Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
Αθήνα - Κέιπ Τάουν με Hyundai i20- i30: Μέρος πρώτο



Ξυπόλυτος μαραθώνιος


Το να διασχίσεις την Αφρική με μικρά νορμάλ αυτοκίνητα αντί για ειδικά εξοπλισμένα τζιπ, είναι σαν να τρέχεις Μαραθώνιο χωρίς παπούτσια. Ο Αμπέμπε Μπικίλα όμως κέρδισε ξυπόλητος στους Ολυμπιακούς του 1960. Γιατί να μην τα καταφέρναμε κι εμείς;

Τελικά, άκουσα την καρδιά μου και περιφρόνησα τη λογική. Πίστεψα στο όνειρο και παίρνοντας πολλά ρίσκα το δοκίμασα.

Αφρική, σε ένα Μαραθώνιο με δυο Hyundai, ένα i20 κι ένα i30, υποστηρίζοντας την Green Project, μια μη κερδοσκοπική αλλά πολύ φιλόδοξη οργάνωση, που προήλθε από εθελοντές πολίτες με περιβαλλοντική ανησυχία και όχι μόνο.

Είχαμε ήδη πραγματοποιήσει μαζί, το 2008, ένα οδοιπορικό με θέμα «Αθήνα-Πεκίνο: Από τους δρόμους του μεταξιού στους δρόμους της ενέργειας». Αυτή τη φορά ο στόχος του project ήταν «Αθήνα–Κέιπ Τάουν: από τους δρόμους του νερού στους δρόμους της ενέργειας».

Θα ζήσουμε μαζί αυτό το οδοιπορικό, με φωτογραφίες και  περιγραφές που θα σκιαγραφήσουν την ωφέλεια της ενεργειακής και ανθρώπινης πλευράς προς αυτή την ήπειρο, που όλοι γνωρίζουν, λίγοι την έχουν επισκεφθεί και ακόμα λιγότεροι την έχουν βάλει στην καρδιά τους στο επίπεδο των ανθρώπινων αξιών.

Το όλο εγχείρημα για μένα ήταν ένα στοίχημα. Έπρεπε να παντρέψω ικανότητα, θάρρος, τύχη και να έχω το χρίσμα από μια σειρά αγνώστων θεών.

Το ημερολόγιο έγραφε 20 Ιουνίου και δεν υπήρχαν ούτε αυτοκίνητα, ούτε χρήματα, παρά μόνο λίστες με ονόματα υποψήφιων συνοδοιπόρων. Τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν όταν τελικά η Hyundai πίστεψε σε αυτή την ιδέα, μετά από διαδοχικές επαφές με τους ανθρώπους του Drive και του Autocar και τελικώς είχαμε στη διάθεσή μας δύο κατακόκκινα αδελφάκια, ένα i20 κι ένα i30.

Γιατί καθημερινά μοντέλα δρόμου και όχι «τζιπ»;
Διότι θέλαμε να πιστέψετε κι εσείς ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Η αξιοπιστία είναι που τελικά μετράει, μαζί με την οικονομία καυσίμου και την όσο το δυνατόν μικρότερη συμμετοχή
μας στη ρύπανση του τόσο εύθραυστου αυτού πλανήτη. Ας μένουν τα Land και τα άλλα
super 4x4…

Τα πληρώματα γνωρίστηκαν στην πίστα Terradura (όπου δοκιμάζουμε τα 4x4) και μια εκδρομή στα Τζουμέρκα ήταν το ορεκτικό των σχέσεών μας, όσον αφορά τα θέλω του καθενός και τα πρέπει του ταξιδιού, που μερικές φορές είναι σκληρά. Αλλά πώς αλλιώς θα βλέπαμε το πράσινο πίσω από το γκρίζο των καιρών μας;

Τα αυτοκίνητα προετοιμάστηκαν από εμένα προσωπικά, με συνεργάτη τον Μάριο από την Κρήτη, που φρόντισε για την απόσβεση όλων των ανωμαλιών της διαδρομής (αμορτισέρ).

Τους φόρεσα παπούτσια ράλι και πήρα μαζί μια σειρά από ανταλλακτικά της εταιρείας. Όλα ετοιμάστηκαν βιαστικά, πράγμα που τρόμαζε όλους τους εμπλεκόμενους αλλά όχι εμένα.






