Off-Road.gr

Θέματα Forums Αρχεία

  · Κεντρική σελίδα

Επιλογές
· Θέματα
· Κορυφαία άρθρα
· Αγγελίες
· Αναζήτηση

-------------------------
· Συζητήσεις - Forums
· Downloads
· Σύνδεσμοι
· Λέσχες
 


Web Links
  · NoraStudio.gr
· Motobet
· Nora Agapi - Photographer
· TheWorldOffRoad.com
· Νάουσα Ημαθίας
· Qashqai Club
· Η ιστοσελίδα των Μεθάνων
· Σύλλογος Τετρακίνησης Μαγνησίας
· JimnyClub.gr
· MotoRidersClub
 

 
Λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά... στις μεθυστικές πόλεις του Ιράν



«Η αίσθηση ασφάλειας είναι ιδεατή. Δεν υπάρχει στη φύση. Η αποφυγή του κινδύνου μακροπρόθεσμα, δεν είναι ασφαλέστερη από την απευθείας έκθεση σε αυτόν. Η ζωή είτε είναι μια συναρπαστική περιπέτεια είτε ένα τίποτα.»
Helen Keller


Καλοκαίρι 2007



Αρκετά χρόνια ήθελα να πάω εκεί, στα βάθη της Ανατολής, αλλά πάντα κάτι παρουσιαζόταν.
Τη μια δεν υπήρχε ο χρόνος, την άλλη το άτιμο το χρήμα, την τρίτη το ένα, την επόμενη το άλλο....

Αρκετοί φίλοι είχαν κάνει το ταξίδι και γύρισαν πίσω ενθουσιασμένοι. Αυτή τη φορά το ξεκίνησα νωρίς το παιχνίδι.... ένα χρόνο πριν όταν γύρισε ο φίλος Δημήτρης από εκεί και μας είπε τις εντυπώσεις του: «Tράβα βγάλε βίζα από την πρεσβεία, τρίπτυχο από την ΕΛΠΑ και φύγε. Μην προγραμματίζεις τίποτα. Όλα θα στρώσουν στο δρόμο...»




Το πρώτο λάστιχο


Βουρ στην πρεσβεία.
Visa και τρίπτυχο στα χέρια μας πλέον, φέτος υπάρχει ο χρόνος, τα χρήματα - εεε ποτέ δε φτάνουν, θα κάνουμε περικοπές. Το Αλογάκι μας –η αναγεννηθείσα Africa Twin- και λίγος προβληματισμός για το δελτίο καυσίμων που έχουν πλέον εκεί, θα τα βρούμε! Φύγαμε Αύγουστο για το Ιράν...


Προετοιμασία
Η προετοιμασία δεν περιελάμβανε τίποτα εξωτικό.
Πακετάρισμα μόνο των απαραίτητων. Το ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα προϋποθέτει λιτότητα. Αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του και πάντα εξαρτάται από πια μεριά το βλέπεις!

Παντού υπάρχει ένας μύθος και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο μύθος είναι ότι με τη μοτοσυκλέτα ταξιδεύεις γρήγορα. Δεν παίζει αυτό!

Οι αναβάτες κουράζονται πιο γρήγορα, τα πράγματα και οι ανέσεις είναι ελάχιστες ενώ είσαι μόνιμα εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης και φυσικά ... στους ανθρώπους. Εδώ είναι και το ζουμί - αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αφήσαμε το τετρακίνητο στο σπίτι.

Η άμεση επαφή με όλα και κυρίως με τους ανθρώπους.

Σταματώντας το βαρυφορτωμένο «άλογο» είσαι αμέσως μέρος των ντόπιων.



Μεγάλο γεγονός σήμερα! Είδα έναν τουρίστα με μοτοσυκλέτα!


Δεν είσαι ένας απλός περαστικός μέσα σε ένα προστατευτικό κουτί. Το ταξίδι είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου με το που θα βγάλεις το κράνος!

Όλοι θέλουν να σε πλησιάσουν, να αγγίξουν τη μοτοσυκλέτα και τα σκονισμένα ρούχα.

Οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα και το τσάι προσφέρεται απλόχερα. Κάνεις τους καλύτερους φίλους έτσι! Το Ιράν θα το γνωρίσουμε πρώτα με τη μοτοσυκλέτα!


