μνημη του Αλεκου, που επαναλαμβανω δεν τον ηξερα καθολου.
Ζηταω και παλι συγνωμη για το σχολιο μου. Δεν υπονοουσα απολυτως τιποτα, ειδικα για εσας εδω μεσα, γιατι ετσι κι αλλιως δεν σας ξερω. Θα χαρω ομως να σας γνωρισω απο κοντα και να μου μεταδωσετε τις γνωσεις σας γυρω απο τον χωρο, μιας και ειστε χρονια μπροστα απο εμενα.
imihalit
bicycle training wheels
 
Δημοσιεύσεις: 3
Εγγραφή: 04 Ιαν 2008, 16:42
Τοποθεσία: ΑΘΗΝΑ

Δημοσίευσηαπό THANOS_KTM » 07 Ιαν 2008, 12:05

Φίλε και εμείς έχουμε παιδιά...αλλά εμείς ξέραμε και τον Αλέκο,οπότε το ποιός πονάει ποιό πολύ άστο καλύτερα.
Οπως και εσύ έτσι και εμείς πάμε βόλτα με την παρέα μας στα βουνά....αλλά το να κάνεις αγώνα με την παρέα των Trail Ride είναι τελείως διαφορετικό...πίστεψε με.
Οσο για το αγχος του τερματισμού και της θέσης....αυτό είναι θέμα του καθενός πώς θα το δεί.Εγώ έχω τερματίσει και σε καλή θέση αλλά τα έχω παρατήσει κιόλας όταν έβλεπα ότι δεν τράβαγε....δεν με ανάγκασε κανένας να τελειώσω τον αγώνα.Απλά παίρνεις ένα τηλέφωνο να μην σε ψάχνουν και αποχωρείς.
Αλλοι κάνουν και στάση για φαγητό σε ταβέρνα.!!!
Το θέμα είναι πρίν κρίνεις κάτι...να το γνωρίσεις πρώτα.!!!
Αυτά.
Άβαταρ μέλους
THANOS_KTM
450cc
450cc
 
Δημοσιεύσεις: 1156
Εγγραφή: 25 Ιαν 2005, 12:11

Δημοσίευσηαπό LEOPOTAMOS » 07 Ιαν 2008, 16:38

Κάρκα τώρα διάβασα αυτά που έχεις γράψει. Μάλλον ένιωθες μόνος σου γιατί πήγαινες με 130 χλμ. Κανείς δεν έγραψε ότι όλα έγιναν τέλεια. Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλεις να μας πεις με όλη αυτή την ανακατωσούρα που έχεις προκαλέσει. Η περίπτωσή σου για μένα χρείζει παθολογικής εξέτασης - μην το αφήσεις.
Θα σε παρακαλέσω να μην ξανααναφερθείς στο όνομά μου
Ευχαριστώ
Άβαταρ μέλους
LEOPOTAMOS
80cc big bore scooter
80cc big bore scooter
 
Δημοσιεύσεις: 49
Εγγραφή: 31 Μάιος 2006, 09:09
Τοποθεσία: Αγιος Στέφανος

Δημοσίευσηαπό squirrel » 08 Ιαν 2008, 15:29

imihalit έγραψε:"Ομως θα το κανω για 1η φορα, στις 20/1 και ισως και τελευταια, μονο και μονο για να τιμησω και γω τη μνημη του Αλεκου"


Φίλε μου είναι λίγο περίεργη η κατάσταση κ ίσως κακώς δέχτηκες τόσο μεγάλη επίθεση...είναι η κατάσταση...
με μεγάλη μου χαρά αν με το καλό έρθεις στην Πεντέλη θα σου γνωρίσω όσουν απάντησαν στο post σου αλλά κ όλη την παρέα των Trail Ride.
ρώτα απλά ποιός είναι ο σκίουρος κ έλα να μου πείς μια καλημέρα,θα χαρώ πολύ. :)
ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ,ΜΗΝ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΠΕΤΣΕΤΑ.
Άβαταρ μέλους
squirrel
125cc Vespa GTR
125cc Vespa GTR
 
Δημοσιεύσεις: 184
Εγγραφή: 13 Απρ 2007, 13:42
Τοποθεσία: Περιστέρι,Αθήνα

Off Road Team - Trail Ride Ταΰγετος 2007

Δημοσίευσηαπό doc » 09 Ιαν 2008, 16:28

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου.
Μια μέρα που θέλω να θυμάμαι...
Θέλω να θυμάμαι τις τελευταίες μου κουβέντες με τον Αλέκο, το τελευταίο τραπέζι που φάγαμε μαζί, τα τελευταία ποτήρια που τσουγκρίσαμε, εκείνο το μεσημέρι...
Δεν ξέρω αν θέλω να θυμάμαι την επόμενη μέρα, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ...

Συνήθως παίρνω άμεσα αποφάσεις, μου αρέσει να κυνηγάω και να προλαβαίνω την ενημέρωση, αγαπάω την ευθύνη, και πάντα παίρνω θέση...
Μετά το Trail Ride Ταϋγέτου όμως, ένιωσα τόσο στεναχωρημένος και ζορισμένος, και στη συνέχεια τόσο πνιγμένος και αδικημένος, που θέλησα να μιλήσω μόνο όταν θα έχω πραγματικά κάτι ουσιαστικό να πω, κάτι σίγουρο κι αληθινό, κάτι που θα έχει προκύψει από την κατασταλαγμένη σκέψη εν ηρεμία, κι όχι από την συναισθηματική ή οποιαδήποτε άλλη φόρτιση που θα με οδηγούσε σε λάθος κινήσεις.
Για αυτό και μόνο το λόγο, παρακαλώ συγχωρέστε την καθυστερημένη εμπεριστατωμένη τοποθέτηση εκ μέρους του Off Road Team για τα γεγονότα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
(Κι επειδή ΠΑΝΤΑ μιλάω με αποδείξεις και πειστήρια, με* αναφέρονται τα έγγραφα ή άλλα στοιχεία στην διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου).

