Η αποστολή του Off-Road.gr
πραγματοποιήθηκε
με την ευγενική υποστήριξη
Από
αριστερά: Δημήτρης Ταλούμης, Μάριος Παράβαλος, Γιάννης Ρομπότης –
Παύλος Γιαβής – Δημοσθένης Καζαγλής
Η απόλυτη Off-Road περιπέτεια κάθε καλοκαίρι έχει μόνο ένα όνομα:
Transilvania Adventure Trophy.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου,
τετρακίνητοι από όλη την Ευρώπη συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της
Τρανσυλβανίας με στόχο την απόλυτη διασκέδαση στην καταπράσινη
«ζούγκλα» της Ρουμανίας.
Η Ελλάδα ήταν εκεί με συμμετοχές και στις δύο κατηγορίες: Οι Γιώργος
Πέτραινας / Κώστας Κολύβας – ¶γγελος Γεωργίου / Πολ Κολύβας
εκπροσωπούσαν την χώρα μας στην Extreme και οι Δημήτρης Ταλούμης /
Γιάννης Ρομπότης – Παύλος Γιαβής / Δημοσθένης Καζαγλής συμμετείχαν στην
Open.
Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν νωρίς στην αρχή της φετινής χρονιάς. Ο
κύριος στόχος ο τερματισμός και φυσικά η ατελείωτη διασκέδαση!
Έτσι τα αυτοκίνητα προετοιμάστηκαν με
γνώμονα την αξιοπιστία.
Το ΤΑΤ καταπονεί ιδιαίτερα τα αυτοκίνητα και ταυτόχρονα φέρνει στα όρια
τις ψυχολογικές αντοχές των πληρωμάτων.
Η πρώτη Ελληνική
παρουσία στο Transylvania Trophy ήταν το ’94 με τους
Σωτήρχο – Παράβαλο.
Τότε διοργανωνόταν από Γερμανό στην Ουκρανία.
Τα
τελευταία χρόνια ο αγώνας επέστρεψε στα «πάτρια» εδάφη.
Το χειρότερο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να προσπαθήσει να
συμμετέχει με μια αδοκίμαστη ιδιοκατασκευή που θα έχει σαν αποτέλεσμα
κάθε βράδυ όταν γυρίσει ταλαιπωρημένος από τη διαδρομή να πρέπει να την
... αναστυλώσει.
Για την μεν Extreme τα αυτοκίνητα της ομάδας ήταν ένα άριστα
προετοιμασμένο Range Rover Bobtail και ένα κλασσικό Mitsubishi Pajero.
Land Rover all around για την ομάδα της Open, ενώ Land Rover ήταν και
όλα τα υποστηρικτικά οχήματα της συμμετοχής.
Η πόλη της Deva φιλοξενεί κάθε
χρόνο τον αγώνα.
Η περιοχή γύρω είναι γεμάτη χαμηλοβούνια τίγκα σε βλάστηση που θυμίζει
ζούγκλα. Το ιδιαίτερα απαλό ανάγλυφο των βουνών της Τρανσυλβανίας
διατηρεί χωμάτινα δρομάκια του προηγούμενου αιώνα σε κατάσταση ένα και
ένα για Off-Road περιπέτεια.
Δρομάκια που είναι καλά κρυμμένα κάτω από την βλάστηση που οργιάζει με
τόσο υψηλό επίπεδο υγρασίας!
Φέτος οι Virgil και Ionut, οι σχεδιαστές των διαδρομών του αγώνα,
βρήκαν ένα κρυμμένο θησαυρό.
Χειροποίητοι χάρτες της περιοχής των αρχών του 1900!
Όταν τους σκανάρισαν και τους αγκίστρωσαν στο χαρτογραφικό τους σύστημα
διαπίστωσαν με έκπληξη ότι ήταν ιδιαίτερα ακριβείς και ακόμα
περισσότερο ότι περιέγραφαν ένα δίκτυο δρόμων που πλέον είχε καλυφθεί
με βλάστηση.
Η χάραξη όμως ήταν εκεί και απλά
περίμενε κάποιον να την
ξαναχρησιμοποιήσει!
Το Park Ferme στον κεντρικό δρόμο της
Deva
H ομάδα της extreme: Από αριστερά:
Γιώργος Πέτραινας – Κώστας Κολύβας –
Πόλ Κολύβας – ¶γγελος Γεωργίου
Απόγευμα Σαββάτου, λίγες μόνο
ώρες πριν την εκκίνηση του αγώνα και η πόλη ήταν γεμάτη από κάθε λογής
τετρακίνητα έτοιμα (ή σχεδόν έτοιμα) για την επόμενη μέρα.
Ο φετινός αγώνας είχε κατά το 95% συμμετοχές από ξένες χώρες μια και
ύστερα από συνειδητή απόφαση των οργανωτών, βγήκε από το ημερολόγιο του
πρωταθλήματος Trophy της Ρουμανίας.
Μια κίνηση που τελικά αποδείχτηκε σοφή και που επέτρεψε στους οργανωτές
να προχωρήσουν ένα βήμα ακόμα μπροστά κάνοντας τον αγώνα ακόμα πιο
Adventure.
