| |
Το τρίτο μέρος μιας απο τις πολλές εκδρομές με μοτοσυκλέτα στην
Ελλάδα. Εγινε το Σεπτέμβιο του '98 όταν ακόμα υπηρετούσα στο
ναυτικό.
Ελπίζω να σας προκαλέσει για να γνωρίσετε και εσείς την Ελλάδα!
Το ποτάμι
Πέμπτη
Το ρουλεμάν του πίσω τροχού από το 600 παρέδωσε το πνεύμα. Ένας
ακόμα λόγος για ανησυχία μήπως το παρακάναμε στις λάσπες.
Ξεκινήσαμε με καλό καιρό και κατευθυνθήκαμε προς το Σιδηρόκαστρο με
σκοπό να φτάσουμε στα Ελληνοβουλγαρικά και να ακολουθήσουμε την
μεθόριο. Μια στάση στο οχυρό Ρούπελ ήταν απογοητευτική γιατί έπρεπε
να είχαμε άδεια από τη μονάδα στο Σιδηρόκαστρο.
Συνεχίσαμε μέχρι τα σύνορα, όπου είδαμε από την μία να απελαύνονται
τρεις – τέσσερες «αλλοδαπές» σε άσχημη κατάσταση και από
την άλλη να μπαίνουν με συνοδεία αρρενωπών κυρίων, φρέσκες
παραλαβές.
Προμαχώνας
Ανεφοδιασμός στον Προμαχώνα και αναχώρηση προς Άγκιστρο. Πληροφορίες
λέγανε για χωματόδρομο που οδηγεί στο Αχλαδοχώρι.
Τελικά ψάχνοντας, βγαίνουμε σε μεθοριακό φυλάκιο και αποκεί
κατεβαίνουμε στο Καρυδοχώρι. Ρωτώντας μαθαίνουμε ότι υπάρχει σύνδεση
μεταξύ Καρυδοχωρίου και Άνω Βροντού.
Δάσος και ο δρόμος αμμώδης, το 600 αρχίζει να συμπεριφέρεται
παράξενα και τελικά μετα από τρία χιλίομετρα φρέναρε ο πίσω τροχός
στο ψαλίδι. Είχε φύγει το παξιμάδι!
Ευτυχώς βρέθηκε μερικά μετρά πιο πίσω, το 400 όμως είχε φύγει
μπροστά νομίζοντας ότι έχει ξεσκίσει το 600 και ότι όντως είναι το
πιο γρήγορο μηχανάκι στο χώμα, με τα εργαλεία μαζί του.
Πέρασαν 10 λεπτά μέχρι να γυρίσει πίσω να ξεφορτώσουμε τα πράγματα
και να συμμαζέψουμε τον τροχό. Ο καιρός ήταν πολύ καλός και
αναλώσαμε πολλή ώρα εξερευνώντας τα γύρω υλοτομικά μονοπάτια, με
αποτέλεσμα να βρεθούμε πάλι σε τεράστιες ανηφόρες με παχύ πούσι να
σπρώχνουμε.
Ωωπ μέχρι εδώ πάμε τώρα στον προορισμό μας.
Ακολουθήσαμε το μοναδικό, άθλιο, χωματόδρομο που υπήρχε για αρκετή
ώρα. Πάνω που απογοητευόμασταν βλέπουμε ροδιές από μηχανή και
αναθαρρούμε.
Τελικά βγαίνουμε σε διασταύρωση όπου σταματάμε με τις εξής απώλειες:
1 fast σπασμένο από πέτρα και μία μάσκα κάπου στο δρόμο χαμένη και
τα δύο από το 400.
Μέχρι να συμμαζέψει ο Δημήτρης το fast από το μηχανάκι, ο Σπύρος
τρέχει πίσω για αναζήτηση της μάσκας.
Μέχρι να επιστρέψει, ο Δημήτρης έχει καταφέρει τα εξής: αντί να
κόψει τα ζιπάκια από τα fast, έκοψε το δάκτυλο του με το μαχαίρι,
στέλνοντας και το μηχανάκι να προσγειωθεί πάνω στο ολοκαίνουργιο
carbon κράνος!