Κυριακή πρωί, και στις 10:20* λαμβάνω τηλέφωνο από τον αγωνιζόμενο Γιάννη Καλογήρου που με ειδοποιεί για τραυματισμό του Αλέξανδρου Καλαποθάκη στην τουλίπα τάδε. Ρωτώ περίπου τι έγινε, τι έχει πάθει, ποιός είναι μαζί του. Πληροφορούμε ότι έχει χτυπήσει άσχημα στο σαγόνι, ότι γενικώς έχει χτυπήσει στο κεφάλι και δεν αισθάνεται καλά και ότι μαζί του βρίσκεται ο αγωνιζόμενος Γιώργος Κορολής που προηγούταν ελάχιστα από τον τραυματία, ο αγωνιζόμενος Φώτης Δημητακόπουλος που είναι και ιατρός, και ο ομιλών μαζί μου που μετακινήθηκε για να τηλεφωνήσει, καθώς στο σημείο του ατυχήματος δεν έπιανε κανένα δίκτυο κινητής τηλεφωνίας. Είχα την διαβεβαίωση, ότι τουλάχιστον αυτοί, θα παρέμεναν κοντά του.

Αμέσως* ειδοποιώ την γραμματεία του Αγώνα, τον Γραμματέα της ΛΕΜΟΚΑ Χάρη Χαραλαμπόπουλο, ώστε να συντονίσει και να ενεργοποιήσει το μηχανισμό της ιατρικής κάλυψης του αγώνα. Στην συνέχεια* ειδοποιώ τον Πρόεδρο της ΛΕΜΟΚΑ Δημήτρη Φίλντιση, που ήταν επικεφαλής των οχημάτων υποστήριξης του αγώνα και συντόνιζε τις θέσεις τους, ώστε να φροντίσει για την όσο το δυνατόν ταχύτερη έλευση του ασθενοφόρου και μεταφορά του τραυματία στο νοσοκομείο Καλαμάτας.
Λίγα λεπτά αργότερα μαθαίνω ότι έχουν ειδοποιηθεί γιατρός και ασθενοφόρο, και βρίσκονται καθ' οδόν για τον τόπο του ατυχήματος.
Έχοντας την διαβεβαίωση ότι δρομολογείται άμεσα η επιχείρηση, ξεκινώ να δίνω εκκίνηση στα αυτοκίνητα.
Η παρουσία του αγωνιζόμενου γιατρού Φώτη Δημητρακόπουλου, ομολογώ ότι μου έδωσε μια σιγουριά, ότι ο Αλέκος βρισκόταν τουλάχιστον στα καταλληλότερα χέρια που θα μπορούσε, στην συγκεκριμένη φάση. Για αυτό το λόγο, θεώρησα ανώφελο να πάω κι εγώ στον τόπο του ατυχήματος.
Το κράνος του Αλέκου δεν αφαιρέθηκε, καθώς οι φόβοι όλων μας ήταν για κρανιοεγκεφαλική -βασικά- κάκωση.
Στην αρχή -όπως πληροφορήθηκα- ο Αλέκος έχασε τις αισθήσεις του, για να τις βρει στη συνέχεια, με αρκετές διαλείψεις, και μάλιστα να επιμένει προς στιγμήν να συνεχίσει τον αγώνα του... Οι συναθλητές του τον κρατούσαν στην κατάλληλη για τον τραυματισμό του θέση, φροντίζοντας εκτός από το να τον κρατούν σε ηρεμία, να επιβραδύνουν τα αυτοκίνητα που έρχονταν, σε ένα μέρος που ομολογουμένως είχε πλήρη θέαση από μακριά.
Κατά την εκκίνηση των αυτοκινήτων, τα περισσότερα πληρώματα ειδοποιούνται για ατύχημα στην συγκεκριμένη τουλίπα, τουλάχιστον όσο μπορούσα εν μέσω τηλεφωνικών επικοινωνιών.
Στις 11:10 ακριβώς, λαμβάνω κλήση από τοπικό τηλέφωνο, (από τον Γιάννη Καλογήρου που έσπευσε να βρει τηλέφωνο από κοντινό σπίτι) που ανήσυχος με πληροφορεί ότι ο Αλέκος δεν είναι καλά, χειροτερεύει, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και ασθενοφόρο δεν έχει πάει ακόμη!
Παράλληλα τηλέφωνο από πλήρωμα αυτοκινήτου με πληροφορεί για το ατύχημα, κάτι που βέβαια ήξερα...
Τα πόδια μου κόβονται, και η επικοινωνία πλέον με τον Δημήτρη Φίλντιση χάνεται μέσω κινητών, ενώ από τις ασύρματες επικοινωνίες της οργάνωσης πληροφορούμαι ότι το ασθενοφόρο βρίσκεται καθ' οδόν από το Τουριστικό Περίπτερο Ταϋγέτου (το αποδεδειγμένα συντομότερο σημείο πρόσβασης προς τον τόπο του ατυχήματος*).
Παρά τις προσπάθειες επικοινωνίας, και κατανοώντας ότι η συγκεκριμένη περιοχή δεν καλύπτεται από κινητή τηλεφωνία, αδυνατώ να πληροφορηθώ τον λόγο της -όποιας μέχρι στιγμής- καθυστέρησης του ασθενοφόρου.

Η εκκίνηση των αυτοκινήτων έχει ολοκληρωθεί, και από την γραμματεία του αγώνα πληροφορούμαι -μέσω των ασυρμάτων- ότι στον τόπο του ατυχήματος έχει φτάσει ο γιατρός του αγώνα και σε λίγο το ασθενοφόρο, αλλά παράλληλα και την κατάληξη του Αλέκου...

