Φαντάζομαι ότι, όπως κ εγώ, έχουν υπάρξει στιγμές με τη μοτό σας που νιώσατε 'σούπερ', είτε λόγω ιδιαίτερης φάσης είτε απλά λόγω συγκυρίας. Γιά μένα είναι αμέτρητες αυτές οι 'στιγμές', όπου νιώθεις ανάλαφρος από ευφορία [όχι εφορία ] κ λές: "this is it"!
Ας γράψουμε λοιπόν 3 ξεκάθαρα 'χαρούμενες στιγμές' κ 3 'στιγμές ανακούφισης' (ξέρετε...τότε που πιάνουν οι προσευχές).
Χαρούμενες
- η 1η μου βόλτα με το πρώτο μου μηχ/κι, ένα 'μίνι' Fantic super rocket, 3/1975.
- η έξοδος από σφιχτή χωμάτινη στροφή με [ελεγχόμενη] σούζα, κλίση κ διώξιμο πισινού με Suzuki PE 175 (αμορτισεράτο), κάπου το 1985.
- η άφιξη στη πατρίδα από Αγγλία, πάνω σε ένα αερόψυκτο RD 250 (6-άρι, εεε...τςςς-κςςς), καλοκαίρι 1982.
Ανακούφιση
- μονοήμερη 600άρα (χλμ) βόλτα, σόλο κ άρρωστος, με Le Mans III 850 (κλιπονάτο, γιά όσους δεν κατέχουν) διάσχιση διάσελλου [χώμα/χιόνι] κάπου κοντά στον Κοσμά κ αδύνατον (λόγω γλίστρας/βάρους/εξάντλησης) να πάω είτε εμπρός είτε πίσω. Στο τέλος απίθωσα τη μηχανή μαλακά κάτω κ την γύρισα 180 μοίρες τραβώντας απ'το κλίπ-όν, γλυστρώντας χωρίς τη παραμικρή ζημιά στο παγωμένο χιόνι.
- 2η δοκιμή (μετά από 30 χρόνια!) του ανηφορικού μονοπατιού από παραλία Ραμνούντας πρός πάρκιγκ αρχ. χώρου Ραμνούντος, με Gas Gas Pampera 250 (τρέϊλ). Αφού τράβηξα τα εξ'αμάξης γιά να το ανεβάσω από κατσάβραχα κ γκρέμια κ με σκασμένο πισινό...φτάνω σε συρματόπλεγμα που μου έφραζε το δρόμο...πρός τη σωτηρία. Με το ψάξιμο βρήκα τρούπα
απ'όπου 'πέταξα' το πανάλαφρο μηχ/κι κ γύρισα Ατέεν με φλάτ πισινό κ πατιλίκια!
- [αναμένεται λόγω δουλιάς]