Μπορώ και εγώ να πω... τις εντυπώσεις μου;
Ναι.... νομίζω ότι μπορώ....
Η οργάνωση άριστη, οι εθελοντές καταπληκτικοί (και εμφανίσιμοι!), το κλίμα ήταν πολύ καλό, πριν, κατά τη διάρκεια και στον τερματισμό (εντάξει υπήρχαν και εξαιρέσεις), ο καιρός καλός.
Η διαδρομή, ήταν πολύ γρήγορη, πολύ μικρή (τα 185 χιλιόμετρα τελειώνουν νωρίς), με μηδενικές δυσκολίες και έτσι το αποτέλεσμα ήταν να βγει η ΜΩΤ άνετα με ασφάλεια και μόνο ο παράγοντας χάσιμο, οικόπεδο, ζημιά κλπ να την χαλάει... (θα... δείτε παρακάτω..)
Το roadbook ήταν σωστό καθώς και οι μετρήσεις αλλά... πολύ λεπτομέρεια και μεγάλο κείμενο δεξιά, δε χρειάζονται τόσο πολλές οδηγίες.... σε λίγο θα μας είχατε και γραφτά απο rally....
-------
Τι θυμάμαι:
Τον Βαρβαγιάννη που είναι άριστος πλοηγός να λύνει με αποφασιστικότητα απορία για το «τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής» σε μια πολύπλοκη διασταύρωση στο μοναστήρι.
Το Δουνάκη με το BMW 1200 να κατεβαίνει μαλλιοκούβαρα το γλιστερό κομμάτι με την πέτρα και το χάος δεξιά (κρίμα για τη ζάντα σου!)
Τον Σούλιο που έχει εξελιχθεί ΠΟΛΥ να μανατζάρει το τέρας του με ευκολία στα σφικτά.
Τα χαμόγελα των πιτσιρικάδων που είχαν σταθεί σε ένα δύο σημεία και χαιρετάγανε
Τι θέλω να ξεχάσω....
Τη γκρίνια που και πάλι έκανε την εμφάνιση της....
Τη δουλειά που θέλει η μοτοσυκλέτα μου ....
Λίγο από τη διαδρομή και τις αγορές μου:
Από τον πρώτο ανεφοδιασμό και μετά πηγαίναμε μαζί συνέχεια με τον Αλέξανδρο πότε ο ένας εμπρός – πότε ο άλλος.
Διατηρήσαμε ένα καλό ρυθμό και με ελάχιστα χασίματα, ξεκινήσαμε να κάνουμε το τελευταίο κομμάτι, μετά τον δεύτερο ανεφοδιασμό με κάτι λιγότερο από 6 λεπτά καθυστέρηση μια και ... χαζοβιολούσαμε αρκετά στο δρόμο. (Εκ των υστέρων, θα καλυπτόταν άνετα, αφού μετά τον ανεφοδιασμό ήταν φλαταδούρα)
Σε κάποιο σημείο σε μια αριστερή με μέτρια ταχύτητα έγινε ένα καλό σκουλουμούρθι..... μου έσπασε η βάση στήριξης του κεντρικού σταντ κάπου βρήκε ταυτόχρονα άσχημα η μοτο και .... βρέθηκα στον αέρα!
Φουντάρισα δεξιά του δρόμου περίπου 1,5 μέτρα απο κάτω στην πλαγία και σφήνωσα σε ένα ρυάκι...
Ωραία... το κάναμε π0^τ@ν@ το μηχανάκι....
Βάση road book; Σπασμένη
Όργανα; το ένα δεξιά το άλλο αριστερά να κρέμονται μόνο από τα καλώδια
Το σταντ; στον κόσμο του και το χειρότερο... η μοτο σφηνωμένη ψιλοανάποδα με ένα βράχο εμπρός.
Ωραία 2... Και τώρα;;
Επιστροφή στα βασικά:
Πρέπει αρχικά να σηκώσουμε το μηχανάκι...
Βάλε κόντρα από δώ, σπρώξε από κει ωραία το σηκώσαμε από την λούμπα.
Α... τι καλά το τιμόνι κοιτάει αριστερά και ο τροχός ευθεία...
Για να δούμε θα πάρει;
Τσκ, τσκ,τσκ μπραου... Ωραία 3.
Όμως είμαι στην πλαγία με τη μούρη κάτω 3 μέτρα πλέον από το ανάχωμα του δρόμου και πρόσβαση δεν έχει...
Ας κατεβούμε να δούμε που μπορούμε να πάμε... τελικά σε πενήντα μέτρα η πλαγιά τελειώνει σε .... κενό και μόνο πίσω μπορώ ( ;;; ) να πάω.