Αντίθετα με την φιλοσοφία που υπάρχει σε άλλα «trophy», ο
αγώνας της Τρανσυλβανίας, δεν έχει στόχο να αποτελέσει ένα διαγωνισμό
για το ποιος έχει τον καλύτερο εργάτη.
Είναι ο μοναδικός αγώνας που η διαδρομή αποτελείται 100% από φυσικά
εμπόδια και ο νικητής είναι αυτός που έχει κάνει τον καλύτερο χρόνο σε
όλη τη διαδρομή.
Δεν υπάρχουν απλές διαδρομές.
Ένας από τους περσινούς νικητές:
Bernhard Hofstaetter - Niki Schoenborn
με τα χαρακτηριστικά κράνη τους. Μια από τις πιο δεμένες, ικανές και
χαρούμενες
ομάδες του αγώνα.
Dustball Trophy Team στην εκκίνηση
Το παιχνίδι και ο χρόνος ξεκινά το πρωί με την εκκίνηση του πρώτου
αυτοκινήτου της ομάδας και τελειώνει ... όποτε περάσει και το δεύτερο
αυτοκίνητο το σημείο του τερματισμού, συνήθως αργά το βράδυ.
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με ένα μικρό πάρτι στην κοντινή «παιδική
χαρά».
Μια μικρή πίστα τύπου trial που στόχο είχε να προσελκύσει θεατές. Αυτή
ήταν και η μοναδική παραφωνία του αγώνα, μια και δεν ήταν ούτε
αντιπροσωπευτική της φιλοσοφίας του αγώνα ούτε τελικά κατάφερε να
συγκεντρώσει τους θεατές.
Όμως αυτό δεν απέτρεψε τους Γιώργο Πέτραινα – Κώστα Κολύβα να κάνουν το
καλύτερο πέρασμα από την Bob Hole με το RR Bob Tail!
Η οργάνωση προσέφερε βόλτα με το ελικόπτερο για τον τύπο ώστε να δεις
τη διαδρομή του αγώνα για λίγο από ψηλά.
Ευτυχώς το βαρετό της υπόθεσης τελείωσε σύντομα και ο πραγματικός
αγώνας ξεκίνησε.
Το καλύτερο πέρασμα στο trial το
έκανε ο Γιώργος Πέτραινας ξεσηκώνωντας τους θεατές!
Ο Κώστας Κολύβας επι το έργο!
Η πρώτη μέρα θα έφερνε τα πληρώματα και των δυο κατηγοριών στο κεντρικό
Camp. Η μεν Open ακολουθεί διαδρομές σχετικά βατές από normal
τετρακίνητα.
Ένας εργάτης ανά ομάδα είναι αρκετός ενώ απλά προτείνεται τα ελαστικά
να είναι τύπου Mud. Φυσικά τα στενά δρομάκια, η επαφή με τη φύση και οι
τεχνικές αλλά όχι αδύνατες ανηφοροκατηφόρες είναι εδώ.
Αντίθετα στην Extreme τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Τα αυτοκίνητα
πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένα.
Τα 35'' τύπου Sirocco είναι must τόσο για να μπορεί το αυτοκίνητο να
περνά μέσα από τα απύθμενα λούκια και το δυνατόν πάνω από τα εμπόδια,
όσο και για να τα βγάζει πέρα με την πολύ και «καλή» λάσπη
που βρίσκεται εδώ ακόμα και όταν δεν υπάρχει βροχή.
Κι όμως! Είναι μόλις 17:00 το
απόγευμα με το ήλιο να καίει πάνω από τα δέντρα.
Εδώ όμως είναι άλλη χώρα!
Λιτό και απέριττο το Road book
κατασκευάζεται με την Ελληνική εφαρμογή
που έχει δημιουργήσει το Off-Road.gr
Εργάτης μπρος αλλά και πίσω είναι απαραίτητος για μερικά σημεία, ενώ
δεδομένη είναι η επαφή με τους κορμούς των δέντρων. Οπότε ένα εξωτερικό
rollgace είναι ένα και ένα.
Οι μικροεπαφές στις γωνίες του
αυτοκινήτου είναι απλά δεδομένες.
Αμέσως μετά τα αυτοκίνητα των δικών μας στην Open ξεκινήσαμε και εμείς.
Ο υπογράφων μαζί με τον Μάριο Παράβαλο είχαμε διπλό σκοπό φέτος. Απ΄
την μία να παρακολουθήσουμε τον αγώνα από μέσα, το μόνο τρόπο μετά την συμμετοχή για να
έχεις μια πραγματική άποψη.
Αυτό θα ήταν δυνατό με βασικό εργαλείο μας το άριστα προετοιμασμένο LR
90 του Μάριου.
Παράλληλα θα μπορούσαμε να παίξουμε και το ρόλο «σκούπας»
για τα Ελληνικά πληρώματα.
Μέσα καλοκαιριού και τα χορτάρια έχουν καλύψει κάθε ίχνος δρόμου. Η
πλοήγηση είναι ένα από τα βασικότερα στοιχεία του TAT.
Οι τουλίπες του RoadBook είναι επίτηδες ασαφής και τα σχήματα λιτά.
Απαραίτητη είναι η γνώση πλοήγησης με αζιμούθιο.