Το μηχανάκι μας
Ακούγεται παράξενο να λες τη μοτοσυκλέτα - μηχανάκι. Στις συζητήσεις των μηχανόβιων (sic) θα ακούσεις να μιλάνε για μηχανάκια, κατσαρολικά και τα υπόλοιπα. Όμως μέχρι εκεί, πρέπει να είσαι μέσα στον κύκλο ώστε οι άλλος να σου επιτρέψει να πεις τη μοτοσυκλέτα του «μηχανάκι» - «τσαγερό» - «λαδιέρα» και τα ρέστα.

Το μηχανάκι μας λοιπόν είναι μια γριά Africa Twin από τα πρώτα 400 μοντέλα της σειράς του ‘88. Αγοράστηκε συνειδητά πριν μερικά χρόνια και αφού πέρασε ένα πρώτο lifting, βγήκε ξανά στους δρόμους να περάσει ακόμα μια εικοσαετία.

Δεν τα κάνουν πλέον έτσι όπως τότε! Λέγαμε κάθε φορά που λύναμε κάτι για την ανακατασκευή. Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα και η πλεξούδα ήταν σε καλύτερη κατάσταση από το κατά μια και πλέον δεκαετία νεότερο δευτέρο μηχανάκι μου.

Με νέα πόδια – ανάποδο μπροστινό, πλευστό δίσκο, Excel ζάντες – 18’’ πίσω, ένα πολυρυθμιζόμενο WP πίσω και νέα εντόσθια στον κινητήρα μεγαλωμένο στα 700κ.ε. μπορούσε τουλάχιστον να σταθεί αρκετά ψηλά...

Βέβαια όλα τα παραπάνω είχαν να περάσουν το test του ταξιδιού και φορτωμένη η Βασίλισσα της ερήμου μαζί με μας ξεπερνούσε τα 478 κιλά!

Παπουτσώθηκε με τα κλασσικά Sahara και Heavy Duty σαμπρέλες και ....




Άντε πάλι...


...Το πρώτο λάστιχο
Μια βδομάδα πριν το ταξίδι, με το μηχανάκι έτοιμο και φορτωμένο κάναμε μια μικρή εξόρμηση μέχρι την Κύμη να ... δούμε που βρισκόμαστε.

Όλα κύλησαν καλά και έτσι ένα πρωί φύγαμε 07:00 από την Αθήνα για το πρώτο σκέλος του ταξιδιού.

Στην πρώτη δεξιά της Υλίκης και ενώ «πλέαμε» με 120, το πλοίο άρχισε να μπατάρει...
Τι σκατά ....πατήσαμε...;;;; Λάδια; Κόψιμο ταχύτητας και η πλεύση χειροτερεύει. Σταματάμε στο πλάι και το λάστιχο είναι πίτα.

Είμαστε στο τελείωμα από την δεξιά και φυσικά δεν μας βλέπει κανείς. Αρχίζει το σπρώξιμο μέχρι το parking λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω. Ξεπακετάρισμα και εξαγωγή.

Η κόντρα είχε μαγκώσει τη σαμπρέλα και τώρα που ζεστάθηκε την έκανε κομμάτια. Ουφ... τοποθέτηση της εφεδρικής μπροστινής σαμπρέλας που είχαμε, μοντάρισμα του ελαστικού, φούσκωμα, ξαναφόρτωμα, άντε πάμε να βρούμε κανα βουλκανιζατέρ να μαντάρουμε τη σαμπρέλα γιατί η μπροστινή δεν θα άντεχε και πολύ.

Στο Κάστρο δίνουμε τη σαμπρέλα για μπάλωμα. Δυστυχώς δεν είχε να μας δώσει καινούργια. Μισή ώρα αργότερα είμαστε και πάλι στο δρόμο με την μπροστινή σαμπρέλα ακόμα πίσω.

Στην κατηφόρα μετά την Πελασγία η σαμπρέλα παρέδωσε. Άντε πάλι, ξεπακετάρισμα, εξαγωγή, βάλαμε τη χιλιομπάλωμένη 18άρα, φουσκώσαμε και πάμε...



Ξάπλα στον Κορινό


Εντωμεταξύ είχα λιώσει στο σπρώξιμο...

Με αυτά και με αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε να είμαστε στην προγραμματισμένη στάση στην Κωνσταντινούπολη το βράδυ, συν ότι έπρεπε να βάλουμε σαμπρέλα της προκοπής πίσω.