Τουρκία, Συρία για ορεκτικό


Απόγευμα Τετάρτης, 14 του Ιούλη, και η πόρτα του καραβιού έκλεινε ερμητικά με προορισμό την Κω. Ο Βασίλης και η Μαρία στο i20, o Διονύσης στο i30 και ο αφηγητής Γιώργος στο Feroza υποστήριξης. Το σενάριο είχε ως εξής:

Κως, Τουρκία, Συρία, ferry μέχρι την Αλεξάνδρεια, υποδοχή των υπολοίπων πληρωμάτων και αποσκευών  και από τις 19/7 όλοι μαζί για Σουδάν, Αιθιοπία, Κένυα, Τανζανία, Μαλάουι, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Νότια Αφρική.

Για τις διατυπώσεις και τα απαιτούμενα έγγραφα (καρνέ ) των αυτοκινήτων φρόντισε προσωπικά ο πρόεδρος της ΕΛΠΑ, κ. Βασίλης Δεσποτόπουλος, σημαντικός υποστηρικτής του όλου σεναρίου.

Άφιξη στην Κω ώρα 5 το πρωί, βόλτα στο νησί και μπάνιο γιατί ποιος ήξερε τι θα ακολουθούσε αυτό το καλοκαίρι...
Το πέρασμα στην Τουρκία έγινε με το μικρό ferry, που χωράει περιορισμένο αριθμό αυτοκινήτων με ύψος κάτω από 2,10 m. Αυτό για τους υποψήφιους ταξιδιώτες.

Η πρώτη εικόνα από την Αλικαρνασσό (Μποντρούμ) και από το επίπεδο των τελωνειακών χώρων, μαρτυρά ότι η γειτονική χώρα δεν αστειεύεται καθόλου και δικαιολογημένα πρέπει να ψαχνόμαστε. Εξαιρετικό Duty Free με κλιματισμό, ενώ στη δική μας πλευρά υπήρχε μόνο μια παράγκα – χωρίς τον καραγκιόζη, τον οποίο ψάχναμε…

Ο Τούρκος τελωνειακός ήταν πρόθυμος να μας βοηθήσει μιας και ο οδηγός του τρίτου αυτοκινήτου στο καρνέ ήταν… ανύπαρκτος.





Είχε σκοτεινιάσει και είχαμε βγάλει αρκετά χιλιόμετρα όταν το άδειο στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται. Δείπνο λοιπόν στην πρώτη σουβλακερί με ωραίο μπαξέ. Μας ψιλοέσκισαν, αλλά δεν βαριέσαι καρντάση μου, φρόντισαν για το ξενοδοχείο.
Άλλωστε, τι γίνεται σήμερα χωρίς μπαξίς; Είναι σαν τη γρίπη,  μεταδίδεται.

Ύπνος στο παρακείμενο ξενοδοχείο και εγερτήριο με την ανατολή γιατί μας περίμεναν 900 χιλιόμετρα διαδρομής μέχρι τη Μυρσίνη (Μερσίν). Το Ικόνιο (Κόνια) ωραιότατη πόλη με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική ομορφιά και περιποιημένα παρτέρια που μου θύμιζαν τον Μογγόλ Γκάρντεν στο Κασμίρ.

Tο λιμάνι της Μερσίν φορτωμένο με εκατοντάδες κοντέινερ, αφού από εκεί ξεκινά μια μεγάλη και άρτια οδική αρτηρία (θυμίζει Εγνατία οδό) που εξυπηρετεί την ανατολική Ευρώπη. Γενικά οι δρόμοι εδώ είναι ευρωπαϊκοί αλλά η βενζίνη τσουχτερή, λίγο κάτω από τα 2 ευρώ το λίτρο. Πάντως όταν φουλάραμε μας κέρασαν το σχετικό τσάι (καλοκαιριάτικα).

Πήραμε και τις πρώτες μετρήσεις κατανάλωσης: 7 lt/100km το i30 και 8 το i20, ενώ το Feroza
σκαρφάλωσε στα 12 lt/100km. Δικαιολογημένα, αφού τα 500 κιλά φορτίου στο καθένα τα είχαν μετατρέψει σε ντουλάπες με ρόδες.