Το άριστα προετοιμασμένο LR 90 και ο
έμπειρος Μάριος έκαναν
την παρακολούθηση του TAT 2008 μια
ευχάριστη περιπέτεια
Οι σχεδιαστές της διαδρομής, χρησιμοποιούν κάθε τρυκ που μπορούν ώστε
οι πλοηγοί να είναι συνεχώς στην τσίτα. Παράλληλα τα σημεία ελέγχου
διέλευσης δεν είναι επανδρωμένα και φυσικά δεν υπάρχουν στο roadbook!
Τα παιδιά στην Open προσαρμόζονται
γρήγορα το διασκεδάζουν αφάνταστα.
Σύντομα τους αφήνουμε σε ένα hot spot εκείνοι θα συνεχίσουν τη διαδρομή
της Open και εμείς θα ακολουθήσουμε αυτή της Extreme.
Τα hot spot δημιουργήθηκαν φέτος από την οργάνωση, για να μεταφέρουν
όσους δημοσιογράφους δεν είχαν δικό τους μέσο εκεί, ώστε να έχουν την
ευκαιρία να δουν έστω λίγο από τον αγώνα και να πάρουν μια μικρή ιδέα
του τι παίζει στο TAT.
Εμείς βουρ στην πλαγιά κάτω. Αμέσως ο ήλιος χάνεται πίσω από τα δέντρα.
Είναι 17:00 και είσαι αναγκασμένος να ανάψεις τα φώτα!
Η πλαγιά κουτρουβαλάει προς το ποτάμι και είναι αδύνατο να σταματήσεις.
Πρέπει να βλέπεις μακριά και να προγραμματίζεις πώς θα περάσεις μέσα
από τα δέντρα γλιστρώντας πάνω στο στρώμα από φύλλα και τη μαύρη λάσπη
που υπάρχει από κάτω.
Πλάτς! Σκαμε μέσα στο ποτάμι.
Χώνουμε το αυτοκίνητο όπως-όπως κάπου και επιστρέφουμε πίσω με τα πόδια
για να δούμε και τους αγωνιζόμενους.
Σε λίγο έρχεται το πρώτο ζευγάρι. Ένα σαμουράι κατεβαίνει γλιστρώντας
και κάποια στιγμή βγαίνει λίγο από την πορεία του και ... σκαει με φόρα
σε ένα δέντρο.
Το πλήρωμα καταβαίνει και είναι μέσα στην τρελή χαρά. Μας λένε με μάτια
που λάμπουν, ότι ήδη έχουν σπάσει μια σούστα και την κρατάνε στη θέση
της με μια ... βαριοπούλα, αλλά είναι κατενθουσιασμένοι με τη διαδρομή.
Τα πληρώματα θα πρέπει να έχουν το
νου τους συνεχώς για να δουν τις σφραγίδες που υπάρχουν στα δέντρα.
Εκεί θα πρέπει να κατέβουν από τα αυτοκίνητα, να χρησιμοποιήσουν το
μελάνι που τους έχει δώσει η οργάνωση και να σφραγίσουν τον ειδικό χώρο
που υπάρχει στο roadbook τους με την σφραγίδα που υπάρχει στο δέντρο.
Απώλεια σφραγίδας σημαίνει και 50 βαθμούς για κάθε πλήρωμα.
Το δέντρο δεν έκανε και πολύ μεγάλη ζημιά οπότε περίμεναν λίγο μέχρι να
έρθει και το δεύτερο αυτοκίνητο της ομάδας να τους δέσει για να
συνεχίσουν. Είμαστε μόλις στα 24 χιλιόμετρα της διαδρομής!
Η διαδρομή συνεχίζει μέσα στο ποτάμι σχετικά εύκολα πλέον μια και τα
ίχνη από τις προηγούμενες διελεύσεις είναι εμφανή.
Σε κάποια σημεία τα χόρτα ξεπερνούν σε ύψος το ύψος του αυτοκινήτου και
δεν μπορείς να αποφύγεις τη σκέψη του πώς θα ένιωσε ο πρώτος που πέρασε
από εδώ και ουσιαστικά άνοιξε το δρόμο στο ... πουθενά.
Η θεωρητική μέση ωριαία ήταν περίπου 6
χιλιόμετρα για την Extreme και 14 για την Open την πρώτη μέρα του
αγώνα.
Στο κεντρικό Camp συναντούμε και τις δύο Ελληνικές ομάδες που έχουν
φτάσει χωρίς προβλήματα, από την πρώτη μέρα προσαρμογής στον αγώνα.
Όλοι είναι κατενθουσιασμένοι από τη διαδρομή και τα πειράγματα δίνουν
και παίρνουν!
Το
Ελληνικό Camp
Το κεντρικό Camp αποτελεί το
στρατηγείο της οργάνωσης. Εδώ υπάρχουν οι τέντες με το εστιατόριο, τα
λυόμενα ντους, με νερό από το παρακείμενο ποτάμι, που αντλείται και
ζεσταίνεται με γκάζι, τουαλέτες και αποτελεί και την επισκευαστική ζώνη
των αγωνιζομένων.
Όσο πιο extreme κατασκευή έχει κάνει κάποιος, τόσο περισσότερο δουλειά χρειάζεται
στο τέλος της ημέρας.