Χώμα, χώμα, χώμα!
Διαλέγουμε στην τύχη τον αριστερό δρόμο (βόρεια κατεύθυνση) και στο
επόμενο σταυροδρόμι συνεχίζουμε βόρεια. Μετά από 1 χλμ συναντήσαμε
στο σταυροδρόμι ξυλοκόπους αραχτούς.
Αφού μας κατεύθυναν συνεχίσαμε στα δρομάκια του δάσους μέχρι που
καταλήξαμε στην Άνω Βροντού. Από κει χωματόδρομος μέχρι το Κατάφυτο.
Για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο παρθένο δάσος της Ζαγκραντένιας
συνεχίζουμε από άσφαλτο προς Νευροκόπι και μετά μέχρι τους Ποταμούς.
Είναι απόγεμα πια και αποφασίζουμε για μια στάση στο καφενείο του
χωρίου.
Ποταμοί
«Καλώς τους μαγκίτες!»
Πριν ακόμα κατεβούμε από τις μηχανές μας πλησιάζει γραφικός τύπος.
Όπως αποδείχτηκε ήταν ο ράφτης του χωρίου, παλιά καραβάνα.
«Θέλετε να σας πω πως θα πάτε στη Ζαγκραντένια;»
Μας κέρασε καφέ και μας έδωσε κατατοπιστικότατες οδηγίες, όπως
αποδείχτηκε εκ των υστέρων, γαρνιρισμένες πάντως με έναν δικό του
ξεκαρδιστικό τρόπο.
Ακόμα πιο κατατοπιστικός ήταν ο χάρτης που είχε σε έναν τοίχο του το
καφενείο, από την νομαρχία Δράμας.
Αφού καταφέραμε και ξεμπλέξαμε από το ράφτη (δε μας άφηνε να
φύγουμε), κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του δάσους.
Φαρδύς χωματόδρομος με γαρμπιλάκι και πυκνότατο δάσος μας συνόδευσαν
μέχρι το μεθοριακό φυλάκιο της Μαγούλας.
Τα πράγματα εδώ ήταν πιο τυπικά από την Αετομηλίτσα και αυτή τη φορά
απλώς στήσαμε σκηνή κοντά στο φυλάκιο. Το κρύο που έκανε εκείνη τη
νύχτα θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό.
Το φυλάκιο της Μαγούλας
Παρασκευή
Τελικά οι φαντάροι μάλλον ξυπνάνε αργά στα φυλάκια! Μετα τις
απαραίτητες προετοιμασίες, φύγαμε ορεξάτοι με κατεύθυνση τον
υλοτομικό οικισμό 1500.
Ο δρόμος όλο στροφές μέσα στο πυκνότατο δάσος. Οι υλοτόμοι δεξιά και
αριστερά κάθε τόσο πολύτιμοι βοηθοί στις άπειρες διασταυρώσεις.
Κατευθυνόμαστε συνειδητά προς την νεκρή ζώνη με σκοπό κάποια
φωτογραφία δίπλα σε μια Πυραμίδα – οριοθέτηση συνόρου.
Ο τελευταίος υλοτόμος μας είπε ότι τα σύνορα απέχουν μόλις 500-800
μέτρα από εκείνον.
Ο υλοτόμος
Μέσα από υλοτομικά μονοπάτια, ξαφνικά βρεθήκαμε στα συρματοπλέγματα
των συνόρων.
Δεξιά και αριστερά δάσος, μόνο ένας ιστός από συρματοπλέγματα και
αυτός σε πολλά σημεία κομμένος, σάπιος.
Αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε για λίγο το μονοπάτι που δείχνει να
ακολουθεί το συρματόπλεγμα. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει πια
συρματόπλεγμα, αλλά μια και είμαστε σε μονοπάτι θεωρούμε ότι κάπου
θα βγούμε (στην Ελλάδα τουλάχιστον).
Μετά από 5-6 χιλιόμετρα βγαίνουμε από το δάσος και βλέπουμε κάτω
χαμηλά στην πλαγία μια στάνη.
Ο βοσκός
Ο Σπύρος κατευθύνεται προς το βοσκό που είναι εκεί κοντά. Παρά την
προσπάθεια του δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν με κάποιο τρόπο.