Στην εμφάνιση, τα τρία μας αυτοκίνητα θύμιζαν αγωνιστικά και ήταν  δακτυλοδεικτούμενα. Για την καθαριότητά τους, φρόντιζαν τα… μπλουζάκια των μικρών τοπικών φίλων μας, όταν εξέταζαν από κοντά τους αυτοκόλλητους χάρτες στο καπό και τις πόρτες.





Τα χιλιόμετρα έφευγαν όπως και οι ώρες της ημέρας. Η τρίτη μέρα, λίγο πιο κάτω από την Αλεξανδρέττα (Ισκέντερουν), μας βρήκε να περνάμε την Αντιόχεια (Αντάκια), που υπήρξε το λίκνο του ελληνικού πολιτισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Εκεί συναντήσαμε και το πρώτο αιολικό πάρκο, σε βουνοκορφή με φόντο στο βάθος τη Μεσόγειο. Όλες οι περιοχές ήταν ιδιαίτερα προσεγμένες και θύμιζαν Κάνες και βάλε.

Το πέρασμα των συνόρων προς τη Συρία ήταν αυτό που περίμενα: ουρές, στρες, μπαξίς και τσαμπουκάς για να ολοκληρωθεί η διαδικασία μετά από 4 ώρες και 200 ευρώ για διατυπώσεις, 100 ευρώ ασφάλιστρα για το κάθε αυτοκίνητο και 50 ευρώ δωράκι στο κατάλληλο πρόσωπο, γιατί αλλιώς θα κοιμόμασταν εκεί…

Ξαναξεκινήσαμε. Ζεστασιά, λέει ο Βασίλης, σου δίνει η πρώτη επαφή με τη Συρία και ανθρώπινη ομορφιά, έρχεται να συμπληρώσει το Μαριώ με το Διονύση τον αχόρταγο αρχαιολόγο.

Εγώ τη βρήκα σαν το σπίτι μου, μιας και είχα την τύχη να συναντήσω έναν Ελληνάρα από το Πέραμα κι έναν πρώην ναυτικό σε ελληνικό καράβι που με βοήθησαν να φτιάξω μια θήκη και βάση για την οροφή του Feroza.

Η εικόνα για τη χώρα αυτή συμπληρώθηκε με τη «μαρίδα» που βρίσκαμε στο δρόμο και την έκπληξη που αισθανθήκαμε όταν ένας πιτσιρικάς με μηχανάκι μιλούσε ελληνικά (γιατί δούλευε στην Κρήτη πέντε χρόνια) δίνοντας πληροφορίες για ένα μέρος της διαδρομής μας. Το χαμόγελο των ανθρώπων και το βραδινό μπελιντάνς (τσιφτετέλι), άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις…
Σίγουρα θα θέλατε να ήσαστε εκεί, το καταλαβαίνω, αλλά πού ξέρεις, μπορεί να το κάνετε κάποια άλλη φορά κι εσείς, με καλή, εχέμυθη παρέα.

Το νεόκτιστο ιταλικό ferry μας περίμενε στην Ταρσό και οι τελωνειακοί το βιολί τους, όμως είχαμε εξασκηθεί σιγά-σιγά. Το Μαριώ θα πάθαινε ηλίαση και η υγεία της θα γινόταν κοσμία 4 ώρες μετά. Αλλά γιατί να μην έχουμε κι εμείς ένα δρομολόγιο από Κρήτη για Αλεξάνδρεια;
Καλά, πες, τίποτε άλλο;





Εντάξει, το ferry, γρήγορο και καλοφτιαγμένο, κόστιζε κάμποσα ευρουλάκια: 1.000 από την Ιταλία και 500 από την Ταρσό. Φάγαμε πάντως καλά (ιταλική κουζίνα βέβαια) γιατί ξέραμε τι μας περίμενε παρακάτω…



Πανόραμα της Αιγύπτου
Δευτέρα 19 Ιούλη και η πρώτη εμπειρία με αυτοκίνητο σε τελωνειακό χώρο της Αιγύπτου ήταν μια ταλαιπωρία 6 ωρών, συν 6 την επομένη μέχρι να ολοκληρώσουμε την είσοδό μας στην χώρα. Φύλαγε όμως τώρα τα ρούχα σου και κράτα την υπομονή σου. Εάν δε έχεις και CB στο αυτοκίνητο, καλύτερα να το εξαφανίσεις γιατί είναι παράνομο. Εμείς που είχαμε, αναγκαστήκαμε να περάσουμε από Ιερά Εξέταση.

