από martin » 10 Ιούλ 2009, 10:51
@Dr.Format
Αντί να απαντήσω εγώ (είμαι μόνο ένας ενθουσιώδης οπαδός αυτού του Φ Ο Β Ε Ρ Ο Υ trip) Θα προσκαλέσω στο Off-Road τον ιδρυτή της εν λόγο ομάδας (DEEPGREECE) να κατατοπίσει υπεύθυνα όποιον ενδιαφέρεται. (Έκανα λάθος για τον Απρίλη... τελικά είναι τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ).
Ήμουν από τους τυχερούς του trip του δεύτερου Σ.Κ του Ιουνίου και μπορώ να περιγράψω κάποιες από τις εμπειρίες μου.
Ξεκινήσαμε την παρασκευή 12 του μηνός το πρωί από την Κόρινθο για ένα GRide(έτσι το λένε) που θα κρατούσε τρία μερόνυχτα, κανένας από μας δεν ήξερε τίποτα και ο Στάθης ο Ζαχιώτης που ήταν η τρίτη του φορά, δεν έλεγε τίποτα στους νέους αν και αυτός ήταν που μας έβαλε ψύλλους στα αυτιά και μας ξεσήκωσε για το DeepGreece. Αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας σε ένα φυλασσόμενο παρκινγκ που μας περίμεναν δυο Unimog U1500 και ένα 110αρι Defender.
Έπαθα πλάκα με αυτά που είχαν κάνει οι άνθρωποι στα Unimog. Το κουβούκλιο (Κλειστό roll Gage) των επιβατών είχε δύο οθόνες στην οροφή, που ήταν συνδεδεμένες με κάμερες τοποθετημένες μπροστά και πίσω από το όχημα.
Δίκτυο Lan με σύνδεση στο Internet και mini laptop για την κάθε θέση, προσαρτημένο σε ένα περίεργο πτυσσόμενο λαστιχένιο μπράτσο. Βλέπαμε όλη τη Διαδρομή στο Google Earth και γώ έστειλα και μερικά emails… Τα εννιά καθίσματα ήταν σε τρεις ευρύχωρες σειρές και είχαν φαρδιές ζώνες τεσσάρων σημείων. Κάτω από κάθε κάθισμα υπήρχε ένα box kit με πυροσβεστήρα, σωσίβιο, δυο foil "διαστημικές" κουβέρτες, ένα πλήρες φαρμακείο (είχε από λαβίδες, αιμοστατικούς, δραμαμίνες, φάρμακα για την υπέρταση, χάπια για το νερό, μέχρι και νάρθηκες), μια χημική θερμάστρα και μια περίεργη σκηνή δυο ατόμων που φούσκωνε ακαριαία με φιαλίδιο διοξειδίου του άνθρακα. Φυσικά οι περισσότεροι προτείναμε να αγοράσουμε όλο το kit όπως ήταν.
Για μια ώρα μας έκαναν μάθημα επιβίωσης στα βουνά και πρώτες βοήθειες. Μας είπαν μεταξύ άλλων, πώς να προφυλαχτούμε από κεραυνό, πώς να αντιδράσουμε σε περίπτωση ανατροπής του οχήματος και τι να κάνουμε για να βρούμε νερό και τροφή στα αγριώματα των βουνών. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι αυτό το σιβυλλικό που είχε πει ο Ζαχιώτης, «ότι θα μας φύγουνε τα τσίσα» ήταν κάτι που έπρεπε να πάρω στα σοβαρά και ενδεχομένως κυριολεκτικά. Τότε ήταν που μας μοίρασαν τις υπεύθυνες δηλώσεις περί προσωπικής ευθύνης κι ήρθε κι έδεσε. ( Αν θέλετε μπορώ να ανεβάσω κάπου το πλήρες κείμενο). Περιληπτικά περιέγραφε κάθε τι που θα μπορούσε να σου συμβεί αλλά και μερικά που «δεν υπήρχαν»!!
Το πλήρωμα του δικού μας οχήματος ήταν ο John (Αμερικάνος που μιλάει αστεία ελληνικά ) Οδηγός, ο Κώστας – Πλοηγός(τρελό γέλιο), και ο Μανώλης – Μηχανικός και όταν με το καλό επιβιβαστήκαμε όλοι είχε ξημερώσει πια και ξεκινήσαμε για τη Ζήρια.
Χέστηκα πάνω μου, και συγγνώμη για τα γαλλικά, μα δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Είμαι επαγγελματίας οδηγός και ιδιοκτήτης ενός «Χωματερού» Disco και πίστευα ότι το χωμα το΄χω. Έχω κάνει πολλά μίλια off-road σε διάφορες χώρες και είμαι έμπειρος σε πρακτικά κάθε είδους τερέν, αλλά αυτό δεν το’χα ξαναδεί. Μπήκαμε σε ένα χωματόδρομο γεμάτο νεροφαγώματα και ο John έδωσε ρεσιτάλ και μαλλιά κουβάρια, και όλα ήταν ωραία και συγκινητικά μέχρι που σε μια στροφή το παλικάρι πήγε ευθεία και ευθεία ήταν γκρεμός!!! Η οθόνη που έδειχνε το δρόμο μπροστά, ξαφνικά γέμισε με ουρανό και αμέσως μετά τα πάντα έγιναν χώμα βράχια και κλαριά. Αν δεν ήμασταν δεμένοι με τις ζώνες θα είχαμε φύγει όλοι. Το Unimog κατάπινε βράχους σα στραγάλια και μας κατέβαζε στην πλαγιά – γκρεμίλα με ευκολία που δεν πίστευα. Κάτι είχαν κάνει με τις αναρτήσεις και δεν κοπάναγε δημιουργώντας την αίσθηση ότι πλάναρες πάνω από τα εμπόδια χωρίς να χτυπιέσαι σα χταπόδι και αυτό ήταν το πιο φοβιστικό πράγμα. Ο φόβος μετριαζόταν κάπως αν κοίταγες τις οθόνες γιατί σε αποστασιοποιούσαν λίγο από την πραγματικότητα, αλλά μόνο λίγο. Στο καπάκι μπαίνουμε σε έναν χείμαρρο με κάτι τεράστια βράχια στην κοίτη του και πλατάνια παντού γύρω. Το τοπίο ήταν καταπληκτικό αλλά δε νομίζω να το πρόσεξε κανείς γιατί ο John πήγαινε ίσια πάνω σε έναν ογκόλιθο με ύψος τρία με τέσσερα μέτρα. Είχαμε πάνω από 50 μοίρες κλίση και σκαρφαλώναμε στο βράχο όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να ουρλιάξω Σταμάτα να κατέβω.
Τέλος πρώτου μέρους
BTW Αν θέλετε να συνεχίσω πείτε μου γιατί είναι ψιλοκουραστικό να γράφω χωρις να έχει ενδιαφέρον.