Με τον συναισθηματικό μου κόσμο να καταρρέει, σκέφτομαι -απλά- ότι είμαι από τους ελάχιστους που οφείλω να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
Το μυαλό γυρίζει σε αστραπιαίους ρυθμούς, πρέπει να σκεφτεί άμεσα κάποια πράγματα, όσο κι αν το συναίσθημα του χαμού πρώτα από όλα ενός φίλου, μετά ενός αγωνιζόμενου, και στο τέλος ενός συμμετέχοντα σε «δική μου» διοργάνωση μου καταλύει το νευρικό σύστημα.
Οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν, ΠΡΕΠΕΙ να είναι άμεσες, άσχετα αν είναι σωστές οι λάθος. Κι εκεί -ευτυχώς ή δυστυχώς- βρίσκεται η ικανότητα, η ευθύνη και το κόστος ενός διοργανωτή, ενός αλυτάρχη, ενός υπευθύνου που δηλώνει «παρών».
1ον Ο Δημήτρης Φίλντισης και εγώ, άμεσα αποφασίζουμε και ανακοινώνουμε την διακοπή του αγώνα και αναφέρουμε να πληροφορηθούν ΟΛΑ τα ΣΕΔ για την απόφαση, την οποία να κοινοποιούν στους οδηγούς και στα πληρώματα.
2ον Ο Χάρης Χαραλαμπόπουλος αναλαμβάνει και συντονίζει την βαριά ευθύνη -που ούτως ή άλλως υπήρχε, αλλά κάτω από το συγκεκριμένο βάρος γίνεται ακόμη βαρύτερη- να κατεβάσει τους αγωνιζόμενους από το βουνό, σε καιρικές συνθήκες δύσκολες, με τα ΣΕΔ και τις σκούπες να συνεχίζουν το έργο τους ως έχει.
3ον Μαζί με την Λίτσα από την ΛΕΜΟΚΑ αναχωρώ για το νοσοκομείο... Δεν ξέρω, αλλά ως ένα μεταφυσικό «παρακάλι», πίστευα ότι η «γνωμάτευση» των γιατρών δεν ήταν τελεσίδικη...

Καταφτάνω την ώρα που κατέφθανε και το ασθενοφόρο, όπου αποβιβαζόταν με φορείο ο Αλέκος -με στοματοφαρυγγικό σωλήνα*- προς το τμήμα των επειγόντων. Μπαίνω μέσα στα επείγοντα, με την ιδιότητα του «γιατρού», για να παρακολουθήσω όλη την διαδικασία του ισοηλεκτρικού καρδιογραφήματος, και της πιστοποίησης του θανάτου που παρακαλούσα να ήταν ψέμα...

Η διαδικασία της ενημέρωσης της Μερόπης, του πιστοποιητικού θανάτου, της ιατροδικαστικής εξέτασης, της μεταφοράς στην Αθήνα, του γραφείου τελετών, της συλλογής προσωπικών αντικειμένων, την -όσο το δυνατόν γρηγορότερης για λόγους ελαχιστοποίησης της ψυχοφθοράς- κηδείας εν μέσω των συνομιλιών με τον Χάρη και τον Φίλντιση για τον συντονισμό του «αγώνα», των συνεντεύξεων στα τηλεοπτικά κανάλια που κατέφτασαν, στων διατυπώσεων και των καταθέσεων στην αστυνομία και στην τροχαία, ήταν μια διαδικασία που αν δεν είχα κοντά μου τον Άκη Κατσίβελα, την Λίτσα και την Ιωάννα, δεν θα ήξερα αν θα την είχα αντέξει. Όφειλα όμως...

Η επιστροφή μου στον χώρο της εκκίνησης, αφού όλα τα παραπάνω δρομολογήθηκαν, ήταν ένα δυσβάσταχτο βασανιστήριο...

Η αγκαλιά με τον Φίλντιση ήταν ένα κουράγιο από τον ένα στον άλλο.

Είχα απέναντί μου μια ομάδα αγωνιζομένων, φίλων περισσότερο αφού η χρόνια συναναστροφή μας μας είχε ενώσει..., που με έβλεπαν ως τον υπεύθυνο που δεν μπόρεσε να τους προστατέψει! Δεν μπόρεσα να αποτρέψω το μοιραίο... όποιο κι αν ήταν αυτό, όπως κι αν είχε προκύψει...

...Το μοιραίο... Που γίνεται για πρώτη φορά σε αγώνες μοτοσυκλέτας! Που όλοι οι βαθύτερα εντρυφούμενοι με τους αγώνες φοβούμαστε... Το μοιραίο που χτυπά πάντα εκεί που πονάει, εκεί που δεν το περιμένεις, που υπερνικά το νόμο του Μέρφυ, που όταν γίνεται πάντα θα φταις για αυτό, πάντα θα βρίσκεσαι στο στόχαστρο, φταις δε φταις...
Το μοιραίο που όλοι οι διοργανωτές φοβόμαστε όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά που στην συγκεκριμένη περίπτωση πλήγωσε πιο πολύ την καρδιά μου αφού ο Axel δεν ήταν ένας απλός αγωνιζόμενος, αλλά ένας προσωπικός - οικογενειακός φίλος, ένας ευχάριστος σύντροφος, ένας συνεργάτης στα Trail Ride, ένας υποστηρικτής της ιδέας τους...
Το μοιραίο που δεν μπορεί κανείς να κατατάξει κάπου, αφού είναι το πρώτο επίσημο συμβάν σε τέτοιους αγώνες...