Η χώρα θέλει αραβικές πινακίδες, άδεια οδήγησης και ασφάλεια που μπορείς να προμηθευτείς για όλη την Αφρική, συν συνοδεία οπλοφόρων για 3 ημέρες μέχρι να καταλάβουν οι Αρχές τις προθέσεις της ομάδας.
Δεν την αποφύγαμε τη συνοδεία. Κι αυτή ήταν η πρώτη γεύση…

Η κυκλοφορία στην Αίγυπτο είναι παραπλήσια με αυτήν των ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα. Κάνε το σταυρό σου και φυλάξου από παντού. Η καλύτερη ώρα να κυκλοφορείς είναι μεταξύ 3 και 5 το πρωί, γιατί τα crash test βλάπτουν σοβαρά την τσέπη και την υγεία.

Δύο συνταξιδιώτες μας περίμεναν εκεί, οι άλλοι δύο έφθασαν μετά, με μπαγκάζια μπόλικα.
Γιατί σας τα λέω αυτά; Γιατί άρχισα να ψάχνω ελατήρια πισινά και προσθήκες για το ύψος.

Το πρόγραμμα άρχισε με επισκέψεις στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το σπίτι του Καβάφη, την ελληνική συνοικία, το σχολείο, το προξενείο – και ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για το χρόνο που μας διέθεσαν. Επιγραμματικά, περί το 1900 κατοικούσαν την περιοχή 150.000 επιχειρηματίες Έλληνες και τώρα υπάρχουν μόνο 300 άτομα.







Λειτουργεί 6θέσιο δημοτικό με 40 παιδιά και 5 δασκάλους, ενώ στην 3η λυκείου υπάρχουν μόνο δύο μαθητές. Σας λεει κάτι αυτό;

Το ζαχαροπλαστείο «Αθήναιον», παλιό στέκι των Ελλήνων, έγινε και το δικό μας για τις δύο επόμενες μέρες. Βρίσκεται στην παραλιακή λεωφόρο όπου και ο χώρος του νυφοπάζαρου και αυτών που ψάχνουν να δροσιστούν από τη θαλάσσια αύρα. Οι γυναίκες κολυμπούν με τα ρούχα τους, μιας και η θρησκευτικοί νόμοι εδώ εφαρμόζονται με πολλή ευλάβεια, καθότι η αστυνομία πάντα παραμονεύει μήπως και βρει τον ένοχο.

Η ζωή στο δρόμο κοπάζει μετά τις 3 το πρωί μέχρι τις 6 και μετά μια από τα ίδια. Εδώ πρέπει λογικά να ξεκαλοκαιριάζει το ένα τρίτο της χώρας, μιας και οι υπόλοιπες λουτροπόλεις είναι πανάκριβες για τους περισσότερους.

Το θερμόμετρο άρχισε να σκαρφαλώνει στους 38 Κελσίου και η διαδρομή την Πέμπτη 22 Ιούλη προς το Κάιρο μας έβαλε στην ατμόσφαιρα της ερήμου.
Πριν μπούμε στη πόλη, μιας και αυτή ακόμη δεν είχε ξυπνήσει, είπα να επισκεφτούμε τις πυραμίδες και να, σαν από ραντεβού συνάντησα τους Γιώργο, Χρήστο και Δάφνη, συνταξιδιώτες μας υπεύθυνους για τα video και τη φωτογραφία.







Πυραμίδες!
Μεγάλα τυχερά παιχνίδια στην έρημο, θα έλεγε ο μέσος ντόπιος, που σκέφτεται μόνο πώς θα ξεζουμίσει τον οποιοδήποτε ξένο και δεν ξέχασε να βουτήξει το τηλέφωνό μου από το (φυλασσόμενο!) Ferozάκι.

