Μια συνεφιά προειδοποιούσε αλλά σιγά μη ξενερώναμε.
Μπαινοντας χώμα γλύστρα από δω γλύστρα απο΄κει. Αρχίζει ψιλόβροχο...και τα δύο 600ρια κινούνται με 100+χλμ. Πρόσφυση τέλεια και τα μυαλά στα κάγκελα (συγνώμη...στις λάσπες ενοούσα). Φτάνουμε στη βάση ενός πανύψηλου βουνου, ζωγραφισμένο από συνεχόμενες φουρκέτες.....
Τάπααααα λέμε και φύγαμε. Ελα όμως που ως άπειρος εγώ ήμουν με καλοκαιρινό γάντι.....
Κατά τα μισά του βουνού το ψιλόβροχο έχει γίνει μπόρα και τα σύνεφα ομίχλη(ε βέβαια, αφού τα διασχίζαμε.. ) Στην επόμενη φουρκέτα λοιπόν ο εγκέφαλος λέει πάτα φρένο να διπλώσει,τέρμα γκάζι και έστριψες...Ελα όμως που ήταν σαν να μην έχω δάχτυλα....Ευθεία λοιπόν και βουτιά με τα μούτρα σε νερόλακο:shock: . Δεν πειράζει, πάμε παμε λέω, να φτάσουμε τον joker. Στην επόμενη δεξιά πάλι η ίδια ιστορία και εγώ αγκαλια με ένα θάμνο:shock:
Ο κακομοίρης ο joker αραχτός πιο πάνω με το Αυστριακό 620 σε ρομαντική στιγμή με περιμένει. Τι να του εξηγήσω??? Βγάζω τα γάντια και βλέπω 10 δάχτυλα τούμπανα και μωβ!!!
Τι να κανουμε να διορθώσουμε το κακό, τρώμε στα γρήγορα δύο κρουασάν που είχαμε πάρει για κολατσιό, και χρησιμοποιώ τα σακούλια τους για γάντια!!!! Αluminium βλέπεις. Σε 10 λεπτά όλα οκ και τα δύο 600ρια κατεβαίνουν το βουνα με 100++χλμ.
ΑΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΑ ΓΑΝΤΙΑ...ΦΑΕ ΚΡΟΥΑΣΑΝ