Αυτά που έμαθα μετά...
Ο οδηγός του ασθενοφόρου (όνομα πληρώματος στην διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου)* αρνήθηκε πολλάκις να πάει στον τόπο του ατυχήματος, επικαλούμενος την αντίθετη κίνηση με την ροή του αγώνα, την κατάσταση του οχήματος, την χρονική διάρκεια προς τον τόπο του ατυχήματος...
Αρνήθηκε ξέροντας ότι οι οδηγοί των οχημάτων και ειδικά των αυτοκινήτων ήταν ειδοποιημένοι...
Αρνήθηκε ξέροντας ότι αυτού του είδους οι αγώνες ΔΕΝ έχουν κλειστές ειδικές αλλά ανοιχτές σε κάθε είδους όχημα!
Αρνήθηκε παρά τις εκκλήσεις αγωνιζομένων με μοτοσυκλέτα αλλά και αυτοκίνητο που του επισήμαναν την κυριότητα της κατάστασης!
Αρνήθηκε παρά τις εκκλήσεις υπεύθυνου της οργάνωσης που κατέφτασε γρήγορα και του επισήμανε επίσης την κυριότητα της κατάστασης!
Και «πείστηκε» τελικά με «δημοκρατικές διαδικασίες» μετά την έλευση του Δημήτρη Φίλντιση που τον οδήγησε στον τόπο του ατυχήματος, που κάλλιστα θα μπορούσε να «βρει» μόνος του με τις οδηγίες που είχε λάβει!
Αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για αργότερα...

Και εδώ τελειώνουν τα γεγονότα.
Και αρχίζουν οι σκέψεις... και οι μέλλουσες ενέργειες - πλην αυτών που αφορούν τον Αλέκο...
Τα δελτία τύπου... οι απονομές... το μέλλον των αγώνων... οι αποφάσεις... οι ευθύνες... η αστυνομία, και το χειρότερο: Η παραφιλολογία, οι μαϊντανοί, οι κριτικοί...

Πολλά ειπώθηκαν, πολλά ακούστηκαν: Λυγμοί, κλάματα, εικασίες, ερωτηματικά, σκέψεις, υποθέσεις, κρίσεις, επικρίσεις, κατακρίσεις... Από γνωστούς και φίλους, από αρμόδιους και αναρμόδιους, από οργανωτές και ανοργάνωτους, από υπεύθυνους κι ανεύθυνους, από λακωνικούς λυπημένους, μέχρι λαλίστατους τσαντισμένους μαϊντανούς των διαδικτυακών συζητήσεων (forum) των ιστοσελίδων. Από το πουθενά εμφανίστηκε μια τάση προαγωγής ασχέτων σε ειδικούς δικαστές, που ξαφνικά θυμήθηκαν όλα τα κακώς κείμενα των αγώνων του είδους. Και θεωρώντας εαυτούς αδικημένους (ή μη; ), έψαξαν για εξιλαστήρια θύματα, με ψευδή και συκοφαντικά μάλιστα κριτήρια - πειστήρια, ζητώντας την κεφαλή τους επί πίνακι.
Κι όλα αυτά με σημαία την «ασφάλεια» των αγώνων, που είτε συμμετέχουν, είτε απλώς κρίνουν επειδή ψάχνουν να σκοτώσουν την ώρα τους στο internet.

Υπήρξαν και σαφώς ουσιώδεις κριτικές, με κατανόηση, προτάσεις, ιδέες, οργή, άποψη... Αλλά οι παντογνώστες κέρδισαν τις εντυπώσεις! Πατώντας στην κυριολεξία σε πτώματα και χορεύοντας σε τάφους, έστρεψαν 180 μοίρες την πορεία τους, τις «απόψεις» και τις «ιδέες» τους! Από φίλοι έγιναν κέρβεροι - λαοπλάνοι, ζητώντας στην «πυρά» κάποιους, που τους «αδίκησαν»... Έτρεξαν και οι αυλικοί από πίσω τους...
Και δεν λέω! Καλά κάνανε! Από την -όποια- πλευρά τους, καλά κάνανε!
Αλλά δυστυχώς, σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο, και με λάθος τρόπο! Όσο κι αν οι άνθρωποι της παθούσης οικογένειας τους ζήτησαν να μετριάσουν το ύφος τους, αυτοί επέμειναν, κατηγορώντας τους για οικονομικά συμφέροντα και για «συγκάλυψη των ενόχων»! Αυτοί λοιπόν είναι που θέλουν το καλό των αγώνων, την «ασφάλεια» των αγώνων και των αγωνιζομένων; Σε ένα σπορ που ξέρουμε την επικινδυνότητα, τα ρίσκα και την προσωπική ευθύνη που συνεπάγεται σε όσους συμμετέχουν, και οι ίδιοι το ξέρουν, και υπογράφουν για αυτό...

Η καραμέλα...
Άργησε το ασθενοφόρο... Ναι! Άργησε! Σε σχέση με τι; Ποια είναι η χρονική διάρκεια που ορίζει το αργά με το έγκαιρο; 1 λεπτό; 5; 15; 30; Μία ώρα; 2;
Και πως θα το κρίνουμε; Ειλικρινά δεν ξέρω!!! Ειλικρινά το λεω! Άπαξ και δεν υπάρχει ελικόπτερο με στίγμα GPSr30; που μπορεί να επέμβει εντός 20λέπτου, ειλικρινά δεν ξέρω πόσο γρήγορα μπορεί να φτάσει ένα ασθενοφόρο σε τέτοιου είδους αγώνες!
Αυτά που ξέρω είναι τα εξής:
- Ότι το ατύχημα έγινε 15 χιλιόμετρα από την αφετηρία, 29 από το νοσοκομείο, 10 από το κοντινότερο ασθενοφόρο
- Ότι το μέρος ΔΕΝ σε πονήρευε για ατύχημα - ο κόσμος να χαλάσει!
- Ότι το μέρος, παρόλη την φαινομενική του εγγύτητα προς της αφετηρία, ήταν τελικά πολύ μακριά από οπουδήποτε, αφού ήταν ένα ασφαλτοστρωμένο τμήμα δρόμου, σε εγκαταλελειμμένο οικισμό με δύσκολο, αργό και στενό χωματόδρομο μπροστά και πίσω, ως μοναδικά σημεία εναλλακτικής πρόσβασης.
- Ότι στο Αττικό του 2006, όταν χτύπησε στο χέρι ο Λέανδρος Κατσαρός, και αφού πονούσε στην μεταφορά του με μοτοσυκλέτα, το ασθενοφόρο έφτασε στο τόπο του ατυχήματος σε πολύ περισσότερο από 1 ώρα, μετά από καθοδήγησή του από άνθρωπο της οργάνωσης.
- Ότι σε αντίστοιχα ατυχήματα που δεν έλαβαν ιδιαίτερη αξιολόγησης, όπως στην Ρούμελη του 2006 αλλά και του 2007, ο μέσος χρόνος επιχείρησης ήταν ελάχιστα κάτω από την ώρα.
- Ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα επίσημα εξοπλισμένο ασθενοφόρο όχημα 4Χ4 με νόμιμη άδεια, παρά μόνο καλοπροαίρετες ενέργειες φορέων.
- Ότι στο Παγκόσμιο SM στα Μέγαρα, ο τραυματίας βρισκόταν στο ασθενοφόρο (που ήταν «δίπλα» του) σε 25 λεπτά! Και ότι ο οδηγός τους ήξερε - δεν ήξερε να το οδηγάει, ψάχνοντας την όπισθεν!