Αρκετές ομάδες έχουν πολυάριθμο τεχνικό προσωπικό που παραλαμβάνει το
αυτοκίνητο σε τεύχη μετά την κάθε ημέρα και δουλεύοντας όλη τη νύκτα
προσπαθούν να το επαναφέρουν στην αρχική λειτουργική κατάσταση.
Τίποτα από αυτά δεν απασχολούν τις δικές μας ομάδες που βρίσκονται
αμφότεροι στην ένατη θέση των κατηγοριών τους.
O συνοδηγός στα trophy είναι το
Α και το Ω.
Πρέπει να περάσει το αυτοκίνητο με
ασφάλεια, να πλοηγήσει, να τρέξει, να, να να...
Η μέρα στην extreme πήγε στα χέρια των Αυστριακών Samurai των Bernhard
Hofstaetter / Niki Schoenborn –Dieter Gilnreiner, Jorg Sochor.
Ο Bernhard ήταν μέλος της ομάδας που είχε κερδίσει τον περσινό αγώνα
και είναι εξαιρετικά έμπειρος. Στην Open η ημέρα ανήκει στους στην
μικτή ομάδα των τοπικούς Dorel Stanciu - Stan Constantin / Hanspeter
Bleuer - Radu Tudoroiu.
Ο Bleuer, ήρθε από την Ελβετία για να
πουλήσει ένα σκαπτικό μηχάνημα. Το μηχάνημα το έφερε σε τραίλερ
που έσερνε ένα 90 Defender. Κάπου εκεί είδε τον αγώνα και είπε .. δε
τρέχω μια και είμαι εδώ;
Φύγαμε!
Για πρώτη φορά στο TAT οι ομάδες θα είχαν ξεχωριστό camp
διανυκτέρευσης.
Πέρα από το κεντρικό camp, υπήρχαν το Βόρειο και το Νότιο.
Έτσι η Extreme θα έκανε κατευθυνόταν στο Νότιο και η Open στο Βόρειο.
Με αυτό τον τρόπο οι ομάδες θα είχαν εντελώς διαφορετική διαδρομή,
οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα έμπαινε η μια στα πόδια της άλλης.
Τα Camp αυτά δεν είχαν την οργάνωση και τις παροχές του κεντρικού.
Χωρίς ντους ενώ το φαγητό ήταν ξηρά τροφή η οποία παρεχόταν από την
οργάνωση. Οι ομάδες θα έπρεπε να έχουν μαζί τους όλα τα απαραίτητα για
την διανυκτέρευση.
Η διαδρομή της extreme περνούσε μέσα από υπέροχα δάση και κλειστά
κομμάτια.
Κάπου προς τη μέση πέρναγε από ένα κομμάτι με πλάγια κλίση – θάνατος.
Τα αυτοκίνητα έπρεπε να δεθούν μπροστά πίσω και σιγά – σιγά να περάσουν
τα 150 μέτρα του.
Οι πλάγιες κλίσεις είναι ο φόβος και
το τρόμος στο TAT.
O πιο ασφαλείς αλλά και χρονοβόρος
τρόπος; Το δέσιμο!
150 μέτρα που χρειαζόντουσαν περισσότερο από 30 λεπτά. Αμέσως μετά ένα
κατηφορικό των 55°+ σε έσκαγε σε ένα ποτάμι.
Το νερό ήταν λιγοστό, αλλά το φαράγγι ιδιαίτερα στενό και γεμάτο
βράχους, έξυνε τα αυτοκίνητα, δεξιά – αριστερά.
5 χιλιόμετρα αργότερα το ποτάμι τελείωνε και το δρόμος άνοιγε... Στο
τελευταίο 1/3 της διαδρομής τα κλαδιά των δέντρων ξεκινούσαν από το ...
έδαφος.
Τα αυτοκίνητα πέρα από τα ανηφορικά και στενά κομμάτια, είχαν να
αντιμετωπίσουν την συνεχόμενη αντίσταση από τα κλαδιά.
Οι πάντα άριστα προετοιμασμένοι
Ισπανοί από την Grip 4X4 Motorsport αυτή τη φορά το παραέκαναν.
Τοποθέτησαν άξονες από Toyota Land Cruiser στα Land Rover και εξαιτίας
τους έχασαν τον αγώνα.
Τα διαφορικά δεν άντεξαν το μοτέρ της Land Rover...
Εντωμεταξύ ήσουν υποχρεωμένος να κινείσαι με πρώτη κοντό και τα
παράθυρα κλειστά μια και τα κλαδιά με το παραμικρό έμπαιναν μέσα στο
θάλαμο και ο τραυματισμός ήταν πολύ εύκολος.
24 χιλιόμετρα πήγαινε αυτό το δρομάκι και σιγά – σιγά σε ανέβαζε στην
κορυφή του βουνού. Πάνω που άνοιγε και έλεγες τέλος τα σφικτά,
ξεκινούσε ένα κατηφορικό πρώτη κοντό!
Μάλλον ήταν καλύτερα μέσα στα δέντρα που τουλάχιστον δεν έβλεπες πόσο
μακριά ήταν ... το χάος.
Συναντήσαμε την Ελληνική ομάδα
της Extreme μετά το τέλος τους κατηφορικού, μέσα σε ένα χωριό.
Όπως αποδείχθηκε το βράδυ στο service, η πίσω σούστα του Mitsubishi του
¶γγελου, είχε στραβώσει -μάλλον στο ποτάμι με τους βράχους- και
στο κατηφορικό σε ένα στούμπηγμα τον γύρισε και κατέληξε με το πλάι.