Τηλέφωνο και αποφασίζουμε να περάσουμε το βράδυ στους κολλητούς στη Δράμα, Σίμο, Στέλιο, Γιάννηδες κλπ.

Αργά απόγευμα φτάνουμε εκεί. Νεα σαμπρέλα πίσω και έξοδος για ποτάκι με τα παιδιά....




Ευτυχώς ήταν το τελευταίο. Τρεις αλλαγές σε μια μέρα! Στο τέλος έμπαινε - εβγαινε μόνο του!



Τουρκία
Όλοι μας περνάμε τα παιδικά μας χρόνια στο σχολείο, μαθαίνοντας για τον «εχθρό». Τόσο που αρκετοί από εμάς αρνούνται ακόμα και στην ιδέα ενός ταξιδιού στη γείτονα χώρα.

Είμαι σίγουρος ότι θα έχετε ακούσει το «εγώ θα πάω στην Πόλη όταν αυτή θα γίνει δικιά μας». Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο τυφλοί;

Στην Τουρκία η πρώτη προτεραιότητα είναι για τους ντόπιους η φιλοξενία. Προσφέρεται απλόχερα.

Στην πρώτη επίσκεψη πριν από χρόνια, στο πρώτο βενζινάδικο, σκεφτόμουνα τι να απαντήσω στην ερώτηση «από που είστε;». Από την Ελλάδα είπα και είδα τα πρόσωπα των ανθρώπων να γεμίζουν με ένα πλατύ χαμόγελο.

Τα χέρια ανοίγουν και μια λέξη «komsur» (γείτονας) σε προσκαλεί να κάτσεις. Δεν μπορείς να φύγεις από το σταθμό χωρίς να πιεις ένα τσάι.

Και όσο προχωράς πιο βαθιά στην ανατολική Τουρκία, τόσο πιο ζεστοί είναι οι άνθρωποι!

Η πρώτη μας διανυκτέρευση στην Ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης έγινε στους φίλους Τιμούρ και Ιωάννα.





Ο Τιμούρ είναι Τούρκος και η Ιωάννα συμπατριώτισσα της Νόρας, από τη Ρουμανία. Μας περίμεναν πως και πως, αυτοί και τα παιδιά τους. Το βράδυ μας πέρασε υπέροχα με εξαιρετικό φαγητό (ο Τιμούρ – σεφ ο ίδιος – διατηρεί τουριστικό εστιατόριο στην Ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης) και υπέροχο κρασί.

Μιλήσαμε για διάφορα πράγματα από το πως είναι όταν ταξιδεύεις μέχρι την φαγωμάρα που έχουν φέρει οι πολιτικοί και των δύο πλευρών στους λαούς μας.

Βασικά η στάση στην Κωνσταντινούπολη θα ήταν για λίγες ώρες, αρχικός σκοπός ήταν να ... φορτώσουμε τη μοτοσυκλέτα στο τραίνο και να ταξιδέψουμε και εμείς με αυτό, γλιτώνοντας αρκετά ευρώ από την πανάκριβη βενζίνη της Τουρκίας (Κοντά στα 2 ευρώ το λίτρο). Ενδόμυχα θέλωντας να μην γίνει έτσι, δεν φροντίσαμε να κλείσουμε εισιτήρια για εμάς και όντας 3 Αυγούστου γινόταν ο χαμός.

Δεν πειράζει θα ξανα-διασχίσουμε την Τουρκία. Βάλε 1800 χιλιόμετρα στο κοντέρ!

Την επόμενη αποχαιρετίσαμε τα παιδιά και ανανεώσαμε το ραντεβού για το επόμενο πέρασμα μας από την πόλη.

Βουρ στην ευρωπαϊκών προδιαγραφών εθνική για τα χιλιόμετρα μέχρι – τουλάχιστον – την Άγκυρα.

Δεν θυμάμαι να έχω περάσει ποτέ τα πρώτα 100 χιλιόμετρα από αυτό το δρόμο και να μην με έχει πιάσει βροχή. Έτσι και σήμερα, γίναμε παπιά μέχρι να σταματήσουμε να βάλουμε τα αδιάβροχα και ... μετά βγήκε ο ήλιος!



Δρόμο παίρνω - δρόμο αφήνω!