Ξανά το μηχανάκι κάτω (είμαι ακόμα στην πλαγιά και η κλίση είναι αρκετή), το τραβώ από την ουρά το γυρίζω και πλέον με τη μούρη προς τα επάνω σκέφτομαι.... έχω μια ευκαιρία μόνο, πρέπει να βάλω δευτέρα κάπου μέχρι το ανάχωμα ώστε να έχω αρκετή φόρα να το ανέβω και με λίγη τύχη θα «σκάσω» πάνω στο δρόμο (αρκεί να μην περάσει κανείς εκείνη την ώρα).
Κλακ - πρώτη μέσα, όρθιος με το τιμόνι να κοιτάει αλλού και πάμε.... δευτέρα στην πρώτη ευκαιρία και το ανάχωμα γκάπ – παφ σκάω στο δρόμο.
Καλά πάμε... βγήκα και στο δρόμο – λιώμα στον ιδρώτα – είναι ώρα να δούμε που χτυπήσαμε....
Πονάει λίγο γόνατο, δεξιά ώμος, το παλιό σπάσιμο στον καρπό και έχω ψιλό διαλύσει την μπότα (δεν τη γλιτώνει αυτή τη φορά... πρέπει να την αλλάξω...)
Στο μηχανάκι τώρα... τα είπαμε και πρίν... δε βλέπεται... το road book και τα όργανα κοιτούν προς τα κάτω.... έχει σπάσει εντελώς η βάση και το όλο σύμπλεγμα κρατιέται από την επαφή με το έδαφος από τα καλώδια...
Επί το έργο:
Ζιπάκια παντού πρόχειρο δέσιμο να μην μας φύγουν στο δρόμο. Όμως που να τα πιάσω;
Τελικά τα δένω όλα μεταξύ τους σφικτά στον αέρα και μαζεύω τα καλώδια της πλεξούδας με ταινία έτσι ώστε τουλάχιστον να είναι ψιλό όρθια!
Όμως χρησιμοποίησα όλα τα ζιπακια στα όργανα και δεν έχω να στηρίξω το κεντρικό σταντ με κάτι!
Θυμήθηκα το ανταλλακτικό συρματόσχοινο για το συμπλέκτη, το κάνω θηλεία και το δένω (όσο μπορείς να δέσεις ένα συρματόσχοινο) στη σχάρα.
Ώρα για το τιμόνι:
Σκατά έχουν μετακινηθεί οι βάσεις στήριξης και θέλει λύσιμο από κάτω από την πλάκα και και και.... το χέζουμε θα πάμε έτσι.
Ένα κοίταγμα στο ρολόι και είμαι πλέον 18 λεπτά πίσω – έχασα κοντά ένα τέταρτο από το – έβγα!
Στην απέναντι πλαγιά ακούω μοτοσικλέτα.
"Καβάλα να φύγουμε το οικόπεδο είναι εξασφαλισμένο εδώ...."
Θα ξανάρθω!
Για να πηγαίνω στην ευθεία, πρέπει να στρίβω! Θα το συνηθίσω και αυτό, όμως έχει σπάσει ο διακόπτης του road book και τώρα πρέπει σε κάθε διασταύρωση να σταματάω και να γυρίζω με το χέρι το χαρτί – αφού πρώτα σηκώσω και το κοντέρ που είναι μέσα στη μέση...
Τέλος το παιχνίδι, ο σκοπός είναι να μπορέσουμε να κάνουμε τα υπόλοιπα 45 χιλιόμετρα μέχρι το τέρμα...
Θυμήθηκα και τον Αλέξανδρο – που είναι το πανί;
Βρήκε φλαταδούρα τώρα και δε πρέπει να έχει ισιώσει πουθενά... Θα βγάλει τα ζιπάκια απο το γκάζι στον τερματισμό.. Ούτε που θα κατάλαβε ότι λείπω...
Στο επόμενο ΣΕΔ ο άνθρωπος μου έδωσε και μια υφασμάτινη ταινία – να έχω καβάτζα αν μου διαλυθεί εντελώς το μηχανάκι! (!!!)
Και φτάνω και στο ποτάμι...
Ούτε συζήτηση για να περάσω γρήγορα και όρθιος: θα διαλυθούν όλα από το κούνημα!
ΟΚ ας πάμε σίγα – πλάφ μέσα στο ποτάμι...
Όχι ρε π0^στη μου, έπεσε μέσα, έπεσαν και τα road book – κοντέρ και συναφή γίνανε όλα κώλος....