Αναρωτιέμαι πόσος θα ήταν ο χρόνος αντίδρασης αν το ατύχημα γινόταν...
- στους γκρεμούς των Αγράφων, στον αγώνα του Καρπενησίου 2006
- στα «καραφλά» των Καλαβρύτων ή στα χαμηλά της Μακελαριάς στην Πάτρα του 2005 - 2006 - 2007, Αίγιο 2006.
- στην «Μογγολία» της Ρούμελης 2007.
- στα πετρωτά του Γραμματικού ή στις λάσπες της Θήβας στο Αττικό...
Αναρωτιέμαι πιο ασθενοφόρο θα ανέβαινε εκεί, σε πόσο χρόνο, άσχετα με τον εξοπλισμό και το ιατρικό του προσωπικό.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο! Πανταχού παρών είναι δύσκολο να είσαι, απλώς προσπαθείς να καλύψεις τα πάντα με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο.

Όσο εξοπλισμένος κι αν είσαι... το αναπόφευκτο είναι δύσκολο να το αποτρέψεις!
Ο Αλέκος δεν σωζόταν, ακόμη κι αν χτύπαγε δίπλα στο κρεβάτι του χειρουργείου... Αυτό μας είπαν από την ιατροδικαστική έρευνα... Δυστυχώς ήταν καταδικασμένος... Αλλά «δεν δικαιούταν ενός νοσοκομείου;» ρώτησε κάποιος! Σαφώς! Κι εκεί αρχίζουν οι σκέψεις και οι ευθύνες, του κατά πόσο καλύτερα θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί ένα ανάλογο γεγονός.

Ναι λοιπόν!
- Η οργάνωση ευθύνεται και χρεώνεται την όποια καθυστέρηση του ασθενοφόρου, αφού θα μπορούσε να ήταν εκεί νωρίτερα, πολύ νωρίτερα! Δεν έχει καμία σημασία αν ο υπάλληλος του ΕΚΑΒ έκανε παράβαση καθήκοντος αρνούμενος να προχωρήσει προς τον τόπο ατυχήματος...
- Φταιω προσωπικά αφού παραμονές του αγώνα δεν επικοινώνησα και δεν ήρθα σε επαφή με τους γιατρούς, τούς οδηγούς των ασθενοφόρων και με τους λοιπούς εμπλεκόμένους με την ασφάλεια για την διευθέτηση των λεπτομερειών...;
- Φταιω που βασιζόμενος σε μια άριστη οργάνωση του 2005 και 2006 από την ΛΕΜΟΚΑ δεν έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στον συγκεκριμένο τομέα, βασιζόμενος στον πρότερο «έντιμο βίο»;
- Φταιω που δεν «κατέβασα» το 4Χ4 ασθενοφόρο της ΕΛΠΑ στον συγκεκριμένο αγώνα, βασιζόμενος στην ολοκληρωμένη κάλυψη της λέσχης;
- Φταιω για την λανθασμένη αξιολόγηση της κατάσταση του Αλέκου, που αντί να φορτωθεί άμεσα σε ένα 4Χ4 περιμέναμε την έλευση του ασθενοφόρου φοβούμενοι κάκωση στον αυχένα;
- Φταιω που δεν διευκρίνισα στο Δελτίο Τύπου την επόμενη μέρα ότι ο γιατρός που έσπευσε δίπλα στον Αλέκο ήταν αγωνιζόμενος και όχι γιατρός της οργάνωσης;
- Φταιω που δεν έλεγξα τις επικοινωνίες, αφού 3 χρόνια λειτουργούσαν άψογα;
Πιθανόν! Δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι σε επόμενη αντίστοιχη περίπτωση θα είμαι πολύ πιο αναλυτικός και απόλυτος!
Φταιω, φταιω, φταιω... Όπως φταιει ο κάθε διοργανωτής, κάθε promoter, κάθε υπεύθυνος... Θα μπορούσα κάλλιστα να απορρίψω τις ευθύνες μου, να τις μεταθέσω αλλού, να αρχίσω τις δικαιολογίες... Αλλά δεν... Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα! Μαζί στη δόξα μαζί και στο θάνατο...