Μετά το πλάγιασμα οι κύλινδροι του
Mitsubishi γέμισαν λάδι - Κόστος;
Mιά μιση ώρα χαμένη...
Κώστας Κολύβας: Όχι ρε γαμώτο...
Ο Γιώργος Πέτραινας σε ώρα... δράσης!
Στο ιδιαίτερα δύσκολο σημείο που ήταν, πήρε πάνω από 20 λεπτά για να
τον επαναφέρουν.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι το μοτέρ του Mitsubishi είχε
γεμίσει λάδια στους κυλίνδρους και τώρα χρειαζόταν να βγουν μπουζί και
να καθαριστούν οι κύλινδροι. Μέχρι
εκείνο το σημείο η Ελληνική ομάδα ήταν τρίτη!
Τελικά τερμάτισαν 12οι. Η ημέρα για την ομάδα της Open τελείωσε στην 7η
θέση.
Με τον καιρό να είναι ζεστός και υγρός, το μόνο που ζητούσαν
μερικοί ήταν λίγη βροχή. Για τους έμπειρους του TAT αυτό ήταν
κάτι που καλύτερα θα ήταν να μην γίνει.
Αν έβρεχε κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι διαδρομές θα γινόντουσαν
σχεδόν απροσπέλαστες. Πέρσι, τις δύο μέρες που έβρεξε, η Open δεν έκανε
τίποτα και η ομάδες της extreme μόλις και μετά βίας κατάφεραν να
βγάλουν τις διαδρομές της Open.
Μέχρι να αδειάσει το Mitsubishi από
τα λάδια... έπρεπε να περάσει κάπως η ώρα!
H Ρουμανική λάσπη δεν αστειεύεται και οι πλάγιες κλίσεις είναι απλά
τρομακτικές ακόμα και στεγνές.
Τα πληρώματα συνέχισαν να έρχονται μέχρι αργά το βράδυ με τους
τελευταίους της Extreme να τερματίζουν στις 06:30 το πρωί!
Η σημερινή μέρα της Extreme πέρασε στα χέρια των Βούλγαρων Iliev
Krasimir / Ivan Marinov και Victor Mechkarov / Asen Vasilev. Η Open
παραμένει στα χέρια των χθεσινών νικητών που έχουν βάλει πλώρη για την
κορυφή.
To Iltis σε νέες περιπέτειες, με
diesel μοτέρ και μαμά στα υπόλοιπα ήρθε να συμμετάσχει στην Extreme!
Η δυσκολότερη μέρα...
Ξεκίνησε σε ελαφρά υγρό έδαφος, μια και νωρίς το πρωί έριξε τελικά μια
μικρή βροχή. Η μέρα αποδείχθηκε πραγματικά κόλαση για τα περισσότερα
πληρώματα της Extreme!
Αμέτρητες πλάγιες κλίσεις και κατεβάσματα του τρόμου συντρόφευαν τα
πληρώματα για τα 100+ χιλιόμετρα της ημέρας.
Περίπου στη μέση της διαδρομής ένα fall down που κατέληγε μέσα στην
κοίτη ενός ποταμιού δημιούργησε μια τεράστια ουρά. 6 ώρες για 400 μέτρα
ήταν ένας καλός χρόνος.
Όμως αυτή η μεγάλη καθυστέρηση σήμαινε ότι τα πληρώματα θα έπρεπε να
κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής νύκτα. Η Ελληνική ομάδα της
Extreme κατέληξε στις 04:00 την επόμενη στο main camp με μερικά
μηχανικά προβλήματα.
Τα παιδιά ήταν εξαντλημένα ενώ τα αυτοκίνητα
χρειαζόντουσαν δουλειά.
Η μοναδική μέρα που είχε λίγη λάσπη
στην Open, γέμισε με χαμόγελο τα πληρώματα!
Πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα για την ομάδα της Open. Η διαδρομή της
απαιτούσε σε ένα σημείο εργάτη, ώστε να περάσουν τα οχήματα από μια
λασπουριά.
Στη συνέχεια υπήρχε δυνατότητα τα πληρώματα να επιλέξουν αν θα πέρναγαν
από ένα κομμάτι με πλάγια κλίση και να κερδίσουν μια ώρα ή να πάνε από
παράκαμψη.
Η διαδρομή τελείωνε σε ένα ποτάμι που όσο το πλησίαζες τόσο πιο πολύ σε
έπιανε κρύος ιδρώτας για το πως θα περάσεις.
Είπαμε οι σχεδιαστές του TAT έχουν την τρέλα στο αίμα τους αλλά όχι και
έτσι!
Τελικά στα τελευταία μέτρα πριν την όχθη έβλεπες τη σχεδία που
αναλάμβανε να σε βγάλει σώο στην απέναντι όχθη!
Οι Boros έχουν κερδίσει αμέτρητα
trophy και η εμπειρία τους είναι δεδομένη.
Και αυτή τη χρονιά προσέθεσαν ένα τρόπαιο από το TAT στο palmares τους.
Το Wrangler της οικογένειας Boros (μπαμπάς – κόρη) έχει portal axles
μεγαλωμένο μοτέρ και υπερ-ενισχυμένο σασί.