Ευτυχώς βάζει ένα χεράκι ένα παλικάρι με .... σκαρπίνι και το σηκώνουμε!
Πρώτη σκέψη, έχει πάρει νερά το φιλτροκούτι.
Πάτημα στον αποσυμπιεστή τσκ, τσκ, τσκ για λίγο μπράου και... πάμε.
Δεύτερη σκέψη... γαμώτ... μπροστά στην κάμερα βρήκα να χυμάρω;
Όπου φύγει φύγει.... αλλά στην επόμενη άσφαλτο....
Νερά στο καρμπυρατέρ + βρεμένο σύμπλεγμα καλωδίων ...ε...τώρα τέλος....
Σταματάω δεξιά με όση φόρα είχα σε ένα μαντρί και ψάχνω τον τσοπάνο...
«Καλησπέρα... μπας και σου βρίσκεται ένα 21;»
Με κοιτά με γουρλωμένα μάτια: «Γεια σου παλικάρι μου.... κάτσε να δώ...»
Με τα πολλά ψάχνει δε βρίσκει...
Αρχίζω και σκέφτομαι πώς θα πάω το ΚΤΜ πίσω;
Από το δρόμο ακούγεται φασαρία... είναι οι πρώτες μοτοσικλέτες ... φτάσανε ήδη...
Μήπως τελικά στην κατάσταση που ήταν το μηχανάκι, έπρεπε να είχα περάσει το ποτάμι με... τα πόδια;
Κοίτα να δεις μαλακία τώρα... και πως θα το πάω σπίτι;
Κάνω άλλη μια προσπάθεια... ξελιγώνω τη μπαταρία με τον αποσυμπιεστή πατημένο, τραβάω τσοκ, βαράω μια μέτρια με τη μανιβέλα... μπαμ, τσουφ...
- κοντά είμαστε – θα πάρει, ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.
Μια, δυο – τρεις, μπράου... πήρε, πάμε: βήχει και ξερνάει, αλλά ΠΑΜΕ!!!!!
Στην επόμενη διασταύρωση τσουφ, άντε πάλι...
Πάμε πάλι τσοκ, μια – δυο –τρεις τσαφ-μπραου-τσαφ-μπραου πάμε πάλι...
Τελικά στην υπόλοιπη διαδρομή μέχρι τον Μανταλιά στο stop, κάθε φορά που σταμάταγα έσβηνε και δώστου πάλι....
Ευτυχώς που ήταν φλαταδούρα και σερνόμουν εύκολα...
Κοίτα να δεις που τελικά θα πάω καβάλα σπίτι!
Ώπ.... δεν είναι δυνατό, σκόνη μπροστά μου, μα... ποιόν έφτασα;
Αναγνωρίζω το Lada του Κωνσταντόπουλου, πλησιάζω κοντά κοιτώ τον δεξί τροχό, αρχίζει να πηγαίνει δεξιά: Α... ωραία, με είδανε και κάνουν στην άκρη να περάσω να μην τρώω σκόνη.
Ανοίγω γκάζι για αριστερά αλλά γαμώτ... το μάτι στον αριστερό τροχό και ο εγκέφαλος να δίνει σήμα ότι... κάνει αριστερά και εεεεεερχεται... πάφ... αγόρασα και ένα θάμνο για το σπίτι....
Ωραία τώρα έχουμε και λουλουδικό για τη γυναίκα....
Τους φτάνω πάρακατω... Πιάνουμε την κουβέντα: έχει σπάσει το ακρόμπαρο και... ο ένας τροχός κοιτά δεξιά και ο άλλος όπου θέλει...
Ρε Tazmania έπρεπε να το είχα καταλάβει, αφού έτρεχες εσύ! Πάμε για μπύρες τώρα!
Στην παραλία φτάνοντας δίνω το καρτελάκι μαθαίνω ότι έχει έρθει μόνο ο Αλέξανδρος!
Μα καλά που είναι οι άλλοι;
Τελικά κάπου χάθηκαν – το ίδιο και ο Alex (έκανε 13 χιλιόμετρα χάσιμο +15 λεπτά καπέλο περίπου...)
Κοίτα να δεις που μου κάτσε!
----
ΥΓ Κύριε DOC....
Την επόμενη φορά, παρακαλώ, ξεκινήστε το παιχνίδι απο την Αθήνα με μια απλή, αυξήστε και τα χιλιόμετρα της ειδικής σε κάτι μεταξύ 230-280 και ... κανονίστε μια καλή βρόχα (όπως στην Καλαμάτα)....
ΥΓ 2: Μα καλά μονο έγω αγόρασα; Κανείς άλλος δεν την έκανε;