Μάλλον κανείς δεν ξέρει τα καθήκοντα του promoter, ίσως αυτό να είναι και καλύτερο, γιατί πρέπει ΕΝΑΣ να είναι υπόλογος για τα πάντα...
Τα χρέη του promoter* στην διάθεσή σας.
Συνήθως, σε έναν αγώνα, ο διοργανωτής - λέσχη ενδιαφέρεται για τον αγώνα του, και για όσο το δυνατόν καλύτερη διοργάνωσή του.
Ο Promoter φροντίζει -εκτός των άλλων- για την καλή λειτουργία του θεσμού... Ξεφεύγει από τα όρια του αγώνα, και βλέπει το θεσμό γενικότερα.
Αν όμως η Λέσχη - διοργανωτής βλέπει, συναντά και συναναστρέφεται τους συμμετέχοντες «μία», ο promoter τους βλέπει «δέκα».

Αλλά ας μην κάνουμε και την τρίχα τριχιά!
Η ΛΕΜΟΚΑ είναι μια λέσχη με ιστορία, με άριστες διοργανώσεις χρόνων, με έμψυχο δυναμικό και ικανά μέλη που θα ζήλευε οποιαδήποτε λέσχη στην Ελλάδα!
Η ΛΕΜΟΚΑ έχει διοργανώσει από τους καλύτερους αγώνες Trail Ride και Rally Raid στο χώρο, θέτοντας τον διοργανωτικό πήχη πολύ υψηλά για τα δεδομένα όχι μόνο των Ελληνικών αλλά και των διεθνών προδιαγραφών.
Η ΛΕΜΟΚΑ έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί γρήγορα, θετικά και ικανά σε κάθε διοργάνωσή της, καλύπτοντάς την άψογα σε κάθε τομέα της.
Η ΛΕΜΟΚΑ -αν μη τι άλλο- έχει αποδείξει ότι δεν αναλαμβάνει «ελαφρά τη καρδία» μεγάλες διοργανώσεις, όπως αυτή του Trail Ride, οργανώνοντας τα μέγιστα μέτρα στον τομέα ασφάλειας (με ομάδες διάσωσης, ασθενοφόρα και οχήματα 4Χ4), διασκέδασης (με μεγαλειώδη απονομή, εκκίνηση και τερματισμό), δημοσιοποίησης και κοινωνικής προσφοράς.
Η ΛΕΜΟΚΑ, -αποδεδειγμένα- δεν θα έθετε και δεν θέτει ΠΟΤΕ τον τομέα ασφάλειας των συμμετεχόντων χαμηλότερα από οποιοδήποτε άλλο θέμα στον αγώνα της!
Η ΛΕΜΟΚΑ επενδύει στον αγώνα της ποικιλοτρόπως, και φροντίζει πάντα να αφήνει τους συμμετέχοντες απόλυτα ικανοποιημένους σε κάθε τομέα. Δεν θα έμπαινε και δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να κάνει «έκπτωση» σε κάποια πράγματα!

Σαφώς και στην συγκεκριμένη περίπτωση το ασθενοφόρο θα μπορούσε να είναι νωρίτερα στο τόπο του ατυχήματος, -αν και δεν θα είχε σημασία- και σαφώς το θέμα της καθυστέρησης το χρεώνεται ο διοργανωτής, άσχετα με τις επαγγελματικές συνειδήσεις του κάθε εργαζόμενου στο ΕΚΑΒ...

Θεωρώντας ότι πρέπει να συνεχίσουμε την ιστορία των Trail Ride, αλλά και να κάνουμε τους απανταχού συμμετέχοντες να αισθάνονται ασφαλείς και σίγουροι, ζητάμε την θετική συμβολή των πιο έμπειρων αλλά και την πιο ανεξάρτητη και αυθόρμητη άποψη των «νεώτερων» πάνω στα ζητήματα ασφάλειας και όχι μόνο.

Κανείς μας δεν θέλει να ξαναζήσει τέτοιες στιγμές, κανείς μας δεν θέλει να βρεθεί σε ανάλογη θέση. Κανείς πλέον δεν θα αισθάνεται άτρωτος ή ασφαλής, και αυτό είναι κάτι που δύσκολα θα αλλάξει... Οι πληγές μπορεί να κλείνουν, αλλά τα σημάδια μένουν...

Θέλω όμως να μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια, με την συνείδησή μου ήσυχη, ότι έκανα και κάνω πάντα όσα περισσότερα μπορώ, ότι περνάει από το χέρι μου, για να διασφαλίσω όλους εσάς από οτιδήποτε στραβό παραφυλάει... Το στραβό που ποτέ δεν το ξέρουμε, καθώς -επιμένω- δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος μπούσουλας σε κάτι που χτίζεται και θεμελιώνεται εξ αρχής και χωρίς προηγούμενο.
Θέλω να επαναφέρω την αίσθηση της σιγουριάς σε κάθε αγωνιζόμενο, και την ικανοποίηση της συμμετοχής στα χείλη του. Με όποιο κόστος, με όποιο τίμημα!

Τα λύπη μου και τα σέβη μου προς την οικογένεια του Αλέκου είναι δεδομένα, και δεν αφορούν τα παρόντα.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ πρώτα από όλα στο Φώτη Δημητρακόπουλο, που πρώτα από όλα ως γιατρός και ως άνθρωπος δεν σκέφτηκε τίποτε άλλο από την φροντίδα του τραυματία. Ένα ευχαριστώ επίσης στον Γιάννη Καλογήρου και στον Γιώργο Κορολή που είχαν την τιμή και την ευκαιρία να ζήσουν τις τελευταίες του στιγμές παρέα...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ΛΕΜΟΚΑ που έκανε και κάνει ότι μπορεί.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους στάθηκαν και συμπαραστάθηκαν, όχι μόνο σε μένα αλλά στους έχοντες περισσότερη ανάγκη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις αρχές που βοήθησαν με τον κάθε τρόπο τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με τις ιδέες, τις απόψεις και τις πράξεις τους αναλύουν το παρελθόν και βλέπουν το μέλλον.


