από KT4X4 » 07 Φεβ 2007, 11:28
Σε απάντηση του φίλου Giagoula που ρώτησε.
Ίσως να σας κάνει εντύπωση αλλά το καλύτερο τετρακίνητο σε συμπεριφορά στον πάγο ή σε λίγο χιόνι από αυτά που είχα στο παρελθόν ήταν το Panda 4Χ4. Φόραγε ελαστικά Ohtsu (falken στη συνέχεια), και με άφηνε έκπληκτο από την σταθερότητα του και την πρόσφυση σε σκληρό/μαλακό χιόνι χαμηλού ύψους και στο πάγο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φορά πηγαίνοντας για Προυσσό από Ναυπακτία και πριν γίνει άσφαλτος φυσικά, συναντήθηκα με Pajero (το παλιό) και σε ανηφορική φουρκέτα με χιόνι σκληρό και παγωμένο το Panda ανέβηκε με τη μία ενώ το pajero δεν ανέβηκε ποτέ (το κατέγραψα μάλιστα σε κάμερα γιατί δεν θα με πίστευε κανείς. Επί 20 λεπτά έγραφα video μέχρι που τελείωσε η μπαταρία. Δεν υπήρχε info-lithium τότε!).
Βέβαια όταν τα πράγματα ζόριζαν, η έλλειψη αργού ήταν έντονη αλλά την κατάσταση μετρίαζε κάπως η κοντή πρώτη και το χαμηλό βάρος. Πάντως με το Panda έχω διασχίσει ολόκληρη την Ελλάδα, από Καραντερέ μέχρι Ταίναρο, δεν με άφησε ποτέ παρά την τρομερή κακομεταχείριση.
Από τα υπόλοιπα νομίζω ότι το Niva ήταν αυτό με την καλύτερη συμπεριφορά στο χιόνι/πάγο καθώς και με την καλύτερη πρόσφυση. Είχε αυτό που λέμε "καλό πάτημα" και φυσικά ως "εργαλείο" δεν το λυπόσουν πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι το Niva σε ωθούσε να κάνεις μέχρι και παράτολμα πράγματα και να παίρνεις ρίσκα που καλό θα ήταν να μην τα παίρνεις.
Τα Suzuki ήταν πολύ καλά και τα δύο. Το Samurai μου θύμιζε ψηλό Panda, είχε εκπληκτικές ικανότητες αναρρίχησης αλλά σε γλιστερά εδάφη ήθελε προσοχή όπως και σε σημεία με έντονη κλίση (Εκεί που το Niva δεν είχε κανένα πρόβλημα). Τέλος ήταν το χειρότερο για την μέση καθότι το πιο σκληρό.
Το Grand Virata (κοντό), ήταν η χρυσή τομή ανάμεσα στα προηγούμενα. Χώροι κοντά στο Niva με απείρως πιο ποιοτικό εσωτερικό και κατασκευή και δυνατότητες στο 85% του Niva. Με λίγο ύψος που του είχα δώσει (+3cm με προσθήκες) και λάστιχα 205R16 (29 ιντσών αντί για 27,5 που φοράει κανονικά), το αυτοκίνητο έγινε πολύ καλό, σχεδόν σαν το Niva χωρίς καμία σημαντική παραχώρηση σε οδική συμπεριφορά.
Το Discovery ήταν οικογενειακό αυτοκίνητο από καινούργιο. Απλώς κυκλοφορούσε μόνιμα στην Πάτρα και εγώ το χρησιμοποιούσα 3-4 φορές το χρόνο. Κάθε φορά όμως που το οδηγούσα ένιωθα αρχοντικά ρε παιδιά. Τι να λέμε τώρα. Προσωπικά εγώ το αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Ήταν ίσως αυτή η αίσθηση του οδοστρωτήρα, αυτή η αίσθηση ότι δεν θα σταματήσει πουθενά, άσχετα από την ανακρίβεια στην πραγματικότητα. Όμως είναι η αίσθηση αυτή που σου μένει και που βέβαια την μοιράζεσαι με την παρέα σου στο άνετο εσωτερικό και κουβαλώντας του κόσμου τις αποσκευές.
Συγνώμη για το μακροσκελές.
Φιλικά
Κωνσταντίνος