Φτάνοντας στην Άγκυρα η ζέστη είχε ήδη πάρει την πάνω βόλτα. 41 βαθμούς έλεγε το θερμομετρό. Εθνική τέλος – μέχρι εδώ ήταν, τώρα θα παίρναμε το δρόμο που διασχίζει όλη την Ανατολία μέχρι τα σύνορα με το Ιράν.

Το βραδάκι μας βρήκε στην επαρχία του Yozgat στο κάμπινκ έξω από την αρχαία πρωτεύουσα των Χετταίων, την Χαττούσα , πλέον Bogazkale.

Ήμασταν εκεί εμείς (Σπύρος – Νόρα) και ... ο Αλβέρτ ένας παλαβός Ελβετός που είχε αποφασίσει να πάει καλοκαιριάτικα με το ποδήλατο στην Ινδία! (Και λέγαμε ότι εμείς το παρακάναμε;)
Φορτωμένος με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, τα πράγματα που κουβαλούσε μαζί του, ήταν δεν ήταν 15 κιλά. Βέβαια.... ανεβαίνοντας τις ανηφόρες πεταλιά - πεταλία κάθε γραμμάριο μετράει!

Κεφτεδάκια και παγωμένη μπύρα Efes ήταν ένα και ένα για το βράδυ.  Η Νόρα έχει ήδη αρχίσει να προσαρμόζεται. Είναι το πρώτο της μεγάλο ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα!


Χετταίοι

Μέχρι τoν 19ο αιώνα οι Χετταίοι ήταν άγνωστοι. Μόνο από αναφορές στην παλαιά διαθήκη τους ξέραμε. Ακόμα και οι δικοί μας ιστορικοί τους είχαν ξεχασμένους.

Την αρχαιότερη αναφορά περί Χετταίων βρίσκουμε από τους Ασσύριους που ανάφεραν ότι είχαν εμπορική συνεργασία με αυτούς.

Το 1884 ο Γουίλιαμ Ράιτ ανακάλυψε μια επιγραφή στη Bogazkale της Τουρκίας που είχε ιερογλυφικά όμοια με αυτά στις πόλεις Χαλέπιο και Hamath στην βορεια Συρία.

Το 1887 βρέθηκαν αρχεία στο Τελ-ελ-Αμαρνά που περιείχαν την διπλωματική αλληλογραφία του Φαραώ Αμενχοτέπ Γ' και του γιου του, του Ακενατόν.



Ψηλά!


Δύο από τις επιστολές προέρχονταν από το «Βασίλειο Χέτα» που βρισκόταν στην Χαττούσα και ήταν γραμμένα στην ακκαδική σφηνοειδή γραφή μεν, αλλά σε γλώσσα άγνωστη. Οι αρχαιολόγοι διάβαζαν τα γράμματα αλλά δεν καταλάβαιναν τις λέξεις.

Ο Archibald Sayce, αρχαιολόγος και ασσυριολόγος της Οξφόρδης πρότεινε τότε να ταυτίσουν τον αρχαίο πολιτισμό στην Χαττούσα με την φυλή των Χετταίων που ανέφερε η Παλαιά Διαθήκη. Η πρότασή του αυτή έγινε αποδεκτή στις αρχές του 20ού αιώνα.

Ανασκαφές που άρχισαν το 1905 έφεραν στο φως ένα βασιλικό αρχείο με περίπου 10.000 πλάκες με σφηνοειδή γραφή της ίδιας άγνωστης γλώσσας. Η άγνωστη γλώσσα τελικά αποκρυπτογραφήθηκε από τον Τσέχο γλωσσολόγο Bedrich Hrozny (1879–1952), ο οποίος παρουσίασε την εργασία του το 1915.

Η γλώσσα των Χετταίων θεωρείται η αρχαιότερη γνωστή και τεκμηριωμένη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα.

Το Μέγα Βασίλειο των Χετταίων είχε μεγάλη έκταση και περιελάμβανε μεγάλες εκτάσεις της Μικράς Ασίας, κατά καιρούς δε και την μισή σημερινή Συρία. Πρωτεύουσα ήταν η πόλη που βρισκόμασταν η Χαττούσα



Πολυταξιδεμένη και η Νόρα αλλά πρώτη φορά με μοτο!