Το θέαμα γι’ αυτούς που δεν έχουν επισκεφθεί τα επιβλητικά αυτά ανθρώπινα δημιουργήματα είναι συναρπαστικό και αξίζει να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο για να καταλάβεις τη ματαιοδοξία και πλεονεξία όσων πέρασαν από τον πλανήτη Γη.

Μετά ο πρέσβης μάς περίμενε στο σπίτι του, με τη φιλόξενη σύζυγό του Αντουανέτα και τον πρόξενο. Μας γέμισε με συμβουλές, εδέσματα και μυρωδάτο φρεσκοκομμένο καφέ, σε θερμοκρασία και περιβάλλον εξαιρετικό.
Ο δε ελληνικός σύλλογος Καϊρου μας ετοίμασε δείπνο με ζωντανή μουσική για να γιορτάσει η φίλη και συνταξιδιώτισσά μας Μάνια τα γενέθλιά της.

Η αγορά του Αλ Χαλίλι, που λέει κι ο Αλκίνοος στο άσμα του, είναι παραπλανητική. Πρέπει να ελέγχει κανείς ακόμα και την ποσότητα των σφραγισμένων προϊόντων, γιατί όλα είναι ελλιποβαρή,
μαϊμού, μπορεί και ληγμένα (το λάδι για τα μαλλιά της Μαριώς ήταν το 1/3 της ποσότητας και η τιμή διπλή απ’ ό,τι στο σουπερμάρκετ).







Το αρχαιολογικό μουσείο έχει εξαίρετα εκθέματα, αλλά με φωτισμό και περιβάλλον απαράδεκτο.
Η γεωγραφική θέση του Καϊρου είναι μοναδική πάνω στον Νείλο, όμως ο υπερπληθυσμός σου χαλάει κάθε ρομαντική διάθεση – ιδίως αν περάσεις από το νεκροταφείο, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα «ξενοδοχεία» για αστέγους στον κόσμο…

Αφήσαμε το πολύβουο Κάιρο με τη μολυσμένη ατμόσφαιρα και τραβήξαμε ανατολικά προς το Σουέζ. Λίγο πριν κάναμε δεξιά, για να ακολουθήσουμε τον παραλιακό δρόμο με τις τουριστικές λουτροπόλεις, που συνήθως είναι καταδυτικοί προορισμοί και σφύζουν από ρωσικό τουρισμό.

Συναντήσαμε μεταξύ της Ζαφαράνα και της Χουργκάντα το μεγαλύτερο αιολικό πάρκο της Αφρικής, κατασκευασμένο την τελευταία τετραετία λόγω της γεωγραφικής θέσης και των ισχυρών ανέμων που επικρατούν εδώ.

Μέτρησα τουλάχιστον 500 ανεμογεννήτριες. Συνεχίσαμε την παραλιακή, στον κόλπο της Ερυθράς με τις πολλές εξέδρες ανεφοδιασμού καυσίμων και την ατελείωτη γραμμή διερχόμενων πλοίων, για 200 ακόμα χιλιόμετρα. Την επομένη μπήκαμε στην ερημική ενδοχώρα της Αραβικής Ερήμου.

Εδώ ο υδράργυρος σκαρφαλώνει στους 44 Κελσίου σε υψόμετρο 850 μέτρων (!), σε ένα ηφαιστειακό περιβάλλον όπου ζουν φυλές Βεδουίνων. Μπλόκα, μπλόκα κι άλλα μπλόκα, όμως εμείς είχαμε το ιδανικό πάσο: ήμασταν Έλληνες.







Πλησιάζοντας το Νείλο στην πόλη Γκουένα, όπου υπάρχει ο πανέμορφος αρχαιολογικός χώρος της θεάς αγάπης και αισθησιακής απόλαυσης, χαρήκαμε την παραποτάμια πράσινη βλάστηση και την πιτσιρικαρία που έκανε βουτιές από τη γέφυρα που συνδέει τις δυο πλευρές της πόλης.
Άλλα 62 km και φτάσαμε το βράδυ στο Λούξορ, μέσα από την περιποιημένη διαδρομή συναντώντας τους φωτισμένους αρχαιολογικούς χώρους. Το ίδιο και το επόμενο πρωινό.