Ανησυχία μας καταλαμβάνει.
Όπως προχωρούμε λιγάκι παρακάτω βλέπουμε μια σκέπη πίσω από ένα
λόφο. Κατευθυνόμαστε με ταχύτητα προς τα κει και τελικά σιγά σιγά
ξεπροβάλει ένα ολόκληρο χωριό.
Δειλά δειλά πλησιάζουμε και βλέπουμε ένα ξύλινο στρατιωτικό
παράπηγμα. Υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί που έχει βγει και μας κοιτάει.
Τελικά αφού πλησιάσαμε βλέπουμε ότι πρόκειται για Βούλγαρο
στρατιώτη, ο οποίος εκτός του ότι δεν γνωρίζει γρι Ελληνικά, δεν
μιλάει και αγγλικά!
Ο βούλγαρος στρατιώτης
Με τα χίλια ζόρια καταλαβαίνουμε ότι όχι μόνο δεν ήμαστε στη νεκρή
ζώνη αλλά είμαστε μέσα στην Βουλγαρία. Ένα τσιγάρο σώζει την
κατάσταση και εξαφανιζόμαστε από το χωρίο όπως ήρθαμε. Μετά από λίγο
βλέπουμε μια ταμπέλα στα Βουλγάρικα, σημάδι ότι είμαστε ακόμα σε
ξένο έδαφος.
Μια κλεφτή ματιά δεξιά – αριστερά και μια γρήγορη φωτογραφία πάνω
από ένα ρυάκι.
Το σύνορο
Ακολουθώντας τα χνάρια μας τελικά μετά από λίγο επιστρέφουμε στον
Έλληνα ξυλοκόπο και συζητάμε για την περιπέτεια μας.
Η καλύτερη περίοδος για εντουράδα στην περιοχή, καταλήγουμε, είναι
αφού έχουν λιώσει τα χιόνια, περίπου τον Απρίλιο. Από κανονικό δρόμο
πια συνεχίζουμε, μέχρι το παρθένο δάσος. Στην είσοδο υπάρχει δασικό
φυλάκιο.
Μέσα στο Παρθένο δάσος απαγορεύεται κάθε όχημα και μόνο με άδεια
μπορείς να κινηθείς (νόμιμα). Ξεκούραση και φαγητό. Είναι πια αργά
το μεσημέρι.
Τέλος
Το Σαββατοκύριακο είναι και το παγκόσμιο στην Μεγαλόπολη.
«Τι λες; Κάνουμε σήμερα τα 850 χλμ μέχρι την Αθήνα; Να
ξεκουραστούμε και αφού κατεβούμε το Σάββατο, με τα κορίτσια, μέχρι
την Κόρινθο για μπάνιο, πάμε την Κυριακή και στην Μεγαλόπολη!»
«Το ήξερα ότι θα το πεις αυτό!»
Αν τα 380 χιλίομετρα από άσφαλτο μέχρι την Πυρρά, ήταν βαρετά
φαντασθείτε τα 850!
Ξεκινήσαμε στις 17:00 από το Παρανέστι. 19:00 στάση στη Θεσσαλονίκη για σουβλάκια και νυφοπάζαρο στην Τσιμισκή. Τα
απαραίτητα τηλέφωνα για προετοιμασίες και σερί μέχρι την Αθήνα, με
εξωπραγματικές τελικές ταχύτητες των 90-100 χλμ/Ω.
Αισίως καταλήξαμε στην Αθήνα 03:30.
Να ξεφορτώσω ή να τα παρατήσω όλα όπως είναι;
Μεγαλόπολη Motocross '98
Μεγαλόπολη Motocross '98
Κείμενο: [Σπύρος Κατσιμαλής]
Φωτο: [Αρχείο Off-Road.gr]
Σχετικά άρθρα
Ορεινή
διάσχιση Ελλάδας πρώτο μέρος
Ορεινή
διάσχιση Ελλάδας δεύτερο μέρος
Ορεινή
διάσχιση Ελλάδας τρίτο μέρος
More articles
|
|
| |
|