Πέρσι με αυτό το αυτοκίνητο νίκησαν τον αγώνα
To αυτοκίνητο του Doczi, κάπου φέρνει
προς vitara αλλά μέχρι εκεί.
¶ξονας μπροστά, τερατώδης μοτέρ
diesel και ξεχειλωμένο μεταξόνιο (το κέντρο του πίσω άξονα, ήταν...
σχεδόν έξω από το πίσω μέρος του σασί!)
Συνεχείς αλλαγές στην Extreme με την μέρα να περνά στα χέρια των
Ούγγρων Csaba Boros, Melinda Boros και Istvan Doczi, Paul Demeter.
Και
τα δύο πληρώματα οδηγούν αυτοκίνητα που μόνο από μακριά θυμίζουν το
αρχικό όχημα. Όμως οι πολλές μετατροπές σημαίνουν και πολύ δουλειά για
το Service τους. 6 άτομα δούλευαν ακατάπαυστα όλο το βράδυ για να
συνεφέρουν τα αυτοκίνητα.
Ένα κόστος που η ομάδα φαίνεται να είναι
πρόθυμη να το πληρώσει.
Γιώργος Πέτραινας - Κώστας Κολύβας
-DTA 4X4 Extreme Team
¶γγελος Γεωργίου - Πόλ Κολύβας
Ένα δύσκολο πρωινό
Κάτω από την καθοδήγηση του Μάνου που είχε αναλάβει το service της
ομάδας, προσπαθήσαμε όλοι να συνεφέρουμε λίγο τα αυτοκίνητα της
Extreme, την ώρα που τα πληρώματα προσπαθούσαν να ξεκλέψουν λίγο ύπνο.
Καθάρισμα και μετά έλεγχο στα ηλεκτρικά, τους εργάτες και τα μηχανικά
μέρη. Τα οχήματα από κάτω είναι ιδιαίτερα ταλαιπωρημένα.
Χθες κόπηκαν δυο σχοινιά από τον πίσω εργάτη του Mitsubishi , ενώ ήταν
τέτοιο το κοπάνημα που έφυγε το προστατευτικό του διαφορικού από το
Bobtail.
Με την περιποίηση τα αυτοκίνητα πήραν μπροστά και το χαμόγελο επανήλθε
στα πρόσωπα της ομάδας.
Ευτυχώς που η εκκίνηση ήταν σχετικά αργά (11:00). Το κύριο ενδιαφέρον
της σημερινής μέρας είναι στην Extreme.
Οι πλάγιες κλίσεις είναι ο εφιάλτης
στο TAT
Η Open είχε μια μικρή special stage κοντά στο Camp. Η Ελληνική ομάδα
έκανε εδώ τον τρίτο χρόνο!
Στη συνέχεια ακολουθήσαμε όλοι μαζί τα παιδία στην Extreme. Η διαδρομή
ήταν σχετικά εύκολη. Δεν ίσχυε το ίδιο όμως και με την πλοήγηση. Πολλά
σημεία με αζιμούθιο μέσα σε πυκνή βλάστηση και σε λαβύρινθό από
δρόμους.
Κάποια στιγμή σε ένα ανοικτό λιβάδι με 5 εξόδους έγινε το έλα να δεις.
Όλες οι ομάδες να τρέχουν πανικόβλητες δεξιά και αριστερά μια και δεν
τους έβγαινε η διαδρομή.
Λίγο αργότερα συναντήσαμε το hot spot της ημέρας. Ένα πέρασμα ενός
καναλιού. Το νερό στους 50 πόντους δεν προβλημάτιζε αυτό κάθε αυτό.
Η απέναντι όχθη όμως, βρισκόταν κάθετα 2 μέτρα πάνω από την επιφάνια
του νερού και ήταν μαλακή – βρεγμένη λάσπη. Ένα σημείο δυναμομέτρηση
για τους εργάτες.
Δεν υπήρχε περίπτωση να τη βγάλεις στεγνός!
Οι Αυστριακή ομάδα με τα ελαφρά Samurai έκανε χρόνο ρεκόρ! Σε λιγότερο
από 3 λεπτά ήταν απέναντι και συνέχιζε το δρόμο της.
Δεν ίσχυσε το ίδιο και με τα βαριά οχήματα. Αρκετοί αναλώσανε
περισσότερο από 30 λεπτά και μαζί με αυτούς και η δικιά μας ομάδα, ενώ
βγήκε και με μια μπαταρία λιγότερη όταν το Mitsubishi παραζόρισε το
πράγμα.
Με το σκοτάδι να πέφτει η ομάδα μας τερμάτισε στην 12η θέση όπως
ξεκίνησε. Το βράδυ αυτό ήταν και το τελευταίο στο κεντρικό Camp. Αύριο
οι ομάδες θα κατασκήνωναν στο Βόρειο (η Extreme) και το Νότιο (η Open).
Η σημερινή μέρα της Extreme πέρασε ξανά στα χέρια των Βούλγαρων Iliev
Krasimir / Ivan Marinov και Victor Mechkarov / Asen Vasilev. Στην Open
τον καλύτερο χρόνο στο Special Stage έκαναν οι Αυστριακοί Christoph
Mostler/Sybille Kovacs - Franz Hosch/Roman Jarosch, αμφότεροι με Jeep
Tj.