Η πρωινή βόλτα με τη μοτοσυκλέτα στον αρχαιολογικό χώρο μας άφησε με την εντύπωση ότι μάλλον κάτι μεγάλο υπήρχε εκεί κάποτε, μια και σήμερα το μόνο που σώζεται είναι – ουσιαστικά- ένα συνοθήλεμα από πέτρες και ίχνη θεμελίων σπιτιών.

Με τον ήλιο να έχει πάρει τα πάνω του συνεχίσαμε για να φορτώσουμε χιλιόμετρα.


Στα ψηλά...

... περάσματα. Όσο περνούν τα χιλιόμετρα βρισκόμαστε πιο κοντά στο στόχο μας και ταυτόχρονα όλο και πιο ψηλά. Τα περάσματα ανεβαίνουν συνεχώς: 1800 – 1900 – 2200 – 2300. Η Ανατολία υπέροχη, έστω και έτσι όπως περνάμε αεράτα.

Το μεσημέρι η ζέστη αφόρητη. Βρίσκουμε ένα δασάκι – σπάνιο πράγμα σε αυτές τις αχανείς εκτάσεις – και την πέφτουμε για ύπνο. Επικοινωνία με το Δημήτρη και τη Γιούλη.

Είχαν αποφασίσει να έρθουν και αυτοί για μια ακόμα φορά στο Ιράν και έχοντας περάσει με πλοίο, ήταν κάπου μπροστά μας. Θα μας περίμεναν να μπούμε μαζί στο Ιράν, στους πρόποδες του Αραράτ.



Διπλό τσάι από τον Κούρδο βενζινά


Δρόμο! Δεν υπάρχει περίπτωση να καλύψουμε τα χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα σήμερα, αλλά τουλάχιστον να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά!

Το βράδυ μας πιάνει στο Erzincan. Αποφασίζουμε να κάνουμε τα 130 χιλιόμετρα μέχρι το Erzerum και αντί να στήσουμε σκηνή, να κοιμηθούμε σε ξενοδοχείο.

Φτάνουμε στο κέντρο της πόλης αργά το βράδυ. Ξενοδοχείο τρισάθλιο με τιμή εξωφρενική 30 ευρώ το δίκλινο. Παρκάρουμε μπροστά στην είσοδο, μπάνιο και ξεραινόμαστε.

Το πρωί πακετάρισμα – βάρβαρο πράγμα κάθε μέρα πάνω – κάτω και μάλιστα τακτοποιημένα  και βουρ για το Dogubayazit.

Σταματάμε λίγο έξω από το Horasun για ανεφοδιασμό. Ο βοηθός του βενζινά είναι Κούρδος. «Εμείς σας αγαπάμε εσάς του Έλληνες» μου λεει και το μυαλό μου πάει στον Οτσαλάν...
Διπλό τσαι και απολαμβάνουμε τη στιγμή της φιλοξενίας.


Dogubayazit
2970 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα και βρισκόμαστε στους πρόποδες του Ararat στη συνοριακή πόλη του Dogubayazyt. Βρίσκουμε τα παιδιά στο κάμπινκ.
Ένας τελευταίος έλεγχος στο όχημα και δεν κρατιόμαστε. Καλύπτουμε τα τελευταία χιλιόμετρα σούρουπο. Σήμερα το βράδυ πρέπει να κοιμηθούμε σε Ιρανικό έδαφος!

Συνεχίζεται...

Κείμενο: [Σπύρος Κατσιμαλής]
Φωτογραφίες: [Nora Agapi]




Βρήκαμε τα παιδιά στο Camping στο Dogubayazit



Σχετικοί σύνδεσμοι
Συζήτηση στο Forum

Φωτορεπορτάζ από το Ταξίδι στο Ιράν με μοτο
1ο Φωτορεπορτάζ
2ο Φωτορεπορτάζ
3ο Φωτορεπορτάζ
4ο Φωτορεπορτάζ
5ο Φωτορεπορτάζ
6ο Φωτορεπορτάζ

Την ίδια περίοδο (με μερικές μέρες διαφορά) και άλλη μια ομάδα από την Ελλάδα επισκεύτηκε το Iran, οι Nomads.
Δείτε εδώ τις φωτογραφίες τους



Ararat


More articles

 

 


 


 
Επιλέξτε γλώσσα

ΑγγλικήΕλληνική
 


 
Google
 



[ Page created in 0.026050 seconds. ]