Για το Off Road Team
Δημήτρης Αθανασουλόπουλος
Τελευταία επεξεργασία από doc και 09 Ιαν 2008, 22:31, έχει επεξεργασθεί 1 φορά/ες συνολικά
Άβαταρ μέλους
doc
690cc
690cc
 
Δημοσιεύσεις: 2118
Εγγραφή: 16 Μαρ 2004, 12:41
Τοποθεσία: Εντός / Εκτός / επί τα αυτά

Ισως να ήμουν εγώ στη θέση του Αλέκου

Δημοσίευσηαπό LC8er » 09 Ιαν 2008, 19:05

Καθώς έχω απομακρυνθεί από τους θεσμούς των trail rides και rally raids είχα το ερωτηματικό αν πρέπει να καταθέσω τις σκέψεις μου&...όντας έξω - πλέον - από τον χορό.

Όμως αισθάνομαι ότι έχω να μοιραστώ κάτι μαζί σας...

Η εμπειρία μου στους αγώνες είναι σχετικά μικρή. Παρακολούθησα με επιτυχία το πρωτάθλημα rally raid 2006 και κάποια trail rides 2007. Έτρεξα κάποιους αγώνες enduro και συμμετείχα σε ένα διεθνή «αγώνα» (romaniacs).

Στην αρχή ήταν οι εντουροβόλτες με μεγάλα μηχανάκια... στη συνέχεια η ταρζανιές με μαστόδοντα και κάποια στιγμή με προσέλκυσε ο συνδυασμός πλοήγησης και ταχύτητας στα πλαίσια ενός αγώνα!

Γιατί αγώνας και όχι βόλτα με φίλους? Για νέες διαδρομές, για μέτρηση των ικανοτήτων/δυνατοτήτων, για βελτίωση και γιατί και στους αγώνες με φίλους τρέχουμε!!!

Όμως είδα τον εαυτό μου να ξεφεύγει....Τον είδα να πωρώνεται.... Το είδα να ρισκάρει.... Τον είδα να κινδυνεύει... Τον είδα να οδηγεί ζαλισμένος...για τον τσίνγκο...για ένα αρχείο pdf με το όνομά μου μέσα!

Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του Αλέκου.....σίγουρα....

Τα ερωτηματικά του Φώτη έχουν αφορούν θέματα ετοιμότητας της οργάνωσης για το απρόβλεπτο. Για την περίπτωση που ο κάθε ένας από μας βρεθεί στην ανάγκη άμεσης και άρτιας νοσοκομειακής περίθαλψης.

Μία από της προτάσεις μου θα είναι η θέσπιση ρόλου, υπεύθυνου για την ασφάλεια του αγώνα. Όχι εθελοντής αλλά μέτοχος της οργάνωσης με κατάρτιση και εμπειρία σε δύσκολες καταστάσεις (διασώστης, ιατρός κλπ), αλαφρωμένος από κάθε άλλη οργανωτική αρμοδιότητα. Μέριμνά του θα ήταν η εποπτεία της διαδρομής καθώς και σύνθεση μια ιατρική ομάδας και υλικών που μπορεί να αντιμετωπίσει πολυτραυματίες. Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για την ομάδα του κάθε promoter για ένα τέτοιο ρόλο! Ίσως να ήταν χρήσιμη και η επιβολή/χρηματοδότησή του από την ΕΛΠΑ/ΕΘΕΑΜ.

Αυτό που κυρίως όμως με προβληματίζει είναι οι συνθήκες που οδηγούν σε ένα ατύχημα και αγγίζουν τόσο τους οργανωτές αλλά κυρίως τους αγωνιζόμενους και την ψυχολογία τους:

- Πλαίσιο Αγώνα: Σαν αναβάτης, η αίσθηση που αποκόμιζα από τις οργανώσεις είναι αυτή του «φιλικού» αγώνα. Η τυπικότητα, ο ειδικός κανονισμός του αγώνα, ο τεχνικός έλεγχος και οι ποινές βοηθούν στην αντιμετώπιση μιας οργάνωσης με τον δέος που της αναλογεί.

- Αυτογνωσία ή τουλάχιστον προσπάθεια να απεγκλωβιστούμε από οποιαδήποτε μορφής πώρωση που το/τα φορουμς και οι παρέες καλλιεργούν. Ενθουσιασμός και χαβαλές συμβάλλουν στον αποπροσανατολισμό της ψυχικής κατάστασης ενός αγωνιζόμενου.

- Επίγνωση: Τι σημαίνει αγώνας. Πόσο σοβαρή υπόθεση είναι ένας αγώνας. Ποιοι οι κίνδυνοι? Τι σημαίνει για τον καθένα μας ένας μήνας με σπασμένο άκρο? Μία ζωή παραπληγικός? Μια οικογένεια χωρίς εμάς?

- Ενημέρωση: Στο πρόσφατο παρελθόν έχουν συμβεί ατυχήματα... αρκετά θα έλεγα (κυρίως σπασιματάκια) . Τις περισσότερες φορές αποσιωπούνται ή μειώνεται η σημαντικότητά τους ίσως για να μην αποθαρρυνθούν οι έτεροι αγωνιζόμενοι. Ας είναι τα παθήματα των άλλων μαθήματα δικά μας. Και ας βοηθά και η οργάνωση σ’ αυτό…

- Σχεδιασμός κ’ επιτήρηση αγώνων. Ναι υπάρχει η ΜΩΤ. Είναι η σωστή? Πόσα ΣΕΧ υπάρχουν για να την ελέγχουν? Σίγουρα χρειάζεται περισσότερο κόσμο αλλά θεωρώ ότι είναι απαραίτητος και θα βοηθήσει στον διαχωρισμό των «ειδικών» από τις απλές. Ειδικά τα ασφάλτινα κομμάτια θα έπρεπε να είναι σε νεκρό χρόνο.

- Λεφτά στον χώρο. Από εμάς στην αρχή, για να πειστεί το κράτος και οι χορηγοί ότι ο χώρος έχει μέγεθος, δυναμική και συνοχή.