Ο Πόλ Κολύβας εν ώρα δράσης!
Λίγο πριν το τέλος
110 χιλιόμετρα εύκολης διαδρομής περίμεναν σήμερα την Open.
Κάτι σαν Rally Raid μας είπε η Zina, μέλος της οργανωτικής επιτροπής,
ενώ ο Virgil μας προέτρεψε να παρακολουθήσουμε την Extreme.
Very easy day μας είπε.
Έτσι χαιρετίσαμε τα παιδία από την Open και πήραμε το RoadBook της
Extreme. H διαδρομή ήταν σχετικά εύκολη, μέχρι ένα ποτάμι που έπρεπε να
κινηθείς μέσα στην κοίτη του.
Η κρυμμένη λάσπη από κάτω, απαιτούσε εργάτη και υπερπροσπάθεια του
αυτοκινήτου για να τα βγάλει πέρα. Κάπου εκεί έχασε και η Ελληνική
ομάδα τον εργάτη του Pajero.
Στη συνέχεια το παιχνίδι, επέστρεψε στο κλασσικό TAT στυλ, μέσα στα
στενά εγκαταλελειμμένα δρομάκια. Ανεβοκατεβάσματα σε πλαγιές και πολύ
πλοήγηση. Δύο σετ από 6 τουλίπες με αζιμούθιο, ήταν αρκετές για να σε
στείλουν στο φεγγάρι αντί για τον τερματισμό.
Εργάτες και αλληλοβοήθεια!
Πολύ μεγάλες καθυστερήσεις, ιδιαίτερα στο δεύτερο set μια και ένας
λαβύρινθος δρόμων ταίριαζε στις οδηγίες και τα πληρώματα βρέθηκαν ξανά
προς κάθε κατεύθυνση.
Το αποκορύφωμα, η προσέγγιση σε ένα σημείο με πλάγια κλίση. Το roadbook
έγραφε χαρακτηριστικά: Danger for Rollovers!
Στην αρχή πλησιάζοντας δεν το μυριζόσουν. Απλά κάποιες ροδιές μέσα στη
λάσπη. Όταν προσπαθούσες να σταματήσεις συνειδητοποιούσες ότι... τίποτα
δε σε σταματά, απλά γλίστραγες προς την παρακείμενη πλαγιά με στόχο τον
πάτο του φαραγγιού.
Δέσιμο σε δέσιμο και τελικά οι περισσότεροι διάλεξαν τη μέθοδο,
«αφού με θέλει το ρυάκι ας μπω μέσα». Κατέβασμα με εργάτη
μέσα στο ποταμάκι και λίγο αργότερα ανέβασμα ξανά στην πλαγιά λίγο πιο
κάτω.
Ο μόνος τρόπος να περάσεις: Δέσιμο
μπροστά – πίσω!
Βέβαια δεν ήταν και τόσο απλό. Χρειαζόσουν εργάτη και μέσα στο στενό
ποταμάκι για να μπορέσεις να κουλανδρίσεις το αυτοκίνητο στη στεναδούρα
Η μεγαλύτερη ατυχία για την ομάδα των Γάλλων Thierry Heois / Cyril
Leroux – Βέλγων Dominique Schoonenburg/Bertrand Lebrun. Συγκεκριμένα το
Patrol των Γάλλων είχε τέσσερις εργάτες δύο μπροστά – πίσω και δύο στο
πλάι δεξιά – αριστερά.
Όμως προβλήματα με τα ηλεκτρικά δε βοήθησαν (η αξιοπιστία που λέγαμε)
ενώ και το Defender των Βέλγων ήταν νεκρό από πρόβλημα τροφοδοσίας.
Αναγκάστηκαν να περάσουν το μέρος με ένα εργάτη στο αυτοκίνητο που δε
δούλευε και το Patrol να σέρνει το Defender!
Από κει και πέρα έμεναν τριάντα χιλιόμετρα ακόμα αλλά η νύκτα είχε ήδη
πέσει. Η Ελληνική ομάδα της Extreme αποφάσισε να επιστρέψει στο camp
παρακάμτωντας την υπόλοιπη διαδρομή.
Τυπικός Ρουμανικός αγροτικός!
Μια κίνηση που αποδείχθηκε σοφή μια και οι ποινές από τα χαμένα check
point μάλλον δεν θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν ένα χάσιμο ή μια άτυχη
στιγμή μέσα στη νύκτα.
Χαρούμενοι νικητές της Extreme οι Αυστριακοί Georg Rudolph / Bernhard
Rudolph - Harald Seyfried / Friedl Martin.
Ένα μπέρδεμα στη διαδρομή της
Open στάθηκε αρκετό να ρίξει αρκετές θέσεις πίσω τους δικούς μας.
Έχοντας περάσει όλα τα πληρώματα οι δική μας άνοιγαν τη διαδρομή.
Όμως
το diesel 90 του Δημήτρη, για κάποιο λόγο παρουσίασε υψηλή κατανάλωση
με αποτέλεσμα να παίζεται αν θα έβγαζε όλη τη διαδρομή.
