Μικρό κείμενο ημερολογιακής μορφής, σχετικά με το τι μπορεί να πάθει κανείς όταν ΔΕΝ είναι ενήμερος για μερικά πραγματάκια (βλ. το athens enduro 2006).
Την ογδόη πρωινή ώρα, σε έναν μικρό ιππικό όμιλο στη Σταμάτα, αποφάσισα πως η μέρα ήταν καλή και ο καιρός επίσης, για να πάω μια βόλτα με το άλογο... Και επειδή την προηγούμενη μέρα είχα δει όοοοοοοοοολο τον καλό εντουρόκοσμο να περνάει δίπλα από τις εγκαταστάσεις μας, έκανα και την (ηλίθια ίσως?) σκέψη, οτι την Κυριακή θα υπήρχε άλλη διαδρομή, από αλλού...
Ανέβηκα λοιπόν και ξεκίνησα χαλαρά και ωραία, πρωινή βολτούλα και έτισ, και σκεφτόμουν πως αν ήμουν τυχερή, μπορεί να έβλεπα από μακριά τη διαδρομή. Ακόμα δεν είχε ακουστεί τίποτε στο βουνό, πέρα από τα κλασσικά σκυλιά που κάπου τα έχουν κλεισμένα και φωνάζουν, ΜΕΧΡΙ τη στιγμή που αποφάσισα να περάσω ένα γεφυράκι. Σε λιγότερο από ένα λεπτό, βρέθηκα να κοιτάζω έναν εντουρά (που απ'ότι κατάλαβα, του έκοβα τον δρόμο κανονικότατα...) και με ένα άλογο στα πρόθυρα υστερίας από κάτω μου. Και αφού κατάφερα να κάνω στο πλάι, έφυγε το μηχανόβιο πλάσμα φωνάζοντας κάτι σαν "εεοοντεεεαλοιιι" που για μια στιγμή δεν κατάλαβε τι σήμαινε. Την επόμενη στιγμή όμως πέρασαν άλλοι 3 στα καπάκια και συνειδητοποίησα πως μου έλεγε κάτι σαν"έρχονται και άλλοι"!!!Μου φάνηκε καλή ιδέα να αφήσω την βόλτα για άλλη Κυριακή, και τους ανθρώπους να κάνουν με την ησυχία τους τον αγώνα. Βέβαια, όταν είσαι πάνω σε ένα άλογο με νευρική κρίση και από παντού να ακούγονται μηχανές (ααααααααχ και να μυρίζει λάδι), το να πας προς οποιαδήποτε κατεύθυνση δεν είναι εύκολο πράγμα και αναγκαστικά κάναμε αρκετές στάσεις για να ηρεμίσει, γεγονός που μου έδωσε την ευκαιρία να χαζεύω όσους τρέχανε (τα ποπ κορν λείπανε).
Και αφού κατάφερα να φτάσω πίσω στους σταύλους και μέχρι το μεσημέρι να τελειώσω με τις προπονήσεις και λοιπές αλογοκαταστάσεις, πήρα τον καφέ μου, βρήκα μια μάντρα ψηλή και ωραία, και έκατσα να δω την υπόλοιπη διαδρομή...
Λοιπόν ναι, αυτό το χαζό που καθόταν σε ένα άσχετο σημείο πάνω σε μάντρα, όχι μόνο σας χάζευε, αλλά και σας ΖΉΛΕΥΕ απίστευτα όλους όσους τρέχατε.
Εν ολίγοις να πω, οτι μου φτιάξατε τη μέρα, και σόρυ σε όσους έκοψα το πρωί τις διαδρομές