Για μένα, το ανθρώπινο σφάλμα που ανέφερε ο geco είναι απορία εμμονής του αναβάτη για έναν στόχο. Αν κάποιος ψυχολόγος παρακολουθούσε το φόρουμ, θα μπορούσε να διακρίνει ακούσιες συμπεριφορές που εντείνουν την εμμονή στη διάκριση και την ανταγωνιστικότητα ακόμα και από τους πλέον μετριοπαθείς αναβάτες.

Η ζωή μας, μας ανήκει και δεν αναθέτουμε σε καμία οργάνωση την προστασία της. Μπορεί να μας σώσει αλλά μη μεταθέτουμε τις ευθύνες.

Η οργάνωση θα πρέπει να ασχολείται με την πρόληψη των ατυχημάτων, για την προστασία των αγώνων σαν θεσμό.

Και κάτι τελευταίο προς όσους αναβάτες το αντιλαμβάνονται: δεν υπάρχουν αργοί ή γρήγοροι οδηγοί. Υπάρχουν οδηγοί με μεγαλύτερη ή μικρότερη ανοχή/εξοικείωση στον κίνδυνο...

Θα κλείσω με τις τελευταίες γραμμές του pino και θα προτρέψω τον καθένα σας να συνεισφέρει με τις ιδέες του ή και την συνδρομή του!

Σε αυτούς που λένε ότι κάποιοι «πέθαναν κάνοντας αυτό που αγαπούσαν» ας σκεφτούνε αν πραγματικά αυτό ήταν που αγαπούσαν περισσότερο.

Σωτήρης Κοντολιός
LC8er
xrepia.gr-SCRAT team
_________________
Άβαταρ μέλους
LC8er
125cc Vespa GTR
125cc Vespa GTR
 
Δημοσιεύσεις: 242
Εγγραφή: 29 Δεκ 2004, 14:42
Τοποθεσία: ανατολικά...

Re: Off Road Team - Trail Ride Ταΰγετος 2007

Δημοσίευσηαπό fotisalp » 10 Ιαν 2008, 07:58

doc έγραψε:Σάββατο 8 Δεκεμβρίου.
Κυριακή πρωί, και στις 10:20* λαμβάνω τηλέφωνο από τον αγωνιζόμενο Γιάννη Καλογήρου που με ειδοποιεί για τραυματισμό του Αλέξανδρου Καλαποθάκη στην τουλίπα τάδε. Ρωτώ περίπου τι έγινε, τι έχει πάθει, ποιός είναι μαζί του. Πληροφορούμε ότι έχει χτυπήσει άσχημα στο σαγόνι, ότι γενικώς έχει χτυπήσει στο κεφάλι και δεν αισθάνεται καλά και ότι μαζί του βρίσκεται ο αγωνιζόμενος Γιώργος Κορολής που προηγούταν ελάχιστα από τον τραυματία, ο αγωνιζόμενος Φώτης Δημητακόπουλος που είναι και ιατρός, και ο ομιλών μαζί μου που μετακινήθηκε για να τηλεφωνήσει, καθώς στο σημείο του ατυχήματος δεν έπιανε κανένα δίκτυο κινητής τηλεφωνίας. Είχα την διαβεβαίωση, ότι τουλάχιστον αυτοί, θα παρέμεναν κοντά του.
-------------------------------------------------------------------------------------
Καταφτάνω την ώρα που κατέφθανε και το ασθενοφόρο, όπου αποβιβαζόταν με φορείο ο Αλέκος -με στοματοφαρυγγικό σωλήνα*- προς το τμήμα των επειγόντων.


Δεν καταλαβαίνω πώς στο τηλεφώνημά του ο Καλογήρου σου είπε όλα αυτά αφού όταν σε πήρε εκείνη την ώρα τηλέφωνο δεν τα ήξερε. Με τον Καλογήρου διασταυρώθηκα 2 χιλιόμετρα περίπου πριν το ατύχημα, στη φάση που αυτός απομακρυνόταν για να βρει σήμα κι εγώ πλησίαζα ανυποψίαστος (Ο Καλογήρου δεν ήξερε ποιος είμαι, τι είμαι κλπ...απλά διασταυρωθήκαμε με τις μοτοσυκλέτες).Προφανώς αναφέρεσαι σε πληροφορίες που έλαβες μετά, σε επόμενο τηλεφώνημα.
--------------------------------------------------------------------------------
Όπως έχω ήδη γράψει το ασθενοφόρο ΔΕΝ είχε σετ διασωλήνωσης. Στο αρχικό κείμενό σου κατέθεσες από άγνοια ότι ο Αλέξανδρος έφτασε στο νοσοκομείο διασωληνωμένος και πιθανώς δημιουργήθηκαν λάθος εντυπώσεις. Ο σωλήνας που είδες στο στόμα του Αλέξανδρου ήταν ένας στοματοφαρυγγικός αγωγός από το προσωπικό μου φαρμακείο που του έβαλα εγώ κατά την απόπειρα ανάνηψης.Χρησιμεύει μόνο για κρατάει τη γλώσσα στη θέση της. Ουδεμία σχέση έχει με αγωγό διασωλήνωσης. Η έλλειψη αυτή από τη μεριά του ασθενοφόρου-νοσοκομείου παραμένει κραυγαλέα. Ευχαριστώ για τη διόρθωση.
Τα υπόλοιπα από κοντά.

Φώτης Δημητρακόπουλος
fotisalp
125cc Vespa GTR
125cc Vespa GTR
 
Δημοσιεύσεις: 96
Εγγραφή: 02 Νοέμ 2006, 12:35
Τοποθεσία: Αθήνα

ΠροηγούμενηΕπόμενο

Επιστροφή στο Trail Ride, Rally Raid & Cross Country Rally

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη. Υπάρχουν 10 επισκέπτες