Ο χρόνος πιεστικός και τα χιλιόμετρα πολλά, οπλοφόροι παντού μέχρι να φτάσουμε στο Ασουάν. Με τις φελούκες (παραδοσιακές βάρκες με μία μαΐστρα) να γλιστρούν, σε όλες τις πλεύσεις, στο δέλτα που σχηματίζει ο Νείλος λίγο μετά το φράγμα.

Ο ατζέντης περίμενε και ο πυρετός ανέβηκε για να προλάβουμε να φτιάξουμε τα έγγραφα εξόδου από τη χώρα.

Τα ξενοδοχεία εγκαταλελειμμένα, ακριβά, και η πανσέληνος του Ιούλη μας βρήκε σεληνιασμένους να τρώμε πανάκριβα καλούδια αφού πρώτα είχαμε επισκεφθεί ένα χωριό Νουβίων στο Νησί των
Ελεφάντων, δίπλα στο βοτανικό κήπο.

Το φράγμα του Ασουάν ήταν η επόμενη στάση μας. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1960, τελείωσε
το 1971 και μέχρι σήμερα τροφοδοτεί με 175 MW το δίκτυο της χώρας, εκμεταλλευόμενο μια ροή
346 κυβικών νερού το δευτερόλεπτο. Το μήκος του είναι 383μέτρα, το πλάτος 98μέτρα στη βάση και 40 στην κορυφή, με 6 τούνελ διαφυγής νερού και 12 τουρμπίνες.







Όλες οι φωτογραφίες βγήκαν στη ζούλα μιας και όλα εδώ απαγορεύονται. Το κερασάκι έρχεται μια ώρα αργότερα στα σύνορα  εξόδου προς το Σουδάν, αλλά ευτυχώς είχαμε τον ατζέντη, γιατί κάποιοι συνοδοιπόροι παρέμειναν εκεί δύο μέρες για τις διατυπώσεις.
Εμείς 4 ώρες και νάμαστε στην προκυμαία.

Πριν επιβιβαστούμε στη βρομερή Σήνα (πλευστό «Χίλτον» σε άνεση, κτισμένο από Γερμανούς μαζί με το αδελφάκι του πριν από 25 χρόνια, που εκτελεί το δρομολόγιο Ασουάν – Ουάντι Χάλφα στη λίμνη Νάσερ), φροντίσαμε να μπούνε τα αυτοκίνητα σε λάντζα. Αυτά θα ταξίδευαν ξεχωριστά, για να φτάσουν στο λιμάνι του Σουδάν δύο μέρες μετά από το δικό μας 17ωρο ταξίδι…

Μέσα στο πλοίο, της Πόπης το κάγκελο με κουρνιαχτό στην πλάτη.
Τσαλαπάτημα σαν από ταινία του Τομ Σόγερ, το πλοίο υπέρβαρο, με θέσεις μέχρι το φουγάρο, βουλωμένες αποχετεύσεις και εκχυλίσματα στο διάδρομο της πρώτης θέσης. Το ταξίδι με τον φίλο μου Σουλεϊμάν, τον καπετάνιο, ήταν πραγματικά μια υπέροχη εμπειρία.
Ευτυχώς που μας περίμενε άλλος ατζέντης για άλλες διατυπώσεις στην πλευρά του Σουδάν...

Συνεχίζεται...

Kείμενο: [Γιώργος Λάσδας]
Φωτογραφίες: [Σιμόνη Ζαφειροπούλου, Σωτήρης Χαϊμαντάς]

Σχετικά links
Green-Project.org

Σχετική συζήτηση στο forum

Δεύτερο μέρος: Αθήνα - Κεϊπ Ταούν  με Hyundai i20 - i30 - Κινεζοκρατούμενο Σουδάν

Travel - Green Project 2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Αθήνα - Τουρκία - Γεωργία
Travel - Green Project 2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Αζερμπαϊτζάν - Τουρκμενιστάν
Travel - Green Project 2008: Από την Αθήνα στο Πεκίνο - Στα βάθη της Ανατολής










More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.028972 seconds. ]