Αύριο βγαίνει από το νοσοκομείο ο πατέρας μου που έκανε εγχείρηση προστάτη μετά από 11 μέρες νοσηλείας
Γράφω αυτές τις λέξεις γιατί μου έκανε φοβερή εντύπωση η απίστευτη ταλαιπωρία μετά την εγχείρηση για τον ασθενή.
Η μέθοδος ήταν αναγκαστικά μια: Με άνοιγμα από πάνω. Διότι το μέγεθος του αδένα είχε γίνει 105mm
Αυτό γιατί απλά εδώ και 6 χρόνια που είχε ενοχλήσεις, δεν ασχολήθηκε
Μιλάμε για πολύ πόνο, κρίσεις πόνου αντίστοιχες με τις οδύνες του τοκετού, σε βαθμό που μαύριζε το πρόσωπο του, και είναι άνθρωπος που αντέχει, δεν είναι «μυγιάγκιχτος», τσουξίματα, αιμο-ούρηση και γενικά πόνος, πόνος, πόνος.
Αντίστοιχα 3 άλλοι στον ίδιο θάλαμο που εγχειρίστηκαν την ίδια μέρα με άλλη μέθοδο, απ' την ουρήθρα, μετά από 3 μέρες σηκώνονταν, και τη Δευτέρα που μας πέρασε βγήκαν. Χωρίς καθόλου πόνο και συμπτώματα. Διαφορετική κατάσταση δηλαδή εντελώς!
Δεν σας κουράζω άλλο, να θυμάστε, και να προσέχετε όχι μόνο τα κτήνη μας (σας) αλλά κυρίως τους εαυτούς σας
Αυτά
Κάνουν και πριξίματα. Τούμπανο σε κάνουν 