ΤΕΛΙΚΑ, περάσαμε καταπληκτικά!
Προσωπικά μου θύμισε τις παλιές εκδρομές , που την κρίση μου μέσα
, τις έχουμε χάσει.
Η διαδρομή αξίζει χρυσό Φοίνικα,χρυσό Λέοντα,χρυσό Αλέξανδρο:
Ξεκίνησε με αρκετή σκόνη, πέτρα και ροντέο για λίγο , αλλά σιγά-σιγά γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Αρχίσαμε τα παιχνίδια , νεροφαγιές, παράσημα(γρατζουνιές) , όρεξη να'χεις...
Το περιβάλλον άρχισε να αλλάζει μπαίνοντας στο δάσος, τέρμα οι πέτρες. Χώμα , λάσπη και ελάχιστο χιόνι-πάγος έκαναν την εμφάνισή τους. Δυστυχώς το φετινό φθινόπωρο έχει ελάχιστο υετό και μην μου πείτε πως έχουμε χειμώνα αυτήν την εποχή! Να είσαι στην καρδιά του Πάικου και να μην κολυμπάς στη λάσπη , είναι κατάρα
.
Όσο προχωρούσαμε , τα σκαρφαλώματα και τα παιχνίδια δυσκολέψανε και χρειάστηκε η βοήθεια απο κάτι αμερικάνους εργάτες. Μετά την απαραίτητη στάση για το κοπή τη πίτα και φαγητό, συνεχίσαμε νύχτα πια για την επιστροφή προς την άλλη μεριά του βουνού , τα μεγάλα Λιβάδια. Αξιόλογα νεροφαγώματα , παγωμένη λάσπη , βουτιές, σε συνδυασμό με το σκοτάδι και την κούραση έκαναν την επιστροφή όμορφα περιπετειώδη.
Nikolas L200 συγχαρητήρια!