Λοιπόν ας αρχίσω εγώ.
Και θα μιλήσω μόνο για την πρώτη μέρα, επειδή τη δεύτερη δεν την έκανα. Κάποια "μηνύματα" που μου ήρθαν, με ανάγκασαν να πάρω το δρόμο της επιστροφής.
Η περιπέτεια για 'μένα άρχισε από το σαλόνι του ξενοδοχείου σε άνετο καναπέ με ζεστό καφέ όπως ακριβώς τον πίνω και πολλή ευγένεια από τους εκεί ανθρώπους. Και άρχισε όμορφα!
Στη συνέχεια το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε στις σταδιακές αφίξεις γνωστών και μη με τα θηριώδη τους οχήματα που έκαναν το νορμάλ 90άρι μου να μοιάζει με το στερνοπαίδι του Ιακώβ.
Ακολούθησαν οι οδηγίες και το φαγητό μέχρι σκασμού. Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα δευτέρα (δηλ. Σάββατο).
Ξεκίνημα με το road book στο ένα χέρι, το τιμόνι στο άλλο και αφού διανύθηκαν τα πρώτα, χωρίς ενδιαφέρον χιλιόμετρα του αστικού ιστού, φτάσαμε στα καλύτερα.
Εδώ τα πράγματα δυσκόλεψαν λίγο, επειδή έπρεπε να κοιτάζω με το ένα μάτι το δρομοβιβλίο, με το άλλο το δρόμο για να βρίσκω τα σημεία, με το ένα χέρι στο τιμόνι, με το άλλο να αλλάζω ταχύτητες, σελίδες, να διαγράφω τουλίπες, να μηδενίζω... αλλά το ευχαριστιόμουν. Ασχέτως αν πήγαινα πιο αργά. Εκδρομή ήταν.
Είχα χρόνια να χρησιμοποιήσω αυτού του είδους την πλοήγηση που μ' αρέσει πολύ. Όταν όμως κάθισε δίπλα μου ο Ηλίας (ο τρίτος επιβάτης του Μάνου με το trooper) και ανέλαβε αυτός την πλοήγηση και εγώ μόνο την οδήγηση τα πράγματα καλυτέρευσαν. Είχε πλέον αλλάξει και το τοπίο σε πολύ ωραίο και όλα μια χαρά. Εκτός από κάτι που έλειπε. Τη βροχή, που θα έκανε όλους μας να έχουμε περισσότερη δυσκολία-ευχαρίστηση, και σίγουρα με καταλαβαίνετε. Δυστυχώς η έλλειψη του λασπωμένου τερέν δεν ισοφαρίστηκε από μερικά μπες-βγες στο ποταμάκι. Από την άλλη πάλι, το νεροφάγωμα που έχασκε στα δεξιά του δρόμου -δεν θυμάμαι σε πιο ακριβώς σημείο- και η έλλειψη γεφυρώματος από τον εξοπλισμό μου, αν ήταν λασπωμένο, μπορεί να με κρατούσε... ακόμα εκεί.
Η διαδρομή ήταν εύκολη και ίσως να μην είχε πολύ ενδιαφέρον αν ακολουθούσαμε ο ένας πίσω απ' τον άλλο, έναν πλοηγό. Με τα r.b. όμως και μην ξέροντας πού θα πας όντας αναγκασμένος να βρεις το δρόμο σου, ήταν πολύ ωραία. Με βροχή πιστεύω θα είναι συναρπαστική και ελπίζω να την κάνουμε κάποια μέρα.
Φτάνοντας στο ποτάμι, επέλεξα να μην μπω στη διαδικασία αφαίρεσης του τροχού (είχα ήδη αρχίσει να λαμβάνω τα μηνύματα που προανέφερα), και απλά να περάσω απέναντι κάνοντάς το, όμως, λίγο πιο δύσκολο ακολουθώντας πορεία άλλη από τη σεσημασμένη. Άντε και λίγος εργάτης για το ανέβασμα της όχθης αφού έκανα το λάθος και σταμάτησα στη μέση του ποταμού χάνοντας τη φόρα που είχα.
Κάποια μικροπροβλήματα που δημιούργησε η άμμος σε τροχούς των Μανώληδων της παρέας, που διορθώθηκαν επί τόπου επιμυκήνοντας λίγο την περιπέτεια, ήταν ότι έπρεπε.
Αλλά δεν τέλειωσε εκεί.
Το πιο δύσκολο κομμάτι απ' όλα ήταν το βράδυ, η αναμονή μέχρι να φτάσει το δίκιλο με τα παϊδάκια στην ταβέρνα.
Ή μήπως όχι;
Μάλλον όχι.
Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν να σας βλέπω να φεύγετε την Κυριακή το πρωί, ενώ ήμουν αναγκασμένος να πάρω το δρόμο της επιστροφής.