Έτσι σε ένα σημείο που υπήρχε αμφιβολία έφυγαν μπροστά οι Παύλος /
Δημοσθένης για να τσεκάρουν. Εντωμεταξύ ήρθαν σιγά – σιγά και οι
υπόλοιποι της Open που βλέποντας τα ίχνη μπήκαν με όλα στο στενό
δρομάκι.
Το διαφορικό δεν άντεξε στο Samurai
και στοίχισε τον αγώνα στον περσινό νικητή.
Η διαδρομή δεν έβγαινε τελικά και ένα μικρό μπέρδεμα έγινε μέχρι να
επιστρέψουν όλοι πίσω. Εκεί ένα πλήρωμα Ρουμάνων που μόλις είχε έρθει
είπε ότι πρέπει να έλλειπε μια σφραγίδα κάπου πίσω από την Ελληνική
ομάδα.
Τα παιδιά αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω και τελικά αναγκάστηκαν να βγουν
για ανεφοδιασμό, χάνοντας και τη σφραγίδα. Έφτασαν στο Camp αργά το
βράδυ, τελευταίοι με αποτέλεσμα να πέσουν στην γενική κατάταξη.
Πρώτη στη μέρα της Open το μικτό πλήρωμα των Ιταλών Fabio
Nascetti / Giuseppe Crocetti και των Ρουμάνων Bucur Milancovici /
Robert Kugel.
Μέχρι να δεις τη σχεδία σε είχε
λούσει κρύος ιδρώτας για το πως θα περάσεις το ποτάμι!
Τέλος;
Η τελευταία μέρα στόχο είχε απλά να φέρει τα αυτοκίνητα στον
τερματισμό. Η διαδρομή δεν παρουσίαζε καμιά τεχνική δυσκολία και για
τις δύο κατηγορίες και έτσι τα πληρώματα έφτασαν νωρίς το μεσημέρι στην
πόλη της Deva.
Με το φετινό καιρό να είναι σύμμαχος τόσο στη διοργάνωση όσο και
–περισσότερο- στα πληρώματα, το 80% των οχημάτων που πήραν εκκίνηση
είδαν τερματισμό. Όλοι άρχισαν τις ετοιμασίες για την επιστροφή των
αυτοκινήτων.
Στο λίγο χρόνο που έμεινε μέχρι την απονομή κάποιοι κατάφεραν κιόλας να
ξεκλέψουν λίγες ώρες ύπνου.
Στην κεντρική πλατεία της Deva
είχαν στηθεί τα απαραίτητα. Dj – ηχητική εγκατάσταση και χορός από
καλλίγραμμες κοπέλες κράτησαν το ενδιαφέρων όλων μέχρι τη στιγμή της
απονομής.
Καλά είπαμε... αλλά μερικές
ιδιοκατασκευές ξέπερασαν κάθε όριο!
Αυτό υποτίθεται ότι είναι Daihatsu Taft!
Ευτυχισμένοι δεν ήταν μόνο όσοι νίκησαν
στον αγώνα, αλλά και όλοι όσοι
πήραν μέρος σε αυτόν από κάθε θέση.
Τόσο οι οργανωτές και τα στελέχη του αγώνα, όσοι και οι δημοσιογράφοι,
τα team υποστήριξης, οι απλοί θεατές και φυσικά όλοι οι αγωνιζόμενοι.
Η παρθένα φύση της Ρουμανίας μας φιλοξένησε όλους για μια φανταστική
βδομάδα. Όπως είπαν χαρακτηριστικά και τα παιδιά των Ελληνικών ομάδων,
είναι καλύτερα να συγκεντρώσεις τα απαραίτητα χρήματα για την
προετοιμασία των αυτοκινήτων και την συμμετοχή σε αυτόν τον αγώνα για
μια φορά το χρόνο.
Είναι μια αξέχαστη εμπειρία που όλοι
οι Off-Roaders πρέπει να την
ζήσουν.
Ήδη οι ομάδες ετοιμάζονται για του χρόνου. Οι της Extreme θα έρθουν
ακόμα πιο καλά προετοιμασμένοι, οι της Open θα ετοιμαστούν για την
Extreme, ενώ οι της υποστήριξης θα ετοιμαστούν για την Open.
To TAT 2008 μπορεί να τελείωσε, αλλά το TAT 2009 είναι κοντά. Θα γίνει
όπως πάντα την πρώτη βδομάδα του Ιουλίου. Φροντίστε να είστε εκεί!
Τέλος πρώτου μέρους, σύντομα οι
εντυπώσεις των ομάδων!
Κείμενο - Φωτογραφίες: [Σπύρος Κατσιμαλής]
Τransilvania Adventure Trophy
2008: H Ελληνική συμμετοχή είναι έτοιμη
Σχετική συζήτηση στο Forum
Το video ΤΑΤ 2007 ~75MB
Το site της οργάνωσης
Διαβάστε τι έγινε στους παλαιότερους
αγώνες
Ώρα για περιπέτεια:
Transylvania Adventure Trophy 2008
Μέσα στο Transilvania Trophy 2007
Transilvania Trophy 2007: 1o
Φωτορεπορτάζ
Transilvania Trophy 2007: 2o
Φωτορεπορτάζ
Transilvania Trophy
2007: 3o Φωτορεπορτάζ
TAT 2006 πρώτο μέρος
ΤΑΤ 2006 δεύτερο μέρος
More articles
|
