από superspy » 18 Μάιος 2005, 23:13
Αγορά αγροτεμαχίου μετά ανατάξεως (Νο 4444)
Μια βδομάδα πριν το πρώτο «ιστορικό» πλέον Trail Ride Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΝΗΘΑΣ, Κυριακή μεσημεράκι.
Έχω πάει – και πάλι – για ένα έλεγχο της διαδρομής….
Ο καιρός ιδανικός, ψιλοβρόχι, από το καλό – αυτό το ψιλό, που δε σε κάνει να σταματήσεις για αδιάβροχα, αλλά κάνει εσένα και τη φύση μούσκεμα μέχρι … το κόκαλο....
Βρίσκομαι στην στάνη, λίγο πριν το «καλό» κομμάτι με την φυτευτή, πριν το Εκκλησάκι τις Αγ. Παρασκευής.
Σβέλτος ρυθμός και «κόβω» μπροστά μου τρία 4Χ4, το πρώτο ένα ήταν ένα Lada.
Κόβω ρυθμό, κορνάρω και «ψυχολογώ» την κατάσταση. Βλέπω στον καθρέπτη το βλέμμα του οδηγού.
Με παίρνει πρέφα και μου ανοίγει δρόμο.
Δεύτερο αυτοκίνητο – δε θυμάμαι τι- και επανάληψη του ίδιου σκηνικού.
Τρίτο ένα Grand Cherokee.
Πάμε για μια ακόμα επανάληψη, το τετρακίνητο κάνει απότομα δεξιά, φαντάζομαι ότι με έχει δει και ο δρόμος με τη φυτευτή (ξέρετε τώρα…. από αυτή την αγαπημένη μου) απλώνεται μπροστά μου.
Ανοίγω και... το 4Χ4 κάνει ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ... την ώρα που είμαι 8-10 μέτρα από αυτό!!!!! - δε με είχε δει και εγώ το πήρα πιο ελαφρά....
Μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου – το Cherokee ή το δέντρο – το Cherokee ή το δέντρο;
Τελικά βρίσκω τη μέση λύση της ... οικειοθελούς πτώσης κάπου ενδιάμεσα....
Σέρνομαι – αν είναι δυνατόν – πάνω στην ψιλογλίτσα και στις φυτευτές, σχεδόν σαν να έπεσα στην άσφαλτο...
Σταματάω 4-5 μέτρα παρακάτω και... (το κλασσικό) σηκώνομαι αμέσως!
Οι επιβαίνοντες στα δυο πιο πίσω 4Χ4 έχουν δει όλη τη φάση και έχουν ήδη κατέβει να βοηθήσουν, μαζί με το πλήρωμα του πρώτου 4Χ4, που... δεν ξέρει από πού του έσκασα...
- Είσαι καλά
- Ναι εντάξει είμαι μην ανησυχείτε!
- Έλα να σε βοηθήσουμε να την σηκώσεις
- Αφήστε θα τη σηκώσω μόνος μου
- Κάτσε να βάλουμε ένα χεράκι
ΟΚ το ΚΤΜ είναι στο stand, αλλά διάολε με «ψιλοκαίει» το δεξί μου χέρι...
Μια ματιά αρκεί... - μη δώσουμε και ... στόχο!
Κάτι τρέχει με τον παράμεσο: σε προσπάθεια να τεντώσω τα δάκτυλα ευθεία, αυτός κοιτά πάνω δεξιά σε μια «αφύσικη» θέση.
ΩΧ!
- Άντε παιδιά, δεν έχω τίποτα συνεχίστε εσείς και φεύγω και εγώ!
Καβάλα και πάμε –σκέφτομαι- τώρα που είναι ακόμα ζεστό, γιατί σε λίγο, θα έρθει η αγκύλωση...
Διάολε, ο πιο σύντομος δρόμος επιστροφής, είναι από τον πετρόδρομο....
Όπου φύγει – φύγει, χωρίς δυνατότητα πλέον για να πατώ μπροστινό φρένο.
Το γάντι δε το έβγαλα, παρά μόνο, όταν βγήκα – μετά από 18 χιλιόμετρα – στην άσφαλτο στη Φυλή.
Ο παράμεσος την είχε ακούσει καλά. Κάπου «βρήκε» την ώρα που σερνόμουνα στις φυτευτές και «γύρισε».
Μέχρι να φτάσω σπίτι, το χέρι είχε πάθει αγκύλωση (διαδικασία προστασίας από τον οργανισμό)
Τελικά δύο ώρες μετά το δάκτυλο ήταν πάλι στη θέση του.
Ο doctor ήθελε να μου το γυψάρει με το ζόρι για 15 μέρες, τελικά τα βρήκαμε με ένα ζιμμεράκι.
Τη Δευτέρα πήγα στη δουλειά με το αυτοκίνητο –βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή – το Σάββατο, έβγαλα το ζίμμερ, ξεκίνησα την ... κατ’ οίκον ... φυσιοθεραπεία και ... την Κυριακή το πρωί, έδωσα την εκκίνηση στο Trail Ride και έκανα και τη σκούπα...
Υ.Γ. Το παλικάρι με το Cherokee, έτρεξε στο Trail Ride!
Grand Erg Oriental...
Στάσου.... Μύγδαλα!